De wil om ‘het’ aan te gaan. De wil om voorbij je angst te onderzoeken wat er meer is. Dat is geen cognitieve wil. Dat is een diep verlangen van binnenuit. Een verlangen dat wacht om wakker gekust te worden. Het willen van je ego trapt echter op de rem..
Het onderscheid tussen de wil van het verlangen en de wil van het ego is (soms?) diffuus. Maar eenmaal onderkend nooit meer ongekend. EGO in hoofdletters geschreven geeft de grootheid aan. Want zo groot kan/wil/moet het ego zijn. Zelfs al ervaar je nu een negatieve bijsmaak.
Niet zo gek. Want te horen krijgen dat je een groot ego hebt, is meestal geen compliment. De vraag rijst nu op of je dan niet zónder het ego zou kunnen? Even terug, want ik plaatste het verlangen en het ego eigenlijk tegenover elkaar. Het één of het ander.
Zwart-wit is een duidelijke markering van grenzen. Het bezorgt je vooral een prettig gevoel als je behoefte hebt aan duidelijkheid. Aan overzicht. Wat heb IK te doen, wat wordt er van mij verwacht? En wat mag IK vervolgens verwachten? Grijs is er in veel tinten en kent vage grenzen.
Verlangen. Spreek het woord uit en je voelt gelijk iets stromen. Een gevoel van beweging, van verandering. Met het woord ego ervaar je al snel een opbouw van spanning. In plaats van dat het stroomt zet het zich schrap. Als verdediging! En hoe duidelijker de grensafbakening, hoe gemakkelijker te bewaken.
Verlangen spreekt het kwetsbare deel van jezelf aan. Ego wil het kwetsbare stuk in jezelf vooral bewaken. Het ego voorkomt de pijn van het gekwetst worden. De poortwachter voor het verlangen. In beide zit kwaliteit. Die in balans weten waar en wanneer het stroomt. En ook de grens kunnen trekken.
In de begeleiding komt dit proces telkens terug. Het aftasten van eigen grenzen, herkennen waar je in verdediging of overleving schiet. Maar ook voelen hoe het mag stromen als het verlangen wordt uitgeleefd. Vooral als dit verlangen zich gedragen mag weten in passende bescherming van het ego. Weet je welkom in veiligheid.
Onzeker wantrouwend ontkennen voedend voor macht maskeert verdriet en boosheid. Kwetsbaarheid
Omgaan met macht. Omgaan met kracht. Beide kunnen samenvallen, maar dat hoeft niet perse zo te zijn. Twee perspectieven: De macht hebben en de macht ondergaan. Heeft macht een negatieve klank voor jou? Of is het juist raar dat anderen dat niet hebben. Ook nu twee zijden van een medaille.
Je macht laten zien is een krachtig signaal. Je laat merken dat jij de controle hebt en weet waar je naar toe gaat. Dat is een verleidelijk signaal voor iedereen die moeite heeft met het bepalen van zijn eigen richting. Door aan te klampen aan de vertoonde macht weet jij je beschermd.
Macht is echter gebouwd op een fundament van wantrouwen. Niet echt een stevige bedding. Wat je compenseert door jezelf op te blazen en groter te maken. Macht wil laten zien dat er controle is. Ik ga en jij volgt. Je laat in alles merken dat jij de ander niet nodig hebt om jouw weg te bewandelen.
Dat wantrouwen komt ergens vandaan. Een beschadiging van onvoorwaardelijk kinderlijk vertrouwen. Als het vertrouwde niet is te vertrouwen moet jij jezelf wel beschermen. Dat kan door de ander op een diepe laag af te wijzen. Door je (onbewust) niet echt te willen binden. De mogelijk teleurstelling zou te groot zijn.
Wantrouwen & Gelijkwaardigheid
Macht heeft alles te maken met wantrouwen. En heeft moeite met gelijkwaardigheid. Als die gelijkwaardigheid door de ander in de relatie wordt nagestreefd, begint het loslaten. Het is te bedreigend. De macht uit handen geven is jezelf kwetsbaar opstellen. Maar je hebt geen idee hoe je dát zou moeten doen.
Omgaan met de macht van de ander betekent jouw grenzen bewaken. Elke glimp van ruimte die je geeft wordt zonder nadenken automatisch opgevuld. Twee verschillende polen trekken elkaar echter steevast aan. Het spel om de macht wordt daardoor telkens opnieuw gespeeld. Totdat de ban van symbiotische aantrekkingskracht wordt gebroken.
Macht is gegrond op wantrouwen. Afhankelijkheid is gegrond op het vertrouwen dat de ander je zal redden. Juist in deze grote tegenstelling valt veel van elkaar te leren. Je balans vinden in wantrouwen als in vertrouwen maakt de weg vrij voor verbinding. Een uitspraak als anker is de uitsmijter: “Wat je zegt ben jezelf”.
Lastig ingewikkeld delicaat onaangenaam moeilijk of vervelend en ongemakkelijk, maar Waarom
Waarom jij het lastig vindt en waarom je daar naar mag luisteren. Want aangeven wat jij lastig vindt is een krachtig signaal. Een signaal wat voor jou ruimte schept. Mogelijk iets van een afstand creëert. Maar bovenal nodigt jouw onbewuste je uit tot actie. Lastig, op een andere manier bekeken.
Iedereen heeft wel de wens naar autonomie. Wat betekent dat je in elke situatie jezelf kunt zijn. Zélf de regie kunt houden. Bepalen wat voor jou zélf wel en wat niet toelaatbaar is. Zélf je eigen grenzen kunnen bepalen en deze ook zelf, onder alle omstandigheden, kunnen respecteren. Best lastig?
Gelukkig(?) zijn er allerlei coping strategieën. Met coping wordt bedoeld dat je een manier hebt gevonden hoe jij met problemen en stress omgaat. Het zal je niet verbazen dat je dergelijke strategieën al heel jong hebt ontwikkeld. Jezelf zijn wordt hiermee ondergeschikt gemaakt aan de omstandigheden. Een bijna onbewust proces.
Dat vind ik lastig. Een opmerking die ik mijn praktijk vaker ontmoet. En die ik steeds meer waardeer en ruimte geef. Omdat juist in deze woorden jouw autonomie doorklinkt. Geen onbewuste vlucht in coping strategie, maar erkenning dat er ‘iets’ wordt (aan)geraakt. En wat tijd vraagt om te bezinken.
Dat vind ik lastig. Je kunt hiermee natuurlijk het gesprek op slot (willen) zetten. Een grens trekken. Van tot hier en niet verder. Ben je dan iets aan het vermijden? (coping) Wordt het misschien te kwetsbaar voor jou om aan te kijken? De toon maakt de muziek. Coping of reflectie.
Wat je als lastig ervaart is een uitnodiging aan jou. Ga onderzoeken waar je wordt (aan)geraakt. Waar voel je dat in je lijf. Het is dé manier om Jezelf te leren kennen! Welke woorden resoneren? Precair; onaangenaam; storend; delicaat; zwaar; ingewikkeld; moeilijk; penibel. En stel jezelf de vraag: Waarom?
Kracht neemt ruimte maar is topzwaar door een wankele basis Kwetsbaar
Het is stil in de tuin. Ik hoor het hek opengaan en de hond slaat aan. Er komt iemand aangelopen. Hij wordt verwacht, dus dat is helemaal oké. Ik schuif de deur open en heet hem welkom. De man, groot en breed stapt naar binnen. De hele ruimte is gevuld.
Er zijn nog geen vijf woorden gesproken. Toch ontvouwt zich al een verhaal. Die brede borstkas, een tikkeltje opgeblazen, gedragen door twee niet al te stevige benen. Dit herken ik. Lichaamstaal vertelt. De nuances worden straks vanzelf ingevuld. Ik ben benieuwd welke vraag de man heeft meegenomen naar mijn praktijk.
Deze cliënt van vandaag wordt in zijn leven opeens tegengewerkt. Juist hij, die altijd alles onder controle had. Ik merk aan alles met hoeveel tegenzin hij op zijn stoel zit. Ik zeg dat ik het begrijp. Je bent immers gewend je eigen boontjes te doppen. Jij bepaalt wat er gebeurt.
Als het jou houvast geeft om alles zelf te doen. Omdat je dán de controle hebt. Dan vraag je niet zo snel hulp. Hulp vragen maakt kwetsbaar. Ben je kwetsbaar, dan wordt je geraakt. Het is jouw diep ingesleten kinderlijke overtuiging. Die als een dikke deken je pijn heeft toegedekt.
Iets in beweging zetten wat tegen je overtuiging indruist. Dat is als een brand blussen met benzine. Dat voelt niet als de beste oplossing. Voor deze client: de regie en de controle verliezen. Van de rots af komen en zich kwetsbaar opstellen. Gelijkwaardigheid is nu delicaat en van groot belang.
Ik leg zijn vraag naast een aantal praktijkvoorbeelden uit mijn praktijk. Er wordt veel geworsteld met vergelijkbare vragen. En toch zijn ze uniek, Intuïtief wordt een snaar geraakt. Er ontstaat iets van ontspanning. De eerste stap is de grootste stap. Ik confronteer je liefdevol. Je komt vandaag immers iets halen?
Deze client herkent veel van zichzelf in een bepaalde maskerstructuur. Klik HIER om het blog van dit daadkrachtige masker te lezen.
Jij bepaalt de route
een rots in de branding.
Wantrouwen is je vriend.
Een blog over kwetsbaar zijn. Een ogenschijnlijk onmogelijke combinatie met daadkracht. Met het psychopatisch masker bén je trouwens geen psychopaat. Laat je niet afschrikken! In dit blog geef ik je een inkijkje in de overheersende karakterstructuur. Waar komt het vandaan. Hoe heeft het jou gevormd. Welke kwaliteiten kun je ontwaren. Wat is jouw taak, of je way-out.
Overheersende structuur
Dat is pas genieten. Bijna onzichtbaar heb jij de touwtjes in handen. Je wordt vervuld door en van succes. Jouw uitstraling is: sterk, slim en krachtig. Charmant soms. Je voelt je on kwetsbaar en hebt alles onder controle. Jij bent de baas. Zodat jij kunt voorkomen dat iemand jou kan raken of verwonden. Soms moet je ergens moeite voor doen. Af en toe gaat het ook voor jou niet vanzelf. Maar dat (incl. bijkomende stress) houdt je voor iedereen verborgen.
Psychopatisch masker
Er zijn zes verschillende structuren. En ze zijn minder afgebakend als het klinkt. Integendeel zelfs. Je herkent vast in elke structuur wel iets van jezelf. Wel is er doorgaans een manifeste structuur te ontwaren. De benaming van de karakterstructuren zijn ontleend aan lichaamswerk. De officiële benaming laat mogelijk wenkbrauwen fronsen en klinken ietwat ongemakkelijk. Ik kies er voor om afgeleide namen te gebruiken. De zes karakterstructuren onder elkaar:
Angstige structuur
Verlangende structuur
Versmeltende structuur
Overheersende structuur
Onderworpen structuur
Afwerende structuur
Lees hier de korte samenvattingen van de zes verschillende structuren.
Jouw masker
Je bent sterk en slim. Krachtig en je kunt heel charmant zijn. Je gaat dagelijks voor succes en je zet je daar volledig voor in. Je wilskracht om te bereiken wat je wilt bereiken is groot. Omdat je alles onder controle hebt voel jij je on kwetsbaar. Jouw richting is dé richting, de ander volgt. Voor jou als vanzelfsprekend. Het is die houding waarmee anderen zich als vanzelf laten meenemen. Daar sta jij niet bij stil.
Hoe het eens begon, de karakterwond
Een onbetrouwbaar oudersysteem ligt aan je basis. Een onbetrouwbaarheid die wordt ervaren door een jong kind in de periode van 6 – 18 maand. Nog steeds volledig afhankelijk van je ouders. De mate van onbetrouwbaarheid wordt door een volwassene anders beleeft dan het kind. Alleen gelaten worden kan heftige gevoelens teweegbrengen. Jullie zijn er niet voor mij. Ik word verraden. Ik moet het dus zelf doen. Jouw ontwikkelde zelfstandigheid versterkt wat er al was. Ik red mij wel. Ik vind mijn eigen weg. Nog steeds op een onbewust kinderlijk niveau.
Wat jij onbewust tot jouw thema hebt gemaakt
Verraden. Ik kan niet rekenen op die ander. Je voelde je verloren en heel kwetsbaar. Omdat je daar onvoldoende respons op hebt ervaren heb jij jezelf geleerd groot te houden. Vanuit een kinderlijk perspectief heb jij jouw uitweg gevonden. Je hebt waardering ervaren in het laten zien van je zelfstandigheid. Het verdriet van het alleen zijn heb je toen al leren wegslikken. En omgezet in: Ik weet wat goed is (voor mij). Niemand zal me daarin raken.
Koester je kwaliteit(en) en ken je valkuil(en)
Als er snel en daadkrachtig moet worden gehandeld, dan ben jij op je best. Niet dat je daar stil bij staat. Want dat is toch normaal. Je denkt niet na voordat je in beweging komt. Je bent al lang aan de slag gegaan. De grote valkuil is dat je daarbij de ander uit het oog verliest. (Als je die al had opgemerkt). En het is juist déze valkuil die jou weer bevestigd dat jij het altijd zelf moet doen. Er is toch niemand anders? Je toont een leiderschap waarin jij domineert, de ander intimideert waardoor je wantrouwen in de kwaliteit van de ander wordt bevestigd. Het gaat als vanzelf, onbewust. Tot nu?
Jouw effect op de ander
Je bent een rots in de branding. Jij weet heel duidelijk wat je wilt. Je oogt zelfverzekerd. Het zijn kwaliteiten waar menigeen graag iets meer van zou willen hebben. Jij bent macht. En daarmee creëer je afstand. En dat is echt niet altijd bewust of gewenst. De ander bungelt tussen verlangen en angst. Je straalt uit dat er geen ruimte is voor watjes. Als er wat is, dan zeg je het gewoon. Jij bent ervan overtuigd dat iedereen bij jou kan komen. Het gebeurt niet vaak. Dus is er niets aan de hand.
Energetisch beeld
Een opgeblazen borstkas en een scherpe blik. Niet gegrond en een gepantserd hart. Dat is het beeld wat ik voel en zie als ik naar je kijk. Met een beetje verbeelding lijk je op een luchtballon. Je bent heel bewust van de ruimte die je inneemt. Het is de scherpe blik die vooral opvalt. Alsof jou niets mag ontgaan. Wordt het te kwetsbaar, te gevoelig, dan zijn het de ogen die als eerste wegdraaien. Onzekerheid onder het masker.
Wat heb je te doen en wat levert het op?
Op kracht ben je gekomen waar je staat. De grootste uitdaging waar jij voor staat is het opgeven van die kracht. Dat is beangstigend. En laat angst nu juist hetgeen zijn wat jou heeft bewogen om het zelf te willen doen. De eerste stap is dan ook voor jezelf erkennen dat die angst er werkelijk is. En vervolgens leren om die angst te omarmen, te leren dat angst ook een hulpbron is.
De ander toelaten, je hart openen, het zijn bewegingen die pas echt kunnen ontstaan voorbij jouw angst. En als je dat lukt zul je zoveel krachtiger zijn in de ontmoeting met jezelf en met de ander. Jouw kracht om in beweging te komen wordt gecombineerd met jouw vermogen om de ander krachtig en zelfstandig te maken. Omdat je de ander durft te vertrouwen, krijg je vertrouwen.
