Verlangen Fluistert zacht Wat beweegt jou? Hoor de stem binnenin Kompas
Over split, resonantie en het vinden van je innerlijke richting
Wat is jouw diepste verlangen? Het lijkt zo’n eenvoudige vraag, maar sta er maar eens echt bij stil. Grote kans dat het anders voelt dan je verwacht. Misschien raakt het iets in je. Misschien roept het verwarring of weerstand op. Toch kan jouw verlangen – dat wat je in je hart voelt trillen- je innerlijke kompas zijn.
In dit blog ontdek je:
Wat verlangen werkelijk betekent.
Hoe trauma split en overlevingsstructuren je verlangen kunnen verstillen.
Hoe je met zelfresonantie je verlangen kunt gebruiken als richtingaanwijzer in je leven.
Wat betekent verlangen voor jou?
Stel jezelf de vraag: Wat is mijn verlangen? Dit gaat niet om een oppervlakkige wens of ambitie, maar om datgene waar je diep van binnen naar hunkert. Het kan zijn dat jij het contact met jouw verlangen kwijt bent geraakt. Hoe komt dat eigenlijk?
Dit kan te maken hebben met:
Verwachtingen van anderen.
Belemmerende of beperkende overtuigingen.
Beschermlagen die je (onbewust) hebt opgebouwd om pijn en onzekerheid te vermijden.
Volgens de Van Dale betekent verlangen zowel begeren of wensen als willen of eisen. Maar in essentie is verlangen toch meer dan een doel. Het is een fluistering van binnenuit. Het is jouw innerlijke stem die zegt: Hier wil ik naartoe, dit maakt me compleet. Aan de basis van verlangen ligt het oerverlangen naar heelheid – compleet zijn.
De invloed van trauma en overlevingsstructuren
Trauma, in welke vorm dan ook, laat sporen achter die ons kunnen losmaken van onze kern. Trauma maakt dat een deel van jou zich afsplitst, te pijnlijk. Dit leidt vaak tot het ontwikkelen van overlevingsstructuren. Beschermende mechanismen die ooit nodig waren. Om ervoor te zorgen dat wat afgesplitst is diep weggestopt kon blijven. Met als doel: Pijn te vermijden. Denk daarbij aan patronen zoals:
Perfectionisme
Pleasen
Jezelf aanpassen of klein maken
Deze structuren voelen veilig en vertrouwd, maar verstillen je verlangen. Misschien herken je het: je bent constant bezig met presteren, zorgen voor anderen of jezelf aanpassen aan wat er van je verwacht wordt. Deze patronen zijn hardnekkig, maar niet onveranderlijk.
Wanneer je verlangt naar verandering of vervulling, kan dit verlangen botsen met je overlevingsstructuren. Ze fluisteren: Blijf zoals je bent, het is veiliger zo. Toch schuilt onder deze lagen een krachtig verlangen om jezelf te ontdekken.
Je lichaam als kompas: wat vertelt het jou?
Jouw lichaam is een betrouwbare gids om je verlangen te voelen. Het spreekt een eigen taal, vaak eerlijker dan je gedachten. Let op signalen zoals:
Resonantie: Een tinteling, warmte of openheid als je ergens aan denkt.
Blokkades: Spanning, verstarring of een gevoel van afsluiting.
Zelfresonantie is een krachtig proces waarbij je luistert naar de signalen van je lichaam. Het helpt je om zowel je verlangen als je blokkades te herkennen. (Wist je dat lichaamssensaties er eerder zijn dan je gedachten?)
Hoe maak je van verlangen je kompas?
Hier zijn 4 concrete stappen om je verlangen als richtingaanwijzer te gebruiken:
1. Maak ruimte voor stilte
In de hectiek van alledag is het lastig om je verlangen te voelen. Zoek een rustige plek, adem diep in en uit, en stel jezelf de vraag: Wat is mijn diepste verlangen?
Luister niet alleen naar je gedachten, maar voel wat je lichaam je vertelt.
2. Ontvang blokkades met compassie
Misschien voel je bij deze vraag weerstand, angst of onzekerheid. Of je merkt dat een overlevingsstructuur, zoals perfectionisme, naar voren komt. Dat is oké. Zie deze blokkades niet als obstakels, maar als richtingaanwijzers. Wat willen ze je vertellen?
3. Stel resonantievragen
Stel jezelf vragen die je hoofd omzeilen en je hart raken:
Wat geeft mij een gevoel van vervulling?
Waarvan voel ik me echt levend?
Wat roept mijn hart al een tijdje, maar durf ik niet te volgen?
Let op hoe je lichaam reageert. Resoneert het met openheid? Of voel je weerstand? Beide geven waardevolle inzichten.
4. Maak kleine, belichaamde keuzes
Je verlangen volgen hoeft niet groots te beginnen. Kies een kleine stap die bij je verlangen past. Wil je meer creativiteit? Begin met een tekening of schrijf iets kleins. Verlang je naar rust? Neem een korte wandeling in de natuur.
Van overleven naar leven
Als je leert naar je verlangen te luisteren, maak je een verschuiving van overleven naar leven. Je laat externe verwachtingen los en richt je op wat voor jou werkelijk betekenisvol is.
Deze reis vraagt moed. Het betekent dat je oude patronen en beschermlagen loslaat en vertrouwt op je innerlijke stem, zelfs als het spannend voelt. Maar wat je ervoor terugkrijgt, is een leven dat resoneert met wie je echt bent.
Veelgestelde vragen over verlangen en zelfresonantie
Wat is een overlevingsstructuur?
Een overlevingsstructuur is een patroon dat je hebt ontwikkeld om pijn, angst of afwijzing te vermijden. Denk aan perfectionisme of pleasen. Deze patronen bieden schijnveiligheid, maar belemmeren je om in contact te komen met je diepste zelf.
Hoe helpt verlangen bij traumaheling?
Verlangen wijst je de weg naar wat je nodig hebt om te helen. Door opnieuw contact te maken met je verlangen, kun je blokkades doorbreken en meer in lijn leven met je ware zelf.
Hoe kan ik mijn verlangen beter voelen?
Neem tijd voor stilte, luister naar je lichaam en stel vragen die resonantie oproepen. Kleine stappen maken een groot verschil.
Laat je verlangen je gids zijn
Je verlangen is meer dan een wens; het is de stem van je hart, je innerlijke gids. Door stil te staan, je blokkades te omarmen en gebruik te maken van zelfresonantie, ontdek je wat écht betekenisvol is.
Trauma Verborgen zwaar Schreeuwt om aandacht Ik luister heel zacht Herstellen
Trauma en hoe we ermee omgaan
Misschien ken je het wel: een sluimerende pijn die je niet helemaal kunt plaatsen. Het is er, je voelt het, maar je kunt het niet direct herleiden. En toch put het je uit, alsof je telkens een marathon loopt zonder dat iemand ziet dat je überhaupt hebt gelopen. Die pijn heeft vaak diepe wortels – wortels die teruggaan naar een traumatische gebeurtenis, zelfs als je die niet meer bewust kunt herinneren.
Wat is trauma precies?
Een trauma is niet zomaar een nare ervaring. Het is een gebeurtenis die zó overweldigend is dat je op dat moment niet anders kon dan overleven. En om te overleven, hebben we als mens een bijzonder mechanisme: we splitsen een deel van onszelf af. Een deel dat de pijn, angst of onmacht draagt, zodat de rest van ons verder kan. Dit gebeurt niet bewust, maar automatisch. Het is onze manier om door te gaan met leven, terwijl de last van die gebeurtenis veilig wordt opgeborgen in een hoekje van ons bewustzijn.
De impact van trauma op lichaam en geest
Het probleem is dat trauma’s niet vanzelf verdwijnen, ook al voelen we dat soms wel zo. Ze blijven opgeslagen in ons lichaam en in ons onbewuste. En na verloop van tijd kan dat verborgen deel van onszelf toch weer geraakt worden – bijvoorbeeld door een situatie die ons herinnert aan die oude pijn. Dit noemen we een trigger. Zonder dat we het beseffen, brengt zo’n trigger ons terug naar dat oorspronkelijke gevoel van onmacht of angst.
Omdat we die herinnering hebben weggestopt, begrijpen we vaak niet waarom we reageren zoals we doen. Misschien voel je je plotseling uitgeput, alsof al je energie is weggelekt. Of je ervaart een constante spanning, een onverklaarbaar gevoel van alertheid. Dat zijn de gevolgen van een trauma dat zijn schaduw op je heden werpt.
Overlevingsdelen – Jouw beschermers
Om ons staande te houden, hebben we overlevingsmechanismen ontwikkeld – gedragingen of patronen van onszelf die keihard werken om ons te beschermen tegen die oude pijn. Denk bijvoorbeeld aan:
Perfectionisme:
Alles moet goed gaan om controle te houden
Pleasen:
Anderen tevreden houden om conflicten te vermijden
Altijd doorgaan:
Geen tijd nemen voor rust, uit angst voor de confrontatie met jezelf..
Hoewel deze mechanismen ons helpen om te overleven, raak je hierdoor vaak verwijderd van je authentieke, gezonde zelf.
Omgaan met trauma in het hier en nu
Hoewel we de traumatische gebeurtenis niet kunnen veranderen, kunnen we wel leren omgaan met de effecten ervan in het hier en nu. Dat begint met bewustwording. Door stil te staan bij jezelf en te erkennen dat je overlevingsdelen hebt, kun je ruimte creëren voor iets nieuws. Het gaat er niet om dat je deze delen veroordeelt of wegduwt, maar dat je ze herkent en erkent.
Een krachtige manier om dit te doen is via zelfresonantie. Dit proces helpt je om op een zachte, liefdevolle manier naar jezelf te luisteren. Om je overlevingsdelen te bedanken voor wat ze voor je hebben gedaan, en tegelijkertijd ruimte te maken voor je gezonde deel – dat deel van jou dat verlangt naar heelheid, rust en verbinding.
Van overleven naar leven – herstellen en groei
Trauma’s kunnen ons lange tijd gevangen houden in een staat van overleving. Maar het goede nieuws is dat we als mens ook een enorm vermogen tot herstellen en groei hebben. Door jezelf de tijd en ruimte te geven om naar binnen te kijken, kun je stap voor stap de balans herstellen. Het gaat niet om perfectie, maar om het erkennen van alles wat er in jou leeft – inclusief de pijn, de uitputting en de hoop op heling.
Je bent niet je trauma, je bent niet alleen je overlevingsdelen. Je bent zoveel meer. En juist door stil te staan bij wat je hebt meegemaakt, kun je ontdekken hoe sterk en veerkrachtig je werkelijk bent
Pijn Onzichtbaar diep Trekt aan mij Ik vecht, voel van Binnen
Diep van binnen, daar is het geweten
Hoe ga je om met een pijn die je diep van binnen voelt, maar die je niet echt kunt plaatsen? Het is alsof je ergens weet dat het klopt, maar je hoofd wil er niet aan. Het is een strijd, een innerlijke worsteling die je leegtrekt. Je voelt je moe, uitgeput zelfs, zonder dat je kunt verklaren waarom. Voor de buitenwereld lijkt er niets aan de hand. En toch voel jij je schuldig. Schuldig omdat je denkt: “Ik doe eigenlijk niets wat deze uitputting kan rechtvaardigen.”
Het lastige is dat die vermoeidheid zomaar lijkt te komen. Alsof er ineens een grens is bereikt. Alsof je een elastiek bent dat te lang is uitgerekt en nu gewoon niet meer terugveert. Misschien herken je het wel: dat je ooit wél met die spanning kon omgaan. Niet altijd perfect, maar het lukte. Totdat het niet meer ging. En dan kijk je achterom, en het raakt je. Je voelt hoe zwaar het is geweest. Dat besef kan rauw en verdrietig aanvoelen.
“Goed hoor,” zeg je. Maar klopt dat wel?
In een wereld waarin “je eigen broek ophouden” vaak nog de norm is, wordt het delen van je pijn best lastig. Helemaal als die pijn niet zichtbaar is. Hoe vaak zeg je niet gewoon “goed hoor” als iemand vraagt hoe het met je gaat? Niet omdat het echt goed gaat, maar omdat je geen “zeur” wilt lijken. Misschien omdat je denkt: “Anderen hebben het ook zwaar, waarom zou ik klagen?”
“Diep van binnen weet je dat er iets wringt, maar je hoofd weigert te luisteren. Je probeert sterk te blijven, terwijl de strijd met jezelf je uitput”.
En zo ontstaat die eenzaamheid. Je trekt je terug, omdat je het gevoel hebt dat je faalt. Je doet je best, maar diep vanbinnen weet je: ik ben moe. Uitgeput. En toch zeg je tegen jezelf dat het straks wel beter gaat. Dat je er bijna weer bent. Het is die illusie van hoop waar je je aan vasthoudt. Maar stiekem weet je dat er meer nodig is.
Wat ons onderscheid
Heb je weleens gezien hoe een hond zijn stress letterlijk van zich afschudt? Na een spannende situatie schudt hij zich uit met zoveel kracht dat hij soms even uit balans raakt. Daarna gaat hij verder, alsof er niets is gebeurd. In het moment. Hier en nu. Misschien ben je er zelfs een beetje jaloers op – hoe fijn zou het zijn als wij dat ook zo makkelijk zouden kunnen?
Wij mensen doen het anders. Als we iets meemaken dat te heftig is om te dragen, dan stoppen we het weg. Dat is geen bewuste keuze, het gebeurt gewoon. Het is onze manier om te overleven. Maar die pijn blijft ergens in ons zitten. En naarmate de tijd verstrijkt, vergeten we soms zelfs dat het er nog is. Totdat iets of iemand die oude wond aanraakt, en het gevoel weer bovenkomt.
“Pas als je erkent wat je voelt, kun je beginnen met helen en je ware kracht hervinden.”
Jezelf herkennen in de strijd
Misschien herken je het gevoel: dat je al zo lang aan het vechten bent, dat het een deel van je identiteit is geworden. “Zo ben ik nu eenmaal,” zeg je dan tegen jezelf. Maar wat je eigenlijk bedoelt, is dat er een deel van jou continu bezig is om jou overeind te houden. Om de oude pijn te onderdrukken. Dat kost energie. Veel energie. Geen wonder dat je je uitgeput voelt.
De weg naar heelheid, naar binnen
Er is ook goed nieuws. Er is een deel in jou dat sterker is dan je misschien denkt. Een deel dat verlangt naar rust, naar heelheid. Naar jezelf zijn, zonder die constante strijd. Trauma’s kun je niet uitwissen, maar hoe je ermee omgaat in het hier en nu, dáár heb je invloed op. Het begint met erkennen wat er is. Het mag er zijn, al voelt het soms zwaar.
Weet dat je niet alleen bent in deze reis. Het is oké om hulp te vragen. Het is oké om te voelen. Jij mag er zijn, met alles wat je met je meedraagt.
