Trauma Verborgen zwaar Schreeuwt om aandacht Ik luister heel zacht Herstellen
Trauma en hoe we ermee omgaan
Misschien ken je het wel: een sluimerende pijn die je niet helemaal kunt plaatsen. Het is er, je voelt het, maar je kunt het niet direct herleiden. En toch put het je uit, alsof je telkens een marathon loopt zonder dat iemand ziet dat je überhaupt hebt gelopen. Die pijn heeft vaak diepe wortels – wortels die teruggaan naar een traumatische gebeurtenis, zelfs als je die niet meer bewust kunt herinneren.
Wat is trauma precies?
Een trauma is niet zomaar een nare ervaring. Het is een gebeurtenis die zó overweldigend is dat je op dat moment niet anders kon dan overleven. En om te overleven, hebben we als mens een bijzonder mechanisme: we splitsen een deel van onszelf af. Een deel dat de pijn, angst of onmacht draagt, zodat de rest van ons verder kan. Dit gebeurt niet bewust, maar automatisch. Het is onze manier om door te gaan met leven, terwijl de last van die gebeurtenis veilig wordt opgeborgen in een hoekje van ons bewustzijn.
De impact van trauma op lichaam en geest
Het probleem is dat trauma’s niet vanzelf verdwijnen, ook al voelen we dat soms wel zo. Ze blijven opgeslagen in ons lichaam en in ons onbewuste. En na verloop van tijd kan dat verborgen deel van onszelf toch weer geraakt worden – bijvoorbeeld door een situatie die ons herinnert aan die oude pijn. Dit noemen we een trigger. Zonder dat we het beseffen, brengt zo’n trigger ons terug naar dat oorspronkelijke gevoel van onmacht of angst.
Omdat we die herinnering hebben weggestopt, begrijpen we vaak niet waarom we reageren zoals we doen. Misschien voel je je plotseling uitgeput, alsof al je energie is weggelekt. Of je ervaart een constante spanning, een onverklaarbaar gevoel van alertheid. Dat zijn de gevolgen van een trauma dat zijn schaduw op je heden werpt.
Overlevingsdelen – Jouw beschermers
Om ons staande te houden, hebben we overlevingsmechanismen ontwikkeld – gedragingen of patronen van onszelf die keihard werken om ons te beschermen tegen die oude pijn. Denk bijvoorbeeld aan:
Perfectionisme:
Alles moet goed gaan om controle te houden
Pleasen:
Anderen tevreden houden om conflicten te vermijden
Altijd doorgaan:
Geen tijd nemen voor rust, uit angst voor de confrontatie met jezelf..
Hoewel deze mechanismen ons helpen om te overleven, raak je hierdoor vaak verwijderd van je authentieke, gezonde zelf.
Omgaan met trauma in het hier en nu
Hoewel we de traumatische gebeurtenis niet kunnen veranderen, kunnen we wel leren omgaan met de effecten ervan in het hier en nu. Dat begint met bewustwording. Door stil te staan bij jezelf en te erkennen dat je overlevingsdelen hebt, kun je ruimte creëren voor iets nieuws. Het gaat er niet om dat je deze delen veroordeelt of wegduwt, maar dat je ze herkent en erkent.
Een krachtige manier om dit te doen is via zelfresonantie. Dit proces helpt je om op een zachte, liefdevolle manier naar jezelf te luisteren. Om je overlevingsdelen te bedanken voor wat ze voor je hebben gedaan, en tegelijkertijd ruimte te maken voor je gezonde deel – dat deel van jou dat verlangt naar heelheid, rust en verbinding.
Van overleven naar leven – herstellen en groei
Trauma’s kunnen ons lange tijd gevangen houden in een staat van overleving. Maar het goede nieuws is dat we als mens ook een enorm vermogen tot herstellen en groei hebben. Door jezelf de tijd en ruimte te geven om naar binnen te kijken, kun je stap voor stap de balans herstellen. Het gaat niet om perfectie, maar om het erkennen van alles wat er in jou leeft – inclusief de pijn, de uitputting en de hoop op heling.
Je bent niet je trauma, je bent niet alleen je overlevingsdelen. Je bent zoveel meer. En juist door stil te staan bij wat je hebt meegemaakt, kun je ontdekken hoe sterk en veerkrachtig je werkelijk bent
Pijn Onzichtbaar diep Trekt aan mij Ik vecht, voel van Binnen
Diep van binnen, daar is het geweten
Hoe ga je om met een pijn die je diep van binnen voelt, maar die je niet echt kunt plaatsen? Het is alsof je ergens weet dat het klopt, maar je hoofd wil er niet aan. Het is een strijd, een innerlijke worsteling die je leegtrekt. Je voelt je moe, uitgeput zelfs, zonder dat je kunt verklaren waarom. Voor de buitenwereld lijkt er niets aan de hand. En toch voel jij je schuldig. Schuldig omdat je denkt: “Ik doe eigenlijk niets wat deze uitputting kan rechtvaardigen.”
Het lastige is dat die vermoeidheid zomaar lijkt te komen. Alsof er ineens een grens is bereikt. Alsof je een elastiek bent dat te lang is uitgerekt en nu gewoon niet meer terugveert. Misschien herken je het wel: dat je ooit wél met die spanning kon omgaan. Niet altijd perfect, maar het lukte. Totdat het niet meer ging. En dan kijk je achterom, en het raakt je. Je voelt hoe zwaar het is geweest. Dat besef kan rauw en verdrietig aanvoelen.
“Goed hoor,” zeg je. Maar klopt dat wel?
In een wereld waarin “je eigen broek ophouden” vaak nog de norm is, wordt het delen van je pijn best lastig. Helemaal als die pijn niet zichtbaar is. Hoe vaak zeg je niet gewoon “goed hoor” als iemand vraagt hoe het met je gaat? Niet omdat het echt goed gaat, maar omdat je geen “zeur” wilt lijken. Misschien omdat je denkt: “Anderen hebben het ook zwaar, waarom zou ik klagen?”
“Diep van binnen weet je dat er iets wringt, maar je hoofd weigert te luisteren. Je probeert sterk te blijven, terwijl de strijd met jezelf je uitput”.
En zo ontstaat die eenzaamheid. Je trekt je terug, omdat je het gevoel hebt dat je faalt. Je doet je best, maar diep vanbinnen weet je: ik ben moe. Uitgeput. En toch zeg je tegen jezelf dat het straks wel beter gaat. Dat je er bijna weer bent. Het is die illusie van hoop waar je je aan vasthoudt. Maar stiekem weet je dat er meer nodig is.
Wat ons onderscheid
Heb je weleens gezien hoe een hond zijn stress letterlijk van zich afschudt? Na een spannende situatie schudt hij zich uit met zoveel kracht dat hij soms even uit balans raakt. Daarna gaat hij verder, alsof er niets is gebeurd. In het moment. Hier en nu. Misschien ben je er zelfs een beetje jaloers op – hoe fijn zou het zijn als wij dat ook zo makkelijk zouden kunnen?
Wij mensen doen het anders. Als we iets meemaken dat te heftig is om te dragen, dan stoppen we het weg. Dat is geen bewuste keuze, het gebeurt gewoon. Het is onze manier om te overleven. Maar die pijn blijft ergens in ons zitten. En naarmate de tijd verstrijkt, vergeten we soms zelfs dat het er nog is. Totdat iets of iemand die oude wond aanraakt, en het gevoel weer bovenkomt.
“Pas als je erkent wat je voelt, kun je beginnen met helen en je ware kracht hervinden.”
Jezelf herkennen in de strijd
Misschien herken je het gevoel: dat je al zo lang aan het vechten bent, dat het een deel van je identiteit is geworden. “Zo ben ik nu eenmaal,” zeg je dan tegen jezelf. Maar wat je eigenlijk bedoelt, is dat er een deel van jou continu bezig is om jou overeind te houden. Om de oude pijn te onderdrukken. Dat kost energie. Veel energie. Geen wonder dat je je uitgeput voelt.
De weg naar heelheid, naar binnen
Er is ook goed nieuws. Er is een deel in jou dat sterker is dan je misschien denkt. Een deel dat verlangt naar rust, naar heelheid. Naar jezelf zijn, zonder die constante strijd. Trauma’s kun je niet uitwissen, maar hoe je ermee omgaat in het hier en nu, dáár heb je invloed op. Het begint met erkennen wat er is. Het mag er zijn, al voelt het soms zwaar.
Weet dat je niet alleen bent in deze reis. Het is oké om hulp te vragen. Het is oké om te voelen. Jij mag er zijn, met alles wat je met je meedraagt.
De kracht van veiligheid en zelfresonantie: een proces van groei
Veiligheid is niet alleen een omstandigheid; het is iets wat je voelt, diep van binnen. Het is de basis die ruimte creëert om te ontdekken, te onderzoeken en te groeien. Voor veel mensen is die veiligheid niet vanzelfsprekend of slechts gedeeltelijk aanwezig. Misschien voel je een verlangen om te bewegen, om te onderzoeken wat er in je leeft. Maar net op het moment dat je die eerste stap zet, kan je overlevingsdeel de noodrem aantrekken: tot hier en niet verder!
Dit spanningsveld tussen je gezonde deel en je overlevingsdeel is herkenbaar en begrijpelijk. Het erkennen van dit beschermende mechanisme is een belangrijke eerste stap. Het betekent niet dat je gefaald hebt of dat je niet verder kunt. Integendeel, het is een uitnodiging om bewust te worden van wat er in je speelt. Door te erkennen dat een deel van jou je probeert te beschermen, zet je al een stap richting het versterken van je gezonde deel en daarmee het vergroten van je gevoel van veiligheid.
Het verschil tussen gezond en overlevingsdeel
In theorie lijkt het onderscheid tussen je gezonde deel en je overlevingsdeel helder. Je gezonde deel is het deel van jou dat openstaat voor groei, verbinding en zelfexpressie. Je overlevingsdeel daarentegen is gericht op bescherming en het vermijden van pijn of risico’s. In de praktijk is dit verschil echter vaak minder duidelijk. Ons overlevingsdeel is geraffineerd en werkt subtiel. Het kan ons overtuigen dat bepaalde patronen of gedragingen noodzakelijk zijn, zelfs als ze ons beperken. Dit opmerken en erkennen is een cruciaal onderdeel van het proces van zelfresonantie.
Vergroten van jouw gezonde deel is: Nieuwe dynamiek
Zelfresonantie biedt een weg om dieper te voelen wat er in je leeft en welke delen in jou aan het woord zijn. Het is geen snelle oplossing, maar een proces van telkens opnieuw afstemmen op jezelf. Het vraagt om tijd, geduld en compassie. Door regelmatig stil te staan bij wat je voelt en welke delen actief zijn, vergroot je het bewustzijn van je innerlijke wereld.
Wanneer je gezonde deel sterker wordt, ontstaat er een nieuwe dynamiek. Het overlevingsdeel hoeft niet langer constant op de voorgrond aanwezig te zijn. In plaats daarvan kan het naar de achtergrond verschuiven, klaar om in actie te komen als dat echt nodig is. Dit maakt ruimte voor meer verbinding, rust en vertrouwen in het dagelijks leven.
Veiligheid opent de weg naar meer innerlijke vrijheid
Het versterken van je gezonde deel en het werken met zelfresonantie is een weg naar meer innerlijke vrijheid. Het stelt je in staat om beter te onderscheiden wat jou dient en wat jou tegenhoudt. Het is een uitnodiging om met mildheid naar jezelf te kijken en jezelf de ruimte te geven om te groeien.
Veiligheid begint bij het erkennen van wat er is, zonder oordeel. Het vraagt om een bewuste keuze om te luisteren naar je innerlijke signalen en daar met liefdevolle aandacht mee om te gaan. In die veiligheid vind je de ruimte om te leven vanuit je kracht en je gezonde deel steeds meer tot bloei te laten komen.
Trauma Diepe wond Verborgen in stilte Onzichtbaar maar zo voelbaar Heel
Wat is een psychisch trauma?
Trauma. Een woord dat tegenwoordig veel gehoord wordt. Maar wat betekent het eigenlijk? Als ik het over trauma heb, dan bedoel ik een psychische wond. Een wond die ontstaat na een intense gebeurtenis waarin je je machteloos voelde. Een moment waarin je geen kans had om te reageren, je gevoelens te uiten of jezelf te ontladen. Je bevriest als het ware. Het moment blijft hangen in je lichaam, zelfs als je denkt dat het uit je geheugen is verdwenen.
Trauma is niet nieuw, ook al lijkt het door de toegenomen aandacht een ‘hype’. Maar het is nu eenmaal een gegeven. Wat je aandacht geeft, wordt zichtbaarder. En dat is precies wat er met trauma gebeurt: het is een wond die je misschien hebt weggestopt, maar die in je lichaam blijft leven.
Je bevriest als het ware in de situatie. Je houdt ‘het moment’ vast. En als er nadien geen ruimte is/mag zijn voor jouw gevoelens zul je deze gevoelens uitschakelen. Dat uitschakelen gaat zo grondig dat je niet meer bewust bent van die gevoelens. Hoewel uit het geheugen verbannen zijn ze niet weg. Ze worden opgeslagen in je lichaam. Zetten zich vast in je lijf.
De impact van trauma op lichaam en geest
Een psychisch trauma raakt je in de kern. Wanneer je gevoelens niet mogen bestaan, worden ze afgesplitst. Een deel van jou stopt met ‘meedoen’. Je gaat overleven in plaats van leven. Het moment wordt ingekapseld, en wat ooit een geheel was, voelt niet langer heel. Je voelt je misschien opmerkelijk kalm aan de buitenkant, terwijl je van binnen de storm negeert.
Maar dat wat niet is verwerkt, blijft bestaan. Je lichaam bewaart alles. Wist je dat trauma niet alleen je mentale gezondheid beïnvloedt, maar zich ook fysiek kan uiten? Veel mensen ervaren klachten zoals chronische stress, spierspanning of zelfs slapeloosheid zonder te weten dat deze verband houden met onverwerkte emoties.
En het gaat verder. Trauma kan niet alleen je leven beïnvloeden, maar ook dat van de generaties na jou. Dit wordt generatiegebonden trauma genoemd. Het is alsof het onvoltooide verleden steeds weer op de deur klopt, wachtend tot jij het opent en aankijkt.
Trauma: een stille erfenis
Trauma stopt niet bij jou. Het kan doorgegeven worden, van generatie op generatie. Misschien herken je het gevoel dat bepaalde patronen zich blijven herhalen in je familie. Die last voelt zwaar, maar is niet jouw schuld. Toch draagt het een belangrijke boodschap: wat niet is verwerkt, zoekt heling.
“Wat we niet durven voelen, blijft ons op een andere manier achtervolgen. Het lichaam zal altijd zoeken naar balans.”
Veel mensen vinden het eng om die pijn onder ogen te zien. “Wat heeft het voor zin?” zeggen ze vaak. “Ik heb het toch goed gehad?” Maar soms kom je voor hulp met iets dat nú speelt, en ontdek je dat het onbewust verbonden is met een dieper, oud verhaal.
“Je lichaam bewaart wat je geest wil vergeten. Alleen door te voelen kun je echt helen en verder leven.”
Hoe herstel je de verbinding met jezelf?
Het besef dat je afgesplitste delen hebt, kan confronterend zijn. Maar het biedt ook een kans. Trauma hoeft geen levenslange bestemming te blijven. Je kunt die delen leren herkennen, erkennen en opnieuw integreren.
Dit proces vraagt moed. Het betekent dat je je openstelt voor wat ooit pijn deed. Maar het betekent ook dat je jezelf opnieuw leert kennen. Door aandacht te geven aan wat verborgen is, door te voelen wat ooit te pijnlijk leek, ontstaat ruimte. Je komt dichter bij je eigen verlangen, bij dat wat jou heel maakt.
Stap voor stap naar heling
Niemand kiest voor zijn plezier de weg van pijn en verwerking. Maar als je durft te kijken, ontdek je dat er meer mogelijk is dan je dacht. Het is niet makkelijk, maar heling is geen eenzame weg. Het is een reis terug naar jezelf.
Hulp nodig?
Als je voelt dat dit resoneert, weet dan dat je niet alleen bent. Het verwerken van trauma is een proces, en soms heb je begeleiding nodig. Neem contact op of ontdek hoe deze therapie jou kan ondersteunen bij jouw pad naar heling.
Begin
altijd opnieuw
alleen daar waar
ruimte mag zijn voor
einde.
Niet willen bevatten
En toen was het 14 november. Een datum in mijn geheugen gegrift. Die avond van 14 november 2017 was de opmaat voor wat achteraf een eindsprint bleek te zijn. Al waren we ons daar niet echt van bewust. Ik wilde daar ook niet bewust van zijn. Die innerlijke stem kreeg geen ruimte. Het onbevattelijke wilde ik gewoon niet bevatten.
Het was (toevallig?) dezelfde dag. De aankondiging dat er per 1 januari geen plek meer zou zijn in de dagopvang. Op dat moment kreeg het samenzijn met een blik op de (nabije) toekomst een andere lading. Wat je zelf al weet, en moeilijk kunt aannemen, is door anderen in een hogere versnelling gebracht. Dat moet pa ook hebben gevoeld.
De dag dat er iets is gebroken
Drie weken na ons samenzijn als broers en zussen was het er opeens. De laatste dagen dat pa thuis mocht zijn. De dag na Sinterklaas is hij uit huis gegaan. Zonder te weten en tegen zijn wil. Die dag is er iets gebroken. En wat nú nog zwaar weegt is dat er niet alleen bij mij iets was gebroken. 53 dagen na 14-11 is pa weer ‘verhuisd’. Nu voor altijd.
Het is een markering in iemands leven. Gebeurtenissen die diep in de ziel etsen. Voor iedereen anders. En met veel overeenkomsten. Dit persoonlijk trauma kent een aantal dynamieken. Dader-Slachtoffer; Vertrouwen-Wantrouwen; Vasthouden-Loslaten; Initiatief-Wanhoop; Schaamte-Twijfel; Initiatief-Schuld en niet als laatste Gevoel-Ratio. Hierover meer in dit blog.
Onzichtbare trigger van het trauma
Een traumatische gebeurtenis is heftig. Om te overleven splits je een deel van jezelf af. Een ander deel van jou werkt hard om dit traumatische deel buiten de deur te houden. Of geeft uiteindelijk definitief de strijd op. Waarmee je letterlijk over het leven heen gaat. Het gezonde deel heeft vervolgens het nakijken. Trauma’s worden altijd doorgegeven. Tot ze zijn verwerkt.
Het uitwerken van een trauma maakt heling mogelijk. Weggestopte trauma’s willen gezien worden en komen altijd weer naar de oppervlakte. Soms generaties later. Niet verwerkt blijft vaak onzichtbaar aanwezig. En met de juiste trigger telkens opnieuw geactiveerd. In de dierenwereld gaat dat gemakkelijker. Het trauma wordt letterlijk uit het lijf getrild. En is daarmee verwerkt.
Bewustzijnsverruiming maakt helen trauma mogelijk
Het woord trauma wordt steeds meer gebruikt. Alsof alles opeens veel slechter gaat. Ik ga er eerder vanuit dat bewustzijnsverruiming nu de weg vrijmaakt. Zodat ‘alles’ aangekeken mag worden. Om vervolgens te helen. Dit psychisch letsel, ontstaan door een hevige gemoedstoestand als gevolg van een schokkende gebeurtenis, roept om geheeld te worden.
Zijn jouw mogelijkheden tot het overwinnen van een schokkende gebeurtenis onvoldoende? Dan gaat dat gepaard met hulpeloosheid en een weerloze overgave. Hoe jij jezelf en de wereld om je heen kunt begrijpen wordt ernstig verstoord. De verbinding met jezelf is verbroken. En dat is bijzonder ingrijpend.
Het begin eren in het einde
Elk trauma grijpt terug op een vroeg kinderlijk trauma. Daar waar jij je hart bent gaan sluiten. Het overlevingsdeel van jou wat dat mogelijk heeft gemaakt is er nog steeds. En bij elk trauma opnieuw opgesplitst. Een aantal overlevingsdelen herken je zonder meer bij jezelf. En er zijn delen in de schaduw verborgen. Omdat ze eigenlijk niet mogen bestaan.
De verbinding met delen van jezelf herstellen betekent ook ontmaskeren wat in je schaduw is verborgen. Ontmaskeren en je bewust maken wanneer jij je hart weer afsluit. Voor jezelf of voor de ander. Met het ontwikkelen van je gezonde deel, het zichtbaar maken van je overlevingsdelen wordt het trauma geïntegreerd in jou.
