Licht helder zicht is jouw verlangen diep in je verborgen. Schaduw
’t Het nog nooit zo donker west, of t wer altijd wel weer licht. In het donker is het slecht zien. En wat je niet kunt zien heb je niet onder controle. Het verlangen naar helderheid is dan ook een verlangen naar overzicht. Want alleen wat je ziet kun je proberen onder controle te krijgen. Het donker maakt je oncomfortabel. Ede Staal stak met zijn lied een hart onder de riem. Wacht maar….. het gaat voorbij. (Maar is dat wel zo?)
Wat je van je zelf niet wilt zien ontken je. Vaak onbewust. Om maar te zorgen dat voor de ander ongezien blijft wat niet gezien mag worden. Liever houd jij je bezig met wat voor iedereen toch al zichtbaar is. Hier past uitstekend de vraag: “Hoe dan?” bij. Netjes gezegd vond ik het super vervelend als die ‘eenvoudige’ vraag werd gepareerd. Met een antwoord als: “Het antwoord zit al in jou, wacht maar af”.
Dát ga IK anders doen hield ik mijzelf later voor. En nu? Zoveel jaar later? Nu doe ik hetzelfde wat ik eerder bij de ander afwees. Ik maak van jouw pad niet mijn pad. Jouw verantwoordelijkheid maak ik niet de mijne. Hoe akelig je dat ook vindt. En hoe goed ik dat ook begrijp. Want je bent gekomen om geholpen te worden. Je wilt iets zwaars achter kunnen laten en lichter naar huis kunnen gaan.
Zicht op helderheid. Een begrijpelijk verlangen. Alleen hoef je de zon niet bij te lichten. Door het donker aan te kijken kun je zicht krijgen op helderheid. Het is de enige manier. Gemakkelijk? Nee, natuurlijk niet. Wat in jouw ‘donker’ zit, houd je het liefst verborgen. Zelfs als je verstandelijk hebt besloten dat je dit wilt doorbreken. Dan nóg is er die stem in jou. Dat beschermende deel dat roept: Nee! Daarom lukt dit doorbreken nooit alleen.
Wat je in jezelf afwijst kan in het licht niet overleven. En blijft daarom in je schaduw. Je eigen afwijzing is altijd een kinderlijke overtuiging. Als volwassene weet je beter, maar kún je (voor je gevoel) niet anders. “Ik ben niet goed genoeg”; “Ik doe er niet toe”; “Mijn verhaal is niet belangrijk”.Welke zelf-afwijzing heb jij gekozen? Weet dat je niet alleen jezelf tekort doet. Maar ook het beoordelingsvermogen van de ander in twijfel trekt.
Zicht op helderheid, een bijzondere zin die voor al mijn werk geldt. Zicht krijgen op dat wat jij hebt verborgen achter je deur van trauma, overtuigingen, aannames, oordelen, maskers. Omdat het ééns nodig was om te kunnen overleven.
Ga een ontmoeting met Jezelf aan. Op een manier die bij JOU past. Met liefde voor jezelf en voor wat er is. In een groep of in de veiligheid van 1 op 1. Met coaching of een vorm van opstellingen.
Liefde het verlangen drukt een stempel opgeven is geen optie. Leven
Weet je nog hoe het voor jou was toen je werd geboren? Waarschijnlijk niet. Hoewel je van alles kunt herinneren is die allereerste binnenkomst, en de eerste jaren daarop, in nevelen gehuld. Je hebt er geen actieve herinnering aan. Alleen vanuit het onbewuste is het mogelijk om bij die momenten te kunnen komen.
Je bent geboren om je leven te leven. Met een beetje geluk ben je in liefde ontvangen en ontzettend welkom. En soms is het wat ingewikkelder (geweest). Hoe je ook bent binnen komen vallen in de wereld. Je hebt het ermee te doen. Wat is geweest is immers zelden terug te draaien. Hoe graag je dat ook nu nog zou willen.
Veel begint er in die periode. Een periode van afhankelijkheid. Een periode waarin jij je als kind aanpast aan de omstandigheden. Om te overleven. En hoe in die periode de omstandigheden ook voor je zijn, JIJ vind je weg. Zelfs als je, zo klein als je bent, iets van jezelf hebt op te geven. Opgeven van wat jij zo nodig hebt van je ouders/verzorgers.
Veel van de vragen in mijn praktijk hebben daar een oorsprong. Lang niet altijd bewust. En juist daarom soms zó pijnlijk. Helemaal als het besef indaalt wat jij vervolgens zelf hebt doorgegeven. Terwijl je dat júist zó anders had gewild. Daar past geen oordeel. Nooit! Daar past compassie en heel veel respect voor het aan willen kijken wat er is.
Omdat jezelf iets hebt gemist, probeer je dat voor je kinderen anders te doen. Meestal onbewust. En altijd vanuit overweldigende liefde. Hier past geen goed of fout. Het is een hele menselijke reactie. Waarbij je de afwerende houding van je kind(eren) maar niet kunt en wilt begrijpen. Je voelt je diep van binnen (weer) afgewezen.
Wat je zelf hebt gemist, in een periode die zo belangrijk is geweest voor je ontwikkeling. Dat probeer je nog steeds ‘te halen’. Bij de ander. En die ander kan iedereen zijn. Je partner; je buurman/vrouw; je leidinggevende, of welke autoriteit dan ook. Door je ondergeschikt op te stellen werk je aan jouw gemis. Tevergeefs!
Je eigen leven. Het klinkt vaak als een wens. Een verlangen. Waarbij de ander de verantwoordelijkheid krijgt om jouw verlangen mogelijk te maken. Dat gaat niet! Dat geeft verwijdering in plaats van toenadering! Leef jij het leven van een ander? Je daar bewust van worden is pijnlijk, verwarrend en geeft je ruimte voor perspectief:
Ruimte om (zonder schuldgevoel) je eigen leven te leiden!
In onwetendheid zit je onschuld,
in weten ontstaat je schuld
Bewust
Dit is een blog over bewust-zijn, on-bewust en bewust worden. Waar jij je niet bewust van bent heeft bestaansrecht. Want het is er. Zelfs als jij er geen weet van hebt. Als je ergens niet van op de hoogte bent kun je je handen in onschuld wassen. “Dat hoef ik allemaal niet te weten”. Het is een uitspraak waarmee je kunt vastklampen aan onschuld. Wat niet weet, wat niet deert? Om het onbewuste te transformeren naar bewustzijn raak je iets van je onschuld kwijt. Zou dat je dan gelukkiger maken? In dit blog schrijf ik vanuit een persoonlijke invalshoek over die transformatie.
Met kennis van nu, gisteren afwijzen
Ik ben mij ervan bewust. Wat wil zeggen dat ik er weet van heb. Het proces van bewust worden is doorgaans er ook een van verwarring. En van verwarring wordt gezegd dat het de poort is naar een nieuwe realiteit. En dat klopt mijns inziens ook. Verwarring ontstaat als je huidige kijk op de wereld ter discussie wordt gesteld. Nu is het niet erg om een beeld bij te stellen. De ontwikkeling gaat op veel gebieden echt razendsnel. Wat maakt dat je er met nieuw opgedaan inzicht naar kunt gaan kijken. Met de kennis van vandaag kan gisteren worden afgewezen.
Groeien door je beeld te vergroten
Er zijn legio voorbeelden waarin je wordt ‘uitgenodigd’ om je beeld bij te stellen. Je hebt ongetwijfeld je eigen voorbeelden voor het oprapen. Alleen al in het volwassen en/of ouder worden wordt je ermee geconfronteerd. Je mag het beschouwen als groeien. Persoonlijk is mijn verwarring het grootst als ‘een ander beeld’ raakt aan het familiegeweten. Dan ligt er opeens een grotere drempel waar ik overheen heb te stappen. (Of ik beslis om dat (nog) niet te doen). Want in het familiegeweten zit opgesloten hoe wij het doen, hoe wij onszelf met ons eigen waarheden zien.
Bizar hoe je vastzit in een format
Mijn mening over de GGZ was gevormd in de jaren 70. Net als het beeld inclusief oordeel wat ik had van Zuid-Molukkers (ik ben geboren en getogen in Boven Smilde waar de schoolkaping heeft plaatsgevonden). Maar ook de verwachting dat je altijd je best doet, hard werkt en dat afspraak, afspraak is. Zoals je ook vanzelfsprekend overal op tijd bent. En niet onbelangrijk: Resultaat is wat telt. De weg ernaar toe is minder interessant. Als ik nu op Facebook naar oude foto’s uit mijn jeugd voorbij zie komen weet ik gelijk tot welke groep iemand behoorde. Christelijk of openbaar. Bizar eigenlijk.
Trouw aan de groep maakt je onschuldig
Bovenstaand geeft aan hoe ik was geconditioneerd voor het leven. Daar stond ik indertijd niet bij stil. De waarheid was keurig afgebakend. Dat is duidelijk. Het doet beseffen waar je bijhoort. En omdat we als mens een groepsdier zijn is dat best handig. Wat je doet, is er onbewust op gericht om bij de groep, het familiegeweten te blijven horen. En om je eigen groep hechter/sterker te maken is het afwijzen van andere groepen eigenlijk een hulpmiddel. Het geweten zorgde ervoor dat je onschuldig kon blijven zolang je maar trouw bleef aan de groep. Anders was je schuldig.
Weerstand: Liefdevolle loyaliteit
Trouw blijven aan je familiegeweten: Loyaliteit. Ook wel liefdesband genoemd. En dat laatste raakt een diepere laag. Onschuldig kunnen zijn in die liefdesband. Met de kennis van nu ben ik mij ervan bewust hoe groot dat woord onschuldig is. En wat er allemaal ‘uitgevreten’ kan worden. En dat iemand zich daarbij toch nog onschuldig kan voelen. Je daarvan bewust worden is iets van je eigen onschuld verliezen. En reken maar dat dát op zijn minst verwarrend is en uitmondt in weerstand. Als de ‘waarheid’ vanuit het familiegeweten ter discussie wordt gesteld is weerstand de verdediger.
Goede intenties zijn niet genoeg
Loyaal zijn aan het familiegeweten maakt je in je handelen onschuldig. Dat je daarmee anderen veroordeelt, dát kwam helemaal niet in mij op. Loyaal zijn aan dat geweten is handelen vanuit de beste intenties. En wat een onbegrip/boosheid ontstond er als mijn goede intenties (die iedereen toch begrijpt??) niet op waarde werden geschat. Ik ben daar vaak op vastgelopen. Omdat ik aangeboden/opgelegde feedback niet aan kon nemen bleef ik vastzitten in mijn loyaliteit. Nog beter je best doen, nog meer zónder de ander. Met als gevolg meer verwarring en nog meer onbegrip.
Wat wil je eigenlijk zélf?
Bewust worden van je eigen handelen gaat verder dan ‘weten hoe je het doet’. Bewust worden van eigen handelen betekent dat je keuzes hebt te maken. Wat wil ik zélf? Dat betekent niet minder dan losmaken uit delen van het familiegeweten. Delen die je belemmeren om voluit te leven. En losmaken gaat altijd gepaard met weerstand. Je laat iets van onschuld achter om schuldig te kunnen worden. Alleen de woorden schuld en onschuld hebben tijd nodig om in te kunnen dalen. Omdat je mag leren ervaren dat onschuld en schuld niet gelijk staat aan goed en fout.
Bewustwording: meer dan het individu
Bewust worden om je bewustzijn te vergroten is een individueel proces. Maar het is ook méér dan een individueel proces. Vele actuele gebeurtenissen, al dan niet vergezeld van het stempel CRISIS, vergroten het bewustzijn van (groepen) mensen. Er wordt op allerlei manieren ‘aan de deur geklopt’. En in reactie daarop zie je in een sterk geïndividualiseerde maatschappij, waarin iedereen zijn eigen boontjes wordt geacht te doppen, de behoefte ontstaan om samen naar een oplossing te zoeken. Een behoefte en in meer of mindere mate weerstand. Uit loyaliteit naar het systeem van herkomst.
Wanneer is het nu eens klaar?
Het vergroten van mijn bewustzijn heeft mij van alles gebracht. Woorden die daarvan iets kunnen omschrijven zijn: pijnlijk; vervelend; een leeg gevoel; hoop; verwachting; blijdschap; tranen; verdriet; wanhoop; geluk; eenzaamheid; nieuwgierigheid. Het leest misschien niet als een hartelijke uitnodiging om jezelf telkens opnieuw te bevragen en te onderzoeken. En toch gun ik jou een dergelijk proces. Ook al is het er een van vallen en opstaan. Voor mij eens grote thema’s als GGZ en Zuid-Molukkers hebben daardoor een gezonder perspectief gekregen. En telkens komen er nog nieuwe inzichten bij. Je bent immers nooit te oud om te leren.
Manifestatie van wat is buitengesloten
Iedereen heeft wel iets van ‘wat er niet mocht zijn’ naar de schaduw verbannen. Waardoor het vervolgens gedwongen uit beeld verdwijnt. Je bent je er niet meer van bewust. Als mensen hebben we echter een diepe ‘drive’ om heel te willen zijn. Compleet zijn, alles ingesloten. Met reden. Want alles wat van onszelf wordt buitengesloten komt eens naar de oppervlakte. Hoe zich dat laat zien is voor iedereen verschillend. Waarbij ziekte een mogelijke manifestatie is om het buitengeslotene zichtbaar te laten worden. In de oosterse heelkunde een gegeven.
Het streven van de mens: Heel worden!
Bewustzijn van jezelf. Ik gun het jou, mijzelf en iedereen. Meer bewustzijn ontwikkelen ten aanzien van jezelf geeft je uiteindelijk de ruimte om werkelijk die plek in te nemen die al die tijd al voor jou is gereserveerd. Elke stap daar naar toe, is een zinvolle stap. Hoe klein ze ook zijn. Want uiteindelijk wil ieder mens heel zijn.
Als je geen hoop meer hebt, dan heb je alles. En dan is er niets meer waar je op zou hoeven hopen
Mijn kinderlijke identificatie met de held
Ik heb iets met de WOII. Of op zijn minst gehad. Als kind verslond ik oorlogsboeken. Vast uit een onbewust willen identificeren met de held. En vanuit dat perspectief kon ik iets niet begrijpen. Hoe konden mensen zich in grote getale laten ombrengen. Zonder veel tegenstand te bieden. Is het leven dan niets om voor te vechten? Zelfs al had ik in die de middelen gehad. En al had ik een passend antwoord gevonden. Ik had het niet eens kúnnen begrijpen. En toen kwam onlangs er een zin voorbij. Een zin van Bert Hellinger: Als je geen hoop meer hebt, dan heb je alles! Het kreeg opeens betekenis.
Als je geen hoop meer hebt, dan heb je alles
Ik neem je mee in deze betekenisvolle zin. De zin lijkt haaks te staan op de uitspraak: Hoop doet Leven. Wees eerlijk. Geen hoop meer hebben. Dát geeft toch een gevoel van machteloosheid. Het is klaar, het doet er niet meer toe. In het stervensproces is opgeven een teken. Een teken van naderend einde. Geef je dan op? Of geef jij je dan over? Dit is geen blog over stervensbegeleiding of rouw. Maar (hoop op) leven en sterven behoren tot dezelfde medaille. Overgave is mijn betekenis aan geen hoop meer (nodig) hebben. En dan toch alles blijken te hebben. Overgave aan wat er is.
De macht uit handen geven
Hoe resoneer jij op de woorden overgave en opgeven? Als iets om tegen de strijden? Omdat opgeven geen optie is? Weet dat alles waar je tegen strijdt groeit. Iets NIET willen resulteert in een onbewust willen. Door “niet(s)” te benoemen heb je dat een plek gegeven. En wat een plek heeft bestaat, is er. De wil om te strijden heeft een oorzaak. Overgeven voelt als toegeven, machteloos zijn. Zonder macht om invloed uit te oefenen op het eindresultaat. Machteloosheid maakt je klein, kwetsbaar zelfs. Lastig mee om te gaan. Terwijl je macht uit handen geven juist zo’n groots gebaar is.
Loslaten in het sterven
Ik identificeerde mij met helden. In stille verwondering, met verlangen om (zo) iemand te zijn. Om gezien te worden. Van betekenis. Er toe doen. Mijn aanname is dat iedereen ergens een voorbeeld heeft. Als richting voor het leven. Als bevestiging. Dat kunnen ouders/verzorgers zijn. Uit een grotere kring, of uit een imaginaire wereld. Hier komt het ego erbij. Je hebt het ego nodig ter bescherming van jezelf. Waarden, normen, overleven. Maar het ego staat jouw overgave in de weg. En het ego niet willen, maakt het juist groter. Weet dat in het sterven het ego (pas) echt wordt losgelaten.
Je mag je ego aannemen
Een mooie eerste stap is het ego aannemen. Want dát is er. En het heeft zeker een functie. Overleven in de huidige maatschappij zonder ego? Het is maar weinigen gegeven om het ego zo los te laten. Maar als je jouw ego aan kan nemen, zonder strijd. Dan wordt het minder groot. Dan is het verleden en de toekomst minder belangrijk. Dan ben je in staat meer HIER te zijn. En er is ook niet meer dan Nú. ‘Alles’ kan alleen in het NU bestaan. Aanvaarden dat wat er is, alles is… geeft rust. Als jij je kunt overgeven aan het grotere geheel, wat heb je dan nog meer nodig? Het voelt voor mij groot en groots.
Van laat-varen naar aan-vaarden
Wat mij al jong heeft geïntrigeerd is hoe mensen ‘iets’ kunnen ondergaan. Iets wat niet fijn, of zelfs met de dood bekocht moest worden. De weg naar de gaskamer gaan zonder noemenswaardig in verzet te komen. Het lot wat deze mensen te wachten stond lag vast. Er was geen hoop meer. En aanvaarden lukt pas als je hoop op een andere uitkomst laat varen. Aannemen wat er is. Voor het ego is er dan niets meer te doen. Met deze eigen uitleg denk ik te begrijpen wat Bert Hellinger bedoelde. Met aannemen wat er nu is hoef je geen uitweg te zoeken. Wat geeft dat een rust.
Zoveel lichter geworden
Iets van die rust kunnen deelnemers van een (familie)opstelling ook zo ervaren. “Zo is het” is een uitspraak die zó gevoeld kan worden. Dat kunnen aannemen, ervoor kunnen buigen lijkt alsof er een last afvalt. Zoals een deelnemer onlangs zei: “Als ik nu op de weegschaal ga staan, moet ik wel minder wegen. Ik voel mij zoveel lichter geworden.” Natuurlijk komt het voor dat het niet gaat. Dat het aannemen voor nu nog te zwaar is. En dat is prima. Weet dan dat er iets in beweging is gezet. En dan is er tijd nodig. Tijd om te verteren . Tijd om het ego te laten wennen aan wat er is.
Weet je welkom met elke vraag, twijfel of verwondering.
Alles wat jij van jezelf kent ben je niet. Je bent meer dan dat. Jezelf ontmoeten is jezelf op alle lagen leren kennen.
Wie ontmoet je in jezelf?
Over jezelf ontmoeten lees je van alles op deze website. Maar weet je wel wie jij bent? Alles wat je kent ben je in ieder geval niet. Je bent meer dan dat. Jezelf ontmoeten is jezelf op alle lagen leren kennen. En je begint niet op de diepste laag. Een ui pel je ook niet van binnen naar buiten af. Naar jezelf kijken is lastig. Jezelf bevragen helemaal. Waarom doe ik wat ik doe? Het zijn allemaal stappen in je eigen reis. Weet dat uit ervaring blijkt dat je de moeilijkste vragen altijd overslaat. Vaak onbewust. Uit zelfbescherming, loyaliteit of familiegeweten. In dit blog een mogelijke ingang voor jou.
Gedrag is wat je laat zien
Gedrag is niet wat je bent. Het is een uiting. De wijze hoe je tot dit gedrag bent gekomen is een ander leerdoel. Wat je doet en hoe je het doet gaat automatisch. Je hebt iets al gedaan vóórdat je er bewust van was. Dat is eigenlijk heel handig. Stel je voor dat jij bij alles eerst moet nadenken. Lijkt mij heel vermoeiend. Denk maar eens terug aan de eerste week in je huidige werk. Aftastend, zoekend, wat heb ik te doen, hoe heb ik het doen. Je was na een week uitgeput. En nu…. Nu gaan die taken van de eerste week als vanzelf. Zo is het ook met gedrag. Maar hoe gedraag jij je eigenlijk?
Gedraag je eens een beetje
Gedraag je eens een beetje. Of erger… Doe eens normaal. Oef…… Wat jij doet is blijkbaar niet oké. Maar zegt dat iets over jou of over mij? Mijn ‘normaal’ heeft een andere referentie dan de jouwe. Er bestaat blijkbaar meer dan één waarheid. Best schokkend, of niet? Kom ontdekken welk gedrag jij vertoont in verschillende situaties. Dat geeft inzicht. Het maakt jouw blinde vlek kleiner. In de ander ontmoet jij jezelf. De wisselwerking in die ontmoeting geeft jou informatie. Ook informatie over jou die je liever niet ziet of hoort. Ben je er klaar voor? Klaar om meer van jezelf te ontdekken?
Jouw gedrag levert iets op
Feit is dat jij je leven hebt ingericht met persoonlijk gedrag. Gedrag wat jou heeft geholpen om positieve strooks*) te ontvangen. En nog steeds toepast. Onbewust. Als kwaliteit. Met een valkuil. Waarmee je anderen alleen laat zien wat gezien mag worden. Maar waardoor in de schaduw blijft wat er niet mocht zijn. Hoe gedraag jij je in een stress-situatie? Wat maakt verandering bij je los? Is het de taak of de mens waar je als eerste aan denkt op je werk? Wat laat jij van jezelf zien in een groep? Dat zijn al vragen die informatie geven. Maar daarmee is nog niet alles in kaart gebracht.
Tegen je grens aan lopen
Onbewust heb je een voorkeursgedrag ontwikkeld. Een soort blauwdruk voor jezelf. Hoe te reageren in verschillende omstandigheden. En daarmee heb je een voorkeur voor bepaald gedrag ontwikkeld, Gedrag wat je het meest opleverde. Of de minste schade toebracht. Het is helpend om je eigen gedragsstijl te kennen. Dat geeft inzicht en een leertaak. Want wat je hebt aangeleerd, kun je ook bijsturen. Of aanvullen voor een grotere reikwijdte. Dat betekent dat jij invloed gaat uitoefenen op jouw huidig voorkeursgedrag. Je krijgt meer keuzes. Je herkent je valkuilen (beter).
De kaart is niet het gebied
Er is een beproefd en effectief hulpmiddel. Dat mogelijkheden geeft om jouw gedragsstijl en voorkeursgedrag in kaart te brengen. Zie het als een ingang om jezelf beter te leren kennen. Een inventarisatie van jouw gedrag in dagelijkse situaties. Waarin je ongetwijfeld veel herkend. En tegelijkertijd zich moeilijk liet benoemen. Situaties waarin je effectief bent. Maar ook waar je tegen grenzen aanloopt. En je gedrag minder effectief wordt, Antwoord krijgend op de vraag: Wat is er nodig om in meer situaties jouw kwaliteiten optimaal te gebruiken.
Voorkeursgedrag? Je hebt een keuze
Jouw gedrag heeft de intentie om maximaal strooks te verzamelen. De waardering waar ieder kind naar hunkert. En nodigt heeft om te kunnen overleven. Als volwassene bestaat die behoefte nog steeds. Maar is het gedrag van toen nú nog even effectief? Jouw gedrag heeft je veel gebracht. In ieder geval tot waar je nu bent! En hoe gemakkelijk kun jij nog bewegen in verschillende situaties? Hoe overtuigd ben jij van jezelf dat je nu eenmaal bent wie je bent? Met DiSC analyse krijg je een goed inzicht van je eigen voorkeursgedrag. (En je ervaart anderen anders)
Schaap met de vijf poten
Je eigen gedragsstijl is een reactie op wat jij hebt ontmoet. Gedrag als aanpassing om te overleven. De schaap met de vijf poten bestaat niet. Gedrag dat aansluit bij jouw innerlijk is congruent. Je bent jezelf. Het is mogelijk om jouw gedragsstijl aan te passen. Te beginnen met ontdekken van je kwaliteiten en begrenzingen. Daar zo mee leren omgaan dat jij ook in vervelende situaties of conflicten effectief kunt blijven. Is deze verkenning van jezelf iets voor jou? Als gecertificeerd DiSC-analist help ik je graag op weg. Met een persoonlijke analyse en een duidings-sessie.
Onderdeel van je sollicitatie procedure
Een team wat bestaat uit allemaal enthousiastelingen? Of een gedreven team waar alleen het resultaat voor telt? Het klinkt verleidelijk. Toch is het team effectiever in de mix. Taak- en mensgericht. Introvert en extrovert. De kracht van het team zit echt in de mix. Helaas ontdek je pas achteraf of het matcht. Voeg daarom een DiSC analyse toe in je sollicitatie procedure. En krijg snel inzicht in de stijl en voorkeursgedrag van de sollicitant. Neem contact met mij op voor een voorbeeldrapportage.
