Begin
altijd opnieuw
alleen daar waar
ruimte mag zijn voor
einde.
Niet willen bevatten
En toen was het 14 november. Een datum in mijn geheugen gegrift. Die avond van 14 november 2017 was de opmaat voor wat achteraf een eindsprint bleek te zijn. Al waren we ons daar niet echt van bewust. Ik wilde daar ook niet bewust van zijn. Die innerlijke stem kreeg geen ruimte. Het onbevattelijke wilde ik gewoon niet bevatten.
Het was (toevallig?) dezelfde dag. De aankondiging dat er per 1 januari geen plek meer zou zijn in de dagopvang. Op dat moment kreeg het samenzijn met een blik op de (nabije) toekomst een andere lading. Wat je zelf al weet, en moeilijk kunt aannemen, is door anderen in een hogere versnelling gebracht. Dat moet pa ook hebben gevoeld.
De dag dat er iets is gebroken
Drie weken na ons samenzijn als broers en zussen was het er opeens. De laatste dagen dat pa thuis mocht zijn. De dag na Sinterklaas is hij uit huis gegaan. Zonder te weten en tegen zijn wil. Die dag is er iets gebroken. En wat nú nog zwaar weegt is dat er niet alleen bij mij iets was gebroken. 53 dagen na 14-11 is pa weer ‘verhuisd’. Nu voor altijd.
Het is een markering in iemands leven. Gebeurtenissen die diep in de ziel etsen. Voor iedereen anders. En met veel overeenkomsten. Dit persoonlijk trauma kent een aantal dynamieken. Dader-Slachtoffer; Vertrouwen-Wantrouwen; Vasthouden-Loslaten; Initiatief-Wanhoop; Schaamte-Twijfel; Initiatief-Schuld en niet als laatste Gevoel-Ratio. Hierover meer in dit blog.
Onzichtbare trigger van het trauma
Een traumatische gebeurtenis is heftig. Om te overleven splits je een deel van jezelf af. Een ander deel van jou werkt hard om dit traumatische deel buiten de deur te houden. Of geeft uiteindelijk definitief de strijd op. Waarmee je letterlijk over het leven heen gaat. Het gezonde deel heeft vervolgens het nakijken. Trauma’s worden altijd doorgegeven. Tot ze zijn verwerkt.
Het uitwerken van een trauma maakt heling mogelijk. Weggestopte trauma’s willen gezien worden en komen altijd weer naar de oppervlakte. Soms generaties later. Niet verwerkt blijft vaak onzichtbaar aanwezig. En met de juiste trigger telkens opnieuw geactiveerd. In de dierenwereld gaat dat gemakkelijker. Het trauma wordt letterlijk uit het lijf getrild. En is daarmee verwerkt.
Bewustzijnsverruiming maakt helen trauma mogelijk
Het woord trauma wordt steeds meer gebruikt. Alsof alles opeens veel slechter gaat. Ik ga er eerder vanuit dat bewustzijnsverruiming nu de weg vrijmaakt. Zodat ‘alles’ aangekeken mag worden. Om vervolgens te helen. Dit psychisch letsel, ontstaan door een hevige gemoedstoestand als gevolg van een schokkende gebeurtenis, roept om geheeld te worden.
Zijn jouw mogelijkheden tot het overwinnen van een schokkende gebeurtenis onvoldoende? Dan gaat dat gepaard met hulpeloosheid en een weerloze overgave. Hoe jij jezelf en de wereld om je heen kunt begrijpen wordt ernstig verstoord. De verbinding met jezelf is verbroken. En dat is bijzonder ingrijpend.
Het begin eren in het einde
Elk trauma grijpt terug op een vroeg kinderlijk trauma. Daar waar jij je hart bent gaan sluiten. Het overlevingsdeel van jou wat dat mogelijk heeft gemaakt is er nog steeds. En bij elk trauma opnieuw opgesplitst. Een aantal overlevingsdelen herken je zonder meer bij jezelf. En er zijn delen in de schaduw verborgen. Omdat ze eigenlijk niet mogen bestaan.
De verbinding met delen van jezelf herstellen betekent ook ontmaskeren wat in je schaduw is verborgen. Ontmaskeren en je bewust maken wanneer jij je hart weer afsluit. Voor jezelf of voor de ander. Met het ontwikkelen van je gezonde deel, het zichtbaar maken van je overlevingsdelen wordt het trauma geïntegreerd in jou.
Wie.
Jij bent.
Van grote betekenis.
Voor iedereen, dus JIJ.
Identiteit.
Op rekening betekent: achteraf betalen
Van betekenis zijn. Eigenwaarde. Er toe doen. Een basisbehoefte in ons leven. Een behoefte is een noodzaak. In nood wil zeggen dat er een tekort is ontstaan. En dat resulteert automatisch in een sterke neiging tot vervulling. Dit blog gaat over die drang tot vervulling. Met ‘werk’ als vehikel om tot die vervulling te komen. Een tekort aanvullen of compenseren heeft een prijs. Die je ‘op rekening’ voor je uit kunt schuiven. Meestal.
De succesvolle opsomming
Vertel eens, wie is………..? Een vraag die je vast wel eens hebt moeten beantwoorden. Mijn ervaring is dat de vraag veel lastiger is dan die lijkt. De vraag gaat over “Wie”. Het antwoord doorgaans over “Wat”. Een opsomming van wat je doet en/of hebt gedaan. En hoe succesvoller iemand is (geweest), hoe gemakkelijker de woorden uit de mond rollen. De verwarring ontstaat als de vraag nog eens wordt gesteld: Vertel eens, wie IS…?
Ik ben wel oké (of toch niet helemaal?)
In het geval van een minder succesvol verhaal is het antwoord kort. Zonder die volle glimlach. Die onzekerheid verhult. Je begrijpt het al. Vertellen wie je bent is lastig. Reden: ‘Wie ben jij’ gaat over identiteit. Over het unieke wezen dat jij bent. Er is twijfel of dat goed genoeg is. Wat op zijn minst ongemakkelijk voelt. En ongemak willen we vermijden toch? Ongemak dat ontstaat uit twijfel of je wel genoeg oké bent.
Alles heeft een prijs
Succes als gemaskeerde twijfel vervuld de basisbehoefte van ‘betekenisvol’ zijn. Juist dát maakt succesvol zijn écht belangrijk. Voor jou.! En bij succesvol hoort natuurlijk ‘druk zijn’. Als graadmeter voor succes of je jacht naar succes. Maar volgens mij gaat het dan vooral over een andere druk. Een druk die letterlijk néérdrukt. Die van pijnlijke nek en schouders. Of ‘zware benen’. Prijs voor de ontkenning van voelen wie je werkelijk bent.
Wat je doet, doet ertoe
Afhankelijk geboren maak je de beweging naar zelfstandigheid. En in die beweging ontwikkel jij je eigenheid. Je eigen identiteit. Eenmaal op weg leer jij je aan te passen aan wat de omgeving van je vraagt. In je afhankelijkheid kun je niet anders. Aanpassen als voorwaarde voor overleven. Wat je doet, doet er toe. Want in wat je doet ontdek je een positieve bevestiging. Wie je bent gaat naar de achtergond. Overleven is het doen.
Niemand kent jou zoals JIJ jezelf kent
We hebben allemaal geleerd te overleven. Zoekend naar bevestiging. Dat je er toe doet. Er mag zijn. Waard bent om te leven. Water vullen in een emmer zonder bodem? Die emmer raakt nooit vol. Dát is leven vanuit overleving. Omdat je altijd twijfelt of je genoeg hebt gedaan. Overleven heeft geholpen. Het is nu tijd om te onderzoeken wanneer je leeft én wanneer je óverleeft. Want uiteindelijk kent niemand jou beter dan JIJ.
Het vermogen
om te reflecteren
te leren en te veranderen
is een van onze unieke gaven
Ik word geraakt door onbevangenheid. Een onlangs geboren kalf dat nieuwsgierig naar het hek komt. Mijn hond Bart die zo ongelooflijk in het Nú leeft. Leeft in een jaloers makende staat van zijn. Pure onbevangenheid, onbeschadigd in het leven. Ook ik zelf zal die onbevangenheid en nieuwsgierigheid als baby hebben ervaren. Jammer dat ik daar geen actieve herinnering aan heb. Of het nu over het kalfje, Bart of mijzelf gaat, we starten in afhankelijkheid en vertrouwen. Met een groeiend nieuwsgierig zijn. Nieuwsgierig naar de wereld om je heen. Een blog over leven vanuit je Kind.
Onbevangen in het Nú
Onbevangen en ogenschijnlijk zonder last. Onschuldig. Het jonge leven als hierboven roept vertedering op. Een puppy hond draagt de geur van een puppy met zich mee. Wat maakt dat andere honden meer verdragen van de jonge hond. Opmerkelijk toch? Er is blijkbaar een tijd ‘gereserveerd’ voor verkennen, ontdekken en leren. Voor kinderen werkt dat op een vergelijkbare wijze. En er zijn grote verschillen. Wij mensen hebben moeite om in het Nú te zijn. En nog lastiger om daar te kunnen blijven. We dragen van alles met ons mee. En onbewust dragen we veel over op de ander.
Het Kind in je volwassen leven
Als kind leer jij je te verhouden tot de wereld om je heen. De omgeving, de ouders, als kind wordt je meegenomen in die werkelijkheid. Je leert vanuit een kinderlijk perspectief. Je leert je aan te passen. Met maar 1 doel: Overleven. Je ‘schrijft’ gedurende je kindertijd je eigen script hoe te leven. In die aanpassing laat je iets van het natuurlijke Kind in jou los. Het is niet weg. Het mag er gedoseerd wel zijn. Maar alleen daar waar de omgeving voor jou veilig genoeg is. Hieronder lees je meer over het vrije of natuurlijke Kind en het aangepaste Kind. En hoe dit doorwerkt in je volwassen leven.
Bewegen met wisselend resultaat
De titel is “Leven vanuit je Kind”. Kind met een doelbewuste hoofdletter. Kind als onderdeel van jouw ego. Het ego dat wordt opgedeeld in drie egotoestanden: Ouder-Volwassen-Kind. De egotoestand Ouder wordt opgesplitst in Voedende Ouder en Structurerende of Kritische Ouder. De Kind egotoestand wordt opgesplitst in het Vrije of Natuurlijke Kind en het Aangepaste Kind. De Volwassen egotoestand kent geen opsplitsing. Het is geen streven om bepaalde egotoestand te vermijden. We bewegen ons allemaal dagelijks door de verschillende toestanden. Met wisselend resultaat
Als spontaniteit verdwijnt
In de vrije Kind egotoestand herken je vast iets van de eerste alinea’s. Spontaan; Authentiek; Nieuwsgierig. Met open blik naar de wereld. En deze egotoestand heeft ook de kant van: Egocentrisch; Roekeloos; Onrijp. Leven vanuit je Vrije Kind egotoestand roept doorgaans een reactie op vanuit de Ouder egotoestand. Kritisch, veroordelend of een ongevraagd advies. Wat is dan daarop jouw reactie? Is je spontaniteit opeens als sneeuw voor de zon verdwenen? Of vermijd je juist op voorhand jouw Vrije Kind egotoestand? Omdat je deze reactie zo goed herkend van ‘toen’.
Het kinderlijk perspectief is beperkt
Als geschreven, past een kind zich aan de omstandigheden aan. “Als ik doe wat Mama en Papa willen dan zullen ze mij niet verlaten” Kinderlijk? Ja. Het perspectief van het kind is immers beperkt. Het Aangepast Kind egotoestand kent een plus- en een min-kant. De positieve kant wordt gekenmerkt door: Gehoorzaam; Samenwerkend; Volgend. Vanuit deze egotoestand heb je aandacht voor je persoonlijke behoefte én het algemeen belang. Je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om het algemeen belang te laten prevaleren boven je persoonlijk belang.
Stap over naar een andere toestand
Het Aangepaste Kind egotoestand kent ook een negatieve kant. Woorden die daarbij passen: Onderdanig; Klagend; Overaangepast; Rebels. Wat je doet is je afhankelijk maken. Afhankelijk van de situatie of afhankelijk van de ander. Het brengt je in de positie van slachtoffer. Je nodigt de ander uit tot redden. Wat de ander vervolgens met gemak afwijst. De dramadriehoek is een feit. Een situatie die pas stopt als je er samen uit kunt stappen. (Volwassen egotoestand) Je kunt ook weglopen uit de driehoek. Dan start deze bij een nieuwe ontmoeting als vanzelf weer op.
Jezelf ontmoeten. Dat kan pijnlijk zijn
Reageer je als volwassene vanuit een negatieve AK egotoestand dan misken je een mogelijkheid in jezelf. De mogelijkheid die iedereen heeft. Namelijk: Vragen naar hetgeen JIJ nodig hebt. Dat houdt in dat je jouw eigen behoefte onderkent. En deelt. In plaats er vanuit te gaan dat de ander jouw behoefte wel (h)erkent. Is klagen of rebels zijn dan per definitie af te keuren? Volgens mij niet. Je kunt wel onderzoeken of deze aanpak voor die situatie het meest effectief is. Jezelf ontmoeten. Bewust worden van je eigen gedrag. Kennismaken met je eigen schaduw. Hoe pijnlijk dat ook kan zijn.
En er is schaamte
Inmiddels ben ik het getal 60 in levensjaren gepasseerd. En nog steeds pas ik álle egotoestanden toe. En nog steeds heb ik het ideale beeld van altijd effectief zijn in mijn handelen niet bereikt. Ja, ik heb stappen vooruit gezet. Ik ben mij ervan bewust geworden hoe mijn ego werkt. En ja, enkele resultaten daarvan zijn omhuld met schaamte. Had ik maar…. En ik weet, zo werkt het niet. Het leven is een aaneenschakeling van lessen die je mag leren. Dat besef zit in mijn bagage. Het helpt mij om milder te zijn voor mijzelf én de ander.
Kom jezelf ontmoeten op jouw tempo
Er zit altijd een laag onder de laag die wordt gezien en aangekeken. De eerste 1000 dagen na conceptie drukken een stempel op iemands ontwikkeling. Leven vanuit je Kind (met hoofdletter) gaat over de betekenis die je hebt gegeven aan wat jij hebt ontmoet in je leven. En waar je zoveel bevestiging hebt gevonden. Zodat de gedachte “zo ben ik nu eenmaal” in je aangepast gedrag plausibel klinkt. En in die uitspraak doe jij jouw behoeften en jezelf tekort. In mijn begeleiding is dit een van de mogelijkheden ter ondersteuning van jouw proces. Dat zich altijd en alleen op jouw tempo ontvouwd.
Een nieuw systeem
waarin je alles wat je achterlaat
opnieuw zult vinden. In een andere vorm, in een andere gedaante.
Een blog over JIJ in de relatie. Waar sta je? Wat heb je meegenomen en/of achtergelaten? Jezelf kunnen zijn, wie wil dat nu niet. En waarom is het dan zo lastig om in alle situaties en dus ook in je relaties autonoom te zijn. In een opstelling kan veel helder worden. Zit je in een relatiecrisis, dan is een relatietherapeut aan te raden. Wellicht geeft een opstelling je dan als extra net even meer inzicht in het hoe, wat en waarom. En bovenal over jullie eigen individuele verantwoordelijkheden die behoren bij de eigen plek.
Wat is er nodig om Jezelf te kunnen zijn
Jezelf (kunnen) zijn. Woorden die een diepere laag aanboren. Meestal een verlangen. Soms een droom of een wens. In het uitspreken van de woorden ben je al vertrokken. Vertrokken uit het Nú. Wat is er voor nodig om Jezelf te kunnen zijn? Specifieker: Welke voorwaarden moeten worden ingevuld om Jezelf te (kunnen) zijn in je relatie? Vragen die er toe doen. Relevant omdat Jezelf zijn een lastige opgave is in je relatie. Vanuit systemisch oogpunt kun je je zelfs afvragen waarvoor deze last een oplossing is. En het is oké om nu te stoppen met lezen. Laat de vragen maar eerst op je inwerken.
Je bent toch geen Supermens
Jezelf en Plek zijn met elkaar verbonden. Jezelf zijn in de relatie betekent dat jij je eigen plek inneemt. Dat je autonoom kunt zijn in diverse omstandigheden. Daardoor ieder zijn eigen verantwoordelijkheid gunt en ook laat nemen. Dat je vanuit liefde kunt kijken naar wat er is, zonder behoefte dit voor de ander te willen veranderen. Jezelf zijn betekent dat jij bewust bent van je overlevingsstrategieën. En je bent geen Supermens. Of wel? Word je bewust wanneer jij jouw overlevingsstrategie inzet. Het helpt je jouw triggers te herkennen. Want waar ken je die óók zo van?
Houd het in de relatie bij jezelf
Een wereld waarin iedereen in onderlinge relaties vrij en autonoom kan zijn. Het leest als een ideale wereld. En dat is het ook. Houd het daarom bij jezelf. Onderzoek waarin jij je beperkt voelt. Beperkt of ingeperkt om je eigen unieke plek in te nemen. Aan wie ben jij loyaal door van je plek te gaan? Wat heb jij meegenomen vanuit je ouderlijk huis? Of vanuit een vorige relatie? Elke (nieuwe) relatie is een systeem op zich. En nieuwe systemen gaan voor op voorgaande systemen. Je ouderlijk huis verlaten en met je partner ‘op jezelf gaan’. Dan laat je het oude achter om het nieuwe te omarmen.
Iedereen heeft eigen generationele bagage
Maar zowel jij als je partner brengt zijn eigen systeem van herkomst mee. En ieder systeem is ontstaan op de generaties die het voorgingen. Generaties die elk hun eigen verdriet, blijdschap, trauma’s, schaamtes, overtuigingen, waarden, normen, uitsluitingen etc. hadden te verwerken. Waarbij alles wat niet verwerkt kon worden werd doorgegeven aan volgende generaties. Net zo lang totdat is aangekeken wat ingesloten moest worden. De loyaliteit van kind naar ouders is oneindig. Afwijken van de uitspraak “zó doen wij dat in ónze familie” is je onttrekken aan het familiegeweten.
Liefde kan niet eindeloos worden opgerekt
“Als horizontaal wordt doorkruist door wat verticaal is gebonden wordt liefde opgerekt tot de rek eruit is”. Het is het begin van de pagina: Kom landen in je relatie. Jouw relatie kent een horizontale verbinding. Een relatie volgens zelf bepaalde normen en waarden. Maar wat als een van beide, of beide, nog gebonden zijn aan het voorgaande systeem of systemen? Dan ben je ook verticaal gebonden. En die doorkruist (in veel gevallen) de horizontale binding. De kans dat het dan even minder plezierig wordt is aanwezig. Je/jullie staan immers met een been in een vorig systeem.
Jij brengt jezelf mee in elke relatie
Je kunt niet alleen gebonden zijn aan je systeem van herkomst, maar ook aan je vorige relatie(s). En zijn er in de vorige relaties ook kinderen geboren, dan kun je niet alleen gebonden zijn, je bent ook verbonden met elkaar. Je blijft immers samen ouders van de kinderen uit die relatie. Ben jij wellicht met een been gebonden in die vorige relatie? Jij brengt altijd jezelf en je ervaringen mee in elke ontmoeting. In elke relatie. Dat geldt voor beide. Allebei met eigen generaties achter je. Dat is een gegeven. Samen bewust worden door te onderzoeken wat je meebrengt in je relatie is een grote, mooie stap.
Wat wordt achterlaten vind je opnieuw terug
Elk nieuw systeem waarin je iets achterlaat, niet verwerkt, zul je opnieuw vinden. In een andere vorm, in een andere gedaante. Wat niet kan worden verwerkt schuift door naar volgende generaties. Je eigen plek innemen, Jezelf zijn, heelt meer en dieper dan alleen jou. In een persoonlijke opstelling kun je onderzoeken welke plek jij inneemt. Kom je met zijn tweeën, dan worden er twee individuele opstellingen begeleid en indien helpend een gezamenlijke opstelling. Het is mogelijk om individueel begeleiding te krijgen op thema’s die zich hebben laten zien.
Relatie crisis?
Zijn jullie in een relatie-crisis beland, dan is een relatietherapeut wellicht voor jullie meer voor de hand liggend. De individuele opstelling kan wel als ondersteuning van dat proces worden ingezet. Individueel of samen. Een afspraak is zo gemaakt.
“Liefde, de bron waaruit
onvoorwaardelijke overgave
en vertrouwen stroomt is
onmogelijk te kanaliseren”
Een blog waarin woorden als overgave; (zelf)vertrouwen; loslaten samenkomen in een schrijfsel. Welke betekenis heeft buigen in relatie tot voornoemde woorden? Ben ik wel in staat om mij met de stroom mee te laten drijven? De meeste van mijn artikelen helpen mij te reflecteren op vragen als: Hoe is dat voor mij? Wat herken ik van dit thema in mijzelf en wat neem ik aan en/of wijs ik zelf juist af? Ik nodig jou uit tot reflecteren. Bewust worden van wat er onbewust (al) is. En ik gun het je om te kunnen besluiten dat je er geen waardeoordeel op hoeft te plakken. Het IS.
Nieuwsgierig met een beetje angst
Na de lagere school was het vervolgonderwijs de volgende logische stap. In mijn geval de MAVO. Geen LTS, want niet technisch. Geen Huishoudschool, want geen meisje. Geen HAVO/Atheneum in Assen, want geen bolleboos. Heel duidelijk. Zo was het. Maar die eerste dag op de fiets naar de MAVO. Samen met Remmelt, uitgezwaaid door beider moeders, veel te vroeg. Dat moment kan ik zo nog terughalen. Spannend, uitdagend, nieuwsgierig met iets van angst. Bang voor het onbekende. Kan ik dit wel? Als 12 jarige vond ik het lastig. Ondanks alle kaders en voorgedrukte paden.
Toestemming bepaalt een grens
Iets moeten kunnen, omdat anderen van mij verwachten dat ik het (natuurlijk) kan. Als ik daaraan voldoe, is er niet veel aan de hand. Toch? De uitkomst is immers in overeenstemming met de verwachting. Behoeft dus geen aandacht meer. Ik besef hoeveel veiligheid er zit opgesloten in het kunnen voldoen aan verwachtingen van de ander. Als het veilig blijft, kan er niets gebeuren. Blijven voldoen aan de verwachting is je lidmaatschap van de groep veiligstellen. Het maakt een wezenlijk verschil of de groep waartoe je behoort het “fietsen met losse handen” aanmoedigt of juist afwijst.
En toen ging ik onderuit
Fietsen met ‘losse handen’. De weg naar de Mavo, ongeveer 5 kilometer, was rechttoe, rechtaan. Bij uitstek geschikt om de handen van het stuur te halen. Gewoon omdat het kan. Maar ook wel omdat het stoer is. Een beetje tegen de regels ingaan. Want je wist dat ’thuis’ het vast en zeker af zou keuren. Het was grenzen verkennen, zoals dat hoort bij het puber-zijn. In het moment geen gevaar zien brengt je naar de grens van de veiligheid. De enige plek waar je de grens kunt ervaren. Zoals het moment waar de fietssturen al zwabberend in elkaar raakten. En we beide onderuit gingen.
Een genereuze stroom van liefde: overgave
Je kunnen overgeven aan de stroom van het leven. Meedrijven wat er op je pad komt in het volste vertrouwen dat je precies (genoeg) krijgt van wat jij nodig hebt in dit leven. Jezelf vertrouwen dat jij er in elke ontmoeting mag zijn. En dat alles wat jij inbrengt in die ontmoeting precies is wat nodig is in die ontmoeting. Leven vanuit overvloed in plaats van tekort. Een droombeeld? Er zijn mensen die zich volledig kunnen overgeven aan wat er is. Ik ben er jaloers op. En ik weet diep van binnen dat het klopt. Dat het allemaal zo werkt. Dat overgave een genereuze stroom van liefde in gang zet. Oncontroleerbaar.
Ik besta alleen door jouw erkenning
Onder invloed zijn van middelen geeft ontspanning. Ook al is bekend dat het gebruik een nadelige invloed kan hebben op je lichaam, wordt dit gegeven opgeofferd ten faveure van de benodigde ontspanning. Een staat van ontspannen flow is verslavend. Helpend om de controle los te laten, om je helemaal over te geven aan het moment. Loskomen van een dagelijkse werkelijkheid van verwachtingen, oordelen en zelf opgelegde verantwoordelijkheden. Hoe meer jij je bestaansrecht hebt gekoppeld aan het voldoen aan (vermoede) verwachtingen, hoe lastiger het loslaten, de overgave is.
Het stuur stevig vastpakken: energie blokkeert
Jij bent precies goed zoals je bent. Prachtige uitspraak. Vaak ter bemoediging en ondersteuning. Maar wat wordt er eigenlijk mee bedoelt? Is dat inclusief je gedrag en hoe jij je manifesteert in de wereld? Of lees ik/jij een verkapte afkeuring van wat je/ik doe(t)? Vanuit je eigen venster op de wereld interpreteer jij woorden en zinnen. Zo werkt dat. Goedbedoelde woorden en zinnen kunnen daarom onverwacht onbewuste snaren raken. Waardoor jij het fietsstuur stevig vastpakt. De energie stokt. Of ben jij (al) in staat om het stuur los te laten als je wordt geraakt? Om mee te gaan in wat er is.
Jij hebt het helemaal in eigen hand
Maakbaarheid. Als je het maar genoeg wilt, dan komt het vanzelf. En als het niet komt?Tsja, dan heb je het niet genoeg gewild of er niet hard genoeg voor gewerkt. Dan zul je het wel niet verdient hebben. Een algemeen maatschappelijke consensus dat jij je leven kunt maken is al decennia gemeengoed. (Al begint het te kantelen) Het staat haaks op overgave aan de energie van het leven. Het vraagt zelfs voortdurend om controle. Kun je ook in dit blok het woord ‘bestaansrecht ‘ proeven? Met de handen los van het stuur door het leven fietsen? Dat móet wel fout gaan.
Overgave: met de handen los
Het is vanzelfsprekend niet zwart-wit. Tussen alles laten komen zoals het is en krampachtig proberen om jouw leven te besturen zit een grote bandbreedte. Het is misschien (nog) niet iedereen gegeven om altijd maar met de ‘handen los’ door het leven te fietsen. Ter overdenking: Als jij de controle over je eigen leven voorop stelt ben je snel geneigd ook het leven van anderen te willen controleren. Met uiteraard de beste bedoelingen. Het maakt jou ‘onschuldig’. Jij hebt je best gedaan. Kiezen om ‘met de handen los’ door het leven te fietsen. Maakt dat je schuldig tov jouw omgeving?
Om te overleven moet jij je aanpassen
Zo ben ik nu eenmaal. Alsof wat je doet gelijk staat aan wie je bent. Ik geloof daar niet in. We zijn groepsmensen. Aanpassen aan de (ongeschreven) regels van de groep hoort daar bij. En als dat niet gaat kies je voor een andere groep om bij te horen. Gemakkelijk toch? Alleen gaat dat niet op voor de groep die we familie noemen. Overstappen naar een andere familie maakt je niet los van de familie waarin je geboren bent. Vanaf je geboorte tot je 7e jaar heb je geleerd hoe je kon voldoen aan de regels van je familie. Voor je eigen veiligheid heb jij je aangepast. En je bent in je aanpassing bevestigd. Telkens opnieuw. Geborgen in de groep.
Aanwijzingen: expliciet en impliciet
Pas op. Kijk uit. Ik wil geen slechte verhalen over je horen. Wees gehoorzaam. Doe eens wat meer je best. Gedraag je eens een beetje, Wat moeten andere mensen daar wel iet van denken. Opschieten, het geld van de baas is niet van blik. Alleen als je het zéker weet. Jij bent zo’n lieve jongen, want jij zorgt zo goed voor mij. Wat zou ik zonder jou moeten? Zorg dat je altijd geld in de portemonnee over houdt. Geef niet uit wat je niet hebt. Wees zuinig. Er worden expliciete en impliciete aanwijzingen gegeven die je helpen je aan te passen aan de groep. En die zijn voor iedereen anders.
Overgave? Maar hoe dan? Ik weet het niet meer
De invloed van al dan niet uitgesproken instructies is groot. Ze worden uit liefde door ouders meegegeven vanuit het eigen referentiekader. Uit loyaliteit voldoe je, meestal onbewust, aan wat er van je wordt verwacht. En maar al te vaak wordt er niet van je verwacht dat je door het leven fietst ‘met losse handen’. Kies voor jezelf! Wees de stuurman/vrouw van je eigen leven! Alleen jij bepaalt wat er gebeurt! Wervende teksten die in mijn praktijk leiden tot de wanhopige vraag: Maar hoe dan? Vertel mij nu gewoon wat ik moet doen! Ik weet het niet (meer)!
Liefde is onmogelijk te kanaliseren
Je mee laten voeren door de stroom van het leven. Je vervolgens verhouden tot wat er op je pad komt. En ervan leren. Wat werkt houd je vol, wat niet werkt pas je aan. Jij hebt je eigen lot, je eigen leven. Ik ook. En Ik gun jouw je lot, het biedt je namelijk de mogelijkheid om er lering uit te trekken. Ik heb mijn eigen lot. Dat hoeft niet door anderen te worden weggenomen. Want dan haal je een noodzakelijk leermoment bij mij weg. En ja, ik weet dat jij dat uit liefde doet. Maar de bron waaruit onvoorwaardelijke overgave en vertrouwen stroomt is onmogelijk te kanaliseren. En met ‘de handen los’, dat gaat alleen als je het hebt geoefend.
Tot slot over overgave en buigen
Buigen voor je lot, de energie laten stromen. Omdat te bereiken heb je jouw veiligheid te verlaten. Vastklampen aan wat bekend en veilig is blokkeert de levensenergie. Ontspannen is een sleutelwoord. Misschien heb je dat wel eens als instructie op de massagetafel meegekregen. Hoe dan? Oefenen! In kleine stapjes in een veilige omgeving. Je kunt ervoor kiezen om heel bewust iets los te laten waar je tot nu toe altijd de controle op hield. En ga vervolgens stap voor stap je succesjes aan een ketting rijgen. Je geeft daarmee wérkelijk betekenis aan: Het is wat het is. Met ‘losse handen’.
Denk niet wit, denk niet zwart
denk niet zwart-wit
maar in de kleur van je hart
Kleur. Het is 45 jaar geleden en toch komt die gebeurtenis vanuit het onbewuste telkens weer naar de bovenlaag. Een gebeurtenis die voor mij alles te maken had en (nog steeds) heeft met kleur. En de verwarring die kan ontstaan in kleur.
Denk niet wit, denk niet zwart, maar in de kleur van je hart zong Frank Boeijen 40jr. geleden nav de dood van Kerwin Duinmeijer in 1983. In dit blog een bespiegeling over kleur. Over zwart en wit, kleuren die beide niet als kleur worden gezien. Zwart en wit, uiteinden van een spectrum. Het één weerkaatst en geeft terug, de ander absorbeert en laat het ‘verdwijnen’. En er is meer!
De stroom van het leven
Een zwartkijker is iemand met een sombere blik. Iemand die het leven zwaar neemt. Meegaan in de stroom van het leven en je daaraan overgeven (b)lijkt onbereikbaar. Wit is een ‘kleur’ aan het andere uiterste van het spectrum. Op zoek naar de tegenhanger van zwartkijker trof ik op het WWW deze zin in het Nederlands Dagblad: De Witkijker leest en denkt in deze donkere maanden na over het nieuws en signaleert verhalen die hoopvolle ontwikkelingen laten zien, als tegenwicht voor de dagelijkse stroom onheil. Hoop en positiviteit als tegenhanger van de sombere (negatieve?) kijk op het leven.
Wij en zij – de tegenstelling
In eerdere blog-artikelen heb ik geschreven hoe wij mensen groepsdieren zijn en dat het (evolutionair) belangrijk is om deel uit te maken van een groep. Er zijn boeken vol geschreven over dit onderwerp. Ik zelf laat mij hierin graag inspireren door de boeken van Piet Weisfelt. Je kleur bekennen is jezelf in de groep plaatsen die deze kleur onderschrijft. Dat geeft stevigheid, houvast, controle, rugdekking. Je weet je gezien en om de identiteit van de groep te waarborgen is het gemakkelijk om je af te zetten tegen groepen ‘met een andere kleur’.
Conformeer of vertrek
De verzuiling die we hebben gekend in Nederland is een goed voorbeeld van samenklonteren en afwijzen. Er was geen ruimte voor de kleuren die bestaan tussen zwart en wit. De sociale groepscontrole was daarvoor te groot. Er zit veel veiligheid opgesloten in deze samenklontering. JIJ hoort erbij! De voorwaardelijkheid zit er dan in dat jij je wel hebt te conformeren aan de groep. Anders lig je eruit. Hoor je er niet meer bij. De grens opzoeken was daardoor een risicovol pad. De meeste groepsleden kozen angstvallig voor het zich conformeren aan de groep. Zonder zich er slecht bij te voelen.
Wat moet JIJ wel niet van mij denken
Losbreken uit de voorwaardelijkheid van de verzuiling was als een bal die te lang onder water was gehouden. De opgebouwde druk zorgde ervoor dat het verlaten van groepsidentiteit doorschoot naar individualisme. Een nieuwe heilige graal. Ergens van losrukken is een proces van spanning opbouwen en ontladen. Als twee mensen zich achterover hangend aan elkaar vasthouden en elkaar vervolgens plotseling loslaten dan zijn twee mensen hun stevigheid kwijt en kun je eigenlijk alleen maar vallen. Het vastklampen aan een (vermeende) groep hoorde ik onlangs nog in de opmerking: “Als ik dát doe, wat moeten de mensen dan wel niet van mij denken?
In het grijs ben je op jezelf aangewezen
Het is goed of het is fout. Wat de uitkomst is, hangt af tot welke groep je behoort. Nu is dualiteit iets wat in heel ons leven speelt. De vraag is hoe jij je kunt verhouden tot beide polariteiten. Kun jij van het een naar de ander bewegen? Of zit je vast in het uiterste punt van een polariteit. Hieronder een paar voorbeelden van polariteiten:
Vertrouwen-Wantrouwen;
Schuld-Onschuld;
Strijd-Overgave
Man-Vrouw
Samen-Apart
Autonomie-Twijfel/Schaamte
Leven-Dood
Drama-Eigen Plek
Tussen Zwart en Wit zitten ongelooflijk veel nuances van grijs. En het is juist in dat grijs waarin je op jezelf bent aangewezen. Een plek van verwarring.
Een poort naar een nieuwe realiteit
De verzuiling is maar een voorbeeld. Het losmaken van de verzuiling, de ontkerkelijking die daar onlosmakelijk mee verbonden is. Het geeft verwarring. Heel veel verwarring. En dat is nodig. Want verwarring is de poort naar een nieuwe realiteit. Dat wij het als mensen moeilijk vinden hoe om te gaan met deze verwarring zien we in het ontstaan van allerlei nieuwe groepen. Er wordt een nieuw houvast gezocht. Waar hoor ik bij? En wie hoort daar vervolgens vooral niet bij? De identiteit wordt opnieuw ontleend aan de groep. Is er voor jou nog ruimte voor de vragen: “Wie ben ik in het geheel?”; “Wie ben ik ten opzichte van jou?”
Door de verwarring heen: Vertrouwen
Denk niet wit, denk niet zwart, denk niet zwart-wit. Denk in plaats daarvan in de kleur van je hart. Je kunt het beluisteren als een aanklacht. Maar ook als een aanmoediging!Een aanmoediging om door alle verwarring heen te blijven vertrouwen. En dat vertrouwen begint als altijd weer bij jezelf. Pas als jij jezelf kunt vertrouwen en lief te hebben ben je in staat een ander te vertrouwen en lief te hebben. Het leven leven is de energie laten stromen. Meegaan in de flow, aannemen wat voorbijkomt in het vertrouwen dat jij mee en op kunt gaan in de levensstroom.
De twijfel is lang gebleven
45 jaar geleden – Hemelvaartsdag. Als altijd op een donderdag. Een christelijke feestdag. Een vrije dag. Blijkbaar een prima dag om de dakspanten te plaatsen op de door mijn vader zelf gebouwde bungalow. Een dag met een moment van verwarring. Van twijfel. Ik was mij zo bewust van die verwarring dat ik die tot op de dag van vandaag dit nog kan oproepen. Kan dit wel? Mag dit wel? Op Hemelvaartsdag? Natuurlijk heb ik er geen vragen over gesteld. Maar de twijfel is lang gebleven. Kan iets een beetje goed of een beetje fout zijn? Er zijn veel van die verwarrende momenten in mijn leven geweest. Wegdrukken en conformeren is de eerste impuls, de gedachte toelaten dat ik er zélf iets van mag vinden krijgt steeds meer voet aan de grond.
Het huis staat er nog steeds, stevig gebouwd. Een huis met plezierige én verdrietige momenten. En ook dat is een polariteit waartoe ik mij heb te verhouden.
