Doe maar normaal, volgens je eigen norm
Normaal
Leren zwijgen
Stem verstilt langzaam
Vrijheid vraagt om kwetsbaarheid
Jezelf
Doe maar normaal: Waarom jezelf zijn jouw norm moet zijn
Je leert het al jong: “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.” Het lijkt op zich een onschuldige uitspraak. Maar de impact ervan kan levenslang voelbaar zijn. Het begint klein. Je houdt je mond wanneer je iets wilt zeggen. Je lacht mee, zelfs als je het eigenlijk niet grappig vindt. Je past je aan. Altijd.
Langzaam maar zeker verdwijnt dan je eigen stem naar de achtergrond. Woorden blijven steken in je keel. Je durft ze niet uit te spreken, bang om veroordeeld te worden. Maar van binnen groeit iets. Een gevoel dat je nauwelijks kunt omschrijven. Misschien is het boosheid, misschien is het verdriet. Hoe dan ook, het zoekt, eens en ergens, een weg naar buiten.
De prijs van stilte
Want die ingehouden woorden en emoties stapelen zich op. Eerst lijkt het niets, maar uiteindelijk wordt het een last die je dagelijks met je meedraagt. Je voelt je onbegrepen, alsof je gedachten en gevoelens er niet toe doen.
Je probeert je aan te passen, maar de onuitgesproken boosheid wordt een muur tussen jou en de mensen om je heen. Die muur lijkt bescherming te bieden, maar is in werkelijkheid een gevangenis. Je wilt schreeuwen, huilen, eindelijk gehoord worden. Maar je blijft stil, precies zoals je geleerd hebt.
“Vrijheid begint niet met schreeuwen, maar met het kwetsbare fluisteren van je eigen stem die eindelijk gehoord mag worden.”
Het keerpunt: Jezelf herontdekken
Op een dag sta je stil. Alleen. Je vindt een oude foto van jezelf als kind. Je ziet een lachend gezicht, stralende ogen vol onbevangenheid. Het contrast met hoe je je nu voelt, raakt je. Tranen wellen op. Voor het eerst in lange tijd laat je ze gaan.
En het zijn die tranen die je inzicht brengen. Ze zijn het begin van een verandering. Je realiseert je opeens dat de boosheid die je al zo lang hebt gevoeld, een masker was. Niets meer dan een manier om je verdriet en onzekerheid te verbergen. Je beseft dat onder die boosheid van jou een dieper verlangen zit: gehoord en begrepen worden.
De kracht van kwetsbaarheid
Het is echt niet makkelijk om jezelf opnieuw te vinden. Toch besluit je een poging te wagen. Je neemt een eerste, voorzichtige stap: je deelt je gevoelens met iemand die je vertrouwt. Het voelt onwennig, misschien zelfs eng. Maar het werkt! Voor het eerst voel je een beetje verlichting.
Dit is waar jouw vrijheid begint. Niet in grote gebaren of drastische veranderingen, maar in kleine momenten. Ogenblikken waarin je jezelf toestaat te zijn wie je bent. Je leert door ‘simpelweg’ te ervaren. De ervaring opdoen dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar juist kracht.
Doe maar normaal… of niet?
De woorden “Doe maar normaal” zullen altijd wel een echo in je hoofd blijven. Maar er is iets veranderd. Je weet nu dat je niet verplicht bent om naar die stem te luisteren. Jij mag jezelf zijn. Het is geen makkelijke weg. Er zijn dagen waarop je weer terugvalt in oude patronen. Maar je weet dat je een keuze hebt.
Die keuze geeft je kracht. Je ontdekt dat mensen je vaker begrijpen dan je dacht, zolang jij je maar dúrft te laten zien. Je voelt je minder alleen. En hoewel de reis nog lang is, voel je dat je op de goede weg bent.
“Kwetsbaarheid is geen zwakte, maar de kracht om je ware zelf te tonen en verbinding te vinden met anderen.”
Vrijheid in je eigen stem
Vrijheid is geen eindpunt; het is een proces. Het is jezelf toestaan fouten te maken, ruimte in te nemen en je emoties te uiten. Het is accepteren dat je niet perfect hoeft te zijn. En ja, je zult ook teleurstelling ontmoeten. Een schaduwzijde die hoort bij het leven.
Langzaam maar zeker groeit je stem. Wat begon als een fluistering, wordt steeds krachtiger. Je leert dat je niet hoeft te schreeuwen om gehoord te worden. Soms is het simpelweg zeggen wat je voelt al genoeg.
Vrijheid betekent dat je niet langer gevangen zit in de verwachtingen van anderen. Het betekent dat je mag leven op een manier die bij jou past.
Jij mag er zijn
Het pad naar vrijheid is geen rechte lijn. Het kent hobbels en omwegen. Maar elke stap vooruit is een overwinning. Je leert je boosheid om te zetten in kracht, je tranen in inzicht en je woorden in daden.
Dus als iemand tegen je zegt: “Doe maar normaal,” herinner jezelf eraan: jouw normaal is meer dan genoeg. Wees wie je bent, en wees daar trots op.
Herken je dit verhaal?
Deel je gedachten en ervaringen in de reacties. Wil je meer lezen over persoonlijke groei en kwetsbaarheid? Ontdek mijn andere blogs en laat je inspireren.
Heb het goed! Joan