Normaal verhaal…
Boosheid
Verdrongen woorden
Een leven stilgehouden
Tranen vinden eindelijk ruimte
Vrijheid
Een normaal verhaal…..
Je leert al vroeg om je aan te passen, stil te zijn. “Doe maar normaal,” zeggen ze. Je luistert, je buigt, je past je aan. Je voelt een druk om niet te veel ruimte in te nemen. Iedere keer dat je wilt spreken, houd je je in. Wat als anderen je niet begrijpen? Dus je blijft stil, blijft klein. Je woorden blijven hangen, onuitgesproken.
Maar vanbinnen groeit iets. Een drang om meer te zeggen. Boosheid, langzaam borrelend, vindt een uitweg. Je voelt je niet gehoord. Je gedachten lijken er niet toe te doen. Elke keer dat iemand je niet begrijpt, voel je het weer. Woede bouwt zich op, zoekt een opening. Maar je wilt niet boos zijn. Je wilt juist begrepen worden.
Die boosheid drijft mensen bij je weg. Mensen die om je geven. Je merkt het, maar je kunt het niet stoppen. Je schreeuwt dingen die je niet wilt zeggen. Het voelt alsof je eindelijk gehoord wilt worden. Maar de stilte blijft, en je trekt je verder terug. Boosheid wordt je schild, je muur. Niemand mag zien hoe kwetsbaar je bent.
Dan is er een moment van rust. Alleen in je kamer, zonder geluid. Je vindt een oude foto, van jezelf als kind. Je kijkt naar je lach, je zorgeloosheid. Waar ging mis vraag jij je af. Hoe ben je die lach kwijtgeraakt. Tranen komen, onverwacht en bevrijdend. Ze voelen als jaren van opgekropte emoties. Verdriet dat eindelijk loskomt.
En dan daagt het…
Die tranen brengen jou inzicht. De boosheid was slechts een masker. Daaronder zit jouw verdriet, je angst en je onzekerheid. Je realiseert je dat het zo niet verder kan. Jij wilt anders leven, niet meer opgesloten in stilte. Niet langer bang om jezelf te zijn. Het zal niet makkelijk zijn. Maar je wilt het proberen.
Dan komt die eerste stap. Je vertelt iemand wat je voelt. Hoewel de woorden maar moeizaam komen, ze komen wel. Voor het eerst voel je dat je niet helemaal alleen bent. Jouw wereld voelt opeens iets minder zwaar. Vooral omdat je merkt dat mensen luisteren. Je soms zelfs lijken te begrijpen. Het geeft jou de moed om verder te gaan.
Je beseft dat je niet alles in één keer kunt veranderen. Soms komt de boosheid terug, dreig je weer terug te vallen in je oude patroon. Maar nu weet je meer. Je weet nu wat eronder zit. Je probeert te ademen, ruimte te maken voor jezelf. Omdat je hebt geleerd dat kwetsbaarheid geen zwakte is. Dat je mag zijn wie je bent, zonder je steeds aan te passen.
Doe maar normaal
Er zijn dagen dat het lastig blijft. Oude woorden klinken nog in je hoofd. “Doe maar normaal,” fluisteren ze. Maar nu hoor je ook een andere stem. Een zachte, eigen stem die zegt: “Wees wie je bent.” Die stem klinkt nog niet altijd even sterk. Maar hij is er, en het is een stem die in kracht toeneemt.
Langzaam voel je een verschuiving. De wereld voelt opener, lichter. Je merkt dat mensen je meer zien zoals je echt bent. Niet altijd, maar vaak genoeg. Je leert dat je niet perfect hoeft te zijn om waardevol te zijn. Dat je niet alles hoeft in te houden. Dat je mag uiten wat er bij jou van binnen zich afspeelt.
Vrijheid is niet iets dat je ineens vindt. Het is een proces, een pad. Elke stap is een keuze om jezelf te laten zien. Om niet terug te vallen in die oude, stille rol. Je weet dat er nog een lange weg te gaan is. Maar je bent onderweg. En dat is genoeg.
Heb het goed! Joan