Pijn
Onzichtbaar diep
Trekt aan mij
Ik vecht, voel van
Binnen

Diep van binnen, daar is het geweten

Hoe ga je om met een pijn die je diep van binnen voelt, maar die je niet echt kunt plaatsen? Het is alsof je ergens weet dat het klopt, maar je hoofd wil er niet aan. Het is een strijd, een innerlijke worsteling die je leegtrekt. Je voelt je moe, uitgeput zelfs, zonder dat je kunt verklaren waarom. Voor de buitenwereld lijkt er niets aan de hand. En toch voel jij je schuldig. Schuldig omdat je denkt: “Ik doe eigenlijk niets wat deze uitputting kan rechtvaardigen.”

Het lastige is dat die vermoeidheid zomaar lijkt te komen. Alsof er ineens een grens is bereikt. Alsof je een elastiek bent dat te lang is uitgerekt en nu gewoon niet meer terugveert. Misschien herken je het wel: dat je ooit wél met die spanning kon omgaan. Niet altijd perfect, maar het lukte. Totdat het niet meer ging. En dan kijk je achterom, en het raakt je. Je voelt hoe zwaar het is geweest. Dat besef kan rauw en verdrietig aanvoelen.

“Goed hoor,” zeg je. Maar klopt dat wel?

In een wereld waarin “je eigen broek ophouden” vaak nog de norm is, wordt het delen van je pijn best lastig. Helemaal als die pijn niet zichtbaar is. Hoe vaak zeg je niet gewoon “goed hoor” als iemand vraagt hoe het met je gaat? Niet omdat het echt goed gaat, maar omdat je geen “zeur” wilt lijken. Misschien omdat je denkt: “Anderen hebben het ook zwaar, waarom zou ik klagen?”

“Diep van binnen weet je dat er iets wringt, maar je hoofd weigert te luisteren. Je probeert sterk te blijven, terwijl de strijd met jezelf je uitput”.

En zo ontstaat die eenzaamheid. Je trekt je terug, omdat je het gevoel hebt dat je faalt. Je doet je best, maar diep vanbinnen weet je: ik ben moe. Uitgeput. En toch zeg je tegen jezelf dat het straks wel beter gaat. Dat je er bijna weer bent. Het is die illusie van hoop waar je je aan vasthoudt. Maar stiekem weet je dat er meer nodig is.

Wat ons onderscheid 

Heb je weleens gezien hoe een hond zijn stress letterlijk van zich afschudt? Na een spannende situatie schudt hij zich uit met zoveel kracht dat hij soms even uit balans raakt. Daarna gaat hij verder, alsof er niets is gebeurd. In het moment. Hier en nu. Misschien ben je er zelfs een beetje jaloers op – hoe fijn zou het zijn als wij dat ook zo makkelijk zouden kunnen?

Wij mensen doen het anders. Als we iets meemaken dat te heftig is om te dragen, dan stoppen we het weg. Dat is geen bewuste keuze, het gebeurt gewoon. Het is onze manier om te overleven. Maar die pijn blijft ergens in ons zitten. En naarmate de tijd verstrijkt, vergeten we soms zelfs dat het er nog is. Totdat iets of iemand die oude wond aanraakt, en het gevoel weer bovenkomt.

“Pas als je erkent wat je voelt, kun je beginnen met helen en je ware kracht hervinden.”

Jezelf herkennen in de strijd

Misschien herken je het gevoel: dat je al zo lang aan het vechten bent, dat het een deel van je identiteit is geworden. “Zo ben ik nu eenmaal,” zeg je dan tegen jezelf. Maar wat je eigenlijk bedoelt, is dat er een deel van jou continu bezig is om jou overeind te houden. Om de oude pijn te onderdrukken. Dat kost energie. Veel energie. Geen wonder dat je je uitgeput voelt.

De weg naar heelheid, naar binnen

Er is ook goed nieuws. Er is een deel in jou dat sterker is dan je misschien denkt. Een deel dat verlangt naar rust, naar heelheid. Naar jezelf zijn, zonder die constante strijd. Trauma’s kun je niet uitwissen, maar hoe je ermee omgaat in het hier en nu, dáár heb je invloed op. Het begint met erkennen wat er is. Het mag er zijn, al voelt het soms zwaar.

Weet dat je niet alleen bent in deze reis. Het is oké om hulp te vragen. Het is oké om te voelen. Jij mag er zijn, met alles wat je met je meedraagt.

Weet je welkom.

Met alles wat je meebrengt.

Joan