Lastig Ik voel En neem ruimte Ik luister naar binnen Vrijheid
De waarde van “Dat vind ik lastig”
Soms stuit je op situaties die je lastig vindt om te hanteren. Misschien twijfel je aan een beslissing of voel je weerstand tegen een gesprek. Dit gevoel van “dat vind ik lastig” is echter waardevoller dan je denkt. Het geeft je de kans om naar binnen te keren en te ontdekken wat er in je omgaat.
Stilstaan bij je gevoel
Wanneer je aangeeft iets lastig te vinden, schep je ruimte voor jezelf. Je zet als het ware even de pauzeknop in en onderzoekt wat er aan de hand is. Door stil te staan bij je gevoel, kom je dichter bij de kern van wat je raakt. Dit moment van bewustwording is een geschenk voor jezelf.
Automatische reacties doorbreken
We ontwikkelen allemaal manieren om met moeilijke situaties om te gaan. Deze worden copingstrategieën genoemd en helpen je om stress en onzekerheid te beheersen. Soms slik je je gevoelens weg of pas je je aan anderen aan. Deze strategieën beschermen je, maar houden je soms weg van wat je écht nodig hebt.
Erkenning als sleutel tot groei
Door te zeggen “dat vind ik lastig”, doorbreek je je automatische reactie. Je erkent dat er iets is dat aandacht vraagt. Dit moment van erkenning is de sleutel tot persoonlijke groei. Je biedt jezelf ruimte om te reflecteren en te ontdekken wat er speelt. Je geeft jezelf de kans om een stap terug te nemen.
Kwetsbaarheid tonen is geen zwakte
Veel mensen denken dat kwetsbaarheid tonen een zwakte is. Maar eigenlijk is het juist krachtig. Wanneer je jezelf toestaat om iets moeilijk te vinden, ben je eerlijk naar jezelf. Je laat zien dat je bereid bent om te voelen wat er is, zonder jezelf meteen weg te cijferen.
Jouw lichaam geeft signalen
Je lichaam geeft vaak signalen die je kunnen helpen te begrijpen wat je voelt. Misschien voel je spanning in je schouders, een knoop in je maag of druk op je borst. Dit zijn aanwijzingen die je de weg wijzen naar wat er écht speelt. Neem de tijd om naar deze signalen te luisteren.
Vragen aan jezelf stellen
Als je iets lastig vindt, kan het helpen om vragen te stellen. Vraag jezelf: “Waarom raakt dit mij?” of “Welke woorden passen bij mijn gevoel?” Door eerlijk antwoord te geven, kom je dichter bij de kern van je gevoelens. Dit kan confronterend zijn, maar ook verhelderend.
Meer autonomie door bewustzijn
Wanneer je bewust omgaat met wat je lastig vindt, groei je in je autonomie. Je leert je eigen grenzen beter aan te voelen en te respecteren. Je durft je grenzen uit te spreken en keuzes te maken die bij jou passen. Dit geeft je meer vrijheid om jezelf te zijn, zelfs in lastige situaties.
Van automatische patronen naar bewuste keuzes
Door aandacht te geven aan wat je lastig vindt, doorbreek je oude patronen. Je reageert niet langer automatisch, maar maakt bewuste keuzes. Dit maakt niet alles ineens eenvoudig, maar geeft je wel meer regie over je eigen leven. Je neemt jezelf serieus en dat geeft kracht.
Moed tonen door eerlijk te zijn
Het vraagt moed om eerlijk te zijn over wat je lastig vindt. Je moet bereid zijn om naar binnen te kijken en jezelf kwetsbaar op te stellen. Maar juist door dit te doen, leer je jezelf beter kennen. Je ontdekt wat er echt in je omgaat en kunt van daaruit handelen.
De valkuil van vermijding
“Dat vind ik lastig” kan ook een manier zijn om situaties te vermijden. Je kunt het zeggen om een gesprek te stoppen of jezelf te beschermen. Het verschil zit in de intentie. Gebruik je het als uitvlucht, of juist om ruimte voor zelfreflectie te creëren?
Reflecteren op je reactie
De manier waarop je reageert, bepaalt hoe je verder kunt. Sta even stil bij de vraag: “Zeg ik dit om mezelf te beschermen of om te begrijpen?” Dit kleine moment van reflectie kan veel verschil maken. Het helpt je om bewuster om te gaan met je gevoelens en gedachten.
Groeien door je gevoel serieus te nemen
Door serieus te nemen wat je lastig vindt, geef je jezelf ruimte om te groeien. Je leert je eigen behoeften en grenzen beter kennen. Dit bewustzijn helpt je om keuzes te maken die echt bij jou passen. Zo kom je steeds dichter bij de persoon die je wilt zijn.
Lastige momenten als leerervaring
Elke keer dat je aangeeft iets lastig te vinden, biedt een kans. Een kans om te leren, om te voelen en om te groeien. Het is een uitnodiging om jezelf beter te begrijpen en om patronen te doorbreken. Dit proces kan moeilijk zijn, maar brengt je dichter bij jezelf.
Jezelf de ruimte gunnen
Gun jezelf de ruimte om iets moeilijk te vinden. Je hoeft niet altijd sterk en zelfverzekerd te zijn. Juist door je kwetsbaarheid toe te laten, geef je jezelf de mogelijkheid om sterker te worden. Het is geen teken van zwakte, maar van zelfbewustzijn en moed.
Een nieuwe kijk op jezelf
Het proces van erkennen dat je iets lastig vindt, verandert je kijk op jezelf. Je leert dat je gevoelens er mogen zijn, zonder dat je er direct iets mee moet doen. Dit geeft rust en helpt je om dichter bij je eigen wensen en verlangens te komen.
Van weerstand naar acceptatie
Wanneer je voelt dat iets lastig is, voel je vaak eerst weerstand. Je wilt het niet voelen, het liefst duw je het weg. Maar juist door die weerstand los te laten, kun je naar acceptatie groeien. Je accepteert dat het nu even zo is, en dat dat oké is.
Zelfonderzoek als waardevolle reis
Wat je lastig vindt, is een uitnodiging voor zelfonderzoek. Het vraagt je om naar binnen te keren en te ontdekken waar je door geraakt wordt. Dit proces brengt je dichter bij je eigen waarheid. Het helpt je om jezelf steeds beter te begrijpen.
De weg naar meer zelfkennis
Door stil te staan bij wat je moeilijk vindt, ontdek je meer over jezelf. Je leert wat je raakt en waarom bepaalde situaties moeilijk voor je zijn. Dit inzicht helpt je om bewuster met je emoties om te gaan en beter voor jezelf te zorgen.
Een waardevolle gids
“Dat vind ik lastig” kan een waardevolle gids zijn in je leven. Het helpt je om eerlijk te zijn naar jezelf, om stil te staan bij wat er echt toe doet. Zo wordt wat eerst moeilijk leek, een bron van kracht en zelfinzicht.
Jezelf omarmen met alles wat er is
Door te erkennen wat je lastig vindt, omarm je jezelf volledig. Je accepteert je eigen kwetsbaarheid en geeft jezelf de ruimte om te groeien. Dit is misschien niet altijd makkelijk, maar het brengt je dichter bij wie je werkelijk bent.
Leven Voor anderen Liefdevol en vrij Geven zonder jezelf verliezen Balans
De betekenis: “Leven voor de ander”
“Liefde, het verlangen drukt een stempel. Opgeven is geen optie. Leven.”
Deze woorden raken een diepe waarheid over ons bestaan: we zijn geboren in een wereld van relaties, van geven en ontvangen. Toch voelt het leven soms alsof het ons overkomt, alsof we in dienst staan van de ander. Dit roept vragen op: Moet ik leven voor de ander? Hoe vind ik balans tussen mijn behoeften en die van anderen? En wat gebeurt er als ik het anders wil doen?
In dit artikel verken ik de betekenis van “leven voor de ander,” waarom het ons leven kleurt, en hoe je hier helderheid en richting in kunt vinden.
Je begin: Een onbewust pad van aanpassing
Wanneer je ter wereld komt, ben je volledig afhankelijk. Je omgeving, je ouders of verzorgers, zijn je eerste verbinding met het leven. Als alles goed gaat, word je met liefde en warmte ontvangen. Maar soms is die liefde niet vanzelfsprekend of niet in de vorm die je nodig hebt.
In je vroege jaren ontwikkel je strategieën om te overleven in de wereld waarin je terechtkomt. Je past je aan, zelfs als dat betekent dat je iets van jezelf moet opgeven. Dit proces is vaak onbewust, maar de impact ervan draag je mee, soms zonder dat je het doorhebt.
Wat je in die eerste periode mist – veiligheid, aandacht, liefde – probeer je later in het leven op andere manieren te vullen. Vaak zoek je dit bij anderen: een partner, een vriend, een collega. Maar hier ontstaat een paradox: door te leven voor de ander, hoop je je eigen gemis te helen.
“Echte verbinding ontstaat niet door jezelf op te offeren, maar door te geven vanuit liefde én trouw te blijven aan jezelf.”
De pijn van onbewust leven
Veel mensen raken verstrikt in patronen waarin ze zichzelf wegcijferen. Misschien herken je dit: je zet de behoeften van anderen altijd op de eerste plaats, en je hoopt dat dit gezien of gewaardeerd wordt. Maar in plaats van vervulling ervaar je leegte of zelfs afwijzing.
Waarom gebeurt dit? Omdat wat je zoekt – erkenning, liefde, goedkeuring – niet van buitenaf kan komen. Wanneer je de ander verantwoordelijk maakt voor jouw geluk, creëer je onbewust afstand. De ander kan jouw innerlijke leegte niet vullen.
Veel mensen raken verstrikt in patronen waarin ze zichzelf wegcijferen. Misschien herken je dit: je zet de behoeften van anderen altijd op de eerste plaats, en je hoopt dat dit gezien of gewaardeerd wordt. Maar in plaats van vervulling ervaar je leegte of zelfs afwijzing.
In mijn praktijk zie ik hoe pijnlijk dit besef kan zijn. Mensen ontdekken dat ze niet alleen hun eigen pijn meedragen, maar soms ook diezelfde patronen onbewust doorgeven aan hun kinderen of anderen. Compassie en begrip zijn hier essentieel. Het is geen kwestie van schuld, maar van bewustwording.
Liefde en vrijheid: Leven voor de ander, maar ook voor jezelf
“Leven voor de ander” betekent niet dat je jezelf volledig opoffert. Het betekent dat je vanuit liefde en verbondenheid handelt, zonder jezelf te verliezen. Het gaat om balans: je mag voor anderen zorgen, maar ook trouw blijven aan wie jij bent.
Echte liefde is niet afhankelijk. Het vraagt geen onderwerping of goedkeuring, maar ontstaat vanuit vrijheid. Wanneer je jezelf toestaat om je eigen behoeften en verlangens te erkennen, kun je ook beter geven. Niet vanuit tekort, maar vanuit overvloed.
Hoe vind je balans?
Hier zijn enkele stappen om helderheid en richting te vinden:
1. Erken je patronen: Vraag jezelf af waarom je vaak in dienst staat van anderen. Komt dit voort uit liefde, of zoek je iets wat je mist?
2. Wees mild voor jezelf: Compassie is essentieel. Begrijp dat je altijd handelt vanuit de beste intenties, ook als dat soms niet goed uitpakt.
3. Durf te kiezen voor jezelf: Leven voor de ander betekent niet dat je jezelf volledig vergeet. Jouw leven is even waardevol. Het is oké om grenzen te stellen.
4. Zoek verbinding vanuit gelijkwaardigheid: Wanneer je vanuit jouw eigen kracht en autonomie verbinding maakt, ontstaat echte intimiteit en nabijheid.
Het belang van bewustzijn
Bewust worden van je patronen kan pijnlijk zijn. Het vraagt moed om te erkennen dat je misschien te veel verantwoordelijkheid hebt gelegd bij anderen voor je geluk. Maar deze bewustwording geeft ook ruimte: ruimte om te kiezen voor een ander pad.
Wanneer je stopt met leven vanuit een tekort en begint met leven vanuit liefde – voor jezelf én voor anderen – ontstaat er iets magisch. Je hoeft jezelf niet meer weg te cijferen, en je hoeft ook niet meer te eisen dat anderen jouw leegte vullen. om (zonder schuldgevoel) je eigen leven te leiden!
“Leven voor de ander is niet jezelf verliezen, maar balans vinden tussen geven en ontvangen, vanuit vrijheid en compassie.”
Een nieuw perspectief
Leven voor de ander is niet hetzelfde als jezelf verliezen. Het is een keuze om te geven vanuit liefde, zonder jezelf tekort te doen. Dit perspectief geeft vrijheid: vrijheid om relaties te hebben die niet gebaseerd zijn op afhankelijkheid, maar op wederzijds respect en verbinding.
Herken je dit in je eigen leven? Misschien ben je al een stap verder en leef je steeds meer vanuit deze balans. Of misschien voel je dat je nog wat te ontdekken hebt. Wat je ook meemaakt, weet dat verandering altijd mogelijk is.
Liefde is een krachtige drijfveer, maar alleen wanneer het geworteld is in liefde voor jezelf. Je bent geboren om te leven – voor jezelf én voor de ander. Dat evenwicht maakt het leven de moeite waard.
Heb het goed
Leven voor de ander is geen opoffering, maar een keuze voor verbinding. Kies bewust, kies met liefde – en leef het leven dat echt bij je past.
In onwetendheid zit je onschuld,
in weten ontstaat je schuld
Bewust
Dit is een blog over bewust-zijn, on-bewust en bewust worden. Waar jij je niet bewust van bent heeft bestaansrecht. Want het is er. Zelfs als jij er geen weet van hebt. Als je ergens niet van op de hoogte bent kun je je handen in onschuld wassen. “Dat hoef ik allemaal niet te weten”. Het is een uitspraak waarmee je kunt vastklampen aan onschuld. Wat niet weet, wat niet deert? Om het onbewuste te transformeren naar bewustzijn raak je iets van je onschuld kwijt. Zou dat je dan gelukkiger maken? In dit blog schrijf ik vanuit een persoonlijke invalshoek over die transformatie.
Met kennis van nu, gisteren afwijzen
Ik ben mij ervan bewust. Wat wil zeggen dat ik er weet van heb. Het proces van bewust worden is doorgaans er ook een van verwarring. En van verwarring wordt gezegd dat het de poort is naar een nieuwe realiteit. En dat klopt mijns inziens ook. Verwarring ontstaat als je huidige kijk op de wereld ter discussie wordt gesteld. Nu is het niet erg om een beeld bij te stellen. De ontwikkeling gaat op veel gebieden echt razendsnel. Wat maakt dat je er met nieuw opgedaan inzicht naar kunt gaan kijken. Met de kennis van vandaag kan gisteren worden afgewezen.
Groeien door je beeld te vergroten
Er zijn legio voorbeelden waarin je wordt ‘uitgenodigd’ om je beeld bij te stellen. Je hebt ongetwijfeld je eigen voorbeelden voor het oprapen. Alleen al in het volwassen en/of ouder worden wordt je ermee geconfronteerd. Je mag het beschouwen als groeien. Persoonlijk is mijn verwarring het grootst als ‘een ander beeld’ raakt aan het familiegeweten. Dan ligt er opeens een grotere drempel waar ik overheen heb te stappen. (Of ik beslis om dat (nog) niet te doen). Want in het familiegeweten zit opgesloten hoe wij het doen, hoe wij onszelf met ons eigen waarheden zien.
Bizar hoe je vastzit in een format
Mijn mening over de GGZ was gevormd in de jaren 70. Net als het beeld inclusief oordeel wat ik had van Zuid-Molukkers (ik ben geboren en getogen in Boven Smilde waar de schoolkaping heeft plaatsgevonden). Maar ook de verwachting dat je altijd je best doet, hard werkt en dat afspraak, afspraak is. Zoals je ook vanzelfsprekend overal op tijd bent. En niet onbelangrijk: Resultaat is wat telt. De weg ernaar toe is minder interessant. Als ik nu op Facebook naar oude foto’s uit mijn jeugd voorbij zie komen weet ik gelijk tot welke groep iemand behoorde. Christelijk of openbaar. Bizar eigenlijk.
Trouw aan de groep maakt je onschuldig
Bovenstaand geeft aan hoe ik was geconditioneerd voor het leven. Daar stond ik indertijd niet bij stil. De waarheid was keurig afgebakend. Dat is duidelijk. Het doet beseffen waar je bijhoort. En omdat we als mens een groepsdier zijn is dat best handig. Wat je doet, is er onbewust op gericht om bij de groep, het familiegeweten te blijven horen. En om je eigen groep hechter/sterker te maken is het afwijzen van andere groepen eigenlijk een hulpmiddel. Het geweten zorgde ervoor dat je onschuldig kon blijven zolang je maar trouw bleef aan de groep. Anders was je schuldig.
Weerstand: Liefdevolle loyaliteit
Trouw blijven aan je familiegeweten: Loyaliteit. Ook wel liefdesband genoemd. En dat laatste raakt een diepere laag. Onschuldig kunnen zijn in die liefdesband. Met de kennis van nu ben ik mij ervan bewust hoe groot dat woord onschuldig is. En wat er allemaal ‘uitgevreten’ kan worden. En dat iemand zich daarbij toch nog onschuldig kan voelen. Je daarvan bewust worden is iets van je eigen onschuld verliezen. En reken maar dat dát op zijn minst verwarrend is en uitmondt in weerstand. Als de ‘waarheid’ vanuit het familiegeweten ter discussie wordt gesteld is weerstand de verdediger.
Goede intenties zijn niet genoeg
Loyaal zijn aan het familiegeweten maakt je in je handelen onschuldig. Dat je daarmee anderen veroordeelt, dát kwam helemaal niet in mij op. Loyaal zijn aan dat geweten is handelen vanuit de beste intenties. En wat een onbegrip/boosheid ontstond er als mijn goede intenties (die iedereen toch begrijpt??) niet op waarde werden geschat. Ik ben daar vaak op vastgelopen. Omdat ik aangeboden/opgelegde feedback niet aan kon nemen bleef ik vastzitten in mijn loyaliteit. Nog beter je best doen, nog meer zónder de ander. Met als gevolg meer verwarring en nog meer onbegrip.
Wat wil je eigenlijk zélf?
Bewust worden van je eigen handelen gaat verder dan ‘weten hoe je het doet’. Bewust worden van eigen handelen betekent dat je keuzes hebt te maken. Wat wil ik zélf? Dat betekent niet minder dan losmaken uit delen van het familiegeweten. Delen die je belemmeren om voluit te leven. En losmaken gaat altijd gepaard met weerstand. Je laat iets van onschuld achter om schuldig te kunnen worden. Alleen de woorden schuld en onschuld hebben tijd nodig om in te kunnen dalen. Omdat je mag leren ervaren dat onschuld en schuld niet gelijk staat aan goed en fout.
Bewustwording: meer dan het individu
Bewust worden om je bewustzijn te vergroten is een individueel proces. Maar het is ook méér dan een individueel proces. Vele actuele gebeurtenissen, al dan niet vergezeld van het stempel CRISIS, vergroten het bewustzijn van (groepen) mensen. Er wordt op allerlei manieren ‘aan de deur geklopt’. En in reactie daarop zie je in een sterk geïndividualiseerde maatschappij, waarin iedereen zijn eigen boontjes wordt geacht te doppen, de behoefte ontstaan om samen naar een oplossing te zoeken. Een behoefte en in meer of mindere mate weerstand. Uit loyaliteit naar het systeem van herkomst.
Wanneer is het nu eens klaar?
Het vergroten van mijn bewustzijn heeft mij van alles gebracht. Woorden die daarvan iets kunnen omschrijven zijn: pijnlijk; vervelend; een leeg gevoel; hoop; verwachting; blijdschap; tranen; verdriet; wanhoop; geluk; eenzaamheid; nieuwgierigheid. Het leest misschien niet als een hartelijke uitnodiging om jezelf telkens opnieuw te bevragen en te onderzoeken. En toch gun ik jou een dergelijk proces. Ook al is het er een van vallen en opstaan. Voor mij eens grote thema’s als GGZ en Zuid-Molukkers hebben daardoor een gezonder perspectief gekregen. En telkens komen er nog nieuwe inzichten bij. Je bent immers nooit te oud om te leren.
Manifestatie van wat is buitengesloten
Iedereen heeft wel iets van ‘wat er niet mocht zijn’ naar de schaduw verbannen. Waardoor het vervolgens gedwongen uit beeld verdwijnt. Je bent je er niet meer van bewust. Als mensen hebben we echter een diepe ‘drive’ om heel te willen zijn. Compleet zijn, alles ingesloten. Met reden. Want alles wat van onszelf wordt buitengesloten komt eens naar de oppervlakte. Hoe zich dat laat zien is voor iedereen verschillend. Waarbij ziekte een mogelijke manifestatie is om het buitengeslotene zichtbaar te laten worden. In de oosterse heelkunde een gegeven.
Het streven van de mens: Heel worden!
Bewustzijn van jezelf. Ik gun het jou, mijzelf en iedereen. Meer bewustzijn ontwikkelen ten aanzien van jezelf geeft je uiteindelijk de ruimte om werkelijk die plek in te nemen die al die tijd al voor jou is gereserveerd. Elke stap daar naar toe, is een zinvolle stap. Hoe klein ze ook zijn. Want uiteindelijk wil ieder mens heel zijn.
Controle Vasthouden, loslaten Strijd in mij Angst voor het onbekende Macht
Macht en controle: een onzichtbare strijd
Controle en Macht. Twee woorden die vaak in één adem genoemd worden, maar niet hetzelfde betekenen. Macht gaat over invloed hebben op anderen, terwijl controle meer gericht is op jezelf en je omgeving. Toch zijn ze nauw met elkaar verbonden.
Geen macht meer hebben. Misschien zelfs machteloos zijn. Gevangen zitten in onmacht. En er is geen ontsnappen mogelijk! Veel dramatischer gaat het niet worden. Maar wat als je de hoofdrolspeler blijkt te zijn in dit drama? Dan resoneert een zin als “Veel dramatischer gaat het niet worden” waarschijnlijk extra hard.
Of misschien denk je: Macht? Daar heb ik niets mee!. Oké, laten we het woord ‘macht’ vervangen door ‘controle’. Voelt dat anders? Of heeft controle voor jou dezelfde negatieve lading? Begrijpelijk. Controle is namelijk een subtiele vorm van macht—maar dan over jezelf en je directe omgeving.
Je grip verliezen heeft consequenties
Controle betekent ‘de macht houden’ over wat er gebeurt. Heb jij de controle over jezelf, dan heb je macht over je reacties, je emoties en je keuzes. Maar wat als die controle je ontglipt? Wat als je grip verliest?
Controle verliezen voelt als een persoonlijk verlies. Hoe groter je behoefte aan controle, hoe groter de klap als je die kwijtraakt. En dat raakt de kern van wie je denkt te zijn. Je voelt je stuurloos, kwetsbaar, alsof je jezelf verliest.
Maar controle houden heeft óók een prijs. Het kost energie, spanning en soms zelfs relaties. Overmatige controle zorgt ervoor dat je gevangen blijft in een zelfopgelegde kooi, waarin verandering en groei nauwelijks ruimte krijgen.
“Controle is een illusie; echte vrijheid ontstaat wanneer we leren loslaten.”
Waar komt de drang naar controle vandaan?
Waarom zijn we zo geobsedeerd door controle? Wat is de oorsprong van deze drang—of beter gezegd, deze dwang?
Psychologische oorsprong van controlezucht
Onze behoefte aan controle komt voort uit een diepgewortelde angst. Angst voor het onbekende, angst om gekwetst te worden, angst om niet goed genoeg te zijn. Controle geeft ons de illusie van veiligheid en zekerheid.
Als kind leren we overleven in een wereld waarin we afhankelijk zijn van anderen. Wanneer we op jonge leeftijd onzekerheid of afwijzing ervaren, ontwikkelen we strategieën om pijn te vermijden. Controle is zo’n strategie. Het helpt ons onszelf staande te houden in een onvoorspelbare wereld.
Voor sommige mensen wordt controle een overlevingsmechanisme. Ze grijpen de touwtjes stevig vast omdat loslaten voelt als overgave, als falen. Maar paradoxaal genoeg leidt deze behoefte aan controle juist tot stress, angst en isolatie.
De dramadriehoek: Hoe controle je gevangen houdt
De behoefte aan controle speelt een grote rol in de dramadriehoek—een psychologisch model dat laat zien hoe mensen onbewust vast kunnen komen te zitten in destructieve gedragspatronen.
De dramadriehoek bestaat uit drie rollen:
1. De Redder – Probeert controle uit te oefenen door anderen te helpen, zelfs als dat niet nodig is.
2. Het Slachtoffer – Voelt zich machteloos en verwacht dat anderen het oplossen.
3. De Dader – Behoudt de macht door anderen te bekritiseren of te manipuleren.
Controle speelt in elke rol een sleutelrol. De redder wil alles beheersen om anderen te helpen. Het slachtoffer klampt zich vast aan controle door zichzelf afhankelijk op te stellen. De dader gebruikt macht om controle over anderen te behouden.
Deze dynamiek is een eindeloze cirkel. Pas als je herkent welke rol jij vaak inneemt, kun je er bewust uitstappen en écht loslaten.
Loslaten: waarom is het zo moeilijk?
IVeel mensen horen regelmatig: Laat het toch los!. Maar als het zo makkelijk was, zouden we dat allang gedaan hebben.
Loslaten wordt vaak gezien als zwakte, als opgeven. Maar in werkelijkheid vraagt loslaten om enorme innerlijke kracht.
Loslaten betekent namelijk:
Het onbekende durven omarmen.
Accepteren dat je niet alles kunt beheersen.
Vertrouwen hebben in jezelf en in het leven.
De paradox van controle is dit: hoe meer je probeert alles te beheersen, hoe minder grip je hebt. Werkelijk loslaten geeft je juist meer vrijheid en rust.
“De dramadriehoek onthult hoe onze rollen in relaties de balans tussen macht en controle beïnvloeden.”
De keerzijde van controle: wat kost het je?
Te veel controle heeft een prijs:
Stress en spanning – Altijd alert zijn op mogelijke fouten put je uit.
Angst voor verandering – Controle houdt je vast in patronen die niet meer werken.
Relatieproblemen – Anderen kunnen zich gemanipuleerd of beperkt voelen.
Verlies van spontaniteit – Door alles te plannen, mis je het onverwachte mooie van het leven.
Maar het grootste verlies? Je verliest jezelf. Controle houdt je gevangen in een oude versie van jezelf, terwijl groei vraagt om flexibiliteit en vertrouwen.
Hoe leer je loslaten? 5 praktische stappen
Loslaten is een proces. Hier zijn vijf stappen om je op weg te helpen:
1. Word je bewust van je controlepatronen
Herken in welke situaties je de neiging hebt om de controle te grijpen. Wat triggert deze reactie? Door bewustwording kun je patronen doorbreken.
2. Onderzoek je angsten
Vraag jezelf af: Wat is het ergste dat kan gebeuren als ik loslaat?. Vaak zijn onze angsten minder realistisch dan we denken.
3. Begin met kleine stapjes
Oefen met loslaten in kleine, alledaagse situaties. Laat bijvoorbeeld iemand anders de route bepalen tijdens een uitje.
4. Leer omgaan met onzekerheid
Het leven is onvoorspelbaar. Door onzekerheid te accepteren, vergroot je je veerkracht.
5. Accepteer dat je niet alles kunt beheersen
Sommige dingen liggen buiten jouw macht. Hoe eerder je dit accepteert, hoe meer rust je zult ervaren.
De ultieme overgave: wanneer controle niet meer helpt
Er zijn momenten waarop we gedwongen worden los te laten—bij ziekte, verlies of andere ingrijpende gebeurtenissen. Dit zijn vaak de momenten waarop we beseffen hoe weinig controle we echt hebben.
Maar paradoxaal genoeg kunnen deze ervaringen ons ook laten zien hoe sterk we werkelijk zijn. Loslaten is geen zwakte. Het is een teken van innerlijke kracht en vertrouwen.
Wat ik jou gun
Ik wens je de rust die komt met het vermogen om los te laten. De vrijheid die ontstaat wanneer je niet langer krampachtig vasthoudt aan controle. De kracht die je ontdekt in jezelf wanneer je accepteert dat niet alles beheersbaar is.
Of neem contact op voor een kennismakingsgesprek. Samen onderzoeken we hoe jij meer ruimte kunt creëren voor vertrouwen en vrijheid in je leven.
In elke relatie schuilt een verborgen contract: onuitgesproken verwachtingen die de dynamiek sturen. Deze impliciete afspraken veroorzaken vaak spanningen, maar bieden ook kansen voor groei. Door deze verwachtingen te bespreken en te hercontracteren, ontstaat ruimte voor transparantie en wederzijds begrip. Dit proces vraagt om zelfreflectie, empathie en moed, maar leidt tot sterkere en meer authentieke relaties.
Het lot confronteert je met oncontroleerbaarheid en verlies, wat acceptatie moeilijk maakt. Drie mechanismen—controle, betekenis zoeken en pijn vermijden—houden verzet in stand. Het kantelpunt naar berusting ontstaat door realiteitsbesef en focusverschuiving. Ook het lot van een ander dragen is een valkuil. Grenzen stellen helpt om je energie te bewaken.
Moet je iemand beschermen tegen een burn-out of is de ervaring noodzakelijk voor verandering? Dit artikel onderzoekt de patronen achter burn-out, de diepgewortelde overlevingsstrategieën en de rol van bewustwording. Misschien ligt de sleutel niet in ingrijpen of loslaten, maar in het stellen van de juiste vragen.
