Emoties zijn universeel. Iedereen voelt ze, op zijn tijd. Toch wordt nog vaak gezegd: “Ik kan niet voelen.” Onder dit veelgehoorde probleem ligt een diepe wens verscholen. Het verlangen om wél bij dat gevoel te komen. Maar waarom is dat zo moeilijk?
Kun je echt niet voelen?
Iedereen kan voelen. Dat bewijs is simpel: knijp stevig in je arm, en je voelt pijn. Maar wanneer het gaat om emotionele gevoelens, blijkt het vaak lastiger. Dan wordt er wel iets ervaren in de hart- of buikstreek, maar wordt er geen betekenis aan gegeven. Waarom niet? Vaak omdat we onszelf beschermen. Voor iedereen verborgen.
Die bescherming bestaat doorgaans uit muren van gewapend beton. Gebouwd om jezelf te beschermen tegen pijn of ongemak. Deze muren zijn ooit nodig geweest. Om moeilijke situaties het hoofd te bieden. Bijvoorbeeld in momenten waar er voor jou geen ruimte was om je emoties te uiten. Misschien heb je toen al geleerd je gevoelens te onderdrukken, te negeren of zelfs te ontkennen.
En dat heeft gewerkt – tot nu.
Vergelijking met een auto
Stel je eens voor: je hebt een auto met een elektronisch probleem. Soms werkt alles prima, maar dan ineens is er een storing. Irritant, toch? Zo is het ook met emoties. Je merkt het pas echt als het probleem hinderlijk wordt.
Bij een auto kun je een laptop inpluggen om een storingsrapport te krijgen. Met emoties werkt dat helaas anders. Onze “muren” maken het jezelf lastiger om de oorzaak te vinden. Ze zijn onbewust en complex. Maar ooit, net als bij die auto, zul je er iets mee moeten doen.
Waarom voelen van emoties lastig kan zijn
Veel mensen zeggen: “Ik heb geen gevoel.” Maar wat ze écht bedoelen, is: “Ik kan er niet bij.” Dat is vaak een gevolg van die oude beschermingsmechanismen. Die hebben je ooit geholpen, maar nu beperken ze je.
Jezelf toestaan om te voelen betekent dat je die muren langzaam afbreekt. Dat vraagt moed. Het vraagt tijd. En het vraagt zelfonderzoek.
Jezelf ontmoeten met je emoties
Wanneer je bewust kiest om te voelen, begint een reis. Een reis naar jezelf. En er is geen ontkomen aan. Je moet jezelf bevragen en die oude beschermingsmechanismen onder ogen zien. Dit proces noem ik: jezelf ontmoeten.
Dit is geen ontmoeting zoals een gesprek met een vriend. Het is diepgaander. Het raakt je wezenlijk. Je staat jezelf toe om te voelen en om geraakt te worden.
Hoe verder?
Herken je jezelf hierin? Vraag jezelf dan af:
Welke gevoelens stop ik weg?
Waarom heb ik die muren ooit gebouwd?
Wat zou er gebeuren als ik ze voorzichtig afbreek?
Dit proces is geen quick fix. Het kost tijd, aandacht en vaak begeleiding. Maar de beloning is groot: je leeft meer in verbinding met jezelf en je emoties.
Begin klein. Voel bewust een simpele ervaring, zoals de warmte van een kop thee of de kou van een winterse dag. Sta stil bij wat je lichaam je vertelt.
Want voelen, dat kun jij ook. Je hoeft het alleen weer te leren.
Zoek je hulp bij dit proces? Neem contact op en ontdek hoe je stap voor stap dichter bij je gevoel kunt komen.
Doe maar normaal: Waarom jezelf zijn jouw norm moet zijn
Je leert het al jong: “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.” Het lijkt op zich een onschuldige uitspraak. Maar de impact ervan kan levenslang voelbaar zijn. Het begint klein. Je houdt je mond wanneer je iets wilt zeggen. Je lacht mee, zelfs als je het eigenlijk niet grappig vindt. Je past je aan. Altijd.
Langzaam maar zeker verdwijnt dan je eigen stem naar de achtergrond. Woorden blijven steken in je keel. Je durft ze niet uit te spreken, bang om veroordeeld te worden. Maar van binnen groeit iets. Een gevoel dat je nauwelijks kunt omschrijven. Misschien is het boosheid, misschien is het verdriet. Hoe dan ook, het zoekt, eens en ergens, een weg naar buiten.
De prijs van stilte
Want die ingehouden woorden en emoties stapelen zich op. Eerst lijkt het niets, maar uiteindelijk wordt het een last die je dagelijks met je meedraagt. Je voelt je onbegrepen, alsof je gedachten en gevoelens er niet toe doen.
Je probeert je aan te passen, maar de onuitgesproken boosheid wordt een muur tussen jou en de mensen om je heen. Die muur lijkt bescherming te bieden, maar is in werkelijkheid een gevangenis. Je wilt schreeuwen, huilen, eindelijk gehoord worden. Maar je blijft stil, precies zoals je geleerd hebt.
“Vrijheid begint niet met schreeuwen, maar met het kwetsbare fluisteren van je eigen stem die eindelijk gehoord mag worden.”
Het keerpunt: Jezelf herontdekken
Op een dag sta je stil. Alleen. Je vindt een oude foto van jezelf als kind. Je ziet een lachend gezicht, stralende ogen vol onbevangenheid. Het contrast met hoe je je nu voelt, raakt je. Tranen wellen op. Voor het eerst in lange tijd laat je ze gaan.
En het zijn die tranen die je inzicht brengen. Ze zijn het begin van een verandering. Je realiseert je opeens dat de boosheid die je al zo lang hebt gevoeld, een masker was. Niets meer dan een manier om je verdriet en onzekerheid te verbergen. Je beseft dat onder die boosheid van jou een dieper verlangen zit: gehoord en begrepen worden.
De kracht van kwetsbaarheid
Het is echt niet makkelijk om jezelf opnieuw te vinden. Toch besluit je een poging te wagen. Je neemt een eerste, voorzichtige stap: je deelt je gevoelens met iemand die je vertrouwt. Het voelt onwennig, misschien zelfs eng. Maar het werkt! Voor het eerst voel je een beetje verlichting.
Dit is waar jouw vrijheid begint. Niet in grote gebaren of drastische veranderingen, maar in kleine momenten. Ogenblikken waarin je jezelf toestaat te zijn wie je bent. Je leert door ‘simpelweg’ te ervaren. De ervaring opdoen dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar juist kracht.
Doe maar normaal… of niet?
De woorden “Doe maar normaal” zullen altijd wel een echo in je hoofd blijven. Maar er is iets veranderd. Je weet nu dat je niet verplicht bent om naar die stem te luisteren. Jij mag jezelf zijn. Het is geen makkelijke weg. Er zijn dagen waarop je weer terugvalt in oude patronen. Maar je weet dat je een keuze hebt.
Die keuze geeft je kracht. Je ontdekt dat mensen je vaker begrijpen dan je dacht, zolang jij je maar dúrft te laten zien. Je voelt je minder alleen. En hoewel de reis nog lang is, voel je dat je op de goede weg bent.
“Kwetsbaarheid is geen zwakte, maar de kracht om je ware zelf te tonen en verbinding te vinden met anderen.”
Vrijheid in je eigen stem
Vrijheid is geen eindpunt; het is een proces. Het is jezelf toestaan fouten te maken, ruimte in te nemen en je emoties te uiten. Het is accepteren dat je niet perfect hoeft te zijn. En ja, je zult ook teleurstelling ontmoeten. Een schaduwzijde die hoort bij het leven.
Langzaam maar zeker groeit je stem. Wat begon als een fluistering, wordt steeds krachtiger. Je leert dat je niet hoeft te schreeuwen om gehoord te worden. Soms is het simpelweg zeggen wat je voelt al genoeg.
Vrijheid betekent dat je niet langer gevangen zit in de verwachtingen van anderen. Het betekent dat je mag leven op een manier die bij jou past.
Jij mag er zijn
Het pad naar vrijheid is geen rechte lijn. Het kent hobbels en omwegen. Maar elke stap vooruit is een overwinning. Je leert je boosheid om te zetten in kracht, je tranen in inzicht en je woorden in daden.
Dus als iemand tegen je zegt: “Doe maar normaal,” herinner jezelf eraan: jouw normaal is meer dan genoeg. Wees wie je bent, en wees daar trots op.
Herken je dit verhaal?
Deel je gedachten en ervaringen in de reacties. Wil je meer lezen over persoonlijke groei en kwetsbaarheid? Ontdek mijn andere blogs en laat je inspireren.
Ontmoeten
is meer dan iemand tegenkomen
of bij elkaar zijn.
Je ontmoet niet zoveel mensen
Dit is een blog over woorden. Over iets wat vastzit. Of juist overstroomt. Een blog over willen vertellen. En niet (meer) worden gehoord. Want er is geen tijd, en wel een wachtrij. Er is geen onwil, het is alleen te groot om aan te horen. En dan valt het stil. Woorden blijven onuitgesproken. Omdat ze niet aangenomen kunnen worden.
Zelfredzaamheid als heilige graal
Verdriet, boosheid, eenzaamheid, radeloosheid, machteloosheid, angst, twijfel. Zeven woorden. Jij kent er vast nog wel een paar. Ik (her)ken ze ook. Niet doorlopend, niet altijd en sommige woorden heel zelden. Maar ik ken ze wel. In de dualiteit van ons bestaan is er voor elke gevoel en emotie ook een andere zijde van die medaille. En wij zijn als mensen groepsdieren. Al heeft het neo-liberale denken geprobeerd dat te ontkrachten en het individualisme en zelfredzaamheid als de heilige graal in de wereld heeft gezet. En met succes! Als een handschoen die precies leek te passen.
Groepsdieren hebben de groep nodig
Tijdens de wandelingen met de hond kom ik dagelijks langs een weiland. Keurig omheind. Een plek voor ezels en paarden. Die net zulke groepsdieren zijn als wij. Dieren die verpieteren als ze voortdurend op zichzelf zijn aangewezen. En reken maar dat de ezel zijn ongenoegen luidkeels kenbaar maakte toen hij alleen in het weiland moest staan. Het paard, soms ook alleen, maakte geen lawaai. Hij was stil en je zag hem gewoon langzaamaan verpieteren. Totdat er een metgezel in de wei werd bijgeplaatst. De gedragsverandering was onmiskenbaar. En niet te missen.
De ontmoeting als overleving
We laten als mens een vergelijkbaar gedrag zien. Heb je het gevoel hebt dat je geen onderdeel van de of een groep (meer) bent, dán gebeurt er iets. Ook als je denkt dat het bij jou wel meevalt. Omdat je altijd wel door mensen wordt omringd. Mensen hebben de ontmoeting met de ander nodig om te (over)leven. Om te kunnen delen, te groeien en zich te ontplooien. Helaas lijkt een steeds grotere wereld de persoonlijke wereld te doen krimpen. Waardoor steeds meer mensen in de massa op zichzelf zijn aangewezen. En wat niet gezegd kan worden vervolgens inslikken.
Al het verlies kent een periode van rouw
Vooruitkijken! Doorgaan! Niet achterom kijken, wat is geweest is immers geweest. De toekomst ligt voor je! En wat is er daardoor toch weinig tijd om elkaars woorden aan te horen. Of om gehoord te worden. De behoefte is ontzettend groot. Maar wie durft die behoefte nog uit te spreken? Iets verliezen betekent rouwen. Hoe groter het gevoelde verlies hoe meer rouw er genomen moet worden. Rouw beperkt zich niet tot het verliezen van een medemens. Al het verlies wat je ervaart kent een periode van rouw. Het is nodig is om je verlies te verwerken. En deze verwerking kent géén tijdsformaat.
Onmacht als bron van gestapelde afwijzing
Gedeelde smart is halve smart. In oude gezegdes en spreuken zit veel wijsheid opgesloten. Je smart delen is niet vragen om oplossingen. Je smart delen is nabijheid voelen, een luisterend oor krijgen. Is je gehoord weten en erkenning voelen voor je smart. Delen is uitreiken naar de ander. Volgens mij willen we dat allemaal. Op zijn minst diep van binnen. Maar we zijn bang geworden. Bang om afgewezen te worden. Bang om in het verdriet van de ander gezogen te worden. En een professioneel oor betekent: Wachten op je beurt. Opnieuw onbedoeld afgewezen?
Zullen we opnieuw beginnen?
Nabijheid ervaren gaat in de contactcirkel over intimiteit. Kunnen en durven delen. Niet noodzakelijkerwijs met woorden. Als je elkaar op een laag kunt ontmoeten waar de nabijheid meer zegt dan woorden is dat heling voor de ziel. Het is de ultieme vorm van gehoord en aangenomen worden met alles wat er is. Doordat we in de huidige tijd zo onthecht (kunnen) zijn, verstild het hart en bemoeilijkt dat de ontmoeting. Luisteren zonder oordeel, we kunnen het allemaal (opnieuw leren). Luisteren zodat er gehoord kan worden. Waardoor jouw woorden (emoties) zich niet vast hoeven te zetten in het lichaam, met alle gevolgen van dien.
Op het moment van schrijven is het Pasen, het voorjaar ontluikt.
