Uitreiken Kwetsbaar, krachtig Geven en nemen Verbinding vraagt om balans Vertrouwen
Hoe uitreiken en behoefte aan contact onlosmakelijk verbonden zijn
Uitreiken is een fundamenteel proces in systemisch werken. Het is de manier waarop je verbinding zoekt. Hoe je jouw behoeften kenbaar maakt en jezelf openstelt voor de ander.
Dit proces begint al bij de geboorte, wanneer je als baby instinctief je armen uitstrekt naar je moeder. Maar hoe ontwikkelt dit vermogen zich? Wat gebeurt er als jouw uitreiken niet wordt aangenomen? En hoe heeft dit invloedt op volwassen relaties en persoonlijke groei?
In dit blog duik ik dieper in de betekenis van uitreiken, ontvangen en aannemen. Ik verken de relatie tussen hechtingspatronen en uitreiken. Wat zijn eigenlijk de mogelijke gevolgen als het uitreiken niet wordt aangenomen? Kun je dan nog wel een goede balans ontwikkelen in geven en ontvangen?
“Uitreiken is kwetsbaarheid tonen en vertrouwen schenken”
Wat is uitreiken in systemisch werken?
Uitreiken is meer dan alleen contact zoeken; het is een fundamentele levensbeweging.
Het is je eerste stap naar verbinding en erkenning. In systemisch werken verwijst dit uitreiken naar het proces waarin je je verlangens, behoeften en gevoelens naar buiten brengt, richting een ander. Dit kan fysiek zijn – zoals een baby die zijn armen uitstrekt naar een ouder – maar ook emotioneel, bijvoorbeeld door liefde of steun te vragen.
Uitreiken is nauw verbonden met vertrouwen en kwetsbaarheid. Wanneer je uitreikt, laat je een stuk van jezelf zien. Dat is kwetsbaarheid ten top. Je toont daarmee wie je bent en wat je nodig hebt. Maar daar zit wel een risico in. Namelijk de kans op afwijzing. Als jij als kind uitreikt en dat wordt niet aangenomen, dan laat dat diepe sporen na.
Ontvangen en aannemen – de andere kant van uitreiken
Uitreiken is slechts één kant van de medaille. De andere kant is ontvangen en aannemen. Hoewel vaak door elkaar gebruikt, is er wel degelijk een belangrijk onderscheid:
Ontvangen betekent dat iets jou bereikt. Een kind dat liefde krijgt, een volwassene die een compliment hoort – dat is ontvangen.
Aannemen betekent dat je het ook echt in je opneemt. Je laat het binnenkomen. En voelt en accepteerd het als waardevol.
Een veelvoorkomend probleem is echter dat iemand wel uitreikt, maar dat de ander niet in staat is om te ontvangen of aan te nemen. Denk aan een kind dat liefde en aandacht vraagt van een emotioneel afwezige ouder. Het kind blijft reiken, maar voelt telkens dat zijn behoefte onbeantwoord blijft. Dit heeft diepgaande gevolgen voor de ontwikkeling.
Uitreiken is slechts één kant van de medaille. De andere kant is ontvangen en aannemen. Er is een belangrijk onderscheid.
Wat gebeurt er als jouw uitreiken niet wordt aangenomen?
Wanneer een kind uitreikt naar een ouder en daar geen respons op krijgt, kan dat grote emotionele en psychologische gevolgen hebben. De eerste jaren van een kind zijn cruciaal voor de vorming van een veilige hechting. (Lees meer over hechting in dit blog: “Alles liever dan de waarheid“) Als je als kind keer op keer ervaart dat jouw uitreiken niet wordt aangenomen, kan dit leiden tot verschillende reacties:
1. Aanpassen en pleasen
Sommige kinderen leren dat ze zich op een bepaalde manier moeten gedragen om toch een vorm van respons te krijgen. Ze worden extreem sensitief voor de behoeften van anderen en ontwikkelen een patroon van pleasen. Dit kan zich later uiten in relaties waarin ze zichzelf wegcijferen.
2. Terugtrekken en vermijden
Andere kinderen trekken zich juist terug. Ze leren dat uitreiken zinloos is en ontwikkelen een vermijdende hechtingsstijl. Later in het leven kunnen ze moeite hebben om zich emotioneel open te stellen of om steun te vragen, zelfs als ze die nodig hebben.
3. Boosheid en frustratie
Wanneer een kind voelt dat zijn behoeften worden genegeerd, kan dit leiden tot woede en verzet. Deze boosheid kan zich later in het leven uiten in conflicten in relaties, moeite met autoriteit of een algemeen gevoel van wantrouwen naar anderen.
4. Intern schuldgevoel
Als een kind geen respons krijgt op zijn uitreiken, kan het de conclusie trekken: er is iets mis met mij. Dit kan leiden tot een diepgeworteld gevoel van afwijzing en zelftwijfel, wat in het volwassen leven kan doorsijpelen in perfectionisme, faalangst of een gebrek aan eigenwaarde.
De manier waarop je als kind leert omgaan met het niet ontvangen worden, bepaalt vaak onbewust hoe je als volwassene omgaat met relaties en emoties.
De impact van onbeantwoorde uitreiking op volwassen relaties
De effecten van onbeantwoorde uitreiking kunnen diep verankerd raken en zich in volwassen relaties herhalen. Dat kun je dan vaak terugzien in verschillende patronen:
Mensen die voortdurend uitreiken, maar niet durven ontvangen
Ze blijven geven, zorgen en pleasen, maar vinden het moeilijk om zelf hulp, liefde of erkenning aan te nemen. Dit kan leiden tot burn-out en een gevoel van leegte.
Mensen die helemaal niet meer uitreiken
Ze hebben geleerd dat uitreiken pijn doet en houden hun behoeften en gevoelens voor zichzelf. Dit kan resulteren in eenzaamheid, zelfs binnen relaties.
Mensen die niet kunnen aannemen
Zelfs als anderen hen liefde of waardering tonen, voelen ze zich ongemakkelijk of wantrouwig. Ze kunnen zich afvragen: Wat zit hierachter? Verdien ik dit wel?
Dit alles maakt duidelijk hoe belangrijk het is om bewust te worden van jouw eigen patronen en de oorsprong ervan.
Jouw balans vinden in uitreiken en ontvangen
Een gezonde balans tussen uitreiken en ontvangen is essentieel voor diepgaande verbindingen. Hoe kun je dit in je eigen leven versterken?
1. Word je bewust van je uitreik patronen
Vraag jezelf af: durf ik uit te reiken? Of houd ik mezelf in? Reik ik te veel uit, zonder iets terug te ontvangen? Wees je ervan bewust dat je al snel geneigd bent om jezelf te beschermen. Let daarom extra goed op de feedback die je van anderen krijgt. Bewust, onbewust, verbaal of non-verbaal. Het is allemaal informatie die jou helpt je eigen patronen te doorgronden.
2. Oefen met kwetsbaarheid
Uitreiken vraagt moed. Begin klein: deel een behoefte met iemand die je vertrouwt. Dit kan een verlangen zijn naar steun, begrip of simpelweg een luisterend oor. Besef dat beschaamd vertrouwen op (heel) jonge leeftijd diepe sporen heeft nagelaten. Het spreekwoord is niet voor niets: “Vertrouwen komt te voet en gaat te paard”
3. Sta stil bij hoe je ontvangt en aanneemt
Kun je een compliment aannemen zonder het weg te wuiven? Voel je je ongemakkelijk als iemand iets voor je doet? Probeer eens bewust te ervaren wat er gebeurt als iemand je iets geeft. Het kan je helpen in het onderzoeken van jouw patronen om hier (korte) notities van te maken.
4. Leer omgaan met afwijzing
Niet elke uitreiking wordt beantwoord zoals je hoopt. Dit betekent niet dat je niet de moeite waard bent. Onderzoek hoe je hiermee omgaat en of oude patronen hierin een rol spelen. Het leren zit er vooral in dat je beseft dat wat jij als afwijzing ervaart, teruggrijpt op oude pijn. (Lees ook het blog: “Hechting, trauma en angst voor afwijzing”)
5. Zoek systemische begeleiding
Systemisch werk kan helpen om oude dynamieken zichtbaar te maken en te doorbreken. Door je bewust te worden van wat je als kind hebt ervaren, kun je je patronen in het hier en nu veranderen.
Conclusie
Uitreiken is een natuurlijke en essentiële beweging naar verbinding. Maar als jouw uitreiken niet wordt aangenomen, kunnen diepgewortelde overtuigingen en patronen ontstaan die je leven en jouw relaties beïnvloeden. Het vermogen om uit te reiken, te ontvangen en echt aan te nemen, vormt de basis van gezonde verbindingen en emotionele veerkracht.
Door bewust te werken aan een gezonde balans tussen geven en ontvangen, kun je diepere relaties aangaan en oude overlevingsstrategieën loslaten. Systemisch werk biedt een krachtige manier om deze processen te verkennen en te helen.
Wil je meer ontdekken over hoe systemisch werk je kan helpen? Neem contact op, of plan zelf een gratis telefonisch informatie/intake gesprek in, en zet de eerste stap naar een diepere verbinding met jezelf en anderen.
Balans in geven en nemen is essentieel voor gezonde werkdynamieken. Onbalans leidt vaak tot ziekteverzuim, verloop en frustraties. Dit blog laat zien hoe je balans creëert door waardering, duidelijke verantwoordelijkheden en een goede werkdruk-beloningverhouding. Bewust leiderschap en systemisch werk helpen onderliggende dynamieken zichtbaar te maken en herstel te bevorderen.
Lastig Ik voel En neem ruimte Ik luister naar binnen Vrijheid
De waarde van “Dat vind ik lastig”
Soms stuit je op situaties die je lastig vindt om te hanteren. Misschien twijfel je aan een beslissing of voel je weerstand tegen een gesprek. Dit gevoel van “dat vind ik lastig” is echter waardevoller dan je denkt. Het geeft je de kans om naar binnen te keren en te ontdekken wat er in je omgaat.
Stilstaan bij je gevoel
Wanneer je aangeeft iets lastig te vinden, schep je ruimte voor jezelf. Je zet als het ware even de pauzeknop in en onderzoekt wat er aan de hand is. Door stil te staan bij je gevoel, kom je dichter bij de kern van wat je raakt. Dit moment van bewustwording is een geschenk voor jezelf.
Automatische reacties doorbreken
We ontwikkelen allemaal manieren om met moeilijke situaties om te gaan. Deze worden copingstrategieën genoemd en helpen je om stress en onzekerheid te beheersen. Soms slik je je gevoelens weg of pas je je aan anderen aan. Deze strategieën beschermen je, maar houden je soms weg van wat je écht nodig hebt.
Erkenning als sleutel tot groei
Door te zeggen “dat vind ik lastig”, doorbreek je je automatische reactie. Je erkent dat er iets is dat aandacht vraagt. Dit moment van erkenning is de sleutel tot persoonlijke groei. Je biedt jezelf ruimte om te reflecteren en te ontdekken wat er speelt. Je geeft jezelf de kans om een stap terug te nemen.
Kwetsbaarheid tonen is geen zwakte
Veel mensen denken dat kwetsbaarheid tonen een zwakte is. Maar eigenlijk is het juist krachtig. Wanneer je jezelf toestaat om iets moeilijk te vinden, ben je eerlijk naar jezelf. Je laat zien dat je bereid bent om te voelen wat er is, zonder jezelf meteen weg te cijferen.
Jouw lichaam geeft signalen
Je lichaam geeft vaak signalen die je kunnen helpen te begrijpen wat je voelt. Misschien voel je spanning in je schouders, een knoop in je maag of druk op je borst. Dit zijn aanwijzingen die je de weg wijzen naar wat er écht speelt. Neem de tijd om naar deze signalen te luisteren.
Vragen aan jezelf stellen
Als je iets lastig vindt, kan het helpen om vragen te stellen. Vraag jezelf: “Waarom raakt dit mij?” of “Welke woorden passen bij mijn gevoel?” Door eerlijk antwoord te geven, kom je dichter bij de kern van je gevoelens. Dit kan confronterend zijn, maar ook verhelderend.
Meer autonomie door bewustzijn
Wanneer je bewust omgaat met wat je lastig vindt, groei je in je autonomie. Je leert je eigen grenzen beter aan te voelen en te respecteren. Je durft je grenzen uit te spreken en keuzes te maken die bij jou passen. Dit geeft je meer vrijheid om jezelf te zijn, zelfs in lastige situaties.
Van automatische patronen naar bewuste keuzes
Door aandacht te geven aan wat je lastig vindt, doorbreek je oude patronen. Je reageert niet langer automatisch, maar maakt bewuste keuzes. Dit maakt niet alles ineens eenvoudig, maar geeft je wel meer regie over je eigen leven. Je neemt jezelf serieus en dat geeft kracht.
Moed tonen door eerlijk te zijn
Het vraagt moed om eerlijk te zijn over wat je lastig vindt. Je moet bereid zijn om naar binnen te kijken en jezelf kwetsbaar op te stellen. Maar juist door dit te doen, leer je jezelf beter kennen. Je ontdekt wat er echt in je omgaat en kunt van daaruit handelen.
De valkuil van vermijding
“Dat vind ik lastig” kan ook een manier zijn om situaties te vermijden. Je kunt het zeggen om een gesprek te stoppen of jezelf te beschermen. Het verschil zit in de intentie. Gebruik je het als uitvlucht, of juist om ruimte voor zelfreflectie te creëren?
Reflecteren op je reactie
De manier waarop je reageert, bepaalt hoe je verder kunt. Sta even stil bij de vraag: “Zeg ik dit om mezelf te beschermen of om te begrijpen?” Dit kleine moment van reflectie kan veel verschil maken. Het helpt je om bewuster om te gaan met je gevoelens en gedachten.
Groeien door je gevoel serieus te nemen
Door serieus te nemen wat je lastig vindt, geef je jezelf ruimte om te groeien. Je leert je eigen behoeften en grenzen beter kennen. Dit bewustzijn helpt je om keuzes te maken die echt bij jou passen. Zo kom je steeds dichter bij de persoon die je wilt zijn.
Lastige momenten als leerervaring
Elke keer dat je aangeeft iets lastig te vinden, biedt een kans. Een kans om te leren, om te voelen en om te groeien. Het is een uitnodiging om jezelf beter te begrijpen en om patronen te doorbreken. Dit proces kan moeilijk zijn, maar brengt je dichter bij jezelf.
Jezelf de ruimte gunnen
Gun jezelf de ruimte om iets moeilijk te vinden. Je hoeft niet altijd sterk en zelfverzekerd te zijn. Juist door je kwetsbaarheid toe te laten, geef je jezelf de mogelijkheid om sterker te worden. Het is geen teken van zwakte, maar van zelfbewustzijn en moed.
Een nieuwe kijk op jezelf
Het proces van erkennen dat je iets lastig vindt, verandert je kijk op jezelf. Je leert dat je gevoelens er mogen zijn, zonder dat je er direct iets mee moet doen. Dit geeft rust en helpt je om dichter bij je eigen wensen en verlangens te komen.
Van weerstand naar acceptatie
Wanneer je voelt dat iets lastig is, voel je vaak eerst weerstand. Je wilt het niet voelen, het liefst duw je het weg. Maar juist door die weerstand los te laten, kun je naar acceptatie groeien. Je accepteert dat het nu even zo is, en dat dat oké is.
Zelfonderzoek als waardevolle reis
Wat je lastig vindt, is een uitnodiging voor zelfonderzoek. Het vraagt je om naar binnen te keren en te ontdekken waar je door geraakt wordt. Dit proces brengt je dichter bij je eigen waarheid. Het helpt je om jezelf steeds beter te begrijpen.
De weg naar meer zelfkennis
Door stil te staan bij wat je moeilijk vindt, ontdek je meer over jezelf. Je leert wat je raakt en waarom bepaalde situaties moeilijk voor je zijn. Dit inzicht helpt je om bewuster met je emoties om te gaan en beter voor jezelf te zorgen.
Een waardevolle gids
“Dat vind ik lastig” kan een waardevolle gids zijn in je leven. Het helpt je om eerlijk te zijn naar jezelf, om stil te staan bij wat er echt toe doet. Zo wordt wat eerst moeilijk leek, een bron van kracht en zelfinzicht.
Jezelf omarmen met alles wat er is
Door te erkennen wat je lastig vindt, omarm je jezelf volledig. Je accepteert je eigen kwetsbaarheid en geeft jezelf de ruimte om te groeien. Dit is misschien niet altijd makkelijk, maar het brengt je dichter bij wie je werkelijk bent.
Tranen Van Liefde Tussen verwachtingen in Verlies jezelf niet helemaal Keuzes
De spagaat van verwachtingen en verlies van Jezelf
Soms kom je terecht in een spagaat tussen verschillende verwachtingen van de mensen om je heen. Elk van hen heeft hun eigen wensen, behoeften en ideeën over wat je zou moeten doen. Je wilt ze allemaal tevredenstellen, maar hoe hard je ook probeert, het voelt alsof je langzaam jezelf verliest. Dit kan als liefdevol bedoeld overkomen, maar juist door die goedbedoelde druk raak je steeds verder van je eigen pad.
Kiezen: bron van onmacht en hulpeloosheid of tranen
Het lijkt misschien alsof je uit liefde en zorg voor anderen handelt, maar ergens voelt het niet goed. Je merkt dat je telkens moet kiezen tussen de wensen van verschillende mensen—ouders, partner, vrienden—en probeert iedereen tevreden te houden. De spagaat waarin je je bevindt, zorgt voor een gevoel van onmacht en hulpeloosheid. Je vraagt je af: “Wat wil ik zelf eigenlijk nog?”
Wat is van jou?
Dit proces is vaak verbonden met wat psychologen ‘overdracht’ noemen. De verwachtingen van anderen komen niet altijd uit het hier en nu, maar kunnen voortkomen uit onvervulde behoeften en verlangens van die ander. Zonder het zelf door te hebben, leggen ze hun onbewuste pijn en verlangens in jouw handen, in de hoop dat jij kunt helen wat bij hen zelf niet is gelukt.
Slachtoffer en dader tegelijk
En dat wordt een probleem. Je wordt hierdoor niet alleen slachtoffer van deze verwachtingen, maar tegelijkertijd ook de ‘dader’ van je eigen vervreemding. Door te proberen aan al die wensen te voldoen, verlies je het contact met je eigen verlangens en wie jij bent. De tranen die je voelt, zijn niet alleen van verdriet, maar ook van de liefde die je voelt voor de mensen om je heen en de wens om het goed te doen.
Liefde geven zonder Jezelf te verliezen
Maar de sleutel ligt bij jezelf. Sta bewust stil bij je eigen behoeften en grenzen. Dan kun je langzaamaan weer leren kiezen voor wat echt belangrijk is voor jou. Je mag leren om los te laten wat niet van jou is en je eigen pad opnieuw te vinden. Zonder de ballast van andermans verwachtingen.
Alleen zo kun je liefde geven zonder jezelf te verliezen.
5 tips om om te gaan met verwachtingen:
Stel jezelf de vraag: wat wil ik echt? Neem de tijd om stil te staan bij je eigen verlangens.
Oefen met kleine ‘nee’s. Begin met grenzen stellen in kleine situaties. Dit maakt grotere stappen makkelijker.
Luister naar je lichaam. Fysieke spanning kan een signaal zijn dat je jouw grenzen overschrijdt.
Geef jezelf toestemming om te kiezen voor jezelf. Herinner jezelf eraan dat jouw gevoelens evenveel waard zijn.
Zoek steun bij mensen die jou accepteren zoals je bent. Dit helpt je om je niet alleen te voelen in het proces.
Het is mogelijk om liefde te geven zonder jezelf te verliezen. Het begint bij jezelf erkennen en leren luisteren naar wat jij nodig hebt. Zo geef je niet alleen liefde aan anderen, maar ook aan jezelf.
Doe maar normaal: Waarom jezelf zijn jouw norm moet zijn
Je leert het al jong: “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.” Het lijkt op zich een onschuldige uitspraak. Maar de impact ervan kan levenslang voelbaar zijn. Het begint klein. Je houdt je mond wanneer je iets wilt zeggen. Je lacht mee, zelfs als je het eigenlijk niet grappig vindt. Je past je aan. Altijd.
Langzaam maar zeker verdwijnt dan je eigen stem naar de achtergrond. Woorden blijven steken in je keel. Je durft ze niet uit te spreken, bang om veroordeeld te worden. Maar van binnen groeit iets. Een gevoel dat je nauwelijks kunt omschrijven. Misschien is het boosheid, misschien is het verdriet. Hoe dan ook, het zoekt, eens en ergens, een weg naar buiten.
De prijs van stilte
Want die ingehouden woorden en emoties stapelen zich op. Eerst lijkt het niets, maar uiteindelijk wordt het een last die je dagelijks met je meedraagt. Je voelt je onbegrepen, alsof je gedachten en gevoelens er niet toe doen.
Je probeert je aan te passen, maar de onuitgesproken boosheid wordt een muur tussen jou en de mensen om je heen. Die muur lijkt bescherming te bieden, maar is in werkelijkheid een gevangenis. Je wilt schreeuwen, huilen, eindelijk gehoord worden. Maar je blijft stil, precies zoals je geleerd hebt.
“Vrijheid begint niet met schreeuwen, maar met het kwetsbare fluisteren van je eigen stem die eindelijk gehoord mag worden.”
Het keerpunt: Jezelf herontdekken
Op een dag sta je stil. Alleen. Je vindt een oude foto van jezelf als kind. Je ziet een lachend gezicht, stralende ogen vol onbevangenheid. Het contrast met hoe je je nu voelt, raakt je. Tranen wellen op. Voor het eerst in lange tijd laat je ze gaan.
En het zijn die tranen die je inzicht brengen. Ze zijn het begin van een verandering. Je realiseert je opeens dat de boosheid die je al zo lang hebt gevoeld, een masker was. Niets meer dan een manier om je verdriet en onzekerheid te verbergen. Je beseft dat onder die boosheid van jou een dieper verlangen zit: gehoord en begrepen worden.
De kracht van kwetsbaarheid
Het is echt niet makkelijk om jezelf opnieuw te vinden. Toch besluit je een poging te wagen. Je neemt een eerste, voorzichtige stap: je deelt je gevoelens met iemand die je vertrouwt. Het voelt onwennig, misschien zelfs eng. Maar het werkt! Voor het eerst voel je een beetje verlichting.
Dit is waar jouw vrijheid begint. Niet in grote gebaren of drastische veranderingen, maar in kleine momenten. Ogenblikken waarin je jezelf toestaat te zijn wie je bent. Je leert door ‘simpelweg’ te ervaren. De ervaring opdoen dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar juist kracht.
Doe maar normaal… of niet?
De woorden “Doe maar normaal” zullen altijd wel een echo in je hoofd blijven. Maar er is iets veranderd. Je weet nu dat je niet verplicht bent om naar die stem te luisteren. Jij mag jezelf zijn. Het is geen makkelijke weg. Er zijn dagen waarop je weer terugvalt in oude patronen. Maar je weet dat je een keuze hebt.
Die keuze geeft je kracht. Je ontdekt dat mensen je vaker begrijpen dan je dacht, zolang jij je maar dúrft te laten zien. Je voelt je minder alleen. En hoewel de reis nog lang is, voel je dat je op de goede weg bent.
“Kwetsbaarheid is geen zwakte, maar de kracht om je ware zelf te tonen en verbinding te vinden met anderen.”
Vrijheid in je eigen stem
Vrijheid is geen eindpunt; het is een proces. Het is jezelf toestaan fouten te maken, ruimte in te nemen en je emoties te uiten. Het is accepteren dat je niet perfect hoeft te zijn. En ja, je zult ook teleurstelling ontmoeten. Een schaduwzijde die hoort bij het leven.
Langzaam maar zeker groeit je stem. Wat begon als een fluistering, wordt steeds krachtiger. Je leert dat je niet hoeft te schreeuwen om gehoord te worden. Soms is het simpelweg zeggen wat je voelt al genoeg.
Vrijheid betekent dat je niet langer gevangen zit in de verwachtingen van anderen. Het betekent dat je mag leven op een manier die bij jou past.
Jij mag er zijn
Het pad naar vrijheid is geen rechte lijn. Het kent hobbels en omwegen. Maar elke stap vooruit is een overwinning. Je leert je boosheid om te zetten in kracht, je tranen in inzicht en je woorden in daden.
Dus als iemand tegen je zegt: “Doe maar normaal,” herinner jezelf eraan: jouw normaal is meer dan genoeg. Wees wie je bent, en wees daar trots op.
Herken je dit verhaal?
Deel je gedachten en ervaringen in de reacties. Wil je meer lezen over persoonlijke groei en kwetsbaarheid? Ontdek mijn andere blogs en laat je inspireren.
De wil om verder te kijken dan je angsten en je open te stellen voor nieuwe mogelijkheden komt voort uit een diep innerlijk verlangen. Dit verlangen is geen rationele wens, maar een kracht die van binnenuit komt en wacht om “wakker gekust” te worden. Toch staat het ego vaak op de rem, beschermend en controlerend. De spanning tussen deze twee krachten – de wil van het verlangen en de wil van het ego – kan soms verwarrend zijn.
Ook ego heeft betekenis
Het ego, vaak negatief beladen, lijkt groot en dominant. Wanneer iemand zegt dat je een groot ego hebt, voelt dat zelden als een compliment. Het roept de vraag op of we niet beter zonder dat ego zouden kunnen. Toch is het niet zo eenvoudig. Het verlangen en het ego staan niet simpelweg tegenover elkaar; ze hebben beiden een rol. Het zwart-witdenken waarbij je kiest tussen de twee, kan prettig zijn voor wie behoefte heeft aan duidelijkheid en grenzen. Maar het leven kent vele tinten grijs, waar nuances en vage overgangen ons juist verder brengen.
Een spannende beweging
Verlangen roept beweging op, een gevoel van leven en verandering. Terwijl verlangen stroomt, zet het ego zich vaak schrap, als een vorm van verdediging. Deze spanning maakt de grenzen die het ego bewaakt duidelijker, en biedt een gevoel van veiligheid. Het ego probeert ons te beschermen tegen pijn en kwetsbaarheid, als een poortwachter voor het innerlijke verlangen.
Kwaliteit in Ego én Verlangen
In beide krachten schuilt een waardevolle kwaliteit. Het ego biedt de bescherming die soms nodig is, terwijl het verlangen ons uitnodigt om te bewegen en te ontdekken. De kunst is om deze twee in balans te brengen, te voelen wanneer je verlangen mag stromen en wanneer het ego een grens moet trekken. In begeleidingsprocessen komt dit thema vaak terug: het ontdekken van je eigen grenzen, en het leren wanneer je kunt openen voor verlangen terwijl je je tegelijkertijd veilig voelt.
Duidelijke grenzen kun je bewaken
Verlangen. Spreek het woord uit en je voelt gelijk iets stromen. Een gevoel van beweging, van verandering. Met het woord ego ervaar je al snel een opbouw van spanning. In plaats van dat het stroomt zet het zich schrap. Als verdediging! En hoe duidelijker de grensafbakening, hoe gemakkelijker te bewaken.
