Vrij geen pad zonder hindernissen bestrooit lef om leren Leven Verbondenheid.
Wanneer ben je vrij? En als je vrij bent, waarvan ben je dan bevrijd? Is vrij zijn, of vrijheid, utopisch? Inspiratie die gelijk begint met een aantal vragen, kan jou dat inspireren? Vragen kunnen stellen is een unieke eigenschap. Het besef dat er meer is dan je al weet, verrijkt.
Wanneer ben je vrij? Blijkbaar een lastige vraag. Het antwoord wat ik van haar kreeg was een opsomming van onvrijheden. Die ervaring lag voor op de tong. Dezelfde vraag nog een keer stellen creëerde even stilte. Toen dezelfde opsomming opnieuw dreigde, stelde ik haar de vraag voor de derde maal.
Iedereen is met alles verbonden. De opsomming van hierboven was vooral een afwijzing van die verbondenheid. Het werd niet zo uitgesproken, maar wat doorschemerde was dat vrij zijn vooral betekende: niet gehinderd worden door iets of iemand. Dan betekenis van vrijheid wordt dan: Onttrokken willen zijn van het grotere geheel.
Als vrij zijn betekent ‘doen wat jou goeddunkt’. Als het voor jou betekent ‘pakken wat jou toekomt’. Dan is dat schijnvrijheid. Ja, er zijn inderdaad voldoende voorbeelden om ons heen van die schijnvrijheid. Goed, even terug naar de vraag: Wanneer ben jij vrij? Lukt het jou inmiddels om die te beantwoorden?
Jezelf bevragen maakt innerlijke groei mogelijk. Jezelf bevragen is onzekerheid toelaten, het omarmen van ‘niet weten’. Dat is een kwetsbare positie om in te nemen. Het heeft ook iets van nederigheid. Omdat je beseft dat jij maar een onderdeeltje bent van het grotere geheel. Reflecterend op eigen doen en laten.
Vrij zijn, je zo voelen, gaat over autonomie. Jezelf kunnen zijn bereik je niet door je te verheffen boven de ander. Vrijheid zit niet in het weghalen van al wat jou beperkt. Vrijheid zit in het aanvaarden dat wat er is niet voor niets is. En je daartoe leren verhouden.
Als wat moet telkens niet lukt wat zegt jouw lijf? Waarnemen.
Stel dat je iets erg graag wilt. En je hebt alle kwaliteiten, competenties en mogelijkheden tot je beschikking om dat te realiseren. Wat staat er dan nog in de weg tussen jou en je gewenst doel? Niets zou je zeggen. En dát is vaak precies wat jij telkens opnieuw hoort.
Vervolgens wordt je voortdurend, ongevraagd, voorzien van adviezen, steuntjes in de rug, of stekelige opmerkingen. Allemaal voeding voor je twijfel. Want hoe kan het nu dat het mij niet lukt. Ik werk er zo hard voor. Doe echt mijn best! En in ons gesprek zeg je: “Ik moet” ipv “IK ga”.
Tegelijkertijd linksaf én rechtsaf willen gaan gaat niet. Als hetgeen je met je hoofd hebt bedacht haaks staat op wat jouw lijf je vertelt, dán ontstaat er spanning. Er ontspint zich een innerlijke strijd. Heel vermoeiend. Stressvol. Want spanning is gebaat bij ontspanning. Langdurig uitgerekt elastiek verliest zijn oorspronkelijke elasticiteit.
Luisteren naar wat je lijf jou vertelt is (nog) geen gemeengoed. We werden en worden (nog) niet mee grootgebracht. Terwijl de kennis al eeuwen aanwezig is. Stress is een stimulator. Het geeft je de mogelijkheid om in de overdrive te gaan. Bergen te verzetten. Maar moet vervolgens wel kunnen ontladen.
Iets najagen wat buiten je mogelijkheden ligt mislukt. Iets najagen wat binnen je mogelijkheden ligt en ondanks al je inspanning niet lukt mag je onderzoeken. Al was het alleen maar omdat jouw lichaam je signalen geeft dat JIJ iets hébt te onderzoeken.
Een oefening in gewaarzijn.
Ben je verstrikt met jouw familiesysteem? Mag het niet lukken omdat je daardoor disloyaal bent aan jouw familiesysteem? Heb je angst dat je er niet mee bij mag horen als jij jouw hart volgt? Antwoorden willen zoeken op dergelijke vragen getuigt van grote moed en verdient respect. Verwelkom Jezelf!
Lastig ingewikkeld delicaat onaangenaam moeilijk of vervelend en ongemakkelijk, maar Waarom
Waarom jij het lastig vindt en waarom je daar naar mag luisteren. Want aangeven wat jij lastig vindt is een krachtig signaal. Een signaal wat voor jou ruimte schept. Mogelijk iets van een afstand creëert. Maar bovenal nodigt jouw onbewuste je uit tot actie. Lastig, op een andere manier bekeken.
Iedereen heeft wel de wens naar autonomie. Wat betekent dat je in elke situatie jezelf kunt zijn. Zélf de regie kunt houden. Bepalen wat voor jou zélf wel en wat niet toelaatbaar is. Zélf je eigen grenzen kunnen bepalen en deze ook zelf, onder alle omstandigheden, kunnen respecteren. Best lastig?
Gelukkig(?) zijn er allerlei coping strategieën. Met coping wordt bedoeld dat je een manier hebt gevonden hoe jij met problemen en stress omgaat. Het zal je niet verbazen dat je dergelijke strategieën al heel jong hebt ontwikkeld. Jezelf zijn wordt hiermee ondergeschikt gemaakt aan de omstandigheden. Een bijna onbewust proces.
Dat vind ik lastig. Een opmerking die ik mijn praktijk vaker ontmoet. En die ik steeds meer waardeer en ruimte geef. Omdat juist in deze woorden jouw autonomie doorklinkt. Geen onbewuste vlucht in coping strategie, maar erkenning dat er ‘iets’ wordt (aan)geraakt. En wat tijd vraagt om te bezinken.
Dat vind ik lastig. Je kunt hiermee natuurlijk het gesprek op slot (willen) zetten. Een grens trekken. Van tot hier en niet verder. Ben je dan iets aan het vermijden? (coping) Wordt het misschien te kwetsbaar voor jou om aan te kijken? De toon maakt de muziek. Coping of reflectie.
Wat je als lastig ervaart is een uitnodiging aan jou. Ga onderzoeken waar je wordt (aan)geraakt. Waar voel je dat in je lijf. Het is dé manier om Jezelf te leren kennen! Welke woorden resoneren? Precair; onaangenaam; storend; delicaat; zwaar; ingewikkeld; moeilijk; penibel. En stel jezelf de vraag: Waarom?
Licht helder zicht is jouw verlangen diep in je verborgen. Schaduw
’t Het nog nooit zo donker west, of t wer altijd wel weer licht. In het donker is het slecht zien. En wat je niet kunt zien heb je niet onder controle. Het verlangen naar helderheid is dan ook een verlangen naar overzicht. Want alleen wat je ziet kun je proberen onder controle te krijgen. Het donker maakt je oncomfortabel. Ede Staal stak met zijn lied een hart onder de riem. Wacht maar….. het gaat voorbij. (Maar is dat wel zo?)
Wat je van je zelf niet wilt zien ontken je. Vaak onbewust. Om maar te zorgen dat voor de ander ongezien blijft wat niet gezien mag worden. Liever houd jij je bezig met wat voor iedereen toch al zichtbaar is. Hier past uitstekend de vraag: “Hoe dan?” bij. Netjes gezegd vond ik het super vervelend als die ‘eenvoudige’ vraag werd gepareerd. Met een antwoord als: “Het antwoord zit al in jou, wacht maar af”.
Dát ga IK anders doen hield ik mijzelf later voor. En nu? Zoveel jaar later? Nu doe ik hetzelfde wat ik eerder bij de ander afwees. Ik maak van jouw pad niet mijn pad. Jouw verantwoordelijkheid maak ik niet de mijne. Hoe akelig je dat ook vindt. En hoe goed ik dat ook begrijp. Want je bent gekomen om geholpen te worden. Je wilt iets zwaars achter kunnen laten en lichter naar huis kunnen gaan.
Zicht op helderheid. Een begrijpelijk verlangen. Alleen hoef je de zon niet bij te lichten. Door het donker aan te kijken kun je zicht krijgen op helderheid. Het is de enige manier. Gemakkelijk? Nee, natuurlijk niet. Wat in jouw ‘donker’ zit, houd je het liefst verborgen. Zelfs als je verstandelijk hebt besloten dat je dit wilt doorbreken. Dan nóg is er die stem in jou. Dat beschermende deel dat roept: Nee! Daarom lukt dit doorbreken nooit alleen.
Wat je in jezelf afwijst kan in het licht niet overleven. En blijft daarom in je schaduw. Je eigen afwijzing is altijd een kinderlijke overtuiging. Als volwassene weet je beter, maar kún je (voor je gevoel) niet anders. “Ik ben niet goed genoeg”; “Ik doe er niet toe”; “Mijn verhaal is niet belangrijk”.Welke zelf-afwijzing heb jij gekozen? Weet dat je niet alleen jezelf tekort doet. Maar ook het beoordelingsvermogen van de ander in twijfel trekt.
Zicht op helderheid, een bijzondere zin die voor al mijn werk geldt. Zicht krijgen op dat wat jij hebt verborgen achter je deur van trauma, overtuigingen, aannames, oordelen, maskers. Omdat het ééns nodig was om te kunnen overleven.
Ga een ontmoeting met Jezelf aan. Op een manier die bij JOU past. Met liefde voor jezelf en voor wat er is. In een groep of in de veiligheid van 1 op 1. Met coaching of een vorm van opstellingen.
Een nieuw systeem
waarin je alles wat je achterlaat
opnieuw zult vinden. In een andere vorm, in een andere gedaante.
Een blog over JIJ in de relatie. Waar sta je? Wat heb je meegenomen en/of achtergelaten? Jezelf kunnen zijn, wie wil dat nu niet. En waarom is het dan zo lastig om in alle situaties en dus ook in je relaties autonoom te zijn. In een opstelling kan veel helder worden. Zit je in een relatiecrisis, dan is een relatietherapeut aan te raden. Wellicht geeft een opstelling je dan als extra net even meer inzicht in het hoe, wat en waarom. En bovenal over jullie eigen individuele verantwoordelijkheden die behoren bij de eigen plek.
Wat is er nodig om Jezelf te kunnen zijn
Jezelf (kunnen) zijn. Woorden die een diepere laag aanboren. Meestal een verlangen. Soms een droom of een wens. In het uitspreken van de woorden ben je al vertrokken. Vertrokken uit het Nú. Wat is er voor nodig om Jezelf te kunnen zijn? Specifieker: Welke voorwaarden moeten worden ingevuld om Jezelf te (kunnen) zijn in je relatie? Vragen die er toe doen. Relevant omdat Jezelf zijn een lastige opgave is in je relatie. Vanuit systemisch oogpunt kun je je zelfs afvragen waarvoor deze last een oplossing is. En het is oké om nu te stoppen met lezen. Laat de vragen maar eerst op je inwerken.
Je bent toch geen Supermens
Jezelf en Plek zijn met elkaar verbonden. Jezelf zijn in de relatie betekent dat jij je eigen plek inneemt. Dat je autonoom kunt zijn in diverse omstandigheden. Daardoor ieder zijn eigen verantwoordelijkheid gunt en ook laat nemen. Dat je vanuit liefde kunt kijken naar wat er is, zonder behoefte dit voor de ander te willen veranderen. Jezelf zijn betekent dat jij bewust bent van je overlevingsstrategieën. En je bent geen Supermens. Of wel? Word je bewust wanneer jij jouw overlevingsstrategie inzet. Het helpt je jouw triggers te herkennen. Want waar ken je die óók zo van?
Houd het in de relatie bij jezelf
Een wereld waarin iedereen in onderlinge relaties vrij en autonoom kan zijn. Het leest als een ideale wereld. En dat is het ook. Houd het daarom bij jezelf. Onderzoek waarin jij je beperkt voelt. Beperkt of ingeperkt om je eigen unieke plek in te nemen. Aan wie ben jij loyaal door van je plek te gaan? Wat heb jij meegenomen vanuit je ouderlijk huis? Of vanuit een vorige relatie? Elke (nieuwe) relatie is een systeem op zich. En nieuwe systemen gaan voor op voorgaande systemen. Je ouderlijk huis verlaten en met je partner ‘op jezelf gaan’. Dan laat je het oude achter om het nieuwe te omarmen.
Iedereen heeft eigen generationele bagage
Maar zowel jij als je partner brengt zijn eigen systeem van herkomst mee. En ieder systeem is ontstaan op de generaties die het voorgingen. Generaties die elk hun eigen verdriet, blijdschap, trauma’s, schaamtes, overtuigingen, waarden, normen, uitsluitingen etc. hadden te verwerken. Waarbij alles wat niet verwerkt kon worden werd doorgegeven aan volgende generaties. Net zo lang totdat is aangekeken wat ingesloten moest worden. De loyaliteit van kind naar ouders is oneindig. Afwijken van de uitspraak “zó doen wij dat in ónze familie” is je onttrekken aan het familiegeweten.
Liefde kan niet eindeloos worden opgerekt
“Als horizontaal wordt doorkruist door wat verticaal is gebonden wordt liefde opgerekt tot de rek eruit is”. Het is het begin van de pagina: Kom landen in je relatie. Jouw relatie kent een horizontale verbinding. Een relatie volgens zelf bepaalde normen en waarden. Maar wat als een van beide, of beide, nog gebonden zijn aan het voorgaande systeem of systemen? Dan ben je ook verticaal gebonden. En die doorkruist (in veel gevallen) de horizontale binding. De kans dat het dan even minder plezierig wordt is aanwezig. Je/jullie staan immers met een been in een vorig systeem.
Jij brengt jezelf mee in elke relatie
Je kunt niet alleen gebonden zijn aan je systeem van herkomst, maar ook aan je vorige relatie(s). En zijn er in de vorige relaties ook kinderen geboren, dan kun je niet alleen gebonden zijn, je bent ook verbonden met elkaar. Je blijft immers samen ouders van de kinderen uit die relatie. Ben jij wellicht met een been gebonden in die vorige relatie? Jij brengt altijd jezelf en je ervaringen mee in elke ontmoeting. In elke relatie. Dat geldt voor beide. Allebei met eigen generaties achter je. Dat is een gegeven. Samen bewust worden door te onderzoeken wat je meebrengt in je relatie is een grote, mooie stap.
Wat wordt achterlaten vind je opnieuw terug
Elk nieuw systeem waarin je iets achterlaat, niet verwerkt, zul je opnieuw vinden. In een andere vorm, in een andere gedaante. Wat niet kan worden verwerkt schuift door naar volgende generaties. Je eigen plek innemen, Jezelf zijn, heelt meer en dieper dan alleen jou. In een persoonlijke opstelling kun je onderzoeken welke plek jij inneemt. Kom je met zijn tweeën, dan worden er twee individuele opstellingen begeleid en indien helpend een gezamenlijke opstelling. Het is mogelijk om individueel begeleiding te krijgen op thema’s die zich hebben laten zien.
Relatie crisis?
Zijn jullie in een relatie-crisis beland, dan is een relatietherapeut wellicht voor jullie meer voor de hand liggend. De individuele opstelling kan wel als ondersteuning van dat proces worden ingezet. Individueel of samen. Een afspraak is zo gemaakt.
