Drijven Altijd voortgaan Nooit eens stilstaan Wat ben ik zonder? Gedrevenheid
Gedrevenheid verpakt in een ‘onschuldige’ zin
Soms komt een zin je leven binnen als een onverwachte gast. Je denkt er even over na, haalt je schouders op en gaat verder. Maar jaren later, als de tijd zijn werk heeft gedaan, kloppen diezelfde woorden opnieuw aan. Zachter dit keer, minder confronterend, maar met een diepgang die je eerder niet kon bevatten.
“Als je wilt drijven, word dan schaapherder.”
Ik hoor het nog steeds. Niet als een advies, maar als een scherpe opmerking, geroepen door iemand die mijn gedrevenheid doorzag. Destijds voelde ik irritatie en onbegrip. Maar nu besef ik dat die zin een uitnodiging was. Een vraag, vermomd als kritiek.
Soms moet een boodschap je eerst uitdagen voordat je bereid bent haar te begrijpen.
De kudde en de drijver: controle of vertrouwen?
Ik woon vlak bij een heide waar een schaapskudde graast. Mijn familiegeschiedenis blijkt zelfs terug te gaan naar generaties van schepers op het Ballooërveld. Ironisch, nietwaar? Een erfgoed van schaapherders, en toch ben ik er geen geworden. Niet in letterlijke zin.
k heb het niet geleerd
Toch zie ik ze weleens. De schaapherders en hun honden. Hoe ze de kudde bij elkaar houden, hoe de schapen gehoorzaam bewegen. En ik vraag me dan weleens af: als ik werkelijk een schaapherder was geworden, wat had ik dan geleerd?
Misschien had ik geleerd hoe je moet drijven. Hoe je richting geeft. Hoe je met vastberadenheid een groep in beweging brengt.
Maar ik heb nooit leren drijven. Ik heb geleerd om gedreven te zijn.
“Je hoeft niet altijd te duwen om dingen in beweging te krijgen. Soms is alleen aanwezig zijn genoeg.”
Gedrevenheid loslaten: van overlevingsstrategie naar vrijheid
Gedrevenheid is een kracht. Het is de motor achter prestaties, het vuur dat je voortstuwt. Je wordt erom bewonderd, aangemoedigd, geprezen. Maar stel nu dat die gedrevenheid geen bewuste keuze is, maar een overlevingsmechanisme? Hoe zou dát zijn?
Jarenlang was ik altijd in beweging. Doelen halen, harder werken, mezelf bewijzen. Stilstand voelde als achteruitgang, rust voelde als zwakte. Ik wist niet beter dan dat je hard moest werken om gezien te worden.
Maar of ik dan ook werkelijk vrij was?
Of werd ik misschien gedreven door een diep ingesleten overtuiging dat ik alleen waardevol was als ik iets toevoegde?
De zin over de schaapherder bleef me al die jaren achtervolgen, juist omdat ik ergens wel voelde dat er een waarheid in verscholen lag. Niet een waarheid over schapen, maar over mij. Over waarom ik altijd op weg was naar meer.
En de vraag die ik mij onmogelijk kón voorstellen dat ik ooit zou stellen:
Wat als ik stop met drijven?
De andere herder: de kracht van aanwezig zijn
Op een dag, terwijl ik ergens over een heide liep, zag ik een andere herder. Geen man met een hond, geen roepende stem die de kudde bijeen dreef. Nee, deze herder zat onder een boom. Zijn staf lag naast hem in het gras. De schapen graasden rustig, verspreid over het veld. Er was geen controle, geen druk. Alleen vertrouwen.
Ik bleef staan en keek.
Wat maakte dat deze kudde niet wegvluchtte? Wat maakte dat er orde was, zonder drang?
Toen was het opeens helder.
Er zijn twee soorten herders:
De drijver die duwt. Hij bepaalt de richting, houdt alles in beweging, zorgt dat de kudde blijft lopen.
De wachter die vertrouwt. Hij weet dat de kudde haar weg wel vindt, zolang hij aanwezig is.
Kun je iets zijn zonder het te weten?
Al die jaren was ik een drijver. In mijn werk, in mijn relaties, in hoe ik mezelf zag. Ik dacht dat ik moest sturen, controle moest houden, dat ik pas waardevol was als ik in actie was.
Maar diep vanbinnen verlangde ik ernaar om de wachter te zijn. Om achterover te leunen tegen een boom en erop te vertrouwen dat alles zich vanzelf zou voegen. Het verlangen:
Om te stoppen met doen en gewoon te zijn.
Herder met schapen op de grote heide. Van gedrevenheid naar overgave.
Gedrevenheid loslaten: wat gebeurt er als je stopt met drijven?
Die ene lastige vraag voelde als een afgrond. Alsof ik, als ik losliet, zou verdwijnen. Alsof er niets van mij overbleef als ik niet langer rende.
Maar ergens in de tijd besloot ik om het te proberen.
Eerst voorzichtig. Ik liet een keer een deadline los. Ik zei nee tegen een extra opdracht. Ik bleef zitten terwijl anderen spraken, in plaats van de stilte op te vullen.
En wat er gebeurde, verraste me best wel.
De wereld stopte niet met draaien.
Mensen vergaten me niet.
Ik was er nog steeds, ook zonder de constante beweging.
Beweging mag ontstaan
Langzaam begon ik te begrijpen wat de herder onder de boom al wist:
Je hoeft niet altijd te duwen om dingen in beweging te krijgen.
Soms is alleen aanwezig zijn genoeg en
Echte kracht zit in de moed om los te laten.
“Echte kracht zit niet in controle, maar in de moed om los te laten en te vertrouwen op wat ontstaat.”
Ont-wikkelen: de sleutel tot echte groei
We denken vaak dat persoonlijke groei betekent dat je iets toevoegt. Meer kennis, meer vaardigheden, meer inzichten.
Maar misschien is echte groei juist wel het tegenovergestelde.
Niet ontwikkelen, maar ont-wikkelen.
Het afpellen van de lagen die je niet langer nodig hebt.
De patronen die je ooit beschermden, maar nu in de weg zitten.
Het besef dat je niet meer hoeft te rennen om te mogen bestaan.
Ik ben geen schaapherder. Niet in letterlijke zin. Maar ik heb geleerd om de herder in mij te herkennen. De versie van mij die niet hoeft te drijven, maar gewoon mag zijn.
Als je van een afstandje kijkt naar jouw leven, herken je dan de drijver in jezelf? De constante beweging, het streven, de moeite die je doet om gezien te worden?
Of herken je de wachter, de innerlijke rust die er altijd al was, maar die je misschien nog niet durfde toe te laten?
De keuze is (zoals altijd) aan jou.
Wil je blijven drijven? Of wil je leren vertrouwen op wat er vanzelf ontstaat?
Misschien is het tijd om tegen die boom aan te leunen. Om even niets te doen. Om te voelen dat je er al bent.
En wie weet, als je stil genoeg wordt, hoor je de woorden die jij nodig hebt. Net als ik, jaren geleden.
“Als je wilt drijven, word dan schaapherder.”
Of misschien, nu je dit leest, hoor je ze anders:
“Als je wilt leven, leer dan loslaten.”
Wil je eens dieper duiken in jouw overlevingsstrategieën? Plan een afspraak voor en coach-sessie, persoonlijke opstelling of een coach wandeling op de heide
Wanneer iets ondanks al je inspanningen niet lukt, kan het zijn dat je lichaam signalen geeft om dieper te kijken. Innerlijke spanning, oude patronen of familiesystemen kunnen onbewust belemmeren. Door te luisteren naar je lichaam en stil te staan bij jezelf, ont-wikkel je ingewikkelde vragen en vind je antwoorden.
Twijfel voelt ongemakkelijk, maar is een krachtige katalysator voor groei en succes. Door je onzekerheden te omarmen, ontdek je je ware identiteit en creëer je betekenisvol succes. Het gaat niet alleen om wat je doet, maar vooral om wie je bent. Twijfel leidt je naar authentieke kracht en zelfkennis.
Schuld en onschuld zijn dynamieken die onlosmakelijk met het leven zijn verbonden. Een blog over schuld en onschuld. Met antwoord op de vraag hoe je onschuldig kunt blijven. Mocht je dat willen. Verantwoordelijkheid, belofte en balans in geven en nemen.
Leven Verlangen voelen Rouwen om afscheid Ruimte voor nieuw begin Sterven
Voor de dood moet je sterven: loslaten en verlangen als weg naar groei
Leven en dood zijn twee kanten van dezelfde munt, onlosmakelijk verbonden. Toch doen we vaak ons best om de dood – in welke vorm dan ook – op afstand te houden. Maar wat als juist in dat grensgebied, tussen leven en dood, een diepere wijsheid verscholen ligt? Het proces van loslaten, rouwen en ruimte maken voor iets nieuws biedt een kans om jezelf te transformeren. In deze blog verkennen we hoe het concept “voor de dood moet je sterven” niet alleen zwaar, maar ook hoopvol kan zijn.
De dood als transformatieproces
Wanneer we aan de dood denken, associëren we dit vaak met het einde: een afscheid van het leven zoals we dat kennen. Maar de dood heeft niet alleen een letterlijke betekenis. Symbolisch gezien vertegenwoordigt sterven een overgang – van het oude naar het nieuwe, van zekerheid naar onzekerheid, van controle naar overgave.
Elke grote verandering in het leven vraagt om een soort sterven. Denk aan het einde van een relatie, een carrièrewending of zelfs het loslaten van een diepe overtuiging. Elk afscheid betekent dat we iets moeten rouwen, maar juist daarin schuilt de mogelijkheid om te groeien. Sterven is dus geen eindpunt, maar een essentieel onderdeel van de levenscirkel.
Het verlangen naar betekenis
In ons allemaal leeft een diep verlangen naar verbinding, betekenis en vervulling. Maar terwijl het hart verlangt, werkt het ego ons vaak tegen. Dit innerlijke beschermmechanisme wil ons veilig houden en verzet zich tegen het onbekende, uit angst voor verlies of falen.
Juist in het onbekende schuilt echter de kans om te groeien. Om je verlangen volledig toe te laten, moet je symbolisch durven sterven: afscheid nemen van wat je vasthoudt en openstaan voor wat nog moet komen.
“Elk afscheid is een nieuw begin; sterven betekent loslaten, rouwen en ruimte maken voor het leven dat écht bij je past.”
Afscheid nemen als sleutel tot persoonlijke groei
Afscheid nemen doet pijn. Het confronteert ons met verlies en roept gevoelens van rouw op. Toch is rouw een noodzakelijk proces om verder te kunnen. Het helpt ons om de waarde van wat we verliezen te erkennen en het loslaten daadwerkelijk te doorvoelen.
Herken je dit proces in je eigen leven? Denk aan momenten waarop je iets moest loslaten – een baan die niet langer bij je paste, een vriendschap die veranderde, of een overtuiging die niet meer in lijn was met je ware zelf. Steeds opnieuw worden we uitgedaagd om te sterven in het kleine, zodat we ruimte maken voor iets nieuws.
De kunst van loslaten
Maar hoe laat je los? Loslaten begint met bewustwording: het erkennen van wat je vasthoudt. Vaak is het ons ego dat controle probeert te behouden. Het helpt om niet tegen deze angst te vechten, maar haar juist te omarmen. Zie je weerstand als een signaal dat er iets nieuws aan de horizon ligt.
Loslaten betekent niet dat je alles moet opgeven. Het gaat erom dat je het verleden eert en tegelijkertijd ruimte maakt voor het onbekende. Of het nu gaat om een grote verandering of een kleine stap in een nieuwe richting, de sleutel is om vertrouwen te hebben in wat komt.
De hoopvolle boodschap van sterven
Het idee van “voor de dood moet je sterven” klinkt misschien zwaar, maar draagt een hoopvolle boodschap in zich. Het herinnert ons eraan dat in elk einde ook een nieuw begin schuilt. Door los te laten wat niet langer dient, maken we ruimte voor groei, nieuwsgierigheid en vervulling.
Dus wees niet bang om te sterven in het kleine. Laat je angsten en oude gewoontes achter je. Juist in dat proces ontdek je je ware kracht: de mogelijkheid om een leven te creëren dat écht bij je past.
Jouw persoonlijke transformatie
Wat betekent sterven voor jou? Misschien herken je het verlangen naar verandering, maar voel je ook de onzekerheid die daarmee gepaard gaat. Of misschien worstel je met het loslaten van iets dat ooit belangrijk voor je was.
Sterven hoeft niet groots of dramatisch te zijn. Het zit in de kleine momenten: het loslaten van een beperkende gedachte, het openstaan voor een nieuwe kans of het omarmen van een onverwachte verandering.
Of het nu gaat om een grote verandering of een kleine stap in een nieuwe richting, de sleutel is om vertrouwen te hebben in wat komt.
Leven na het sterven
Laat deze reflectie een uitnodiging zijn om anders naar sterven te kijken. Zie het niet als iets om te vrezen, maar als een kans om te transformeren en je verlangen te volgen. Elk einde is een nieuw begin, een mogelijkheid om dichter bij jezelf te komen.
Durf te sterven, telkens opnieuw. Elk afscheid, hoe klein ook, brengt je dichter bij het leven dat echt bij je past.
Conclusie: Loslaten als voorwaarde voor groei
Sterven om te leven – het klinkt paradoxaal, maar het is een diepgaande waarheid. Wanneer we sterven niet alleen als een einde beschouwen, maar ook als een transformatieproces, ontstaat er ruimte voor groei en wedergeboorte.
Dit proces vraagt om moed: de moed om afscheid te nemen van wat bekend en comfortabel is, om onzekerheid te omarmen en om open te staan voor wat nieuw en onontgonnen is.
Rouwen speelt hierbij een essentiële rol. Het geeft betekenis aan wat verloren is en opent de deur naar het nieuwe. Elke verandering die we doormaken, gaat gepaard met een vorm van sterven. Maar in dat proces ligt ook de kans om opnieuw geboren te worden – sterker, wijzer en meer verbonden met jezelf.
Aanbeveling: Sterven als dagelijkse praktijk
Laat loslaten een bewuste gewoonte worden. Leer te rouwen om wat voorbij is, zodat je ruimte maakt voor nieuwe ervaringen. Door het oude te eren en het nieuwe te verwelkomen, ontdek je dat elk sterven een uitnodiging is om opnieuw te beginnen.
Zo wordt de dood – in al zijn vormen – niet een einde, maar een kans. Een kans om het leven met meer liefde en bewustzijn te omarmen en elke verandering als een mogelijkheid tot groei te zien.
Fietsen Met losse Handen op vertrouwen Balans tussen controle en Overgave
Liefde is overgave, is loslaten, is vertrouwen
Een blog waarin woorden als overgave, (zelf)vertrouwen en loslaten samenkomen in een schrijfsel. Welke betekenis heeft buigen in relatie tot deze thema’s? Ben ik in staat om mij met de stroom van het leven mee te laten drijven?
De meeste van mijn artikelen helpen mij reflecteren op vragen als: Hoe is dat voor mij? Wat herken ik van dit thema in mijzelf en wat neem ik aan of wijs ik juist af? Ik nodig je uit om te reflecteren. Bewust te worden van wat er onbewust al is.
En ik gun je het besef dat je er geen waardeoordeel op hoeft te plakken. Het IS.
“Liefde, de bron waaruit onvoorwaardelijke overgave en vertrouwen stroomt, is onmogelijk te kanaliseren.”
Nieuwsgierig met een beetje angst
Na de lagere school volgde de volgende logische stap: de MAVO. Geen LTS, want niet technisch. Ook geen Huishoudschool, want geen meisje. Geen HAVO/Atheneum in Assen, want geen bolleboos. Zo simpel was het. Maar die eerste dag op de fiets naar de MAVO, samen met Remmelt, uitgezwaaid door onze moeders…
Dat moment kan ik zo weer terughalen. Spannend, uitdagend, nieuwsgierig met een vleugje angst. Bang voor het onbekende. Kan ik dit wel? Als 12-jarige vond ik het lastig, ondanks alle kaders en voorgedrukte paden.
De invloed van verwachtingen: Hoe toestemming grenzen bepaalt
Iets moeten kunnen omdat anderen verwachten dat je het (natuurlijk) kunt. Als je voldoet, is er niets aan de hand, toch? De uitkomst is immers in overeenstemming met de verwachting. Ik besef hoeveel veiligheid er zit in het voldoen aan verwachtingen van anderen.
Voldoen aan verwachtingen is een manier om controle vast te houden. Veilig blijven betekent dat er niets kan gebeuren. Maar het maakt een groot verschil of de groep waartoe je behoort loslaten en vertrouwen aanmoedigt of juist afkeurt.
En toen ging ik vol overgave onderuit
De weg naar de MAVO was rechttoe, rechtaan. Ideaal om het stuur los te laten. Gewoon omdat het kan. Maar ook een beetje om stoer te doen. Grenzen verkennen, zoals dat hoort bij pubers.
In het moment geen gevaar zien, brengt je naar de rand van veiligheid. De enige plek waar je grenzen écht ervaart. Tot het moment waarop onze fietssturen al zwabberend in elkaar raakten en we beiden onderuitgingen.
Overgave: De genereuze stroom van liefde
Je overgeven aan de stroom van het leven. Controle loslaten en vertrouwen dat je precies krijgt wat je nodig hebt. Leven vanuit overvloed in plaats van tekort. Een droombeeld? Er zijn mensen die zich volledig kunnen overgeven aan wat is.
Ik ben er jaloers op. En ik weet diep van binnen dat het klopt. Dat het allemaal zo werkt. Dat overgave een genereuze stroom van liefde in gang zet. Oncontroleerbaar.
Het gevaar van bestaansrecht koppelen aan verwachtingen
Onder invloed zijn – of het nu van een middel of van maatschappelijke verwachtingen is – geeft ontspanning. Zelfs als bekend is dat het nadelige gevolgen kan hebben. Ontspanning is verslavend.
Hoe meer jij je bestaansrecht koppelt aan voldoen aan (vermoede) verwachtingen, hoe moeilijker het wordt om los te laten en je over te geven aan het leven.
Controle versus overgave: Het stuur stevig vastpakken
“Jij bent precies goed zoals je bent.” Een mooie uitspraak, vaak bedoeld als steun. Maar wat betekent dat echt? Is dat inclusief je gedrag en hoe jij je manifesteert in de wereld? Of lees je een verkapte afkeuring? Vanuit je eigen venster op de wereld interpreteer jij woorden en zinnen.
Goedbedoelde woorden kunnen onverwacht onbewuste snaren raken, waardoor jij het fietsstuur juist stevig vastpakt. De energie stokt. Maar ben jij al in staat om het stuur los te laten en te vertrouwen op het proces van het leven?
Maakbaarheid versus overgave: Alles in eigen hand?
De overtuiging dat je je leven kunt maken is diepgeworteld. Als het niet lukt? Dan heb je blijkbaar niet hard genoeg gewerkt. Een idee dat haaks staat op loslaten en vertrouwen. Het vraagt juist voortdurend om controle. Kun je bestaansrecht proeven in deze overtuiging? Met de handen los door het leven fietsen?
Dat móet wel fout gaan, toch?
De balans vinden: Met de handen los een gedurfde keuze
Het is niet zwart-wit. Tussen controle houden en volledige overgave zit een brede marge. Misschien is het niet voor iedereen weggelegd om altijd maar met de handen los te fietsen. Maar overweeg dit: Als jij de controle over je eigen leven vooropstelt, ben je dan ook sneller geneigd het leven van anderen te willen sturen?
Met uiteraard de beste bedoelingen. Want jij hebt je best gedaan. Maar maakt kiezen voor loslaten je dan schuldig ten opzichte van je omgeving?
Aanpassen om te overleven
“Zo ben ik nu eenmaal.” Alsof gedrag gelijkstaat aan wie je bent. Ik geloof daar niet in. We zijn groepsmensen. Aanpassen aan de regels van de groep hoort daarbij. Als dat niet lukt, zoek je een andere groep.
Maar dat geldt niet voor familie. Je familie overstappen kan niet. Vanaf je geboorte tot je zevende leer je hoe je kunt voldoen aan de regels van je familie. Voor je eigen veiligheid pas je je aan. En wordt daarin bevestigd.
“Overgave betekent niet opgeven, maar meegaan met de stroom van het leven en vertrouwen dat je krijgt wat je nodig hebt.”
Maar hoe dan? Ik weet het niet meer
De invloed van instructies – uitgesproken of niet – is groot. Ze worden met liefde door ouders meegegeven. Uit loyaliteit voldoe je eraan, vaak onbewust. En vaak wordt er niet van je verwacht dat je met losse handen door het leven fietst.
“Kies voor jezelf! Wees de stuurman van je eigen leven!”
Wervende teksten die in de praktijk leiden tot een wanhopige vraag: Maar hoe dan? Vertel me gewoon wat ik moet doen! Ik weet het niet (meer)!
Liefde is onmogelijk te kanaliseren
Meedrijven met de stroom van het leven. Je verhouden tot wat op je pad komt. Leren. Vasthouden wat werkt en aanpassen wat niet. Jij hebt jouw lot. Ik het mijne. En ik gun je jouw lot, want het biedt je groei. Je hoeft het niet van me over te nemen, ook al wil je dat uit liefde doen. Want liefde, de bron waaruit onvoorwaardelijke overgave en vertrouwen stroomt, is onmogelijk te kanaliseren.
En fietsen met losse handen kan pas als je hebt geoefend.
Tot slot: Stap voor stap leren loslaten
Buigen voor je lot, de energie laten stromen. Daarvoor moet je jouw veilige haven verlaten. Vastklampen aan wat bekend is, blokkeert je levensenergie. Ontspanning is de sleutel. Misschien heb je het als instructie op een massagetafel gehoord. Hoe dan? Oefenen! Stap voor stap, in een veilige omgeving.
Je kunt ervoor kiezen om bewust iets los te laten waar je normaal controle over houdt. Zo rijg je stap voor stap succesjes aan een ketting.
En geef je werkelijk betekenis aan: Het is wat het is. Met losse handen.
Hoe ervaar jij loslaten en overgave in je leven? Laat het me weten in de reacties!
Meer lezen? Deze blogs zijn wellicht voor jou interessant:
Het proces van loslaten, rouwen en ruimte maken voor iets nieuws biedt een kans om jezelf te transformeren. In deze blog verken ik hoe het concept “voor de dood moet je sterven” niet alleen zwaar, maar ook hoopvol kan zijn.
Landen in je bekken betekent dat je jezelf toestaat om volledig aanwezig te zijn in je lichaam, in het moment. Het betekent dat je je verbindt met je basis, je emoties en je levensenergie. Dit proces vraagt om overgave, moed en vertrouwen.
Hoop wordt vaak gezien als een krachtbron. Het geeft richting, houvast, een reden om door te gaan. Maar wat als hoop juist een blokkade vormt? Het vasthouden aan hoop kan ons gevangen houden in een verwachting die misschien nooit uitkomt.
Terugkrijgen wat de ander bij jou ziet. Jouw blinde vlek wordt in het licht gezet.
Ontmoeting en spiegels zijn verbonden
Deze website is gevuld met spiegels. Ze passen bij het thema: ‘Kom jezelf ontmoeten..’ Voor mij zijn ontmoeting en spiegel met elkaar verbonden. Een spiegel verdiept de ontmoeting. Stel jezelf maar eens de vraag: Wie ben ik? Wat is dan je antwoord? Weet wel dat jij meer bent dat wat je van jezelf kent. Ontdekken wie je bent is als een ontdekkingsreis. En als je ervoor open staat ontdek je telkens nieuwe delen van jezelf. Wat er van jou mag zijn ligt aan de oppervlakte. Of vlak daaronder. Je ervaart weinig interne weerstand om die delen van jouzelf aan te kijken. En er zijn echter ook delen van jou die zich minder gemakkelijk laten aankijken!
Gebroken spiegels vervormen het beeld
Het zijn de ongemakkelijke delen van jezelf die je afwijst. En dús in de spiegel opnieuw mag ontmoeten. Wat in die ontmoeting ontstaat laat zich raden. Het zijn die ontmoetingen die je het liefst vermijd. Of als dat niet is gelukt, zo snel mogelijk van wegloopt. De ander ontmoeten is daarmee ook jezelf ontmoeten. Elke ontmoeting die je aangaat is een spiegel voor jou. Als jij erin durft te kijken krijg je ongelooflijk veel informatie over jezelf terug. Is de spiegel gebroken of vervormd? Dan is het beeld wat je terugkrijgt ook vervormd. Denk hierbij aan de lachspiegels op een kermis. Straks meer over die vervorming.
Het is te pijnlijk
Wat er niet van jezelf mag zijn heb je weggedrukt. Boosheid, kwetsbaarheid, angst, levensvreugde. Je hebt ze diep weggestopt. Zo diep dat jij je daar niet eens meer bewust van bent. Maar het is niet weg. In je onderbewuste speelt het nog steeds een belangrijke rol. Jezelf beter leren kennen, inclusief dat wat er niet mocht zijn. Daarmee zet jij je eerste stap in Jezelf ontmoeten. Maar dan is het nodig dat jou een spiegel wordt voorgehouden. Een spiegel die bij jou ziet wat jij niet ziet. Omdat jij jezelf teveel beschermd om je weggedrukte delen te kunnen/willen zien. Dat is te pijnlijk.
Een aangepaste werkelijkheid kiezen
Een spiegel die is vervormd geeft een vertekent beeld. Kies jij voor een spiegel die is vervormd? Dan krijg jij een andere, aangepaste, werkelijkheid teruggekaatst. Een werkelijkheid die je misschien beter kunt verteren, maar die geen recht doet aan wat er niet van jou mag zijn. Jouw ego, je overlevingsdeel heeft volledig de regie. Ter bescherming van jezelf. In de ontmoeting met de ander kun je (onbewust) een gelijke vervorming aanbrengen. Door jouw gevoelens en verwachting uit een eerdere relatie of ontmoeting te projecteren op de ander. Dit wordt overdracht genoemd. Je projecteert iets uit een vorige situatie op nu.
De spiegel van de ontmoeting
Elke ontmoeting is als een spiegel. Je krijgt terug wat jij uitzendt. Wordt het contact in de ontmoeting telkens verbroken? Is het al moeilijk genoeg om contact te leggen? Laat de volgende zinnen dan eens inwerken:
Jij bent alleen maar met jezelf bezig. Er is geen (energie)uitwisseling.
Je bent opdringerig en hebt “de waarheid in pacht”.
Wellicht wil je de ander meenemen in jouw (voor)oordelen.
Jij wit helpen en niet geholpen worden. Er is geen balans in geven en nemen.
Uit loyaliteit naar je familiesysteem bekijk je alles met wantrouwen.
Je slikt jouw mening in. Deze doet er immers niet toe.
Non-verbaal en wat je zegt klopt niet met elkaar.
Jij geeft veel van wat je zelf zo tekort bent gekomen.
Er is geen gelijkwaardigheid in de ontmoeting.
Je bent trouw aan je familiegeweten: “Zo doen wij dat bij ons”
Wat is de schaduw verborgen is mag worden gezien
Gespiegeld worden. In veel situaties zo pijnlijk. Er wordt iets geraakt. Iets existentieels. Je stekels schieten recht overeind. Jezelf verdedigen doe je door de aanval te zoeken. Of te verdwijnen. Je onzekerheid neemt het over. En je twijfels. Doe ik het weer niet goed? De beweging die jij maakt is naar Kind-ego positie. En de ander komt in de Ouder-ego positie. De gelijkwaardigheid is ver te zoeken. Werkelijk ontmoeten is je kwetsbaar opstellen. Je kwetsbaar opstellen is jezelf openstellen voor de ander. Zodat je (aan)geraakt kunt worden in de ontmoeting. Wat in de schaduw is verborgen mag worden gezien.
Het verhaal van de spiegel
Er was eens een spiegel die altijd mee was in elke ontmoeting. Het was een bijzondere spiegel, want hij was in staat om de ziel van degene die erin keek te laten zien. Sommigen waren bang voor wat ze in de spiegel zagen, terwijl anderen juist geïnspireerd raakten door wat ze zagen.
In een vergadering op het werk, hield de spiegel de aandacht vast van een jonge medewerker. Ze zag haar eigen ambitie en vastberadenheid in de spiegel en wist dat ze de juiste beslissingen zou nemen in de vergadering. De spiegel had haar vertrouwen gegeven.
In een restaurant, stond de spiegel op een prominente plek. Een stel dat aan het daten was, keek er samen in en zag de liefde tussen hen weerspiegeld. De spiegel had hen dichter bij elkaar gebracht.
In een klaslokaal, werd de spiegel gebruikt door de leraar om de emoties van de leerlingen te peilen. De leraar zag dat sommige leerlingen verveeld waren en anderen gefrustreerd. Dankzij de spiegel, kon de leraar inspelen op de behoeften van de leerlingen en de les aanpassen.
Overal waar de spiegel ging, bracht hij inzicht en begrip. Hij was een waardevolle metgezel in elke ontmoeting.
Hoop Loslaten, aanvaarden Alles is, overgave Brengt rust en lichtheid Vrijheid
Als je geen hoop meer hebt: een persoonlijke reflectie op loslaten, overgave en rust
Soms lijkt hoop de enige drijvende kracht die ons vooruit stuwt. “Hoop doet leven,” wordt vaak gezegd. Maar wat als je geen hoop meer hebt? Wat blijft er dan over? Deze vraag heeft mij lange tijd beziggehouden, tot ik de woorden van Bert Hellinger tegenkwam: “Als je geen hoop meer hebt, dan heb je alles.”
Het raakte me diep, alsof er een sluier werd opgelicht en een nieuwe betekenis zichtbaar werd. Laat me je meenemen in mijn persoonlijke reis naar de essentie van deze uitspraak, en wat het werkelijk betekent om los te laten.
Mijn kinderlijke zoektocht naar heldendom
Als kind had ik een bijna obsessieve interesse in de Tweede Wereldoorlog. Ik verslond oorlogsboeken, gefascineerd door verhalen over heldenmoed en opoffering. Misschien was het een kinderlijke wens om mezelf te identificeren met die helden – mensen die vechten voor wat juist is, koste wat kost.
Maar een vraag bleef knagen: hoe konden zoveel mensen zich zonder veel verzet overgeven aan hun lot? Was het leven niet iets om altijd voor te vechten?
Die vraag bleef onbeantwoord, tot ik onlangs opnieuw werd geconfronteerd met het idee van overgave. Niet de passieve overgave aan een vijand, maar een diepere, spirituele overgave: het loslaten van hoop op een ander resultaat, en simpelweg zijn met wat is.
Hoop en overgave: twee kanten van dezelfde medaille
Hoop wordt vaak gezien als een krachtbron. Het geeft richting, houvast, een reden om door te gaan. Maar wat als hoop juist een blokkade vormt? Het vasthouden aan hoop kan ons gevangen houden in een verwachting die misschien nooit uitkomt.
Overgave, daarentegen, is geen teken van zwakte, maar een daad van innerlijke kracht. Het is accepteren wat nu is, zonder het te willen veranderen.
In dat opzicht is de uitspraak van Hellinger – “Als je geen hoop meer hebt, dan heb je alles” – geen pleidooi voor opgeven, maar een uitnodiging tot overgave. Het betekent niet dat je alles verloren hebt, maar juist dat je niets meer nodig hebt om compleet te zijn.
“Overgave is geen opgeven, maar een krachtig gebaar van vertrouwen in het moment en wat is.”
De kracht van loslaten in het sterven
Loslaten is een woord dat vaak voorbij komt in gesprekken over persoonlijke groei. Maar hoe voelt dat echt? Loslaten is niet hetzelfde als opgeven. Het is niet de strijd staken omdat je geen uitweg meer ziet, maar een bewuste keuze om de strijd niet langer te voeren.
Het betekent dat je stopt met vechten tegen wat al is en je overgeeft aan de stroom van het leven.
Wat me daarbij helpt, is het besef dat alles waar we tegen vechten, groeit. Door iets niet te willen, geef je het juist bestaansrecht. Maar door het te aanvaarden, geef je het minder ruimte in je leven.
Ego als hindernis én hulpmiddel
Tijdens mijn zoektocht ontdekte ik dat het ego vaak in de weg staat van overgave. Ons ego wil controleren, beschermen, en soms zelfs overheersen. Het is erop gericht om ons te laten overleven, maar houdt ons ook gevangen in verhalen over hoe dingen zouden moeten zijn.
Toch heeft het ego ook een functie. Het volledig loslaten van het ego is voor de meeste mensen – inclusief mijzelf – niet haalbaar. Maar wat als we het ego niet bestrijden, maar aannemen zoals het is?
Dat eenvoudige erkennen maakt het minder zwaar. Het ego wordt dan een deel van ons, in plaats van een tegenstander.
“Echte rust ontstaat wanneer je stopt met vechten tegen wat al is en simpelweg aanvaardt.”
Aanvaarding als ultieme bevrijding
De weg naar aanvaarding is geen gemakkelijke. Het betekent soms dat je hoop op een andere uitkomst moet loslaten. Voor mij heeft dit inzicht zich verdiept door familieopstellingen. Een van de meest krachtige ervaringen hierin is het moment dat een deelnemer volledig aanvaardt wat er is.
“Zo is het,” zeggen ze dan, en er valt een last van hun schouders. Het voelt letterlijk lichter.
Een deelnemer aan een opstelling zei tegen mij: “Als ik nu op de weegschaal ga staan, moet ik minder wegen, want ik voel me zoveel lichter.” Het is die lichtheid die ontstaat als je stopt met worstelen tegen wat al is.
Overgave als kracht
Overgave voelt soms kwetsbaar. Het vraagt om vertrouwen in iets groters dan jezelf. Maar juist in die kwetsbaarheid schuilt een immense kracht. Door te stoppen met zoeken naar een andere uitweg, ontdek je de rust en volledigheid van het huidige moment.
Ik ben nog steeds gefascineerd door helden, maar mijn perspectief is veranderd. De grootste heldenmoed is misschien wel het vermogen om los te laten, om te aanvaarden wat er is, en te leven in het nu.
Wil jij dit zelf ervaren?
Misschien herken je iets van mijn zoektocht. Of misschien worstel je zelf met hoop, loslaten of aanvaarding. Weet dat je welkom bent, met al je vragen, twijfels en verwonderingen. Het pad naar innerlijke rust is niet recht, maar iedere stap – hoe klein ook – zet iets in beweging.
En wie weet, voel jij je uiteindelijk ook zoveel lichter.
Meer lezen? Deze blogs zijn wellicht voor jou interessant:
Dit 100e blog is een reflectie op de reis naar bewustwording. Hoe neem je inzichten mee in je leven? Door patronen te doorbreken, je plek in te nemen en echt te verbinden. Dit blog biedt concrete handvatten om de onderstroom te herkennen en bewuste keuzes te maken voor groei.
Fietsen met losse handen is een metafoor voor loslaten en vertrouwen in het leven. Overgave betekent durven buigen, maar maatschappelijke verwachtingen en de behoefte aan controle kunnen dat belemmeren. Door stap voor stap ontspanning toe te laten, ontstaat ruimte voor groei. Balans tussen controle en overgave is de sleutel.
Fibromyalgie is meer dan fysieke pijn; het kan een signaal zijn van vastgezette emoties en onverwerkte stress. Dit blog onderzoekt de diepere oorzaken van chronische pijn en biedt praktische stappen om van verkramping naar ontspanning te gaan. Luister naar je lichaam en ontdek wat het je probeert te vertellen.
