Luisteren Echt luisteren Oprecht en eerlijk Voelen wat nodig is Empatisch
Verbindend communiceren: hoe je echt contact maakt
In een wereld vol meningen, stress en misverstanden willen we vaak één ding: verbinding. Echte, oprechte verbinding met de mensen om ons heen. Maar hoe vaak voelen gesprekken alsof je elkaar nét niet begrijpt? Hier komt empatisch en verbindend communiceren om de hoek kijken. Met een andere benaming: Empathisch communiceren.
Wat is verbindend communiceren?
Verbindend communiceren (VC), door mij ook wel empatisch communicatie genoemd, is een manier van praten en luisteren die draait om begrip, empathie en respect. Het gaat niet om winnen of gelijk krijgen, maar om écht horen wat iemand nodig heeft. En eerlijk zijn over wat jij nodig hebt.
Het klinkt misschien simpel, maar in de praktijk is het best een uitdaging. Waarom? Omdat het vraagt om een open houding en de wil om oude patronen los te laten, zoals oordelen, verdedigen of beschuldigen.
De vier stappen van verbindend communiceren
Wil je verbindend communiceren leren? Begin dan met deze vier simpele (maar krachtige) stappen:
Kijk naar wat er écht gebeurt
Niet oordelen, niet invullen, alleen observeren. Zeg bijvoorbeeld niet: “Je luistert nooit naar me,” maar: “Je keek op je telefoon toen ik praatte.”
Voel wat er in je omgaat
Benoem je gevoel zonder te beschuldigen. Dus geen: “Je maakt me boos,” maar: “Ik voel me gefrustreerd.”
Vraag jezelf af wat je nodig hebt
Gevoelens wijzen vaak naar een onvervulde behoefte. Misschien heb je behoefte aan respect, aandacht, of rust.
Doe een verzoek, geen eis
Vraag de ander om iets te doen dat helpt. Bijvoorbeeld: “Kun je je telefoon even wegleggen als we praten?”
Verbindend communiceren is geen kunstje
Het klinkt misschien als een handige truc, maar verbindend communiceren werkt alleen als je het écht meent. Het vraagt een levenshouding van openheid, eerlijkheid en de moed om kwetsbaar te zijn. Je moet willen luisteren naar de ander, maar ook bereid zijn om naar jezelf te kijken.
Dit is tegelijkertijd waarom je zo gemakkelijk struikelt over VC. Het kan confronterend zijn om te ontdekken dat je misschien vaak praat vanuit frustratie, angst of onzekerheid. Maar, kop op, juist dáár ligt je kracht. Als je die patronen eenmaal herkent, dán (pas) kun je ze veranderen.
Wat houdt je tegen?
Oké, verbindend communiceren is in de dagelijkse praktijk makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien herken je deze obstakels:
Angst voor afwijzing:
Wat als de ander mijn verzoek niet accepteert?
Automatische reacties:
We schieten vaak meteen in de verdediging.
Geen tijd nemen:
We praten snel, zonder echt te voelen wat we willen zeggen.
Reflecteren op deze hindernissen is een belangrijke eerste stap. Vraag jezelf af: Waarom vind ik het moeilijk om eerlijk te zeggen wat ik voel? Of: Wat houdt me tegen om écht te luisteren? Reflecteren is even uit waan van de dag komen voor een moment van eerlijk zijn naar jezelf. Wat van mij houdt zich schuil in mijn schaduw?
Een levenshouding van verbinding
Om verbindend communiceren écht te omarmen, heb je een levenshouding nodig waarin je streeft naar verbinding, ook als het lastig is. Dit betekent:
Zelfreflectie:
Durf te kijken naar je eigen gedrag en patronen.
Geduld:
Oefening baart kunst. Geef jezelf de tijd om VC eigen te maken.
Empathie:
Niet alleen voor anderen, maar ook voor jezelf.
Praktische Tips om Te Beginnen
Oefen kleine stappen:
Begin met het benoemen van je gevoel in een gesprek.
Geef jezelf ruimte:
Het is oké om te zeggen: “Ik weet even niet wat ik moet zeggen.”
Zet je intentie voorop:
Vraag jezelf af: Wil ik winnen, of wil ik verbinden?
Conclusie: verbindend, empatisch, communiceren is levenskracht
Verbindend, empatisch communiceren is niet gemakkelijk, maar het is het waard. Door op een open, respectvolle manier te praten én te luisteren, creëer je sterkere relaties, minder misverstanden en meer begrip.
Wil je een start maken? Begin vandaag nog met kleine stappen. Durf te wankelen, wees eerlijk, en kijk wat er gebeurt als je écht probeert te verbinden.
Oefenen met verbindend communiceren ? Klik op de button….
Fietsen Met losse Handen op vertrouwen Balans tussen controle en Overgave
Liefde is overgave, is loslaten, is vertrouwen
Een blog waarin woorden als overgave, (zelf)vertrouwen en loslaten samenkomen in een schrijfsel. Welke betekenis heeft buigen in relatie tot deze thema’s? Ben ik in staat om mij met de stroom van het leven mee te laten drijven?
De meeste van mijn artikelen helpen mij reflecteren op vragen als: Hoe is dat voor mij? Wat herken ik van dit thema in mijzelf en wat neem ik aan of wijs ik juist af? Ik nodig je uit om te reflecteren. Bewust te worden van wat er onbewust al is.
En ik gun je het besef dat je er geen waardeoordeel op hoeft te plakken. Het IS.
“Liefde, de bron waaruit onvoorwaardelijke overgave en vertrouwen stroomt, is onmogelijk te kanaliseren.”
Nieuwsgierig met een beetje angst
Na de lagere school volgde de volgende logische stap: de MAVO. Geen LTS, want niet technisch. Ook geen Huishoudschool, want geen meisje. Geen HAVO/Atheneum in Assen, want geen bolleboos. Zo simpel was het. Maar die eerste dag op de fiets naar de MAVO, samen met Remmelt, uitgezwaaid door onze moeders…
Dat moment kan ik zo weer terughalen. Spannend, uitdagend, nieuwsgierig met een vleugje angst. Bang voor het onbekende. Kan ik dit wel? Als 12-jarige vond ik het lastig, ondanks alle kaders en voorgedrukte paden.
De invloed van verwachtingen: Hoe toestemming grenzen bepaalt
Iets moeten kunnen omdat anderen verwachten dat je het (natuurlijk) kunt. Als je voldoet, is er niets aan de hand, toch? De uitkomst is immers in overeenstemming met de verwachting. Ik besef hoeveel veiligheid er zit in het voldoen aan verwachtingen van anderen.
Voldoen aan verwachtingen is een manier om controle vast te houden. Veilig blijven betekent dat er niets kan gebeuren. Maar het maakt een groot verschil of de groep waartoe je behoort loslaten en vertrouwen aanmoedigt of juist afkeurt.
En toen ging ik vol overgave onderuit
De weg naar de MAVO was rechttoe, rechtaan. Ideaal om het stuur los te laten. Gewoon omdat het kan. Maar ook een beetje om stoer te doen. Grenzen verkennen, zoals dat hoort bij pubers.
In het moment geen gevaar zien, brengt je naar de rand van veiligheid. De enige plek waar je grenzen écht ervaart. Tot het moment waarop onze fietssturen al zwabberend in elkaar raakten en we beiden onderuitgingen.
Overgave: De genereuze stroom van liefde
Je overgeven aan de stroom van het leven. Controle loslaten en vertrouwen dat je precies krijgt wat je nodig hebt. Leven vanuit overvloed in plaats van tekort. Een droombeeld? Er zijn mensen die zich volledig kunnen overgeven aan wat is.
Ik ben er jaloers op. En ik weet diep van binnen dat het klopt. Dat het allemaal zo werkt. Dat overgave een genereuze stroom van liefde in gang zet. Oncontroleerbaar.
Het gevaar van bestaansrecht koppelen aan verwachtingen
Onder invloed zijn – of het nu van een middel of van maatschappelijke verwachtingen is – geeft ontspanning. Zelfs als bekend is dat het nadelige gevolgen kan hebben. Ontspanning is verslavend.
Hoe meer jij je bestaansrecht koppelt aan voldoen aan (vermoede) verwachtingen, hoe moeilijker het wordt om los te laten en je over te geven aan het leven.
Controle versus overgave: Het stuur stevig vastpakken
“Jij bent precies goed zoals je bent.” Een mooie uitspraak, vaak bedoeld als steun. Maar wat betekent dat echt? Is dat inclusief je gedrag en hoe jij je manifesteert in de wereld? Of lees je een verkapte afkeuring? Vanuit je eigen venster op de wereld interpreteer jij woorden en zinnen.
Goedbedoelde woorden kunnen onverwacht onbewuste snaren raken, waardoor jij het fietsstuur juist stevig vastpakt. De energie stokt. Maar ben jij al in staat om het stuur los te laten en te vertrouwen op het proces van het leven?
Maakbaarheid versus overgave: Alles in eigen hand?
De overtuiging dat je je leven kunt maken is diepgeworteld. Als het niet lukt? Dan heb je blijkbaar niet hard genoeg gewerkt. Een idee dat haaks staat op loslaten en vertrouwen. Het vraagt juist voortdurend om controle. Kun je bestaansrecht proeven in deze overtuiging? Met de handen los door het leven fietsen?
Dat móet wel fout gaan, toch?
De balans vinden: Met de handen los een gedurfde keuze
Het is niet zwart-wit. Tussen controle houden en volledige overgave zit een brede marge. Misschien is het niet voor iedereen weggelegd om altijd maar met de handen los te fietsen. Maar overweeg dit: Als jij de controle over je eigen leven vooropstelt, ben je dan ook sneller geneigd het leven van anderen te willen sturen?
Met uiteraard de beste bedoelingen. Want jij hebt je best gedaan. Maar maakt kiezen voor loslaten je dan schuldig ten opzichte van je omgeving?
Aanpassen om te overleven
“Zo ben ik nu eenmaal.” Alsof gedrag gelijkstaat aan wie je bent. Ik geloof daar niet in. We zijn groepsmensen. Aanpassen aan de regels van de groep hoort daarbij. Als dat niet lukt, zoek je een andere groep.
Maar dat geldt niet voor familie. Je familie overstappen kan niet. Vanaf je geboorte tot je zevende leer je hoe je kunt voldoen aan de regels van je familie. Voor je eigen veiligheid pas je je aan. En wordt daarin bevestigd.
“Overgave betekent niet opgeven, maar meegaan met de stroom van het leven en vertrouwen dat je krijgt wat je nodig hebt.”
Maar hoe dan? Ik weet het niet meer
De invloed van instructies – uitgesproken of niet – is groot. Ze worden met liefde door ouders meegegeven. Uit loyaliteit voldoe je eraan, vaak onbewust. En vaak wordt er niet van je verwacht dat je met losse handen door het leven fietst.
“Kies voor jezelf! Wees de stuurman van je eigen leven!”
Wervende teksten die in de praktijk leiden tot een wanhopige vraag: Maar hoe dan? Vertel me gewoon wat ik moet doen! Ik weet het niet (meer)!
Liefde is onmogelijk te kanaliseren
Meedrijven met de stroom van het leven. Je verhouden tot wat op je pad komt. Leren. Vasthouden wat werkt en aanpassen wat niet. Jij hebt jouw lot. Ik het mijne. En ik gun je jouw lot, want het biedt je groei. Je hoeft het niet van me over te nemen, ook al wil je dat uit liefde doen. Want liefde, de bron waaruit onvoorwaardelijke overgave en vertrouwen stroomt, is onmogelijk te kanaliseren.
En fietsen met losse handen kan pas als je hebt geoefend.
Tot slot: Stap voor stap leren loslaten
Buigen voor je lot, de energie laten stromen. Daarvoor moet je jouw veilige haven verlaten. Vastklampen aan wat bekend is, blokkeert je levensenergie. Ontspanning is de sleutel. Misschien heb je het als instructie op een massagetafel gehoord. Hoe dan? Oefenen! Stap voor stap, in een veilige omgeving.
Je kunt ervoor kiezen om bewust iets los te laten waar je normaal controle over houdt. Zo rijg je stap voor stap succesjes aan een ketting.
En geef je werkelijk betekenis aan: Het is wat het is. Met losse handen.
Hoe ervaar jij loslaten en overgave in je leven? Laat het me weten in de reacties!
Meer lezen? Deze blogs zijn wellicht voor jou interessant:
Het proces van loslaten, rouwen en ruimte maken voor iets nieuws biedt een kans om jezelf te transformeren. In deze blog verken ik hoe het concept “voor de dood moet je sterven” niet alleen zwaar, maar ook hoopvol kan zijn.
Landen in je bekken betekent dat je jezelf toestaat om volledig aanwezig te zijn in je lichaam, in het moment. Het betekent dat je je verbindt met je basis, je emoties en je levensenergie. Dit proces vraagt om overgave, moed en vertrouwen.
Hoop wordt vaak gezien als een krachtbron. Het geeft richting, houvast, een reden om door te gaan. Maar wat als hoop juist een blokkade vormt? Het vasthouden aan hoop kan ons gevangen houden in een verwachting die misschien nooit uitkomt.
