Zoekend Door patronen In angst gevangen Tot jouw bewustzijn opent Hechting
Waarom herhalen we op onze reis toch steeds dezelfde patronen?
Mijn angst voor afwijzing, mijn neiging tot pleasen, mijn diepgewortelde behoefte aan controle—ze waren geen bewuste keuzes, maar overlevingsmechanismen vanuit de hechting.
Laat je inspireren om je eigen reis aan te gaan of te vervolgen.
“Patronen doorbreken begint bij bewust kijken naar je schaduw.”
Dit is het verhaal van mijn innerlijke reis—een reis die nog steeds gaande is.
Soms lijkt het alsof ik pas onlangs wakker ben geworden. Alsof de wereld die ik tot dan toe kende slechts een constructie was—een zorgvuldig opgebouwde werkelijkheid.
Een plek van waaruit ik mezelf had leren navigeren. Zonder écht stil te staan bij wat mij dreef.
Ontmanteling van de angst
Maar wakker worden is niet één moment. Het is een langzaam proces, een ontmanteling van structuren die mij ooit bescherming boden. (En nog steeds érgens aanwezig kunnen zijn).
Wat is de invloed van hechting en trauma op je relaties?
Terugkijkend besef ik hoe vroeg mijn overlevingsmechanismen gevormd werden. Als kind leerde ik wat nodig was om erbij te horen, om liefde en goedkeuring te ontvangen.
Mijn hechting aan anderen was geen vanzelfsprekendheid, maar een subtiel spel van aanpassen, aanvoelen en anticiperen.
Ik leerde mijn gevoelens reguleren op basis van wat de omgeving van mij vroeg. Stilte als het niet veilig voelde, enthousiasme als er goedkeuring nodig was, onzichtbaarheid als dat de beste keuze leek.
Die sluimerende angst voor afwijzing
Het leek onschuldig—dat aanpassen. Maar ergens onderweg verloor ik iets essentieels: mijn vermogen om werkelijk te voelen wat van mij was. Ik werd een meester in het spiegelen van anderen, in het vermijden van conflicten.
En diep van binnen ontstond een sluimerende angst: wat als ik niet goed genoeg zou zijn? Wat als, wanneer ik werkelijk mezelf zou laten zien, de ander zou verdwijnen?
Als de pijn te groot is, en je (telkens opnieuw) wegloopt en afstand neemt, is dit mogelijk weglopen van waar je het meest behoefte aan hebt.
Hoe herken je overlevingsmechanismen?
De angst om niet goed genoeg te zijn is als een achtergrondruis die ik lange tijd niet eens doorhad. Het was er altijd, subtiel sturend, fluisterend bij elke beslissing: wees voorzichtig, pas je aan, zorg dat je voldoet.
Pas later begreep ik hoe diep deze angst verankerd zat in mijn systeem. Niet als een rationele gedachte, maar als een lichamelijke reactie. Overlevingsmechanismen zitten in het zenuwstelsel: vechten, vluchten of bevriezen. Niet gezien worden was ooit zo pijnlijk geweest dat ik liever mezelf beperkte dan opnieuw die afwijzing te voelen.
De angst wordt voelbaar in de spanning
Wanneer ik wél mijn grenzen aangaf, voelde ik direct spanning. Mijn adem stokte, mijn hart bonkte, schuldgevoelens staken de kop op. Alsof ik door simpelweg mezelf te zijn, iets verkeerds deed.
Van slachtofferrol naar bewustzijn: hoe doorbreek je patronen van angst?
Lange tijd heb ik mij gevangen gevoeld in dit patroon. Ik zag hoe anderen moeiteloos zichzelf leken te zijn, hoe ze ruimte innamen zonder te twijfelen. Ik begreep niet hoe ze dat deden. De onmacht riep boosheid op en het verlangen om te vertrekken.
Er waren momenten waarop ik mezelf als slachtoffer zag—van mijn geschiedenis, van omstandigheden die mij gevormd hadden. Een pijnlijk besef. Maar ergens wist ik ook: als ik hierin bleef hangen, zou ik mezelf blijven beperken.
De sleutel lag in bewustwording. Niet als een plotseling inzicht, maar als een langzaam rijpend weten: ik hoefde niet langer te leven vanuit aangeleerde patronen, ik kon leren voelen wat er écht in mij leefde. De bewustwording heb ik gezocht, maar soms ook pijnlijk hardhandig aangereikt gekregen.
“Vrijheid ontstaat wanneer je stopt met vechten tegen jezelf.”
Wat is het verschil tussen slachtofferschap en slachtoffer-houding?
Het duurde daarom ook even voordat ik besefte dat slachtofferschap en een slachtoffer houding twee verschillende entiteiten zijn. En zich toch tot elkaar verhouden als twee zijden van een munt.
Getraumatiseerde delen in mij waren slachtoffer: afgesplitste pijnlijke gevoelens, ontstaan door ervaringen waarin ik machteloos was.
Mijn overlevingsdelen hielden een slachtoffer-houding vast: ze beschermden mij tegen de pijn door anderen verantwoordelijk te houden voor mijn gevoelens.
Zolang ik zou blijven geloven dat anderen ‘mij iets aandeden’, zit ik vast in mijn overlevingsstructuur. In de slachtoffer-houding. Mijn echte heling begon daarom pas toen ik besefte dat ik verantwoordelijkheid had te nemen voor mijn eigen pijn.
Waarom nemen we soms een dader-houding aan?
Bewustwording bracht ook een ander besef: ik had niet alleen slachtoffer ervaringen, maar ook daderschap in mij. Ergens weet je dit! Maar door het voor Jezelf te ontkennen is het gemakkelijker te dragen. Een overlevingsmechanisme.
De momenten waarop ik anderen op afstand hield, bang voor afwijzing.
De momenten waarop ik mijn verwachtingen niet uitsprak, maar stil wachtte op erkenning.
De momenten waarop ik mijn eigen behoeften opofferde, maar onbewust de ander daar verantwoordelijk voor hield.
Ik zag hoe ik controle probeerde te houden over relaties, uit angst om gekwetst te worden. Deze dader houding was een overlevingsstrategie—een manier om niet opnieuw de overweldigende pijn van afwijzing of verlies te voelen.
Hoe dit patroon zich telkens herhaald en welke effecten dat heeft in de ontmoeting lees je in: “Weet je dat je een Spel speelt?”
Trauma-split. Het gebroken, het gesloten en het gezonde hart
Trauma split: hoe overleven en voelen van elkaar gescheiden raken
Dieper in mijn reis ontdekte ik hoe ik ongemerkt mijn eigen gevoel had afgesneden. Niet uit onwil, maar omdat het ooit te overweldigend was geweest. Mijn systeem had zich aangepast door stukken van mezelf af te splitsen—delen die te veel pijn droegen.
Dit manifesteerde zich in mijn volwassen leven als een diepgewortelde behoefte aan controle. Maar onder die laag van zekerheid zat iets anders verborgen: angst voor afwijzing. En nóg dieper verstopt: Dat waar ik zo behoefte aan had.
De angst wordt paniek
Elke keer dat ik me kwetsbaar opstelde en afstand voelde bij de ander, sloeg de paniek toe. Mijn hoofd werd de baas over mijn hart. Ik rationaliseerde mijn gevoelens weg en hield mezelf voor dat ik het prima alleen kon.
Maar diep van binnen voelde het anders.
Hoe doorbreek je jouw neurotische patronen?
Mijn patronen waren als ingesleten wegen in mijn denken en voelen, gevormd door jaren van overleven. Het doorbreken ervan vroeg niet alleen om bewustzijn, maar ook om moed.
De moed om niet direct terug te grijpen naar het bekende.
Mijn moed om mijn gevoelens niet weg te drukken.
Moed om mijn eigen waarheid onder ogen te zien.
Langzaam begon ik te ervaren hoe vrijheid voelde. Niet als een groots moment, maar in kleine verschuivingen.
“Je bent niet je angst, niet je verleden, niet je trauma’s — je bent degene die ze kan doorvoelen en helen.”
Waarom is innerlijke groei een voortdurende reis?
Soms denk ik dat ik er bijna ben, dat ik eindelijk ‘vrij’ ben van oude patronen. Dat ik het leven in al zijn facetten kan ontvangen. Maar dan komt er weer een situatie die triggert. Die mij uitnodigt om opnieuw te kijken.
En misschien is dat wel het echte ontwaken: het besef dat de reis nooit af is.
Ik weet niet waar deze weg mij brengt, en misschien hoeft dat ook niet. Want het gaat niet om een eindpunt, maar om de ervaring van het onderweg zijn.
Ik heb nog steeds momenten van angst en twijfel. Maar het verschil is dat ik ze nu zie. Ik weet dat ik niet mijn patronen bén, maar dat ik ze heb.
Het pad naar heelheid is geen bestemming, maar een voortdurende beweging.
En misschien is dat wel de grootste les: dat ik niet ‘beter’ hoef te worden, maar simpelweg vollediger mezelf mag zijn.
Wat betekent hechting, en de angst voor afwijzing voor jou?
Joan
Meer lezen? Deze blogs zijn wellicht voor jou interessant:
Een genogram helpt om familiepatronen en generatiegebonden trauma’s te herkennen. Onbewuste dynamieken beïnvloeden ons denken, voelen en handelen. Door inzicht te krijgen in deze patronen, kun je bewuste keuzes maken en destructieve cycli doorbreken. Een genogram biedt zo een krachtig hulpmiddel voor persoonlijke groei en emotionele heling.
Verlangen is een krachtige innerlijke gids, verstild door trauma en overlevingsstructuren zoals perfectionisme en pleasen. Door zelfresonantie en het luisteren naar je lichaam kun je je verlangen herontdekken. Dit blog biedt praktische stappen om je verlangen te gebruiken als richtingaanwijzer voor een leven dat écht resoneert met wie je bent.
Trauma verwerken is een reis naar heling. Het begrijpen van psychische wonden en hun invloed op lichaam en geest is essentieel. Trauma kan generatiegebonden zijn, maar het erkennen en integreren van afgesplitste delen brengt je dichter bij jezelf.
Ontdek hoe je pijn omzet in kracht en je eigen helingsproces start.
Leeg Het glas Van toen wil Ik zo graag vullen Rouwen
Het glas van toen is leeg gebleven
Leven in het nú. Wie streeft er niet naar? Er is juist daarom een groot aanbod van adviezen over mindfulness, loslaten en zelfontwikkeling. Maar wat als het verleden je steeds blijft achtervolgen? Wat als oude wonden, onbewust of niet, nog steeds bepalen hoe jij je nú voelt en gedraagt?
Als je in je jeugd iets essentieels hebt gemist—liefde, erkenning, veiligheid—dan blijft die leegte vaak bestaan, zelfs als je rationeel begrijpt dat die tijd voorbij is. Je kunt proberen het gat te vullen door je aan te passen aan anderen, controle uit te oefenen of erkenning te eisen, maar uiteindelijk blijf je vastzitten in een herhaling van het verleden.
In dit blog ga ik dieper in op hoe onverwerkte jeugdtrauma’s doorwerken in het heden, hoe overlevingsmechanismen je gevangen kunnen houden en hoe je kunt rouwen om wat nooit is geweest—zodat je eindelijk vrij kunt leven.
Een veilige, liefdevolle jeugd is geen vanzelfsprekendheid. Wie opgroeit in een gezin waar emotionele of fysieke veiligheid ontbreekt, leert al vroeg om zich aan te passen. Als kind kun je niet weglopen uit een onveilige situatie. Dus het zoekt manieren om te overleven.
Een veelvoorkomend overlevingsmechanisme is hyperalertheid: constant scannen of de situatie veilig is en anticiperen op de behoeften van anderen. Dit kan later in het leven leiden tot perfectionisme, pleasen of een diepgewortelde angst om fouten te maken.
Andere strategieën kunnen zijn:
Emotionele afvlakking: Gevoelens onderdrukken om pijn te vermijden.
Controlebehoefte: De omgeving strak willen regisseren om onzekerheid te beperken.
Vermijding: Moeite hebben met diepe verbindingen, uit angst opnieuw gekwetst te worden.
Wantrouwen: Verwachten dat anderen je toch niet zullen geven wat je nodig hebt.
Deze mechanismen helpen in eerste instantie om pijnlijke ervaringen te verdragen. Maar uiteindelijk, op volwassen leeftijd, houden ze je vast in patronen die je beperken.
“Overlevingsmechanismen hielpen je toen, maar houden je nu gevangen—pas na rouw opent de deur naar een vrijer leven.”
Hoe overlevingsmechanismen je vandaag nog beïnvloeden
Overlevingsstrategieën verdwijnen niet vanzelf. Ze blijven actief, vaak zonder dat je het doorhebt. Misschien herken je dit:
Je hebt moeite met grenzen stellen
Je zegt vaak “ja” terwijl je “nee” bedoelt, uit angst om anderen teleur te stellen.
Je zoekt constant bevestiging
Je voelt je onzeker als anderen geen waardering uitspreken en hebt moeite om uit jezelf tevreden te zijn.
Je past je extreem aan
Je stemt je gedrag af op wat anderen willen, zonder stil te staan bij je eigen behoeften.
Je hebt een diep gevoel van miskenning
Je voelt je vaak niet gezien of gewaardeerd, wat kan leiden tot frustratie en boosheid.
Je hebt moeite met vertrouwen
Je vindt het lastig om op anderen te bouwen en verwacht eerder afwijzing dan acceptatie.
Al deze patronen komen voort uit een onvervuld verlangen: het verlangen naar de erkenning die je vroeger niet hebt gekregen. En zolang je dat gemis niet onder ogen ziet, blijf je onbewust proberen het alsnog te krijgen.
Op verschillende manieren, die uiteindelijk allemaal NIET werken.
Het gevaar van pleasen en wantrouwen
Eén van de meest voorkomende reacties op een gemis uit de jeugd is pleasen. Je probeert het anderen naar de zin te maken. Door het goed te doen voor de ander, hoop je op erkenning.
Dit patroon begint vaak subtiel: je doet graag iets voor een ander, je bent attent, je stemt je af. Maar als die inspanningen niet worden gewaardeerd of beantwoord, groeit de frustratie. Waarom krijg ik niets terug? Waarom ziet niemand hoeveel ik geef?
Pleasen is eigenlijk een verborgen ruilhandel:
Als ik maar genoeg geef, dan krijg ik liefde.
Als ik me maar aanpas, dan mag ik er zijn.
Als ik het maar perfect doe, dan ben ik waardevol.
Wanneer die wederkerigheid uitblijft, kan dat omslaan in wantrouwen. Anderen worden gezien als onrechtvaardig, egoïstisch of ondankbaar. Het ik-zij denken groeit: ik geef zoveel, en zij waarderen het niet.
Op maatschappelijk niveau zien we dit terug in het wantrouwen richting instituties en autoriteiten. Wie in het verleden geen erkenning heeft gekregen, kan gevoelig zijn voor het gevoel opnieuw niet gehoord te worden.
Maar de kern van het probleem ligt niet buiten onszelf. De werkelijke vraag is: blijf je wachten op iets wat nooit zal komen? Het lege kopje van toen kan immers onmogelijk nog worden gevuld.
“Zolang je niet rouwt, blijf je onbewust het verleden herhalen.”
De sleutel tot verandering: rouwen om wat nooit is geweest
De enige manier om los te komen van oude patronen is door te erkennen wat er ontbreekt. Zolang je (onbewust?) blijft proberen om het verleden alsnog te laten goedmaken—door anderen, door succes, door controle—blijf je erin vastzitten.
Rouwen is de sleutel.
“Zolang je niet rouwt, blijf je onbewust het verleden herhalen.”
Waarom rouwen?
Omdat rouw betekent dat je stopt met wachten. Dat je erkent dat het glas van toen leeg is gebleven, dat je ouders niet konden geven wat je nodig had, dat het gemis echt is.
Dit is geen makkelijke stap. Rouw betekent doorvoelen wat je altijd hebt vermeden. Het betekent pijn toelaten, zonder te proberen die weg te redeneren of op te lossen. Maar het betekent ook bevrijding.
Hoe je door te rouwen van overleven naar leven gaat
Wil je stoppen met het herhalen van het verleden? Dan kun je beginnen met deze stappen:
1. Erken wat er ontbreekt
Durf onder ogen te zien wat je in je jeugd hebt gemist. Niet om in een slachtofferrol te blijven hangen, maar om helderheid te krijgen.
2. Doorbreek de automatische patronen
Herken wanneer je vervalt in pleasen, controle of vermijding. Stel jezelf de vraag: probeer ik hier alsnog te krijgen wat ik vroeger miste?
3. Stop met wachten op erkenning van buitenaf
Anderen kunnen je jeugd niet herstellen. De erkenning moet van binnenuit komen. Dit betekent leren om jezelf te waarderen, los van externe goedkeuring.
4. Sta jezelf toe te rouwen
Gun jezelf de tijd om verdriet toe te laten. Misschien is dat door therapie, schrijven, of simpelweg voelen zonder weg te rennen.
5. Creëer je eigen vervulling
Wat heb jij nodig om je goed te voelen? Wat geeft jou rust, vreugde en betekenis? Zoek naar manieren om jezelf te geven wat je vroeger niet hebt gekregen.
“Zonder erkenning van je pijn blijf je wachten op iets wat nooit komt, terwijl loslaten de weg naar heling is.”
Conclusie: van leegte naar vervulling
Zolang je niet rouwt om wat je hebt gemist, blijf je onbewust proberen het alsnog te krijgen. Dat kan zich uiten in pleasen, in controle, in wantrouwen of in een diep gevoel van miskenning. Maar telkens wanneer dat mechanisme zich herhaalt, herhaal je het verleden.
De weg naar bevrijding ligt niet in het blijven zoeken naar erkenning, maar in het accepteren van de leegte. Als je rouwt om wat nooit is geweest, kun je eindelijk stoppen met zoeken.
Dan kun je niet alleen overleven, maar echt leven.
Wil je ook het pad van ‘overleven’ naar ‘leven’ lopen? Leren rouwen om wat er niet is geweest?
Boek een gratis kennismaking of plan jouw coach sessie:
Ontdek hoe je van symbiose naar autonomie gaat door jezelf terug te vinden. Leer grenzen stellen, schuldgevoelens loslaten en authentieke verbindingen creëeren.
In je familie is de kinderrij een voorbeeld van (horizontale) ordening. Jij tov ouders en grootouders is een verticale ordening. Eenzelfde ordening tref jij ook op je werk.
Onze diepste patronen ontstaan door hechting, trauma en angst voor afwijzing. Overlevingsstrategieën beschermen ons, maar houden ons ook vast. Door bewustzijn en verantwoordelijkheid kunnen we oude structuren doorbreken en leren voelen wat écht van ons is. Heling is geen eindpunt, maar een voortdurende reis naar meer vrijheid en authenticiteit.
Trauma Verborgen zwaar Schreeuwt om aandacht Ik luister heel zacht Herstellen
Trauma en hoe we ermee omgaan
Misschien ken je het wel: een sluimerende pijn die je niet helemaal kunt plaatsen. Het is er, je voelt het, maar je kunt het niet direct herleiden. En toch put het je uit, alsof je telkens een marathon loopt zonder dat iemand ziet dat je überhaupt hebt gelopen. Die pijn heeft vaak diepe wortels – wortels die teruggaan naar een traumatische gebeurtenis, zelfs als je die niet meer bewust kunt herinneren.
Wat is trauma precies?
Een trauma is niet zomaar een nare ervaring. Het is een gebeurtenis die zó overweldigend is dat je op dat moment niet anders kon dan overleven. En om te overleven, hebben we als mens een bijzonder mechanisme: we splitsen een deel van onszelf af. Een deel dat de pijn, angst of onmacht draagt, zodat de rest van ons verder kan. Dit gebeurt niet bewust, maar automatisch. Het is onze manier om door te gaan met leven, terwijl de last van die gebeurtenis veilig wordt opgeborgen in een hoekje van ons bewustzijn.
De impact van trauma op lichaam en geest
Het probleem is dat trauma’s niet vanzelf verdwijnen, ook al voelen we dat soms wel zo. Ze blijven opgeslagen in ons lichaam en in ons onbewuste. En na verloop van tijd kan dat verborgen deel van onszelf toch weer geraakt worden – bijvoorbeeld door een situatie die ons herinnert aan die oude pijn. Dit noemen we een trigger. Zonder dat we het beseffen, brengt zo’n trigger ons terug naar dat oorspronkelijke gevoel van onmacht of angst.
Omdat we die herinnering hebben weggestopt, begrijpen we vaak niet waarom we reageren zoals we doen. Misschien voel je je plotseling uitgeput, alsof al je energie is weggelekt. Of je ervaart een constante spanning, een onverklaarbaar gevoel van alertheid. Dat zijn de gevolgen van een trauma dat zijn schaduw op je heden werpt.
Overlevingsdelen – Jouw beschermers
Om ons staande te houden, hebben we overlevingsmechanismen ontwikkeld – gedragingen of patronen van onszelf die keihard werken om ons te beschermen tegen die oude pijn. Denk bijvoorbeeld aan:
Perfectionisme:
Alles moet goed gaan om controle te houden
Pleasen:
Anderen tevreden houden om conflicten te vermijden
Altijd doorgaan:
Geen tijd nemen voor rust, uit angst voor de confrontatie met jezelf..
Hoewel deze mechanismen ons helpen om te overleven, raak je hierdoor vaak verwijderd van je authentieke, gezonde zelf.
Omgaan met trauma in het hier en nu
Hoewel we de traumatische gebeurtenis niet kunnen veranderen, kunnen we wel leren omgaan met de effecten ervan in het hier en nu. Dat begint met bewustwording. Door stil te staan bij jezelf en te erkennen dat je overlevingsdelen hebt, kun je ruimte creëren voor iets nieuws. Het gaat er niet om dat je deze delen veroordeelt of wegduwt, maar dat je ze herkent en erkent.
Een krachtige manier om dit te doen is via zelfresonantie. Dit proces helpt je om op een zachte, liefdevolle manier naar jezelf te luisteren. Om je overlevingsdelen te bedanken voor wat ze voor je hebben gedaan, en tegelijkertijd ruimte te maken voor je gezonde deel – dat deel van jou dat verlangt naar heelheid, rust en verbinding.
Van overleven naar leven – herstellen en groei
Trauma’s kunnen ons lange tijd gevangen houden in een staat van overleving. Maar het goede nieuws is dat we als mens ook een enorm vermogen tot herstellen en groei hebben. Door jezelf de tijd en ruimte te geven om naar binnen te kijken, kun je stap voor stap de balans herstellen. Het gaat niet om perfectie, maar om het erkennen van alles wat er in jou leeft – inclusief de pijn, de uitputting en de hoop op heling.
Je bent niet je trauma, je bent niet alleen je overlevingsdelen. Je bent zoveel meer. En juist door stil te staan bij wat je hebt meegemaakt, kun je ontdekken hoe sterk en veerkrachtig je werkelijk bent
De kracht van veiligheid en zelfresonantie: een proces van groei
Veiligheid is niet alleen een omstandigheid; het is iets wat je voelt, diep van binnen. Het is de basis die ruimte creëert om te ontdekken, te onderzoeken en te groeien. Voor veel mensen is die veiligheid niet vanzelfsprekend of slechts gedeeltelijk aanwezig. Misschien voel je een verlangen om te bewegen, om te onderzoeken wat er in je leeft. Maar net op het moment dat je die eerste stap zet, kan je overlevingsdeel de noodrem aantrekken: tot hier en niet verder!
Dit spanningsveld tussen je gezonde deel en je overlevingsdeel is herkenbaar en begrijpelijk. Het erkennen van dit beschermende mechanisme is een belangrijke eerste stap. Het betekent niet dat je gefaald hebt of dat je niet verder kunt. Integendeel, het is een uitnodiging om bewust te worden van wat er in je speelt. Door te erkennen dat een deel van jou je probeert te beschermen, zet je al een stap richting het versterken van je gezonde deel en daarmee het vergroten van je gevoel van veiligheid.
Het verschil tussen gezond en overlevingsdeel
In theorie lijkt het onderscheid tussen je gezonde deel en je overlevingsdeel helder. Je gezonde deel is het deel van jou dat openstaat voor groei, verbinding en zelfexpressie. Je overlevingsdeel daarentegen is gericht op bescherming en het vermijden van pijn of risico’s. In de praktijk is dit verschil echter vaak minder duidelijk. Ons overlevingsdeel is geraffineerd en werkt subtiel. Het kan ons overtuigen dat bepaalde patronen of gedragingen noodzakelijk zijn, zelfs als ze ons beperken. Dit opmerken en erkennen is een cruciaal onderdeel van het proces van zelfresonantie.
Vergroten van jouw gezonde deel is: Nieuwe dynamiek
Zelfresonantie biedt een weg om dieper te voelen wat er in je leeft en welke delen in jou aan het woord zijn. Het is geen snelle oplossing, maar een proces van telkens opnieuw afstemmen op jezelf. Het vraagt om tijd, geduld en compassie. Door regelmatig stil te staan bij wat je voelt en welke delen actief zijn, vergroot je het bewustzijn van je innerlijke wereld.
Wanneer je gezonde deel sterker wordt, ontstaat er een nieuwe dynamiek. Het overlevingsdeel hoeft niet langer constant op de voorgrond aanwezig te zijn. In plaats daarvan kan het naar de achtergrond verschuiven, klaar om in actie te komen als dat echt nodig is. Dit maakt ruimte voor meer verbinding, rust en vertrouwen in het dagelijks leven.
Veiligheid opent de weg naar meer innerlijke vrijheid
Het versterken van je gezonde deel en het werken met zelfresonantie is een weg naar meer innerlijke vrijheid. Het stelt je in staat om beter te onderscheiden wat jou dient en wat jou tegenhoudt. Het is een uitnodiging om met mildheid naar jezelf te kijken en jezelf de ruimte te geven om te groeien.
Veiligheid begint bij het erkennen van wat er is, zonder oordeel. Het vraagt om een bewuste keuze om te luisteren naar je innerlijke signalen en daar met liefdevolle aandacht mee om te gaan. In die veiligheid vind je de ruimte om te leven vanuit je kracht en je gezonde deel steeds meer tot bloei te laten komen.
Trauma Diepe wond Verborgen in stilte Onzichtbaar maar zo voelbaar Heel
Wat is een psychisch trauma?
Trauma. Een woord dat tegenwoordig veel gehoord wordt. Maar wat betekent het eigenlijk? Als ik het over trauma heb, dan bedoel ik een psychische wond. Een wond die ontstaat na een intense gebeurtenis waarin je je machteloos voelde. Een moment waarin je geen kans had om te reageren, je gevoelens te uiten of jezelf te ontladen. Je bevriest als het ware. Het moment blijft hangen in je lichaam, zelfs als je denkt dat het uit je geheugen is verdwenen.
Trauma is niet nieuw, ook al lijkt het door de toegenomen aandacht een ‘hype’. Maar het is nu eenmaal een gegeven. Wat je aandacht geeft, wordt zichtbaarder. En dat is precies wat er met trauma gebeurt: het is een wond die je misschien hebt weggestopt, maar die in je lichaam blijft leven.
Je bevriest als het ware in de situatie. Je houdt ‘het moment’ vast. En als er nadien geen ruimte is/mag zijn voor jouw gevoelens zul je deze gevoelens uitschakelen. Dat uitschakelen gaat zo grondig dat je niet meer bewust bent van die gevoelens. Hoewel uit het geheugen verbannen zijn ze niet weg. Ze worden opgeslagen in je lichaam. Zetten zich vast in je lijf.
De impact van trauma op lichaam en geest
Een psychisch trauma raakt je in de kern. Wanneer je gevoelens niet mogen bestaan, worden ze afgesplitst. Een deel van jou stopt met ‘meedoen’. Je gaat overleven in plaats van leven. Het moment wordt ingekapseld, en wat ooit een geheel was, voelt niet langer heel. Je voelt je misschien opmerkelijk kalm aan de buitenkant, terwijl je van binnen de storm negeert.
Maar dat wat niet is verwerkt, blijft bestaan. Je lichaam bewaart alles. Wist je dat trauma niet alleen je mentale gezondheid beïnvloedt, maar zich ook fysiek kan uiten? Veel mensen ervaren klachten zoals chronische stress, spierspanning of zelfs slapeloosheid zonder te weten dat deze verband houden met onverwerkte emoties.
En het gaat verder. Trauma kan niet alleen je leven beïnvloeden, maar ook dat van de generaties na jou. Dit wordt generatiegebonden trauma genoemd. Het is alsof het onvoltooide verleden steeds weer op de deur klopt, wachtend tot jij het opent en aankijkt.
Trauma: een stille erfenis
Trauma stopt niet bij jou. Het kan doorgegeven worden, van generatie op generatie. Misschien herken je het gevoel dat bepaalde patronen zich blijven herhalen in je familie. Die last voelt zwaar, maar is niet jouw schuld. Toch draagt het een belangrijke boodschap: wat niet is verwerkt, zoekt heling.
“Wat we niet durven voelen, blijft ons op een andere manier achtervolgen. Het lichaam zal altijd zoeken naar balans.”
Veel mensen vinden het eng om die pijn onder ogen te zien. “Wat heeft het voor zin?” zeggen ze vaak. “Ik heb het toch goed gehad?” Maar soms kom je voor hulp met iets dat nú speelt, en ontdek je dat het onbewust verbonden is met een dieper, oud verhaal.
“Je lichaam bewaart wat je geest wil vergeten. Alleen door te voelen kun je echt helen en verder leven.”
Hoe herstel je de verbinding met jezelf?
Het besef dat je afgesplitste delen hebt, kan confronterend zijn. Maar het biedt ook een kans. Trauma hoeft geen levenslange bestemming te blijven. Je kunt die delen leren herkennen, erkennen en opnieuw integreren.
Dit proces vraagt moed. Het betekent dat je je openstelt voor wat ooit pijn deed. Maar het betekent ook dat je jezelf opnieuw leert kennen. Door aandacht te geven aan wat verborgen is, door te voelen wat ooit te pijnlijk leek, ontstaat ruimte. Je komt dichter bij je eigen verlangen, bij dat wat jou heel maakt.
Stap voor stap naar heling
Niemand kiest voor zijn plezier de weg van pijn en verwerking. Maar als je durft te kijken, ontdek je dat er meer mogelijk is dan je dacht. Het is niet makkelijk, maar heling is geen eenzame weg. Het is een reis terug naar jezelf.
Hulp nodig?
Als je voelt dat dit resoneert, weet dan dat je niet alleen bent. Het verwerken van trauma is een proces, en soms heb je begeleiding nodig. Neem contact op of ontdek hoe deze therapie jou kan ondersteunen bij jouw pad naar heling.
