Als het mag, stroomt verlangen

Als het mag, stroomt verlangen

Wil
stromend verlangen
wachtend wakker gekust
beschermd geweten door jouw.
Ego

De wil om ‘het’ aan te gaan. De wil om voorbij je angst te onderzoeken wat er meer is. Dat is geen cognitieve wil. Dat is een diep verlangen van binnenuit. Een verlangen dat wacht om wakker gekust te worden. Het willen van je ego trapt echter op de rem..

Het onderscheid tussen de wil van het verlangen en de wil van het ego is (soms?) diffuus. Maar eenmaal onderkend nooit meer ongekend. EGO in hoofdletters geschreven geeft de grootheid aan. Want zo groot kan/wil/moet het ego zijn. Zelfs al ervaar je nu een negatieve bijsmaak.

Niet zo gek. Want te horen krijgen dat je een groot ego hebt, is meestal geen compliment. De vraag rijst nu op of je dan niet zónder het ego zou kunnen? Even terug, want ik plaatste het verlangen en het ego eigenlijk tegenover elkaar. Het één of het ander.

Zwart-wit is een duidelijke markering van grenzen. Het bezorgt je vooral een prettig gevoel als je behoefte hebt aan duidelijkheid. Aan overzicht. Wat heb IK te doen, wat wordt er van mij verwacht?  En wat mag IK vervolgens verwachten? Grijs is er in veel tinten en kent vage grenzen.

Verlangen. Spreek het woord uit en je voelt gelijk iets stromen. Een gevoel van beweging, van verandering. Met het woord ego ervaar je al snel een opbouw van spanning. In plaats van dat het stroomt zet het zich schrap. Als verdediging! En hoe duidelijker de grensafbakening, hoe gemakkelijker te bewaken.

Verlangen spreekt het kwetsbare deel van jezelf aan. Ego wil het kwetsbare stuk in jezelf vooral bewaken. Het ego voorkomt de pijn van het gekwetst worden. De poortwachter voor het verlangen. In beide zit kwaliteit. Die in balans weten waar en wanneer het stroomt. En ook de grens kunnen trekken.

In de begeleiding komt dit proces telkens terug. Het aftasten van eigen grenzen, herkennen waar je in verdediging of overleving schiet. Maar ook voelen hoe het mag stromen als het verlangen wordt uitgeleefd. Vooral als dit verlangen zich gedragen mag weten in passende bescherming van het ego. Weet je welkom in veiligheid.

Heb het goed! Joan 

Verlangen van jouw hart

Verlangen van jouw hart

Beschermd
afgewezen maar
bevroren verbonden deel
verlangen van het hart
Geheeld

Trauma is niet nieuw. Al lijkt het een nieuwe hype, dat is het niet. Wat je aandacht geeft, wat zichtbaar mág worden, zal uiteindelijk meer zichtbaar zijn. Als ik schrijf over trauma dan heb ik het over een psychische wond. Een wond die is ontstaan na een intense gebeurtenis waarin jij je machteloos overgeleverd hebt gevoeld. En waarna er geen mogelijkheid is geweest om je te ontladen.

Je bevriest als het ware in de situatie. Je houdt ‘het moment’ vast. En als er nadien geen ruimte is/mag zijn voor jouw gevoelens zul je deze gevoelens uitschakelen. Dat uitschakelen gaat zo grondig dat je niet meer bewust bent van die gevoelens. Hoewel uit het geheugen verbannen zijn ze niet weg. Ze worden opgeslagen in je lichaam. Zetten zich vast in je lijf.

In een psychisch trauma wordt de verwonding, dat wat je niet mag voelen, afgesplitst. Een deel van jou ‘doet niet meer mee’. Een ander deel blijft opmerkelijk kalm en nuchter, doet wat er gedaan moet worden. Met die overleving wordt het trauma ingekapseld. Met dit psychisch trauma is een deel van jou afgesplitst. Wat eens ‘heel’ was, een geheel, is na het trauma opgedeeld. 

Je kunt je voorstellen dat iets wat niet is verwerkt blijft bestaan. En wat is opgeslagen  in je lijf geef je epigenetisch door. Dat maakt dat trauma’s van voorgaande generaties ook nú nog een rol kunnen spelen. Er is iets in de tijd niet voltooid. En onvoltooid verleden tijd blijft op de deur kloppen. Net zo lang tot het wordt aangekeken en kan ontladen. Hoe pijnlijk dit ook is.

Niemand zoekt voor zijn plezier de pijn op. Het liefst manoeuvreer je daarom heen of aan voorbij. Of het nu een persoonlijk doorgemaakt trauma is of een generationeel trauma. Het verleden oprakelen, opgraven. Veel mensen die mijn praktijk bezoeken zitten daar niet op te wachten, “Wat heeft het voor zin. Ik heb het altijd wel goed gehad. Nee……. Ik kom voor iets wat nú speelt. Het zou fijn zijn als ik daarmee geholpen kan worden.” 

Trauma brengt trauma voort. Het besef dat je met afgesplitste delen niet volledig kunt leven is vaak een schok. En helemaal met het besef dat je dit door kunt geven. Onverwerkt verleden is een lotsbestemming. Het blijft zich herhalen. Je Je afgesplitste delen leren herkennen en vervolgens weer integreren in jezelf door jezelf te ontmoeten. 

Weet je van harte welkom op een van de geplande Opstellen van het Verlangen.

Met je Verlangen, of als resonant. 

Heb het goed! Joan 

Voor de dood moet je sterven

Voor de dood moet je sterven

Leven
met verlangen
vervuld van verdriet
een liefdevolle betekenis geven.
Sterven

Inspiratie halen uit de dood en uit het sterven. Dat lijkt een grote opgave. Niet zo gek als je beseft welke plaats de dood inneemt in ons leven. Hoewel dat eens anders is geweest. De dood is een wedergeboorte. De start van een nieuw begin. Dood heeft een hoopvolle betekenis.

Maar om dood te gaan heb je eerst te sterven. Overgaan van het bekende naar het grote onbekende. Een ultieme vorm van loslaten. Een proces, omkleed met verhalen. Met metaforen die trachten betekenis te geven. Troost. Ontspanning. Overgave. Helpend om jouw ego zijn macht over jezelf op te kunnen geven.

Zo bezien maken we de dood vaker mee dan gedacht. De dood is afgescheiden worden van wat er was. Noodzakelijk. Om ruimte te maken voor het nieuwe. In het woord afgescheiden zit het afscheid opgesloten. Rouwen om het verlies, het gemis. Om uiteindelijk betekenis te geven. De cirkel van leven.

Er leeft veel verlangen in ons. En verlangen wordt op het hart wordt gedragen. Het hoofd, het verstand, weet dit verlangen echter goed te beteugelen. Met praten en beredeneren zet je jouw hart buitenspel. En daarmee je verlangen. Om je verlangen toe te laten heeft er eerst iets te sterven.

Je ego weet echter het ‘langen’ of het ‘lonken’ ver van jou te houden. Omdat in het onvervulde een onbekende onveiligheid schuilt. Weet dat je ego maar één opdracht heeft: Het waarborgen van jouw veiligheid. Om je verlangen te vervullen heb je symbolisch dood te gaan. Je af te scheiden.

Het afscheiden is jouw sterven. Kunnen rouwen om wat er niet meer is, Betekenis leren geven. Ruimte maken voor het nieuwe, je nieuwsgierigheid, het verlangen. Elke verandering gaat gepaard met loslaten. Weet dat het nieuwe er pas écht kán zijn als het oude is geëerd. In het groot en klein. 

Heb het goed! Joan 

Hoe jij zicht op helderheid krijgt

Hoe jij zicht op helderheid krijgt

Licht
helder zicht
is jouw verlangen
diep in je verborgen.
Schaduw

’t Het nog nooit zo donker west, of t wer altijd wel weer licht. In het donker is het slecht zien. En wat je niet kunt zien heb je niet onder controle. Het verlangen naar helderheid is dan ook een verlangen naar overzicht. Want alleen wat je ziet kun je proberen onder controle te krijgen. Het donker maakt je oncomfortabel. Ede Staal stak met zijn lied een hart onder de riem. Wacht maar….. het gaat voorbij. (Maar is dat wel zo?)

Wat je van je zelf niet wilt zien ontken je. Vaak onbewust. Om maar te zorgen dat voor de ander ongezien blijft wat niet gezien mag worden. Liever houd jij je bezig met wat voor iedereen toch al zichtbaar is. Hier past uitstekend de vraag: “Hoe dan?” bij. Netjes gezegd vond ik het super vervelend als die ‘eenvoudige’ vraag werd gepareerd. Met een antwoord als: “Het antwoord zit al in jou, wacht maar af”.

Dát ga IK anders doen hield ik mijzelf later voor. En nu? Zoveel jaar later? Nu doe ik hetzelfde wat ik eerder bij de ander afwees. Ik maak van jouw pad niet mijn pad. Jouw verantwoordelijkheid maak ik niet de mijne. Hoe akelig je dat ook vindt. En hoe goed ik dat ook begrijp. Want je bent gekomen om geholpen te worden. Je wilt iets zwaars achter kunnen laten en lichter naar huis kunnen gaan.

Zicht op helderheid. Een begrijpelijk verlangen. Alleen hoef je de zon niet bij te lichten. Door het donker aan te kijken kun je zicht krijgen op helderheid. Het is de enige manier. Gemakkelijk? Nee, natuurlijk niet. Wat in jouw ‘donker’ zit, houd je het liefst verborgen. Zelfs als je verstandelijk hebt besloten dat je dit wilt doorbreken. Dan nóg is er die stem in jou. Dat beschermende deel dat roept: Nee! Daarom lukt dit doorbreken nooit alleen.

Wat je in jezelf afwijst kan in het licht niet overleven. En blijft daarom in je schaduw. Je eigen afwijzing is altijd een kinderlijke overtuiging. Als volwassene weet je beter, maar kún je (voor je gevoel) niet anders. “Ik ben niet goed genoeg”; “Ik doe er niet toe”; “Mijn verhaal is niet belangrijk”. Welke zelf-afwijzing heb jij gekozen? Weet dat je niet alleen jezelf tekort doet. Maar ook het beoordelingsvermogen van de ander in twijfel trekt.

Zicht op helderheid, een bijzondere zin die voor al mijn werk geldt. Zicht krijgen op dat wat jij hebt verborgen achter je deur van trauma, overtuigingen, aannames, oordelen, maskers. Omdat het ééns nodig was om te kunnen overleven.

Ga een ontmoeting met Jezelf aan. Op een manier die bij JOU past. Met liefde voor jezelf en voor wat er is. In een groep of in de veiligheid van 1 op 1. Met coaching of een vorm van opstellingen.

Heb het goed! Joan 

kom jezelf ontmoeten
Leven voor de ander

Leven voor de ander

Liefde
het verlangen
drukt een stempel
opgeven is geen optie.
Leven

Weet je nog hoe het voor jou was toen je werd geboren? Waarschijnlijk niet. Hoewel je van alles kunt herinneren is die allereerste binnenkomst, en de eerste jaren daarop, in nevelen gehuld. Je hebt er geen actieve herinnering aan. Alleen vanuit het onbewuste is het mogelijk om bij die momenten te kunnen komen. 

Je bent geboren om je leven te leven. Met een beetje geluk ben je in liefde ontvangen en ontzettend welkom. En soms is het wat ingewikkelder (geweest). Hoe je ook bent binnen komen vallen in de wereld. Je hebt het ermee te doen. Wat is geweest is immers zelden terug te draaien. Hoe graag je dat ook nu nog zou willen.

Veel begint er in die periode. Een periode van afhankelijkheid. Een periode waarin jij je als kind aanpast aan de omstandigheden. Om te overleven. En hoe in die periode de omstandigheden ook voor je zijn, JIJ vind je weg. Zelfs als je, zo klein als je bent, iets van jezelf hebt op te geven. Opgeven van wat jij zo nodig hebt van je ouders/verzorgers.

Veel van de vragen in mijn praktijk hebben daar een oorsprong. Lang niet altijd bewust. En juist daarom soms zó pijnlijk. Helemaal als het besef indaalt wat jij vervolgens zelf hebt doorgegeven. Terwijl je dat júist zó anders had gewild. Daar past geen oordeel. Nooit! Daar past compassie en heel veel respect voor het aan willen kijken wat er is.

Omdat jezelf iets hebt gemist, probeer je dat voor je kinderen anders te doen. Meestal onbewust. En altijd vanuit overweldigende liefde. Hier past geen goed of fout. Het is een hele menselijke reactie. Waarbij je de afwerende houding van je kind(eren) maar niet kunt en wilt begrijpen. Je voelt je diep van binnen (weer) afgewezen.

Wat je zelf hebt gemist, in een periode die zo belangrijk is geweest voor je ontwikkeling. Dat probeer je nog steeds ‘te halen’. Bij de ander. En die ander kan iedereen zijn. Je partner; je buurman/vrouw; je leidinggevende, of welke autoriteit dan ook. Door je ondergeschikt op te stellen werk je aan jouw gemis. Tevergeefs!

Je eigen leven. Het klinkt vaak als een wens. Een verlangen. Waarbij de ander de verantwoordelijkheid krijgt om jouw verlangen mogelijk te maken. Dat gaat niet! Dat geeft verwijdering in plaats van toenadering! Leef jij het leven van een ander? Je daar bewust van worden is pijnlijk, verwarrend en geeft je ruimte voor perspectief:

Ruimte om (zonder schuldgevoel) je eigen leven te leiden! 

Heb het goed! Joan 

kom jezelf ontmoeten