Mijn Plek innemen Waar ik sta Niet kleiner, niet groter Aanwezig
Kun jij jouw plek innemen?
Ik weet niet hoe het voor jou is, maar ik heb momenten in mijn leven gehad waarin ik het gevoel had dat ik niet helemaal aanwezig was. Alsof ik ergens aan de zijlijn stond te wachten, in plaats van midden in mijn eigen leven.
Soms voelde ik me machteloos, gevangen in omstandigheden waar ik geen invloed op leek te hebben. Op andere momenten was ik juist degene die de touwtjes in handen nam, misschien zelfs iets té veel.
Een energievretende dynamiek
Pas later begon ik te begrijpen dat deze gevoelens niet op zichzelf stonden, maar deel waren van een diepere dynamiek: die van slachtofferschap en daderschap.
Misschien herken jij dit ook. Dat je je klein voelt in bepaalde situaties, alsof je stem niet telt. Of dat je juist altijd de verantwoordelijkheid op je neemt, omdat er anders niets gebeurt. In beide gevallen neem je niet écht je eigen plek in. Je past je aan een oud patroon aan, een systeem dat ooit veilig voelde, maar nu niet meer werkt.
Laten we hier eens dieper induiken. Misschien ontdek je onderweg wel iets over jezelf.
“Je eigen plek innemen betekent niet groter of kleiner zijn dan je bent, maar simpelweg de ruimte vullen die voor jou bedoeld is.”
Wat betekent het om je eigen plek in te nemen?
Je eigen plek innemen klinkt simpel, maar in de praktijk is het vaak een worsteling. Het betekent dat je de ruimte die voor jou is bedoeld, werkelijk vult. Dat je je niet langer kleiner maakt dan je bent, maar ook niet groter. Dat je verantwoordelijkheid neemt voor jezelf, zonder die af te schuiven op een ander of het leven.
Als je écht op jouw plek staat, voel je dat. Er is rust, stevigheid, een diep weten: hier hoor ik te zijn. Maar wanneer je vastzit in een dynamiek van slachtofferschap of daderschap, voelt het juist alsof je steeds uit evenwicht wordt gehaald. Alsof er iets wringt in je relaties, in je werk, in jezelf.
Waarom gebeurt dit? En misschien nog belangrijker: hoe kom je eruit?
De slachtofferhouding: Het gevoel dat het leven jou overkomt
Ik ken de slachtofferhouding van binnenuit. Er waren periodes waarin ik wachtte op verandering. Wachtte op erkenning. Wachtte tot iemand zou zien hoe moeilijk het voor me was. En ja, soms was er onrecht, soms had ik gelijk. Maar zolang ik bleef wachten, gebeurde er niets.
Een slachtofferhouding kan subtiel zijn. Misschien herken je dit:
Machteloos voelen en het idee hebben dat anderen je tegenhouden.
Erkenning of verandering verwachten van buitenaf.
Een oorzaak buiten jezelf zoeken voor je gevoelens of situatie.
Twijfelen aan je eigen kracht en vermogen om dingen te veranderen.
Wat houdt je tegen?
Wat ik zelf leerde, is dat slachtofferschap me beschermde tegen iets waar ik eigenlijk bang voor was: verantwoordelijkheid nemen. Want zodra ik écht zou erkennen dat ik mijn eigen keuzes kon maken, betekende dat ook dat ik niet langer anderen kon aanwijzen als oorzaak van mijn pijn. Dat was confronterend. Maar het was ook bevrijdend.
Als je in de slachtofferrol blijft hangen, geef je jouw kracht weg. Je wacht, hoopt, verlangt – maar je beweegt niet. Je blijft een kind dat kijkt naar de wereld alsof die iets schuldig is. Maar hoe pijnlijk sommige ervaringen ook zijn geweest, de enige die jou kan bevrijden, ben jij zelf.
De daderhouding: De drang om de controle te houden
Dan is er de andere kant: daderschap. Misschien voel jij je hier meer in thuis. Of ben jij altijd degene die de leiding neemt, die zorgt, die oplost. Misschien voel jij je ongeduldig wanneer anderen zich zwak of hulpeloos opstellen.
Ik heb zelf ook momenten gehad waarop ik dacht: Als ik het niet doe, gebeurt het niet. Of: Waarom zou ik wachten? Ik neem gewoon het heft in handen.
Het lijkt krachtig, maar in werkelijkheid is het ook een overlevingsstrategie. Achter een daderhouding zit vaak een diepgewortelde angst om de controle te verliezen. De angst om machteloos te zijn, om afhankelijk te worden, om geraakt te worden door de pijn die je ooit hebt gevoeld.
Hoe herken je deze houding?
Snel de leiding nemen, zelfs als dat niet jouw taak is.
Frustratie of irritatieJe voelen bij mensen die ‘zwak’ lijken.
Je verantwoordelijk voelen voor anderen, soms meer dan voor jezelf.
Eigen kwetsbaarheid vermijden door sterk en daadkrachtig te zijn.
Wat houdt je tegen?
Als je altijd in de daderrol zit, sta je niet écht op je eigen plek. Je staat op de plek van een ander. Misschien heb je ooit geleerd dat het veiliger is om de leiding te nemen dan om afhankelijk te zijn. Maar zolang je die rol blijft vasthouden, ontzeg je jezelf iets essentieels: echte verbinding.
Jouw kracht ligt niet in controle, maar in overgave aan wat er werkelijk is – inclusief jouw eigen onzekerheden.
“Zolang je in de slachtofferrol wacht op verandering, geef je je kracht weg. De enige die jou kan bevrijden, ben jij zelf.”
De dynamiek tussen slachtoffer en dader: Hoe deze rollen elkaar voeden
Wat ik ontdekte, is dat slachtoffer- en daderhoudingen elkaar voeden. Een slachtoffer heeft een dader nodig om zich slachtoffer te voelen. Een dader heeft een slachtoffer nodig om zich machtig te voelen. En het pijnlijke is: we wisselen soms ongemerkt van rol.
Omdat jij je misschien slachtoffer voelt in je relatie, maar ben je dader op je werk.
Of misschien voel je je machteloos naar je ouders toe, maar dwingend naar je kinderen.
Misschien voel je je slachtoffer in conflicten, maar manipuleer je vervolgens subtiel om toch gelijk te krijgen.
Het is een dans die zich blijft herhalen – tot je besluit eruit te stappen.
Een slachtoffer-houding aannemen maakt je kleiner en voorkomt dat jij je eigen plek in volle omvang in kunt nemen
Uit de dynamiek stappen: Je échte plek innemen
De sleutel is verantwoordelijkheid. Niet de verantwoordelijkheid om alles te dragen, maar de verantwoordelijkheid om jezelf te dragen.
Wat jij kunt doen:
1. Onderzoek jouw rol. Wees eerlijk naar jezelf: in welke situaties voel jij je slachtoffer? Waar neem jij de daderhouding aan? Dit herkennen is de eerste stap.
2. Neem je kracht terug. Als je vaak in de slachtofferrol zit: welke keuzes kun jij nú maken? Waar kun je jezelf meer serieus nemen?
3. Geef verantwoordelijkheid terug. Als je de neiging hebt om dader te zijn: waar draag jij te veel? Wat mag een ander zelf oplossen?
4. Sta in jouw eigen plek. Niet boven iemand. Niet onder iemand. Gewoon op jouw plek. Zonder excuses, zonder bewijsdrang.
5. Durf te voelen. Waar de dynamiek ooit begon, zit vaak oude pijn. Die kan pas helen als je bereid bent hem echt te voelen.
Je hoeft niet meer te wachten
Ik geloof dat iedereen zijn plek heeft. Dat jij jouw plek hebt. Maar niemand kan die voor jou innemen. Dat kun je alleen zelf.
Dus waar sta jij? Voel je dat je nog aan de zijlijn staat? Of durf je de stap te zetten, de verantwoordelijkheid te nemen en te zeggen: Dit is mijn plek. Ik ben hier. Ik vul deze ruimte, gewoon omdat ik besta.
Jouw plek wacht op jou.
Misschien is de tijd gekomen om jouw unieke PLEK eindelijk onvoorwaardelijk in te nemen.
In dit blog verken ik de relatie tussen macht en controle, en hoe deze onze emoties en gedrag beïnvloeden. Ik duik in de psychologische drijfveren achter onze controlebehoefte en bespreek de dramadriehoek als model om deze dynamieken te begrijpen. Praktische tips helpen je om gezonder met controle om te gaan en je eigen plek te kunnen innemen
Sta jij op jouw plek? In systemisch werk draait alles om ordening. Als je van je plek gaat, raakt de balans verstoord en ontstaan conflicten, stress en energieverlies. Door patronen te herkennen en los te laten wat niet van jou is, kun je jouw plek innemen en rust ervaren.
Leven in je hoofd creëert afstand tot je emoties, wat leidt tot stress, leegte en vermoeidheid. Door stilte, lichaamsbewustzijn, schrijven, geduld en verbinding te zoeken, kun je opnieuw contact maken met je gevoel. Dit proces bevordert rust, intuïtie en authentieke relaties.
Het familiegeweten bevat ongeschreven regels die onze loyaliteit en gedrag binnen de familie sturen. Dit biedt veiligheid, maar kan persoonlijke vrijheid beperken. Bewustwording helpt om de balans te vinden tussen tradities en zelfontwikkeling, waardoor ruimte ontstaat voor verbinding met zowel jezelf als je familie
Licht Na donker Draag wat is Adem mee met verandering Lot
Een onacceptabel lot?
Soms slaat het lot in als een bliksemflits. Een ziekte, een ongeluk, een verlies—het overkomt jou of iemand die je dierbaar is. Het leven verandert in een oogwenk en lijkt nooit meer hetzelfde te worden. Misschien herken je dat gevoel van machteloosheid, dat innerlijke verzet tegen iets waar je nooit voor hebt gekozen.
Maar hoe accepteer je iets wat je niet wilt? Hoe ga je om met het lot van een ander, zonder erin verstrikt te raken? En misschien nog wel belangrijker: hoe laat je het lot daar waar het hoort, zonder je schuldig of onverschillig te voelen?
In dit blog duik ik dieper in de vraag waarom acceptatie zo moeilijk is, hoe je een kantelpunt in aanvaarding kunt bereiken en hoe je stopt met het (onbewust) dragen van het lot van een ander.
Wat betekent het lot eigenlijk?
Het woord “lot” roept bij iedereen iets anders op. Misschien zie jij het als een onontkoombare bestemming, terwijl een ander het ziet als toeval. In spirituele zin wordt het soms verbonden met karma of goddelijke leiding. Maar hoe je het ook noemt, één ding blijft hetzelfde: het lot confronteert je met de oncontroleerbaarheid van het leven.
Dat maakt het zo lastig. Je had misschien een bepaald toekomstbeeld, een gevoel van zekerheid, en ineens wordt dat onderuitgehaald. Het lot dwingt je om je verhouding tot het leven opnieuw te bekijken.
Voor degene die getroffen wordt door een zwaar lot is het een harde realiteit. Maar ook voor de mensen om hen heen roept het veel op: medeleven, machteloosheid, schuldgevoelens. Want hoe dichtbij je ook staat, het lot van een ander is niet jouw lot. En toch… voelt het soms wel zo.
“Acceptatie betekent niet opgeven, maar erkennen wat is—zonder verzet. Dat opent ruimte voor nieuwe betekenis en innerlijke rust.”
Waarom voelt het lot zo zwaar?
Accepteren betekent erkennen wat is, zonder verzet. Maar wanneer het lot je iets afneemt—gezondheid, een dierbare, een toekomst—voelt acceptatie als opgeven. Het kan zelfs voelen als verraad aan wat je verloren hebt. Je komt in een innerlijke strijd terecht tussen vasthouden en loslaten.
Drie diepgewortelde menselijke neigingen maken acceptatie extra moeilijk:
1. De illusie van controle
We willen geloven dat we het leven kunnen sturen. Dat als we maar gezond eten, positief denken en hard werken, we tegenslag kunnen vermijden. Het lot breekt die illusie op brute wijze af. En dat is pijnlijk.
2. Angst voor betekenisloosheid
“Waarom ik?” of “Waarom zij?” Het zoeken naar een reden is menselijk. We willen ergens betekenis aan geven. Maar wat als er geen logische verklaring is? Dat kan een diep gevoel van existentiële angst oproepen.
3. De neiging om pijn te vermijden
Acceptatie betekent voelen—verdriet, boosheid, angst. Maar die emoties kunnen overweldigend zijn. Soms is het makkelijker om ze weg te duwen, om in de strijdmodus te blijven in plaats van in overgave te zakken.
Toch is verzet vaak vermoeiender dan aanvaarding. Het is als proberen een rivier tegen de stroom in te laten lopen. Hoe harder je vecht, hoe meer je vast komt te zitten.
Het kantelpunt: van verzet naar berusting
Misschien herken je het: eerst is er alleen maar weerstand. Maar op een gegeven moment gebeurt er iets. Er komt een kantelpunt waarop de strijd afneemt en er een vorm van berusting ontstaat.
Dit kantelpunt komt vaak wanneer:
De realiteit niet langer ontkend kan worden. Op een gegeven moment besef je dat vechten tegen het onvermijdelijke geen zin meer heeft.
De focus verschuift. In plaats van te blijven hangen in wat verloren is, richt je je op wat er nog wél is.
Je een diepere betekenis vindt. Soms brengt een moeilijk lot inzichten met zich mee, waardoor je met meer rust kunt omgaan met de situatie.
Dit proces kost tijd. Soms maanden, soms jaren. Maar het is een natuurlijke beweging die je helpt het leven opnieuw vorm te geven.
Een open hand met zand dat wegwaait – Het symboliseert loslaten en de vergankelijkheid van controle.
Wanneer het lot van een ander te zwaar op je drukt
Als iemand in je omgeving getroffen wordt door een zwaar lot, kan dat jou diep raken. Misschien voel je zelfs dat jij een deel van de last moet dragen. Dit is een vorm van identificatie: je verliest jezelf in het lijden van de ander.
Waarom gebeurt dit?
Je wilt de pijn van de ander verlichten. Machteloosheid is ondraaglijk, dus probeer je (onbewust) iets van de last over te nemen.
Je voelt je schuldig. Waarom blijft jouw leven ‘normaal’ terwijl dat van de ander instort?
Je stapt in de redderrol. Zeker bij dierbaren kan de drang ontstaan om oplossingen te vinden of de ander ‘sterk’ te houden.
Hoe goedbedoeld ook, het dragen van andermans lot helpt vaak niemand. Niet jou, maar ook de ander niet.
“Het lot dragen van een ander helpt niemand. Grenzen stellen is geen afstand, maar een vorm van liefdevolle betrokkenheid.”
Hoe laat je het lot van een ander waar het hoort?
Loslaten betekent niet dat je onverschillig wordt. Het betekent dat je aanwezig blijft zonder jezelf te verliezen.
Drie manieren om je eigen energie te bewaken:
Erken dat het lot van de ander niet van jou is. Je kunt ondersteunen, maar je kunt het niet overnemen.
Maak onderscheid tussen medeleven en medelijden. Medelijden zuigt je mee in de pijn, terwijl medeleven je toestaat liefdevol aanwezig te zijn.
Zorg goed voor jezelf. Jouw kracht ligt in hoe jij met je eigen energie omgaat. Grenzen stellen is niet egoïstisch, maar noodzakelijk.
Soms is de meest liefdevolle keuze om iemand zijn eigen weg te laten gaan, hoe moeilijk dat ook voelt.
Het lot als leermeester
Hoe zwaar een lot ook voelt, het bevat vaak lessen. Misschien leert het je om te vertragen, om los te laten, of om te waarderen wat er is. Misschien helpt het je om sterker te worden in grenzen stellen of om je prioriteiten te herzien.
Uiteindelijk is het lot niet alleen iets wat je treft, maar ook iets waar je mee kunt werken. En dat is een perspectiefverschuiving die ruimte maakt voor groei.
Het lot heb je te laten waar het hoort.
Niet uit afstandelijkheid, maar uit respect. Voor het lot van de ander, én voor je eigen pad.
Wat betekent acceptatie voor jou?
Hoe ga jij om met onverwachte gebeurtenissen in je leven? Laat een reactie achter of deel je ervaring.
Meer lezen? Deze blogs zijn wellicht voor jou interessant:
Vrijheid is meer dan de afwezigheid van beperkingen. Het gaat over autonomie: jezelf kunnen zijn binnen de verbondenheid met anderen. Echte vrijheid vraagt om acceptatie, zelfreflectie en loslaten van controle.
Door bewuste keuzes en innerlijke groei kun je balans vinden tussen persoonlijke ruimte en je plek in het grotere geheel.
Sta jij op jouw plek? In systemisch werk draait alles om ordening. Als je van je plek gaat, raakt de balans verstoord en ontstaan conflicten, stress en energieverlies. Door patronen te herkennen en los te laten wat niet van jou is, kun je jouw plek innemen en rust ervaren.
Holistisch denken en systemisch werken gaan uit van onderlinge verbondenheid. We zijn geen losse individuen, maar deel van een groter geheel. Door systemisch te kijken, ontdekken we hoe familiepatronen, onbewuste overtuigingen en verborgen dynamieken ons beïnvloeden. Dit inzicht helpt om patronen te doorbreken en een diepere balans te vinden.
Kracht Neemt ruimte Maar zodra topzwaar Met een wankele basis Kwetsbaar
Kracht vraagt balans
Kracht is mooi, maar zonder stevige basis kan het kwetsbaar zijn. Het is als een boom met een brede kruin, maar dan met ondiepe wortels. Een harde wind kan alles zomaar doen wankelen. Dit beeld speelde door mijn hoofd toen ik mijn cliënt ontmoette. Een grote, brede man stapte mijn praktijk binnen. Hij vulde letterlijk de ruimt en toch zag ik meteen. Hier staat iemand binnen die een innerlijke strijd met zichzelf voert.
Lichaamstaal vertelt een verhaal
De nuances in zijn houding spraken boekdelen. Een tikkeltje opgeblazen borstkas, gedragen door onzekere benen. Zijn vraag? Die rolde niet zomaar uit zijn mond. Uiteindelijk leek het hierop: Waarom gaat alles opeens mis, terwijl ik altijd alles onder controle heb gehad? Hulp vragen zat niet in zijn natuur. Want hulp vragen voelde kwetsbaar, en kwetsbaarheid… dát voelde onveilig.
Overtuigingen met diepe wortels
Deze diepgewortelde overtuiging stamt vaak uit de kindertijd. Het idee dat je alleen sterk bent als je alles zelf doet, kan je lang beschermen. Maar op een gegeven moment werkt deze overtuiging niet meer. Het zorgt ervoor dat je vastloopt, terwijl je verder wilt.
Van controle naar kwetsbaarheid
Voor mijn cliënt voelde het loslaten van controle alsof hij een brand moest blussen met benzine. Het was een stap die indruiste tegen alles waar hij in geloofde. Controle gaf hem houvast en structuur. Maar controle kan ook een muur worden die je afsluit van anderen én van jezelf. In elke kwaliteit kun je doorslaan zodat je in je valkuil stapt.
Om verandering in gang te zetten, is het nodig om van die rots af te komen. Je kwetsbaar opstellen voelt spannend, maar het biedt ruimte voor groei. Gelijkwaardigheid speelt hierbij een grote rol. Samen kijken we hoe hij balans kan vinden tussen kracht en kwetsbaarheid, tussen controle en loslaten.
“Kracht zonder balans wankelt. Kwetsbaarheid omarmen biedt ruimte voor groei en verandering, hoe spannend het ook voelt.”
Een liefdevolle confrontatie
In mijn praktijk zie ik vaak dat mensen worstelen met vergelijkbare vragen. Hoewel elke situatie uniek is raakte ik bij deze cliënt intuïtief een gevoelige snaar. Er ontstond een moment van ontspanning. De eerste stap was gezet. Dat is groot, want juist die eerste stap is soms het moeilijkst. Maar tegelijkertijd ook het krachtigst.
De andere kracht wacht om gezien te worden
Ik confronteer mijn cliënten. Liefdevol! Omdat ik weet dat achter die beschermende muur vaak een kracht schuilgaat die wacht om ontdekt te worden. Het proces is niet altijd gemakkelijk, maar het is het waard en is waardevol.
Herken jij jezelf in kracht en controle?
Misschien herken jij jezelf ook in het verhaal van deze cliënt. De kracht van controle kan je beschermen, maar soms houdt het je ook tegen. Het vraagt moed om je kwetsbaarheid te omarmen en jezelf de ruimte te geven om te groeien.
Heb jij vaak het gevoel dat je alles onder controle moet hebben? Dat je sterk en daadkrachtig moet zijn om vooruit te komen? Kwetsbaar zijn lijkt misschien het tegenovergestelde van kracht, maar niets is minder waar. In dit blog neem ik je mee in de wereld van de overheersende karakterstructuur. Je leert waar deze structuur vandaan komt, hoe het jou heeft gevormd, en hoe je de balans kunt vinden tussen kracht en kwetsbaar heid.
In dit blog richt ik mij op de overheersende structuur: een patroon dat vaak samengaat met een sterke wil en een drang om alles onder controle te houden. Hoewel dit je veel heeft gebracht, kan het je ook beperken in relaties en persoonlijke groei. Lees mee én herken of verken de 4 praktijksituaties.
De overheersende structuur: Een masker van kracht
Met de overheersende structuur straal je kracht en zelfvertrouwen uit. Je bent een rots in de branding, een leider die weet wat hij wil en niet terugdeinst voor een uitdaging. Maar onder dat masker schuilt een andere werkelijkheid.
Kenmerken van de overheersende structuur:
Je bent slim, daadkrachtig en doelgericht.
Je voelt je onkwetsbaar omdat je alles onder controle houdt.
Je vertrouwt anderen nauwelijks en denkt vaak: Ik moet het zelf doen.
Je zoekt naar succes en status om jezelf te bewijzen.
“Kwetsbaarheid is geen zwakte, maar de moed om je hart te openen en verbinding te maken met anderen.”
Praktijkvoorbeeld 1: Een rots in de branding (on kwetsbaar)
Mark, een ondernemer van 45, staat bekend om zijn sterke leiderschap. In crisissituaties blijft hij kalm en neemt hij snel beslissingen. Collega’s waarderen zijn daadkracht, maar in persoonlijke relaties loopt hij vaak vast. Zijn partner klaagt dat ze zich niet gehoord voelt en dat Mark alles zelf wil doen. Tijdens coaching ontdekte Mark dat zijn gedrag voortkomt uit een diepe angst om afhankelijk te zijn van anderen.
Door te leren hoe hij hulp kon vragen en emoties kon delen, merkte hij dat zijn relaties verbeterden en hij zelfs beter kon functioneren als leider.
Hoe het begon: De basis van de overheersende structuur
Deze structuur wordt vaak gevormd tussen de leeftijd van 6 en 18 maanden, een cruciale fase waarin een kind leert vertrouwen op zijn ouders of verzorgers. Als een kind in deze periode herhaaldelijk wordt teleurgesteld bijvoorbeeld door afwezigheid, onbetrouwbaarheid of inconsistentie van de ouder dan ontwikkelt het de overtuiging: Ik kan niet op anderen rekenen, dus ik moet het zelf doen.
Vervolgens wordt het kind geprezen om zijn zelfstandigheid, waarmee de structuur nog meer ingesleten wordt. Dat maakt de eerste stap in het zoeken naar ondersteuning bijzonder groot. Ik begrijp je daarin.
Praktijkvoorbeeld 2: De oorsprong van onafhankelijkheid
Sophie herinnert zich weinig van haar vroege kindertijd, maar weet dat haar moeder veel ziek was. Als jong kind kreeg ze de boodschap: Je moet mama niet belasten met je problemen. Ze werd al vroeg zelfstandig en groeide uit tot een succesvolle manager. Toch voelde Sophie zich vaak leeg en eenzaam. Tijdens systemisch werk ontdekte ze hoe dit patroon was ontstaan en hoe het haar leven nog steeds beïnvloedde. Ze leerde om zachter voor zichzelf te zijn en durfde anderen om hulp te vragen.
De kracht én valkuilen van de overheersende structuur
De overheersende structuur brengt krachtige eigenschappen met zich mee. En zoals het een goede kwaliteit betaamt, werkt deze averechts bij “Teveel”.
De kwaliteiten:
Je kunt snel schakelen en knopen doorhakken.
Je hebt sterke leiderschapskwaliteiten.
Je bent onafhankelijk en hebt veel doorzettingsvermogen.
En dit zijn de mogelijke valkuilen:
Je kunt de behoeften van anderen uit het oog verliezen.
Je creëert onbewust afstand door je dominante houding.
Je wantrouwt anderen, wat jouw overtuiging versterkt dat je het altijd zelf moet doen.
Hoe je kunt groeien: Van controle naar verbinding
Om uit deze structuur te stappen en meer verbinding te ervaren, is het belangrijk om kwetsbaarheid toe te laten. Ja, dit voelt in eerste instantie heel oncomfortabel, maar het is wél jou sleutel tot meer balans en innerlijke rust.
1. Overgave in ontmoeten
Durf anderen écht toe te laten. Dit betekent dat je jouw behoefte aan controle loslaat en openstaat voor wat een ander te bieden heeft.
Praktijkvoorbeeld 3: De kracht van delen
JTom, een jonge teamleider, merkte dat hij altijd degene was die beslissingen nam en verantwoordelijkheden droeg. Tijdens een teambuildingdag besloot hij eerlijk te delen dat hij zich soms overbelast voelde. Tot zijn verrassing boden zijn collega’s hulp aan. Dit gaf Tom het vertrouwen dat hij niet alles alleen hoefde te doen.
2. Vraag om steun
Het is geen zwakte om hulp te vragen. Het is een teken van vertrouwen en moed. Begin klein: vraag een collega om feedback of deel een persoonlijk dilemma met een vriend.
3. Werk aan je hart
De overheersende structuur bouwt vaak een muur rond het hart. Deze muur biedt bescherming, maar blokkeert ook verbinding. Oefeningen zoals bewust waarnemen, lichaamswerk en ademhalingstechnieken kunnen helpen om emoties toe te laten en je hart te openen.
4. Vertrouwen schenken
In plaats van te streven naar controle, kun je leren vertrouwen op de kwaliteiten van anderen. Dit betekent dat je taken delegeert en mensen de ruimte geeft om bij te dragen.
“Echte kracht ontstaat als je controle loslaat, vertrouwen schenkt en leert dat je het niet alleen hoeft te doen.”
Jij bént geen maskerstructuur. In welke herken jij (een deel van) jezelf?
Met jouw kracht en zelfverzekerde uitstraling inspireer je mensen. Maar tegelijkertijd kan jouw dominantie ervoor zorgen dat anderen zich klein of buitengesloten voelen. Door kwetsbaarheid te tonen en anderen te vertrouwen, word je niet zwakker. Je wordt juist toegankelijker en sterker.
Praktijkvoorbeeld 4: Balans in leiderschap
Eva was een succesvolle projectmanager, maar haar teamleden vonden haar soms intimiderend. Toen ze leerde om haar controle los te laten en meer vertrouwen in haar team te stellen, veranderde de dynamiek. Collega’s voelden zich meer gewaardeerd, en Eva ontdekte dat het team juist beter presteerde.
De kracht van kwetsbaar
Kwetsbaarheid tonen is geen zwakte, maar een teken van innerlijke kracht. Door je hart te openen, je emoties toe te laten en steun te durven vragen, maak je ruimte voor diepere verbindingen -met anderen én met jezelf.
Wil je ontdekken hoe jouw karakterstructuur jou vormt en hoe je stappen kunt zetten naar meer balans en verbinding? Neem dan contact met me op. Samen verkennen we jouw weg naar binnen.
Fietsen Met losse Handen op vertrouwen Balans tussen controle en Overgave
Liefde is overgave, is loslaten, is vertrouwen
Een blog waarin woorden als overgave, (zelf)vertrouwen en loslaten samenkomen in een schrijfsel. Welke betekenis heeft buigen in relatie tot deze thema’s? Ben ik in staat om mij met de stroom van het leven mee te laten drijven?
De meeste van mijn artikelen helpen mij reflecteren op vragen als: Hoe is dat voor mij? Wat herken ik van dit thema in mijzelf en wat neem ik aan of wijs ik juist af? Ik nodig je uit om te reflecteren. Bewust te worden van wat er onbewust al is.
En ik gun je het besef dat je er geen waardeoordeel op hoeft te plakken. Het IS.
“Liefde, de bron waaruit onvoorwaardelijke overgave en vertrouwen stroomt, is onmogelijk te kanaliseren.”
Nieuwsgierig met een beetje angst
Na de lagere school volgde de volgende logische stap: de MAVO. Geen LTS, want niet technisch. Ook geen Huishoudschool, want geen meisje. Geen HAVO/Atheneum in Assen, want geen bolleboos. Zo simpel was het. Maar die eerste dag op de fiets naar de MAVO, samen met Remmelt, uitgezwaaid door onze moeders…
Dat moment kan ik zo weer terughalen. Spannend, uitdagend, nieuwsgierig met een vleugje angst. Bang voor het onbekende. Kan ik dit wel? Als 12-jarige vond ik het lastig, ondanks alle kaders en voorgedrukte paden.
De invloed van verwachtingen: Hoe toestemming grenzen bepaalt
Iets moeten kunnen omdat anderen verwachten dat je het (natuurlijk) kunt. Als je voldoet, is er niets aan de hand, toch? De uitkomst is immers in overeenstemming met de verwachting. Ik besef hoeveel veiligheid er zit in het voldoen aan verwachtingen van anderen.
Voldoen aan verwachtingen is een manier om controle vast te houden. Veilig blijven betekent dat er niets kan gebeuren. Maar het maakt een groot verschil of de groep waartoe je behoort loslaten en vertrouwen aanmoedigt of juist afkeurt.
En toen ging ik vol overgave onderuit
De weg naar de MAVO was rechttoe, rechtaan. Ideaal om het stuur los te laten. Gewoon omdat het kan. Maar ook een beetje om stoer te doen. Grenzen verkennen, zoals dat hoort bij pubers.
In het moment geen gevaar zien, brengt je naar de rand van veiligheid. De enige plek waar je grenzen écht ervaart. Tot het moment waarop onze fietssturen al zwabberend in elkaar raakten en we beiden onderuitgingen.
Overgave: De genereuze stroom van liefde
Je overgeven aan de stroom van het leven. Controle loslaten en vertrouwen dat je precies krijgt wat je nodig hebt. Leven vanuit overvloed in plaats van tekort. Een droombeeld? Er zijn mensen die zich volledig kunnen overgeven aan wat is.
Ik ben er jaloers op. En ik weet diep van binnen dat het klopt. Dat het allemaal zo werkt. Dat overgave een genereuze stroom van liefde in gang zet. Oncontroleerbaar.
Het gevaar van bestaansrecht koppelen aan verwachtingen
Onder invloed zijn – of het nu van een middel of van maatschappelijke verwachtingen is – geeft ontspanning. Zelfs als bekend is dat het nadelige gevolgen kan hebben. Ontspanning is verslavend.
Hoe meer jij je bestaansrecht koppelt aan voldoen aan (vermoede) verwachtingen, hoe moeilijker het wordt om los te laten en je over te geven aan het leven.
Controle versus overgave: Het stuur stevig vastpakken
“Jij bent precies goed zoals je bent.” Een mooie uitspraak, vaak bedoeld als steun. Maar wat betekent dat echt? Is dat inclusief je gedrag en hoe jij je manifesteert in de wereld? Of lees je een verkapte afkeuring? Vanuit je eigen venster op de wereld interpreteer jij woorden en zinnen.
Goedbedoelde woorden kunnen onverwacht onbewuste snaren raken, waardoor jij het fietsstuur juist stevig vastpakt. De energie stokt. Maar ben jij al in staat om het stuur los te laten en te vertrouwen op het proces van het leven?
Maakbaarheid versus overgave: Alles in eigen hand?
De overtuiging dat je je leven kunt maken is diepgeworteld. Als het niet lukt? Dan heb je blijkbaar niet hard genoeg gewerkt. Een idee dat haaks staat op loslaten en vertrouwen. Het vraagt juist voortdurend om controle. Kun je bestaansrecht proeven in deze overtuiging? Met de handen los door het leven fietsen?
Dat móet wel fout gaan, toch?
De balans vinden: Met de handen los een gedurfde keuze
Het is niet zwart-wit. Tussen controle houden en volledige overgave zit een brede marge. Misschien is het niet voor iedereen weggelegd om altijd maar met de handen los te fietsen. Maar overweeg dit: Als jij de controle over je eigen leven vooropstelt, ben je dan ook sneller geneigd het leven van anderen te willen sturen?
Met uiteraard de beste bedoelingen. Want jij hebt je best gedaan. Maar maakt kiezen voor loslaten je dan schuldig ten opzichte van je omgeving?
Aanpassen om te overleven
“Zo ben ik nu eenmaal.” Alsof gedrag gelijkstaat aan wie je bent. Ik geloof daar niet in. We zijn groepsmensen. Aanpassen aan de regels van de groep hoort daarbij. Als dat niet lukt, zoek je een andere groep.
Maar dat geldt niet voor familie. Je familie overstappen kan niet. Vanaf je geboorte tot je zevende leer je hoe je kunt voldoen aan de regels van je familie. Voor je eigen veiligheid pas je je aan. En wordt daarin bevestigd.
“Overgave betekent niet opgeven, maar meegaan met de stroom van het leven en vertrouwen dat je krijgt wat je nodig hebt.”
Maar hoe dan? Ik weet het niet meer
De invloed van instructies – uitgesproken of niet – is groot. Ze worden met liefde door ouders meegegeven. Uit loyaliteit voldoe je eraan, vaak onbewust. En vaak wordt er niet van je verwacht dat je met losse handen door het leven fietst.
“Kies voor jezelf! Wees de stuurman van je eigen leven!”
Wervende teksten die in de praktijk leiden tot een wanhopige vraag: Maar hoe dan? Vertel me gewoon wat ik moet doen! Ik weet het niet (meer)!
Liefde is onmogelijk te kanaliseren
Meedrijven met de stroom van het leven. Je verhouden tot wat op je pad komt. Leren. Vasthouden wat werkt en aanpassen wat niet. Jij hebt jouw lot. Ik het mijne. En ik gun je jouw lot, want het biedt je groei. Je hoeft het niet van me over te nemen, ook al wil je dat uit liefde doen. Want liefde, de bron waaruit onvoorwaardelijke overgave en vertrouwen stroomt, is onmogelijk te kanaliseren.
En fietsen met losse handen kan pas als je hebt geoefend.
Tot slot: Stap voor stap leren loslaten
Buigen voor je lot, de energie laten stromen. Daarvoor moet je jouw veilige haven verlaten. Vastklampen aan wat bekend is, blokkeert je levensenergie. Ontspanning is de sleutel. Misschien heb je het als instructie op een massagetafel gehoord. Hoe dan? Oefenen! Stap voor stap, in een veilige omgeving.
Je kunt ervoor kiezen om bewust iets los te laten waar je normaal controle over houdt. Zo rijg je stap voor stap succesjes aan een ketting.
En geef je werkelijk betekenis aan: Het is wat het is. Met losse handen.
Hoe ervaar jij loslaten en overgave in je leven? Laat het me weten in de reacties!
Meer lezen? Deze blogs zijn wellicht voor jou interessant:
Het proces van loslaten, rouwen en ruimte maken voor iets nieuws biedt een kans om jezelf te transformeren. In deze blog verken ik hoe het concept “voor de dood moet je sterven” niet alleen zwaar, maar ook hoopvol kan zijn.
Landen in je bekken betekent dat je jezelf toestaat om volledig aanwezig te zijn in je lichaam, in het moment. Het betekent dat je je verbindt met je basis, je emoties en je levensenergie. Dit proces vraagt om overgave, moed en vertrouwen.
Hoop wordt vaak gezien als een krachtbron. Het geeft richting, houvast, een reden om door te gaan. Maar wat als hoop juist een blokkade vormt? Het vasthouden aan hoop kan ons gevangen houden in een verwachting die misschien nooit uitkomt.
