Er zijn van die momenten die zich niet laten navertellen. Ik herken ze steeds beter, dúrf ze meer te herkennen, en op waarde te schatten.
Misschien klinkt het je bekend in de oren: je zit in een gesprek, je luistert, je voelt mee — en ineens komen er woorden door je heen die precies op hun plek vallen. Ze zijn raak, soms zelfs helend.
Maar zodra het moment voorbij is, kun je ze niet meer herhalen.
Dat had ik onlangs in een ontmoeting met René. We zaten op een bankje, midden in de natuur, met onze blik gericht op het vennetje. Terwijl we samen spraken, merkte ik dat ik (weer) zinnen uitsprak die ik achteraf onmogelijk terug kon halen.
Alsof de woorden, zodra ze waren uitgesproken, meteen weer oplosten in de lucht. Het enige wat bleef, was de ervaring.
En de vreugde die daarbij hoorde.
Hoewel niet voor het eerst zette het me aan het denken. En hebben we over deze ‘magie’ van het samenzijn gesproken. Wat is dat eigenlijk, een ontmoeting die méér is dan een gesprek? Wat gebeurt er wanneer we elkaar werkelijk zien?
Ontmoeten voorbij het samenzijn
Ik geloof dat er een groot verschil is tussen samenzijn en elkaar ontmoeten. We kunnen samen een kamer delen, een gesprek voeren, zelfs onze meningen uitwisselen. Maar dat betekent nog niet dat we elkaar echt ontmoeten.
Werkelijke ontmoeting gaat dieper. Het is een verschuiving die je kunt voelen. 1 + 1 wordt dan opeens 3. Alsof er tussen jou en de ander ineens een veld opent dat groter is dan jullie samen.
In dat veld stroomt iets wat niet van jou is en niet van de ander, maar wat wél door jullie heen kan bewegen.
Dat grotere veld overstijgt het samenzijn. Het tilt het contact naar een laag waar woorden niet langer alleen van jou komen, maar waar je toegang krijgt tot een soort bron.
Een bron van weten.
Wat maakt ontmoeting mogelijk?
Een ontmoeting begint volgens mij altijd met luisteren. En dan bedoel ik niet luisteren om te reageren, of om te bedenken wat ik straks zal zeggen. Het is luisteren vanuit openheid. Vanuit nieuwsgierigheid naar wat de ander werkelijk beweegt.
Dat vraagt om vertragen.
Je aandacht verleggen van je hoofd naar je lijf. Voelen: wat zegt de ander eigenlijk, ook tussen de woorden door? Wat klinkt er mee in de toon, in de stilte, in de blik?
Wanneer ik me op die manier openstel, gebeurt er vaak iets bijzonders. Ik begin te voelen wat er in de ander leeft. Alsof ik mee kan bewegen met wat er onder de oppervlakte aanwezig is.
En vanuit die plek komen er zinnen door me heen die ik nooit van tevoren had kunnen bedenken.
Het voelt dan niet alsof ik zelf aan het woord ben, maar alsof ik iets doorgeef. Een boodschap die via mij uitgesproken wil worden. En dat is precies het moment waarop ik merk: dit is geen gewoon gesprek meer, dit is een ontmoeting.
✨“Alleen in echte ontmoeting kan de ervaring ontstaan die woorden overstijgt en verbinding verdiept.”✨
Woorden die oplossen in de ontmoeting
Het bijzondere is dat ik die woorden bijna nooit kan navertellen. Zodra ze hun plek gevonden hebben, verdwijnen ze. Alsof ze alleen bestonden voor dat ene moment.
Vroeger vond ik dat lastig. Met een innerlijk verwijt dat ik niet geconcentreerd en met voldoende aandacht aanwezig zou zijn. Mijn hoofd wilde daarom begrijpen, vasthouden, onthouden. Alsof ik niet tevreden kon zijn zolang ik niet precies wist wat ik had gezegd.
Maar inmiddels zie ik het anders. Ik ervaar juist de kracht van zulke ontmoetingen waarin de woorden vervliegen. Hun waarde ligt niet in het herhalen, maar in het beleven. Vergelijk het maar met muziek: de noten sterven weg zodra ze gespeeld zijn, maar als de muziek raakt blijft de trilling in je lichaam achter.
Gewaarzijn en vreugde
Wanneer ik later nog eens terugdenk aan die ontmoeting met René, willen de zinnen mij niet meer te binnen schieten. En toch voel ik nog steeds de energie ervan. Er is een stille vreugde die blijft.
Dat komt, volgens mij, doordat ik gewaar was. Doordat ik me volledig liet raken in het moment zelf. Het bewustzijn dat ik deel uitmaakte van iets groters dan ikzelf, gaf een diepe voldoening. Een voldoening die langer beklijft dan het moment.
Die vreugde gaat niet over de uitkomst van het gesprek, niet over de inhoud, maar de ervaring van verbondenheid.
Het grote veld van echte ontmoeting
Systemisch gezien zou je kunnen zeggen dat je tijdens zo’n ontmoeting toegang krijgt tot het grotere veld. Sommigen noemen dit het morfogenetisch veld, anderen spreken over de bron of het collectief bewustzijn.
Welke naam je er ook aan geeft: het gaat om een laag van weten die verder reikt dan ons persoonlijke verhaal. En weet je, toch kan die laag zich alleen tonen in het persoonlijke. In een blik, een stilte, een zin die precies in dat moment door iemand heen komt.
Het veld zoekt een kanaal. En dat kanaal zijn wij, in onze openheid en bereidheid om te luisteren.
Luisteren zonder plan opent een groter veld waarin woorden vanzelf door je heen beginnen te stromen.
De paradox van de ontmoeting
Er zit een mooie paradox in dit alles. Een echte ontmoeting vraagt dat je volledig aanwezig bent — met je hart, je lijf, je adem. Niet met een schrijfblok in de hand, of druk bezig alle woorden te wegen in je hoofd. Want alleen dan kan er tegelijkertijd iets gebeuren dat je verstand overstijgt.
Je kunt het niet bedenken, niet afdwingen, niet vastleggen. Je kunt het alleen beleven. Precies daarom gebruik ik deze woorden: alleen in de ontmoeting kun je de ervaring ervaren. Je beleeft het niet in de voorbereiding, niet in de analyse achteraf, maar in het hier en nu, wanneer je je laat raken.
Vertrouwen en loslaten in de ervaring
Wat ik hierin telkens weer leer, is vertrouwen. Vertrouwen dat ik in het moment zal weten wat er gezegd moet worden. Vertrouwen dat de ander zal horen wat er gehoord moet worden. En vertrouwen dat het niet uitmaakt dat ik het later niet kan navertellen.
Dat vertrouwen vraagt ook loslaten. Loslaten van de neiging om grip te willen hebben. Loslaten van het idee dat ik iets moet presteren of ‘goed moet doen’.
In wezen gaat het om durven zijn wie ik ben, precies daar, met alles wat er op dat moment aanwezig is.
Mildheid in echte ontmoeting
Ik besef ten volle dat er iets van mij wordt gevraagd én het brengt me iets. Mildheid.
Want hoe vaak verwijten we onszelf niet dat we iets beter, duidelijker of slimmer hadden moeten zeggen? Hoe vaak vinden we dat we ons beter hadden moeten voorbereiden, of dat we onze woorden hadden moeten onthouden?
Maar misschien is het juist de bedoeling dat wij ze niet kúnnen herhalen. Omdat ze alleen in dát moment klopten. Omdat hun kracht lag in de ontmoeting zelf, niet in het naslagwerk. In een echte, oprechte ontmoeting hoef je daarom naar mijn idee ook niets te noteren.
Want wat je raakt, dát beklijft wel.
Uitnodiging: de kracht van echte ontmoeting ervaren
Ik wil je daarom uitnodigen om eens terug te denken aan een ontmoeting waarin jij geraakt werd. Misschien herinner je je de woorden niet precies meer, maar weet je nog wel hoe het voelde. Hoe de energie van dat moment je veranderde.
Kun je toestaan dat dát de essentie was? Dat de waarde niet zit in het navertellen, maar in de ervaring zelf?
En misschien wil je de komende tijd eens oefenen met luisteren zonder plan. Niet luisteren om te reageren, maar luisteren om te voelen wat er werkelijk in de ander beweegt. Laat je verrassen door wat er door jou heen wil stromen.
Wie weet ontdek je (ook) dat de vreugde van zulke ontmoetingen je nog lang bijblijft.
✨ “Alleen in de ontmoeting kun je de ervaring ervaren. En misschien is dat wel het mooiste geschenk dat we elkaar kunnen geven.”✨
Mijn werk gáát over die ontmoeting.
De ontmoeting mét Jezelf door de ander.
Die echte ontmoeting die alleen in de ervaring kunt ervaren.
Wil jij de kracht van echte ontmoeting zelf ervaren? Laat je verrassen door momenten die woorden overstijgen en je diep raken. Weet je welkom!
Wellicht roept de blog vragen bij je op. Wil je daar eens over sparren. Misschien herken je (opnieuw) iets van jezelf en wil je dit verder onderzoeken met een coachgesprek of persoonlijke (familie)opstelling.
Stuur een mailtje met je vraag, plan een 30 minuten telefonische sessie in (INFO) om te sparren of kies gelijk voor een begeleidingsafspraak (INFO).
Soms lijkt het leven stil te staan, abrupt of geleidelijk. Je merkt hoe stroef het gaat. Achter die stilstand schuilt een uniek mens – jij. Jouw geschiedenis, geworteld in generaties en beïnvloed door jouw omgeving, speelt een rol.
Wat de oorzaak ook is, belangrijk is dat jij jouw energie weer laat stromen. Gestolde energie belemmert. Welke delen in jou blokkeren jouw verlangen om in beweging te komen? Het pad van bewustwording naar bewustzijn opent helderheid, nieuw perspectief en autonomie.
In een persoonlijke familieopstelling werk je zonder representanten. Dit biedt jou een veilige één-op-één setting waarin je jouw vraag niet hoeft te delen met anderen. Dankzij deze aanpak kun je snel een afspraak inplannen. Met behulp van vloerankers of een tafelopstelling maak je contact met het wetende veld, een bron van inzichten. Veel mensen hebben al ervaren hoe krachtig deze methode werkt om blokkades te onderzoeken en rust te vinden.
Soms weet je even niet meer welke richting je uit moet. Je voelt je vermoeid, vol in je hoofd of vastgelopen in iets wat je nog niet goed kunt benoemen. Dan helpt het niet altijd om harder te denken of praten. Soms vraagt het leven iets anders: vertragen, verstillen, naar buiten gaan.
Systemisch kuieren in Drenthe is een zachte, natuurlijke vorm van coaching. Geen dwingende gesprekken aan een tafel, maar een onderzoek dat zich ontvouwt terwijl je wandelt – door het bos, over de hei, langs het open veld.
Soms loop je vast in je gedachten of voelt iets te kwetsbaar om te delen. Dan is het waardevol om vrijuit te kunnen spreken, zonder oordeel of adviezen. Met een professioneel luisterend oor krijg je helderheid over wat echt belangrijk is.
Ontdek hoe dichtbij het antwoord op jouw vraag eigenlijk is – soms is één gesprek al genoeg..
Ik zit op mijn campingstoel. Voor me ontvouwt zich een tafereel dat ik niet kan negeren, al zou ik het willen.
Luid en duidelijk klinken woorden die verder reiken dan de gereserveerde kampeerplek. Andere gasten proberen zich ervoor af te sluiten, maar ik merk dat mijn oren gespitst blijven.
Het beeld:
Een tengere, wat schuchtere man die voortdurend contact zoekt. Hij knikt vriendelijk naar voorbijgangers, maakt hier en daar een praatje, bijna verontschuldigend aardig.
Naast hem een vrouw met een imposante aanwezigheid. Volumineus, niet alleen in postuur, maar ook in stem.
Ze spreekt hem toe op een toon die weinig ruimte laat. Correcties, aanwijzingen, een licht dwingende ondertoon die geen tegenspraak duldt.
En terwijl ik daar zit, popt er onwillekeurig een gedachte op:
Zou deze man met zijn moeder getrouwd zijn?
Het is natuurlijk mijn interpretatie. Een beeld dat ontstaat uit wat ik zie en hoor, en wat het bij mij oproept. Toch laat het me niet los. Want achter dit schijnbaar alledaagse tafereel gaat iets groters schuil: de relatiedynamieken en patronen die relaties vormgeven. Soms zacht en steunend, soms hard en pijnlijk.
Relatiedynamieken als spiegels
Relaties zijn nooit alleen maar liefde en gezelligheid. Ze zijn spiegels. Ze brengen ons in aanraking met stukken in onszelf die vaak nog onbewust zijn. Oude kindstukken die ineens weer tot leven komen in de intimiteit met een ander.
Vaak denken we dat we onze partner “vrij” kiezen. Maar in werkelijkheid worden we, zonder dat we het weten, geleid door onzichtbare draden uit onze jeugd. Vooral de eerste en meest bepalende relatie: die met onze moeder.
Zij is onze eerste bedding.
Bij haar leren we – bewust of onbewust – hoe liefde voelt, hoe nabijheid werkt, of we veilig kunnen ontspannen of juist alert moeten blijven. Het lichaam slaat die eerste lessen op, en neemt ze mee het leven in.
Wanneer dit later in relaties doorspeelt, kan het lijken alsof iemand “getrouwd is met zijn moeder”. Niet letterlijk natuurlijk, maar wel in de zin dat oude rollen, patronen en verwachtingen uit die eerste band zich herhalen in de liefdesrelatie.
Relaties zijn spiegels die ons confronteren met oude patronen, dynamieken en verborgen kindstukken uit het verleden
De man die klein blijft
De man die ik observeer straalt een soort voortdurende hunkering uit. “Zie mij, hoor mij, vind mij aardig.” Het is alsof hij, zonder woorden, steeds bevestiging zoekt. Zijn tengerheid lijkt niet alleen fysiek, maar ook innerlijk.
Misschien herhaalt hij een patroon van vroeger, waarin hij vooral aandacht kreeg wanneer hij zich klein en lief gedroeg. Waarin er geen ruimte was voor zijn kracht, maar wél voor zijn aanpassing.
Als volwassene komt dat terug in de neiging te pleasen, harmonie te bewaren, zijn eigen wensen te dimmen en veiligheid te zoeken bij een sterkere ander.
De vrouw die groot moet zijn
Naast hem staat een vrouw die de ruimte vult. Zij bepaalt het tempo, zet de toon, neemt het voortouw. Voor een buitenstaander klinkt het als dominantie. Voor haarzelf misschien als verantwoordelijkheid.
Dominantie is niet per se verkeerd. Het kan steunend en richtinggevend zijn. Maar het kan ook verstikkend werken, vooral wanneer de ander in de rol van afhankelijk kind kruipt.
Zo ontstaat een vicieuze cirkel: hoe meer de man zich klein maakt, hoe sterker de vrouw geneigd is groot te worden. En hoe meer zij groot wordt, hoe kleiner hij zich voelt.
De voortdurende herhaling gesymboliseerd in het Lemniscaat
Waarom herhalen we deze relatiepatronen?
Dit soort relatiedynamieken ontstaan niet zomaar. Ze zijn geen toevalstreffer, maar een voortzetting van het onbewuste script waarmee we het leven instappen.
Voor de man is het patroon vertrouwd. Afhankelijkheid voelt paradoxaal genoeg veilig, omdat het lijkt op hoe het vroeger was.
Voor de vrouw kan het groot zijn ook een oude overlevingsstrategie zijn. Misschien moest zij al jong leren dat kwetsbaarheid gevaarlijk was, en dat alleen de sterke rol bescherming bood.
Samen vormen ze dus een puzzel die perfect in elkaar past: ieder herkent bij de ander iets van vroeger.
De spiegel naar onszelf
Wanneer ik dit tafereel aanschouw, merk ik voor mijzelf op hoe het me uitnodigt om ook naar mezelf te kijken.
Waar herhaal ik in mijn relatiepatronen uit mijn gezin van herkomst?
Wanneer voel ik me meer kind dan volwassene?
Of juist: wanneer neem ik de ouderrol, terwijl de ander kleiner wordt?
Deze vragen zijn geen oordeel, maar een ingang naar bewustzijn. Want zolang we niet zien wat er gebeurt, blijven we gevangen in herhaling. Zien is altijd de eerste stap naar verandering.
De hardnekkigheid van relatiedynamieken
Wat deze dynamieken zo taai maakt, is hun vertrouwdheid. Hoe pijnlijk ze ook zijn, ze voelen bekend. En het lichaam zoekt nu eenmaal naar wat het kent, niet naar wat goed is.
Daarom blijven we vaak onbewust zoeken naar partners die precies die pijnpunten raken. Niet om ons te straffen, maar juist omdat er nog iets onaf is. Alsof ons systeem zegt: “Hier ligt een kans tot heling.”
De uitnodiging tot groei
Een relatie die voelt alsof je “met je moeder getrouwd bent”, is geen mislukking. Het is een uitnodiging. Een kans om oude afhankelijkheid of oude grootsheid te onderzoeken.
Voor de man betekent dit misschien:
Oefenen om steviger te staan, eigen behoeften te voelen en uit te spreken.
Voor de vrouw kan dit betekenen:
Zachter worden, haar kwetsbaarheid toelaten, haar partner niet als kind behandelen maar als volwassene naast zich.
Dit vraagt moed. Soms begeleiding. Soms begint het gewoon met een eerlijk gesprek:
“Ik merk dat ik steeds in deze rol schiet. Ik wil dat veranderen.”
Meer dan individueel: cultuur en maatschappij
Deze relatiepatronen leven niet alleen in persoonlijke relaties, maar weerspiegelen ook iets van onze cultuur.
Mannen krijgen vaak mee dat ze sterk en onafhankelijk moeten zijn. Wanneer dat niet lukt, voelen ze zich falend. Klein.
Vrouwen krijgen juist waardering als ze alles aankunnen. Sterk, zelfstandig, zorgend. Maar dat maakt het moeilijk om kwetsbaarheid toe te laten.
Het maakt dat onze persoonlijke relatiedynamieken altijd verweven zijn met een bredere context.
Zelfreflectie als vingeroefening
Misschien herken jij jezelf in de tengerheid van de man. Misschien in de dominantie van de vrouw. Of misschien zie je in je eigen relatie eenzelfde cirkel van afhankelijkheid en controle.
Elke relatie, elke situatie is uniek. En toch lijken patronen soms verrassend veel op elkaar. Daarom is waarnemen zo waardevol. Niet om vaststaande aannames te doen, maar als vingeroefening. Als manier om je eigen binnenwereld beter te leren kennen, en daarmee ook die van de ander.
Relaties als weg
Relaties zijn geen eindstation. Ze zijn een weg. Een voortdurend leerproces.
Met het beeld van een man die “met zijn moeder getrouwd is”, wil ik je confronteren met de kracht die je laat zien hoe sterk herhaling kan zijn. Maar het laat ook zien dat er altijd een keuze is: blijf ik gevangen in het oude, of gebruik ik dit als springplank naar groei?
Onder alle relatiedynamieken ligt een verlangen naar liefde, verbinding en heling dat ons uitnodigt tot groei
Liefde als basis
Onder alle relatiedynamieken, onder alle relatiepatronen, ligt liefde. Zelfs in de verstikkende rolverdelingen zit een verlangen naar verbinding. Een hunkering om gezien, geliefd en veilig te zijn.
Wanneer we die hunkering erkennen – in onszelf én in de ander – komt er ruimte. Voor eerlijkheid. Voor kwetsbaarheid. Voor gelijkwaardigheid.
Misschien is dat wel de essentie:
Niet verlost worden van onze patronen, maar ze leren omarmen als spiegel.
Zodat we in de ander niet alleen onze pijn zien, maar ook onze mogelijkheid tot heling.
Een uitnodiging aan jou
Misschien herken je jezelf in de tengerheid van de man, of juist in de grootse aanwezigheid van de vrouw. Misschien zie je dezelfde cirkels terug in je eigen relatie, of merk je ze op in de verhalen van de mensen om je heen.
Ik nodig je uit om hier even bij stil te staan. Misschien wil je de volgende vragen eens meenemen in een rustig moment van reflectie:
Wanneer voel ik me in mijn relatie(s) kleiner dan ik werkelijk ben?
Op welke momenten neem ik juist een grote, bepalende rol in?
Welke dynamieken herken ik uit mijn gezin van herkomst in mijn huidige relatie?
Wat geeft mij een gevoel van veiligheid: aanpassen en klein blijven, of juist groot en alles regelen?
Wat zou er gebeuren als ik daar een kleine stap in verander – mezelf wat steviger neerzet, of juist wat zachter word?
Hoe kan ik met mildheid kijken naar mijn patronen, zonder oordeel?
Welke uitnodiging tot groei zie ik in de dynamiek die ik nú ervaar?
Tot slot
Op de camping zie ik een man en een vrouw. Maar wat ik werkelijk zie, is een spiegel van ons allemaal. Onze neiging om klein of groot te worden. Onze zoektocht naar bevestiging en controle. En daaronder: Ons verlangen naar liefde.
En zo wordt een toevallige observatie ineens een oefening in gewaarzijn. Een vingeroefening die mij herinnert aan waar het telkens weer om gaat:
Steeds weer de moed vinden om te kijken, te voelen en de uitnodiging tot groei aan te nemen.
Het kan zijn dat deze vragen je dichter bij jezelf brengen. Misschien laten ze je iets zien wat nog niet eerder zichtbaar was. Hoe dan ook: elke relatie biedt ons de kans om onszelf dieper te leren kennen.
En dat is misschien wel de mooiste reis die we samen met een ander kunnen maken!
Jezelf leren kennen door Jezelf te ontmoeten in de relatie tot de ander. Een levensproces.
Wellicht roept de blog vragen bij je op. Wil je daar eens over sparren. Misschien herken je (opnieuw) iets van jezelf en wil je patronen en dynamieken doorbreken. Je kunt mij een berichtje sturen, Een 30 minuten telefonische sessie inplannen (INFO) om te sparren of begeleiding dmv een coach-sessie (INFO).
Je bent maar een klik verwijderd van een volgende stap:
In een wereld vol logica is het belangrijk om balans te vinden tussen hoofd en hart. Voorbij de rede opent zich het hart; hier liggen gevoel, verbinding en rust. Alleen door beide samen te laten werken, leef je voluit.
Lees in dit blog over 5 herkenningspunten en 5 praktische tips.
In dit blog lees je hoe onzichtbare loyaliteiten binnen familiesystemen invloed hebben op partnerrelaties. Verticale en horizontale loyaliteit kunnen botsen en zorgen voor spanningen, schuldgevoel of herhaling van oude patronen. Je ontdekt hoe je je eigen plek inneemt, grenzen stelt en vrijer kunt verbinden met de mensen van nu.
In dit blog onderzoek ik hoe schuld, angst en zelfcompassie zich tonen in relaties. Vanuit systemisch perspectief laat ik zien hoe oude patronen en innerlijke contracten ons kunnen beperken, en hoe zelfcompassie een sleutel is naar verbinding — zonder jezelf te verliezen. Verdieping op het blog over verborgen contract.
De wil om verder te kijken dan je angsten en je open te stellen voor nieuwe mogelijkheden komt voort uit een diep innerlijk verlangen. Dit verlangen is geen rationele wens, maar een kracht die van binnenuit komt en wacht om “wakker gekust” te worden. Toch staat het ego vaak op de rem, beschermend en controlerend. De spanning tussen deze twee krachten – de wil van het verlangen en de wil van het ego – kan soms verwarrend zijn.
Ook ego heeft betekenis
Het ego, vaak negatief beladen, lijkt groot en dominant. Wanneer iemand zegt dat je een groot ego hebt, voelt dat zelden als een compliment. Het roept de vraag op of we niet beter zonder dat ego zouden kunnen. Toch is het niet zo eenvoudig. Het verlangen en het ego staan niet simpelweg tegenover elkaar; ze hebben beiden een rol. Het zwart-witdenken waarbij je kiest tussen de twee, kan prettig zijn voor wie behoefte heeft aan duidelijkheid en grenzen. Maar het leven kent vele tinten grijs, waar nuances en vage overgangen ons juist verder brengen.
Een spannende beweging
Verlangen roept beweging op, een gevoel van leven en verandering. Terwijl verlangen stroomt, zet het ego zich vaak schrap, als een vorm van verdediging. Deze spanning maakt de grenzen die het ego bewaakt duidelijker, en biedt een gevoel van veiligheid. Het ego probeert ons te beschermen tegen pijn en kwetsbaarheid, als een poortwachter voor het innerlijke verlangen.
Kwaliteit in Ego én Verlangen
In beide krachten schuilt een waardevolle kwaliteit. Het ego biedt de bescherming die soms nodig is, terwijl het verlangen ons uitnodigt om te bewegen en te ontdekken. De kunst is om deze twee in balans te brengen, te voelen wanneer je verlangen mag stromen en wanneer het ego een grens moet trekken. In begeleidingsprocessen komt dit thema vaak terug: het ontdekken van je eigen grenzen, en het leren wanneer je kunt openen voor verlangen terwijl je je tegelijkertijd veilig voelt.
Duidelijke grenzen kun je bewaken
Verlangen. Spreek het woord uit en je voelt gelijk iets stromen. Een gevoel van beweging, van verandering. Met het woord ego ervaar je al snel een opbouw van spanning. In plaats van dat het stroomt zet het zich schrap. Als verdediging! En hoe duidelijker de grensafbakening, hoe gemakkelijker te bewaken.
Inspanning Vergeten is Het lichaam vertelt Wat JIJ nodig moet Luisteren.
IK MOET! En ik doe mijn best!
Soms lijkt het alsof je alles hebt wat nodig is om een doel te bereiken: de kwaliteiten, mogelijkheden en kansen. Maar toch lukt het niet. Wat houdt je tegen? Die vraag wordt vaak beantwoord met ongevraagde adviezen, stekelige opmerkingen of goedbedoelde steun. Al deze input voedt je twijfel: Waarom lukt het mij niet? Ik doe mijn best, werk zo hard, en toch kom ik niet verder.
Tijdens gesprekken valt op hoe vaak mensen zeggen: “Ik moet” in plaats van “Ik ga”. Dat kleine verschil in woorden zegt veel. Het geeft aan dat er spanning is tussen wat je denkt dat nodig is en wat je werkelijk voelt. Als je hoofd iets wil wat je lichaam tegenwerkt, ontstaat er innerlijke strijd. Die spanning vreet energie. Langdurige spanning, net als een elastiek dat te lang wordt uitgerekt, leidt uiteindelijk tot uitputting.
Luisteren naar je lichaam: een vergeten kunst
In onze moderne samenleving leren we vaak om emoties en lichaamssignalen te negeren. Toch vertelt je lichaam je voortdurend wat er speelt. Stress, bijvoorbeeld, heeft een dubbele rol. Het kan je activeren om bergen te verzetten, maar als je niet ontlaadt, blijft de spanning zich opstapelen.
Als iets buiten je mogelijkheden ligt, is het logisch dat het niet lukt. Maar wat als iets binnen je bereik ligt en toch niet lukt? Dat is een signaal om te onderzoeken wat er werkelijk aan de hand is. Jouw lichaam vertelt je misschien dat er dieperliggende redenen zijn, zoals belemmeringen binnen jouw familiesysteem of oude, onbewuste loyaliteiten die je vasthouden.
“Je lichaam vertelt wat woorden niet kunnen; leren luisteren is de sleutel tot innerlijke rust en balans.”
De invloed van je familiesysteem
Je familiesysteem kan een krachtige rol spelen in waarom je jezelf tegenhoudt. Stel dat jouw succes voelt alsof je jouw familie verloochent. Misschien lijkt het alsof je de loyaliteit naar je ouders of broers en zussen verbreekt als je jouw eigen weg volgt. Deze innerlijke conflicten kunnen je onbewust blokkeren. Het vraagt moed om die patronen te onderzoeken en antwoorden te vinden. Maar dat proces, hoe uitdagend ook, verdient respect.
Een oefening in gewaarzijn van je lichaam
De sleutel tot verandering is luisteren. Echte antwoorden komen alleen als je stopt met rennen en begint te luisteren naar je lichaam en je innerlijke stem. Gewaarzijn ontwikkelen betekent dat je stil wordt en ruimte maakt om jezelf te horen. Het proces van gewaarzijn helpt je om ingewikkelde vragen te ontrafelen.
Als je luistert, ontdek je wat jouw lichaam je al die tijd heeft geprobeerd te vertellen. Misschien weet je diep van binnen het antwoord al, maar pas als je werkelijk luistert, kun je het horen. Geef jezelf de tijd en ruimte om te leren luisteren. Ont-wikkel jezelf en verwelkom wie je werkelijk bent.
