Leven Verlangen voelen Rouwen om afscheid Ruimte voor nieuw begin Sterven
Voor de dood moet je sterven: loslaten en verlangen als weg naar groei
Leven en dood zijn twee kanten van dezelfde munt, onlosmakelijk verbonden. Toch doen we vaak ons best om de dood – in welke vorm dan ook – op afstand te houden. Maar wat als juist in dat grensgebied, tussen leven en dood, een diepere wijsheid verscholen ligt? Het proces van loslaten, rouwen en ruimte maken voor iets nieuws biedt een kans om jezelf te transformeren. In deze blog verkennen we hoe het concept “voor de dood moet je sterven” niet alleen zwaar, maar ook hoopvol kan zijn.
De dood als transformatieproces
Wanneer we aan de dood denken, associëren we dit vaak met het einde: een afscheid van het leven zoals we dat kennen. Maar de dood heeft niet alleen een letterlijke betekenis. Symbolisch gezien vertegenwoordigt sterven een overgang – van het oude naar het nieuwe, van zekerheid naar onzekerheid, van controle naar overgave.
Elke grote verandering in het leven vraagt om een soort sterven. Denk aan het einde van een relatie, een carrièrewending of zelfs het loslaten van een diepe overtuiging. Elk afscheid betekent dat we iets moeten rouwen, maar juist daarin schuilt de mogelijkheid om te groeien. Sterven is dus geen eindpunt, maar een essentieel onderdeel van de levenscirkel.
Het verlangen naar betekenis
In ons allemaal leeft een diep verlangen naar verbinding, betekenis en vervulling. Maar terwijl het hart verlangt, werkt het ego ons vaak tegen. Dit innerlijke beschermmechanisme wil ons veilig houden en verzet zich tegen het onbekende, uit angst voor verlies of falen.
Juist in het onbekende schuilt echter de kans om te groeien. Om je verlangen volledig toe te laten, moet je symbolisch durven sterven: afscheid nemen van wat je vasthoudt en openstaan voor wat nog moet komen.
“Elk afscheid is een nieuw begin; sterven betekent loslaten, rouwen en ruimte maken voor het leven dat écht bij je past.”
Afscheid nemen als sleutel tot persoonlijke groei
Afscheid nemen doet pijn. Het confronteert ons met verlies en roept gevoelens van rouw op. Toch is rouw een noodzakelijk proces om verder te kunnen. Het helpt ons om de waarde van wat we verliezen te erkennen en het loslaten daadwerkelijk te doorvoelen.
Herken je dit proces in je eigen leven? Denk aan momenten waarop je iets moest loslaten – een baan die niet langer bij je paste, een vriendschap die veranderde, of een overtuiging die niet meer in lijn was met je ware zelf. Steeds opnieuw worden we uitgedaagd om te sterven in het kleine, zodat we ruimte maken voor iets nieuws.
De kunst van loslaten
Maar hoe laat je los? Loslaten begint met bewustwording: het erkennen van wat je vasthoudt. Vaak is het ons ego dat controle probeert te behouden. Het helpt om niet tegen deze angst te vechten, maar haar juist te omarmen. Zie je weerstand als een signaal dat er iets nieuws aan de horizon ligt.
Loslaten betekent niet dat je alles moet opgeven. Het gaat erom dat je het verleden eert en tegelijkertijd ruimte maakt voor het onbekende. Of het nu gaat om een grote verandering of een kleine stap in een nieuwe richting, de sleutel is om vertrouwen te hebben in wat komt.
De hoopvolle boodschap van sterven
Het idee van “voor de dood moet je sterven” klinkt misschien zwaar, maar draagt een hoopvolle boodschap in zich. Het herinnert ons eraan dat in elk einde ook een nieuw begin schuilt. Door los te laten wat niet langer dient, maken we ruimte voor groei, nieuwsgierigheid en vervulling.
Dus wees niet bang om te sterven in het kleine. Laat je angsten en oude gewoontes achter je. Juist in dat proces ontdek je je ware kracht: de mogelijkheid om een leven te creëren dat écht bij je past.
Jouw persoonlijke transformatie
Wat betekent sterven voor jou? Misschien herken je het verlangen naar verandering, maar voel je ook de onzekerheid die daarmee gepaard gaat. Of misschien worstel je met het loslaten van iets dat ooit belangrijk voor je was.
Sterven hoeft niet groots of dramatisch te zijn. Het zit in de kleine momenten: het loslaten van een beperkende gedachte, het openstaan voor een nieuwe kans of het omarmen van een onverwachte verandering.
Of het nu gaat om een grote verandering of een kleine stap in een nieuwe richting, de sleutel is om vertrouwen te hebben in wat komt.
Leven na het sterven
Laat deze reflectie een uitnodiging zijn om anders naar sterven te kijken. Zie het niet als iets om te vrezen, maar als een kans om te transformeren en je verlangen te volgen. Elk einde is een nieuw begin, een mogelijkheid om dichter bij jezelf te komen.
Durf te sterven, telkens opnieuw. Elk afscheid, hoe klein ook, brengt je dichter bij het leven dat echt bij je past.
Conclusie: Loslaten als voorwaarde voor groei
Sterven om te leven – het klinkt paradoxaal, maar het is een diepgaande waarheid. Wanneer we sterven niet alleen als een einde beschouwen, maar ook als een transformatieproces, ontstaat er ruimte voor groei en wedergeboorte.
Dit proces vraagt om moed: de moed om afscheid te nemen van wat bekend en comfortabel is, om onzekerheid te omarmen en om open te staan voor wat nieuw en onontgonnen is.
Rouwen speelt hierbij een essentiële rol. Het geeft betekenis aan wat verloren is en opent de deur naar het nieuwe. Elke verandering die we doormaken, gaat gepaard met een vorm van sterven. Maar in dat proces ligt ook de kans om opnieuw geboren te worden – sterker, wijzer en meer verbonden met jezelf.
Aanbeveling: Sterven als dagelijkse praktijk
Laat loslaten een bewuste gewoonte worden. Leer te rouwen om wat voorbij is, zodat je ruimte maakt voor nieuwe ervaringen. Door het oude te eren en het nieuwe te verwelkomen, ontdek je dat elk sterven een uitnodiging is om opnieuw te beginnen.
Zo wordt de dood – in al zijn vormen – niet een einde, maar een kans. Een kans om het leven met meer liefde en bewustzijn te omarmen en elke verandering als een mogelijkheid tot groei te zien.
“Liefde, de bron waaruit
onvoorwaardelijke overgave
en vertrouwen stroomt is
onmogelijk te kanaliseren”
Een blog waarin woorden als overgave; (zelf)vertrouwen; loslaten samenkomen in een schrijfsel. Welke betekenis heeft buigen in relatie tot voornoemde woorden? Ben ik wel in staat om mij met de stroom mee te laten drijven? De meeste van mijn artikelen helpen mij te reflecteren op vragen als: Hoe is dat voor mij? Wat herken ik van dit thema in mijzelf en wat neem ik aan en/of wijs ik zelf juist af? Ik nodig jou uit tot reflecteren. Bewust worden van wat er onbewust (al) is. En ik gun het je om te kunnen besluiten dat je er geen waardeoordeel op hoeft te plakken. Het IS.
Nieuwsgierig met een beetje angst
Na de lagere school was het vervolgonderwijs de volgende logische stap. In mijn geval de MAVO. Geen LTS, want niet technisch. Geen Huishoudschool, want geen meisje. Geen HAVO/Atheneum in Assen, want geen bolleboos. Heel duidelijk. Zo was het. Maar die eerste dag op de fiets naar de MAVO. Samen met Remmelt, uitgezwaaid door beider moeders, veel te vroeg. Dat moment kan ik zo nog terughalen. Spannend, uitdagend, nieuwsgierig met iets van angst. Bang voor het onbekende. Kan ik dit wel? Als 12 jarige vond ik het lastig. Ondanks alle kaders en voorgedrukte paden.
Toestemming bepaalt een grens
Iets moeten kunnen, omdat anderen van mij verwachten dat ik het (natuurlijk) kan. Als ik daaraan voldoe, is er niet veel aan de hand. Toch? De uitkomst is immers in overeenstemming met de verwachting. Behoeft dus geen aandacht meer. Ik besef hoeveel veiligheid er zit opgesloten in het kunnen voldoen aan verwachtingen van de ander. Als het veilig blijft, kan er niets gebeuren. Blijven voldoen aan de verwachting is je lidmaatschap van de groep veiligstellen. Het maakt een wezenlijk verschil of de groep waartoe je behoort het “fietsen met losse handen” aanmoedigt of juist afwijst.
En toen ging ik onderuit
Fietsen met ‘losse handen’. De weg naar de Mavo, ongeveer 5 kilometer, was rechttoe, rechtaan. Bij uitstek geschikt om de handen van het stuur te halen. Gewoon omdat het kan. Maar ook wel omdat het stoer is. Een beetje tegen de regels ingaan. Want je wist dat ’thuis’ het vast en zeker af zou keuren. Het was grenzen verkennen, zoals dat hoort bij het puber-zijn. In het moment geen gevaar zien brengt je naar de grens van de veiligheid. De enige plek waar je de grens kunt ervaren. Zoals het moment waar de fietssturen al zwabberend in elkaar raakten. En we beide onderuit gingen.
Een genereuze stroom van liefde: overgave
Je kunnen overgeven aan de stroom van het leven. Meedrijven wat er op je pad komt in het volste vertrouwen dat je precies (genoeg) krijgt van wat jij nodig hebt in dit leven. Jezelf vertrouwen dat jij er in elke ontmoeting mag zijn. En dat alles wat jij inbrengt in die ontmoeting precies is wat nodig is in die ontmoeting. Leven vanuit overvloed in plaats van tekort. Een droombeeld? Er zijn mensen die zich volledig kunnen overgeven aan wat er is. Ik ben er jaloers op. En ik weet diep van binnen dat het klopt. Dat het allemaal zo werkt. Dat overgave een genereuze stroom van liefde in gang zet. Oncontroleerbaar.
Ik besta alleen door jouw erkenning
Onder invloed zijn van middelen geeft ontspanning. Ook al is bekend dat het gebruik een nadelige invloed kan hebben op je lichaam, wordt dit gegeven opgeofferd ten faveure van de benodigde ontspanning. Een staat van ontspannen flow is verslavend. Helpend om de controle los te laten, om je helemaal over te geven aan het moment. Loskomen van een dagelijkse werkelijkheid van verwachtingen, oordelen en zelf opgelegde verantwoordelijkheden. Hoe meer jij je bestaansrecht hebt gekoppeld aan het voldoen aan (vermoede) verwachtingen, hoe lastiger het loslaten, de overgave is.
Het stuur stevig vastpakken: energie blokkeert
Jij bent precies goed zoals je bent. Prachtige uitspraak. Vaak ter bemoediging en ondersteuning. Maar wat wordt er eigenlijk mee bedoelt? Is dat inclusief je gedrag en hoe jij je manifesteert in de wereld? Of lees ik/jij een verkapte afkeuring van wat je/ik doe(t)? Vanuit je eigen venster op de wereld interpreteer jij woorden en zinnen. Zo werkt dat. Goedbedoelde woorden en zinnen kunnen daarom onverwacht onbewuste snaren raken. Waardoor jij het fietsstuur stevig vastpakt. De energie stokt. Of ben jij (al) in staat om het stuur los te laten als je wordt geraakt? Om mee te gaan in wat er is.
Jij hebt het helemaal in eigen hand
Maakbaarheid. Als je het maar genoeg wilt, dan komt het vanzelf. En als het niet komt?Tsja, dan heb je het niet genoeg gewild of er niet hard genoeg voor gewerkt. Dan zul je het wel niet verdient hebben. Een algemeen maatschappelijke consensus dat jij je leven kunt maken is al decennia gemeengoed. (Al begint het te kantelen) Het staat haaks op overgave aan de energie van het leven. Het vraagt zelfs voortdurend om controle. Kun je ook in dit blok het woord ‘bestaansrecht ‘ proeven? Met de handen los van het stuur door het leven fietsen? Dat móet wel fout gaan.
Overgave: met de handen los
Het is vanzelfsprekend niet zwart-wit. Tussen alles laten komen zoals het is en krampachtig proberen om jouw leven te besturen zit een grote bandbreedte. Het is misschien (nog) niet iedereen gegeven om altijd maar met de ‘handen los’ door het leven te fietsen. Ter overdenking: Als jij de controle over je eigen leven voorop stelt ben je snel geneigd ook het leven van anderen te willen controleren. Met uiteraard de beste bedoelingen. Het maakt jou ‘onschuldig’. Jij hebt je best gedaan. Kiezen om ‘met de handen los’ door het leven te fietsen. Maakt dat je schuldig tov jouw omgeving?
Om te overleven moet jij je aanpassen
Zo ben ik nu eenmaal. Alsof wat je doet gelijk staat aan wie je bent. Ik geloof daar niet in. We zijn groepsmensen. Aanpassen aan de (ongeschreven) regels van de groep hoort daar bij. En als dat niet gaat kies je voor een andere groep om bij te horen. Gemakkelijk toch? Alleen gaat dat niet op voor de groep die we familie noemen. Overstappen naar een andere familie maakt je niet los van de familie waarin je geboren bent. Vanaf je geboorte tot je 7e jaar heb je geleerd hoe je kon voldoen aan de regels van je familie. Voor je eigen veiligheid heb jij je aangepast. En je bent in je aanpassing bevestigd. Telkens opnieuw. Geborgen in de groep.
Aanwijzingen: expliciet en impliciet
Pas op. Kijk uit. Ik wil geen slechte verhalen over je horen. Wees gehoorzaam. Doe eens wat meer je best. Gedraag je eens een beetje, Wat moeten andere mensen daar wel iet van denken. Opschieten, het geld van de baas is niet van blik. Alleen als je het zéker weet. Jij bent zo’n lieve jongen, want jij zorgt zo goed voor mij. Wat zou ik zonder jou moeten? Zorg dat je altijd geld in de portemonnee over houdt. Geef niet uit wat je niet hebt. Wees zuinig. Er worden expliciete en impliciete aanwijzingen gegeven die je helpen je aan te passen aan de groep. En die zijn voor iedereen anders.
Overgave? Maar hoe dan? Ik weet het niet meer
De invloed van al dan niet uitgesproken instructies is groot. Ze worden uit liefde door ouders meegegeven vanuit het eigen referentiekader. Uit loyaliteit voldoe je, meestal onbewust, aan wat er van je wordt verwacht. En maar al te vaak wordt er niet van je verwacht dat je door het leven fietst ‘met losse handen’. Kies voor jezelf! Wees de stuurman/vrouw van je eigen leven! Alleen jij bepaalt wat er gebeurt! Wervende teksten die in mijn praktijk leiden tot de wanhopige vraag: Maar hoe dan? Vertel mij nu gewoon wat ik moet doen! Ik weet het niet (meer)!
Liefde is onmogelijk te kanaliseren
Je mee laten voeren door de stroom van het leven. Je vervolgens verhouden tot wat er op je pad komt. En ervan leren. Wat werkt houd je vol, wat niet werkt pas je aan. Jij hebt je eigen lot, je eigen leven. Ik ook. En Ik gun jouw je lot, het biedt je namelijk de mogelijkheid om er lering uit te trekken. Ik heb mijn eigen lot. Dat hoeft niet door anderen te worden weggenomen. Want dan haal je een noodzakelijk leermoment bij mij weg. En ja, ik weet dat jij dat uit liefde doet. Maar de bron waaruit onvoorwaardelijke overgave en vertrouwen stroomt is onmogelijk te kanaliseren. En met ‘de handen los’, dat gaat alleen als je het hebt geoefend.
Tot slot over overgave en buigen
Buigen voor je lot, de energie laten stromen. Omdat te bereiken heb je jouw veiligheid te verlaten. Vastklampen aan wat bekend en veilig is blokkeert de levensenergie. Ontspannen is een sleutelwoord. Misschien heb je dat wel eens als instructie op de massagetafel meegekregen. Hoe dan? Oefenen! In kleine stapjes in een veilige omgeving. Je kunt ervoor kiezen om heel bewust iets los te laten waar je tot nu toe altijd de controle op hield. En ga vervolgens stap voor stap je succesjes aan een ketting rijgen. Je geeft daarmee wérkelijk betekenis aan: Het is wat het is. Met ‘losse handen’.
Jouw essentie is dat jij mij
kunt helpen en ondersteunen.
Jij leeft mee in mijn pijn
Een blog over jouw onverwoestbare vriendelijkheid. Ik schrijf over hoe jij alles wilt doen voor de ander. Hoe je ontzag hebt voor autoriteit en hiërarchie. Dat jij van binnen een NEE voelt terwijl je naar buiten toe een en al JA bent. Maar wacht, het is nu tijd voor jou. Tijd om ruimte te maken voor jezelf. Om een ander zijn of haar lot te gunnen. Want als jij op de plek van de ander gaat staan. Waar moet die ander dan naartoe?
Onderworpen structuur
Van buiten zeg je ja. Van binnen is het nee. Je draagt en verdraagt. En je doet je best dat het in orde komt. Jij kijkt wat er nodig is voor het geheel. En zet jezelf van nature op de laatste plaats. Jouw altijd aanwezig schuldgevoel maskeer je. Door meer dan royaal te zijn naar de ander. Jouw gezag voor autoriteit is vanzelfsprekend. Je onbewuste woede zit heel diep verstopt. Je voelt je voortdurend onder druk gezet. Uiterlijk onverwoestbaar vriendelijk. Ondertussen probeer je de ander betaald te zetten. Door in het contact jezelf niet te laten zien.
Masochistisch masker
Er zijn zes verschillende structuren. En ze zijn minder afgebakend als het klinkt. Integendeel zelfs. Je herkent vast in elke structuur wel iets van jezelf. Wel is er doorgaans een manifeste structuur te ontwaren. De benaming van de karakterstructuren zijn ontleend aan lichaamswerk. De officiële benaming laat mogelijk wenkbrauwen fronsen en klinken ietwat ongemakkelijk. Ik kies er voor om afgeleide namen te gebruiken. De zes karakterstructuren onder elkaar:
Waar moet de ander dan naar toe? Een vraag waarmee ik de inleiding heb geëindigd. Systemisch gezien heeft iedereen een eigen unieke plek in het systeem waartoe hij behoort. Dat is het geval in jouw systeem van herkomst. Maar dat geldt even goed voor alle systemen waar de deelnemers toe behoren. Je kunt je wellicht voorstellen dat als jij je plek verlaat een ander (noodgedwongen) ook zijn plek opgeeft. Door, uit jezelf, het werk van je leidinggevende uit handen te nemen ontneem je jouw leidinggevende de mogelijkheid zijn plek volledig in te nemen. Zijn positie in het systeem verzwakt.
Het gaat ten koste van levenskracht
Trek je als derde kind in de kinderrij alle verantwoordelijkheden naar je toe? Dan ontneem je de oudste of de ouders de mogelijkheid om de eigen plek volledig in te nemen. Jij neemt (gedeeltelijk) de plek van de ander in. Hoewel een daad uit liefde haal je hiermee levenskracht uit het systeem. Waarom je dit dan toch doet? Omdat jij het onverdraaglijk vindt welk lot de ander heeft getroffen. De beweging die je maakt is uit liefde. En het ontneemt de ander de mogelijkheid om lessen te leren uit hetgeen hem op zijn levenspad wordt aangereikt. Je voelt je schuldig in ‘niets doen’. Ik draag het wel!
Door klein te zijn vergroot jij je onschuld
Bovenstaand wekt de indruk dat jij altijd actief op zoek bent wat je voor de ander kunt dragen. Terwijl jouw energie juist gericht is op inhouden. Om af te wachten. De laatste plaats in te nemen. Eerst jij en dan pas ik. Als er tenminste nog ruimte over is. Hoe dichter de ander bij jou staat hoe vanzelfsprekender het voor jou is om te dragen voor de ander. Jij levert ruimte in zodat de ander ruimte kan innemen. Je voelt onschuld in het meer geven dan je past. Aannemen is lastig. Maar ik doe het voor jou. Uit liefde.
Gevoelens die je overneemt zijn niet van jou
Boosheid is eng. Woede maakt je onzeker. Je eigen woede heb je heel diep weggestopt. Het mocht en mag er niet zijn. In het lot ben je gebonden aan de ander. Jouw plichtsbesef en schaamte heeft de plek ingenomen van plezier en vrije expressie. Je hebt er moeite mee om je eigen behoeften te onderkennen. Laat staan dat je jouw behoefte vrij zou kunnen uiten. Alsof er in je keel een scheidingswand tussen je hoofd en je lijf. Gevoelens die je kent zijn vooral tertiair. Gevoelens die jij hebt overgenomen van iemand anders uit je familiesysteem. (En dat kan al in de baarmoeder beginnen)
Het opgeven van jouw illusie
Vanuit een systemisch perspectief heb je een illusie op te geven. Hierin zit het woord loslaten opgesloten. De illusie is dat je denkt iets goed te kunnen maken voor je ouders. Maar je hebt je eigen lot te nemen en af te grenzen. Want wat is jóuw taak? Die gaat in ieder geval over het ontwikkelen van je eigen wil. NEE leren zeggen. Afgrenzen. Begrenzen. Zodat jij werkelijk in contact en verbinding kunt staan met de ander. In plaats van gebonden te zijn aan de ander. Het gebonden zijn die uiterlijk een JA en innerlijk een NEE is. Je redding is dan om uit contact te gaan.
Maak ruimte voor je zelf
Het is niet zo dat je één masker- of karakterstructuur bent of hebt. Je herkent in deze en al de andere structuren vast iets van jezelf. En zijn er 1 of 2 die de boventoon voeren. Herken je veel van deze maskerstructuur? Dan is lichaamsbeweging aan te bevelen. Vrijuit bewegen. Bijvoorbeeld door te joggen. Het uiten van verborgen woede (heel diep weggestopt) dient op een veilige manier te gebeuren. Je kunt dat samen met je begeleider doen. Een andere optie is in het schrijven je woede te uiten. Het maakt je weg vrij voor dankbaarheid. Maak ruimte voor jezelf.
Hoop Loslaten, aanvaarden Alles is, overgave Brengt rust en lichtheid Vrijheid
Als je geen hoop meer hebt: een persoonlijke reflectie op loslaten, overgave en rust
Soms lijkt hoop de enige drijvende kracht die ons vooruit stuwt. “Hoop doet leven,” wordt vaak gezegd. Maar wat als je geen hoop meer hebt? Wat blijft er dan over? Deze vraag heeft mij lange tijd beziggehouden, tot ik de woorden van Bert Hellinger tegenkwam: “Als je geen hoop meer hebt, dan heb je alles.” Het raakte me diep, alsof er een sluier werd opgelicht en een nieuwe betekenis zichtbaar werd. Laat me je meenemen in mijn persoonlijke reis naar de essentie van deze uitspraak, en wat het werkelijk betekent om los te laten.
Mijn kinderlijke zoektocht naar heldendom
Als kind had ik een bijna obsessieve interesse in de Tweede Wereldoorlog. Ik verslond oorlogsboeken, gefascineerd door verhalen over heldenmoed en opoffering. Misschien was het een kinderlijke wens om mezelf te identificeren met die helden – mensen die vechten voor wat juist is, koste wat kost. Maar een vraag bleef knagen: hoe konden zoveel mensen zich zonder veel verzet overgeven aan hun lot? Was het leven niet iets om altijd voor te vechten?
Die vraag bleef onbeantwoord, tot ik onlangs opnieuw werd geconfronteerd met het idee van overgave. Niet de passieve overgave aan een vijand, maar een diepere, spirituele overgave: het loslaten van hoop op een ander resultaat, en simpelweg zijn met wat is.
Hoop en overgave: twee kanten van dezelfde medaille
Hoop wordt vaak gezien als een krachtbron. Het geeft richting, houvast, een reden om door te gaan. Maar wat als hoop juist een blokkade vormt? Het vasthouden aan hoop kan ons gevangen houden in een verwachting die misschien nooit uitkomt. Overgave, daarentegen, is geen teken van zwakte, maar een daad van innerlijke kracht. Het is accepteren wat nu is, zonder het te willen veranderen.
In dat opzicht is de uitspraak van Hellinger – “Als je geen hoop meer hebt, dan heb je alles” – geen pleidooi voor opgeven, maar een uitnodiging tot overgave. Het betekent niet dat je alles verloren hebt, maar juist dat je niets meer nodig hebt om compleet te zijn.
“Overgave is geen opgeven, maar een krachtig gebaar van vertrouwen in het moment en wat is.”
De kracht van loslaten in het sterven
Loslaten is een woord dat vaak voorbij komt in gesprekken over persoonlijke groei. Maar hoe voelt dat echt? Loslaten is niet hetzelfde als opgeven. Het is niet de strijd staken omdat je geen uitweg meer ziet, maar een bewuste keuze om de strijd niet langer te voeren. Het betekent dat je stopt met vechten tegen wat al is en je overgeeft aan de stroom van het leven.
Wat me daarbij helpt, is het besef dat alles waar we tegen vechten, groeit. Door iets niet te willen, geef je het juist bestaansrecht. Maar door het te aanvaarden, geef je het minder ruimte in je leven.
Ego als hindernis én hulpmiddel
Tijdens mijn zoektocht ontdekte ik dat het ego vaak in de weg staat van overgave. Ons ego wil controleren, beschermen, en soms zelfs overheersen. Het is erop gericht om ons te laten overleven, maar houdt ons ook gevangen in verhalen over hoe dingen zouden moeten zijn.
Toch heeft het ego ook een functie. Het volledig loslaten van het ego is voor de meeste mensen – inclusief mijzelf – niet haalbaar. Maar wat als we het ego niet bestrijden, maar aannemen zoals het is? Dat eenvoudige erkennen maakt het minder zwaar. Het ego wordt dan een deel van ons, in plaats van een tegenstander.
“Echte rust ontstaat wanneer je stopt met vechten tegen wat al is en simpelweg aanvaardt.”
Aanvaarding als ultieme bevrijding
De weg naar aanvaarding is geen gemakkelijke. Het betekent soms dat je hoop op een andere uitkomst moet loslaten. Voor mij heeft dit inzicht zich verdiept door familieopstellingen. Een van de meest krachtige ervaringen hierin is het moment dat een deelnemer volledig aanvaardt wat er is. “Zo is het,” zeggen ze dan, en er valt een last van hun schouders. Het voelt letterlijk lichter.
Een deelnemer aan een opstelling zei tegen mij: “Als ik nu op de weegschaal ga staan, moet ik minder wegen, want ik voel me zoveel lichter.” Het is die lichtheid die ontstaat als je stopt met worstelen tegen wat al is.
Overgave als kracht
Overgave voelt soms kwetsbaar. Het vraagt om vertrouwen in iets groters dan jezelf. Maar juist in die kwetsbaarheid schuilt een immense kracht. Door te stoppen met zoeken naar een andere uitweg, ontdek je de rust en volledigheid van het huidige moment.
Ik ben nog steeds gefascineerd door helden, maar mijn perspectief is veranderd. De grootste heldenmoed is misschien wel het vermogen om los te laten, om te aanvaarden wat er is, en te leven in het nu.
Wil jij dit zelf ervaren?
Misschien herken je iets van mijn zoektocht. Of misschien worstel je zelf met hoop, loslaten of aanvaarding. Weet dat je welkom bent, met al je vragen, twijfels en verwonderingen. Het pad naar innerlijke rust is niet recht, maar iedere stap – hoe klein ook – zet iets in beweging. En wie weet, voel jij je uiteindelijk ook zoveel lichter.
Weet je welkom met elke vraag, twijfel of verwondering,
Macht
voorkom keuzes
een pijnlijk verlies
schijnt aan de horizon.
Controle
Macht of Controle
Geen macht meer hebben. Machteloos zijn. Gevangen zitten in onmacht. En er is geen ontsnappen mogelijk! Veel dramatischer gaat het niet worden. Maar wat als je hoofdrolspeler blijkt te zijn in dit drama? Dan kan ik mij voorstellen dat je flink resoneert op een zin als: “Veel dramatischer gaat het niet worden”.
Of heb je nu zo iets van ‘Macht?’. Nee, daar heb ik niets mee! Oké, ik verander het woord ‘Macht’ in ‘Controle’. Wat is er dan voor jou anders? Of heeft ‘controle’ voor jou net zo’n negatieve lading? Kan ik mij voorstellen. Controle is namelijk een vorm van macht.
Verliezen heeft consequenties
Controle is ‘de macht houden’ over wat er gebeurt. Heb jij de controle over jezelf, dan heb je macht over jezelf. Hoe groter jouw macht. Hoe groter het verlies als de macht uit je handen glipt. Want macht verliezen heeft nu eenmaal consequenties. Waarvan de grootste je diep zal raken. Je hebt je zelf verloren.
Tenminste…… in jouw gedachten. In de rest van dit artikel gebruik ik het woord ‘controle’. Verliezen heeft consequenties. Maar overmatig controle houden vanzelfsprekend ook. In de praktijk blijkt iets te moeten verduren een zware taak. Maar liever het bekende dan het onbekende verduren.
Jouw existentieel verlies
Zou het dan toevallig zijn? Toevallig dat jij telkens te horen krijgt: ‘Laat het toch los’. Goed bedoelt natuurlijk, maar wat moet jij daar nu mee. Je hele leven is ingericht op controle, op macht over jezelf. Controle omdat. Ja! Waarom eigenlijk? Wat is de oorsprong? Waar komt de drang of beter, de dwang tot controle vandaan?
Waar ben je bang voor? Wat kan er gebeuren? Of…. wat is er gebeurd? Dat je deze manier van (over) leven zo hebt geïntegreerd? Dit loslaten is betekent vrijwillig een existentieel verlies ondergaan. Dát zou echt een gigantische prestatie zou zijn. Chapeau, als je dát lukt.
Ultieme overgave gevraagd
Is loslaten dan onmogelijk? Nee! Ik ben van mening dat iedereen het kan (leren). Loslaten wat jou belemmert in je levensenergie. En zijn praktijk voorbeelden genoeg. Maar niet zelden gaat daar iets groots aan vooraf. Een gebeurtenis die soms letterlijk je wereld op zijn kop zet.
Bijvoorbeeld: Ernstig ziek zonder hoop op uitzicht. Waardoor je, graag of niet, wel tot overgave wordt gedwongen. Overgeven aan wat het leven je aanreikt. Overgeven aan machteloosheid. De ultieme vorm van overgave en loslaten die we allemaal eens ondergaan is het sterven.
Je hebt altijd een keuze
Ik hoop dat ons allen het eerste bespaard mag blijven, en dat het onvermijdelijke tweede nog een geruime tijd zal duren. In de tussentijd…….. Is er werk te doen! Want je ergens aan vastklampen zal iedereen herkennen. Of het nu groots of heel klein is. Loslaten gaat niet vanzelf. Je ego zorgt daar wel voor.
Maar als je bovenstaand op je in laat werken. Dan wordt het onvermijdelijk. Dan kun je er niet meer omheen. Om geblokkeerde energie te laten stromen heb je iets te doen. Er is persoonlijk werk aan de winkel. Tenzij je natuurlijk heel bewust tot de laatste dag wil wachten. Dat kan jouw te respecteren keuze zijn.
Pittig? Nou reken maar!
Het werk wat je hebt te doen is onderzoekswerk. Leer je zelf eens kennen. Maar weet…. alles wat je van jezelf kent, dát bén je niet. Wie dan wel? Dat is nu precies het onderzoek wat je kunt starten. Met vragen als:
Wie ben ik eigenlijk?
Wat maakt dat ik doe wat ik altijd doe?
Hoe helpt mijn manier van reageren op jou, mij?
Waardoor voel ik mij bang?
Wat maakt mij boos? En wat is daarvan de onderliggende reden?
Aan wie of wat wordt ik herinnerd als ik boos wordt?
Waar voel ik opeens pijn in de buik?
Is er een trigger zodat ik weer een hoofdpijnaanval krijg?
Kun jij aannemen wat wordt gezien?
Veel onderzoek kun je zelf doen. Door open te staan voor wat er is. Door jezelf de twijfel te gunnen. En als het lukt zonder oordeel. (Een pittige opgave op zich) Het is alsof jij jezelf opnieuw ontmoet. Met andere ogen bekijkt. Vanuit een ander perspectief.
Maar, omdat het jezelf betreft meestal slechts ‘licht’ confronterend. Je leert jezelf het best kennen in de ontmoeting met de ander. Daarom een stap die je niet kúnt overslaan. Die ‘ander’ kan iedereen zijn. Je partner, je vriend of vriendin, je collega. Het is aan jou of je aan wilt nemen wat wordt gezien. dat wat de ander jou spiegelt.
Tot op de bodem. En vaak net erboven
Zo kondigde Arjen Lubach zijn onderzoeken aan. Mooie disclaimer om aan te geven dat niet overal naar is gekeken. Dat geldt ook voor jouw persoonlijk onderzoek. Altijd net boven de bodem. Daar bescherm jij jezelf onbewust teveel voor. In mijn blogs (en in de praktijk) schrijf en spreek ik over terugkerende onderwerpen.
Loyaliteit, magische liefde, van je plek gaan, jouw schaduw, afgesplitste traumatische delen etc. Bewegingen die jou helpen om bij je pijn weg te blijven. Ga je voor de bodem? Dan heb je de ander nodig. Altijd. Welke keuze je ook maakt, deze is altijd te respecteren.
Wat ik jou gun: Leer jezelf helemaal kennen
Waartoe ik je uitnodig: Kom en ga jezelf ontmoeten…..
