ik MOET!

ik MOET!

Als
wat moet
telkens niet lukt
wat zegt jouw lijf?
Waarnemen.

Stel dat je iets erg graag wilt. En je hebt alle kwaliteiten, competenties en mogelijkheden tot je beschikking om dat te realiseren. Wat staat er dan nog in de weg tussen jou en je gewenst doel? Niets zou je zeggen. En dát is vaak precies wat jij telkens opnieuw hoort.

Vervolgens wordt je voortdurend, ongevraagd, voorzien van adviezen, steuntjes in de rug, of stekelige opmerkingen. Allemaal voeding voor je twijfel. Want hoe kan het nu dat het mij niet lukt. Ik werk er zo hard voor. Doe echt mijn best! En in ons gesprek zeg je: “Ik moet” ipv “IK ga”.

Tegelijkertijd linksaf én rechtsaf willen gaan gaat niet. Als hetgeen je met je hoofd hebt bedacht haaks staat op wat jouw lijf je vertelt, dán ontstaat er spanning. Er ontspint zich een innerlijke strijd. Heel vermoeiend. Stressvol. Want spanning is gebaat bij ontspanning. Langdurig uitgerekt elastiek verliest zijn oorspronkelijke elasticiteit.

Luisteren naar wat je lijf jou vertelt is (nog) geen gemeengoed. We werden en worden (nog) niet mee grootgebracht. Terwijl de kennis al eeuwen aanwezig is. Stress is een stimulator. Het geeft je de mogelijkheid om in de overdrive te gaan. Bergen te verzetten. Maar moet vervolgens wel kunnen ontladen.

Iets najagen wat buiten je mogelijkheden ligt mislukt. Iets najagen wat binnen je mogelijkheden ligt en ondanks al je inspanning niet lukt mag je onderzoeken. Al was het alleen maar omdat jouw lichaam je signalen geeft dat JIJ iets hébt te onderzoeken.

Een oefening in gewaarzijn.

Ben je verstrikt met jouw familiesysteem? Mag het niet lukken omdat je daardoor disloyaal bent aan jouw familiesysteem? Heb je angst dat je er niet mee bij mag horen als jij jouw hart volgt? Antwoorden willen zoeken op dergelijke vragen getuigt van grote moed en verdient respect. Verwelkom Jezelf!

Heb het goed! Joan 

Succes = gemaskeerde twijfel

Succes = gemaskeerde twijfel

Wie. 
Jij bent.
Van grote betekenis.
Voor iedereen, dus JIJ.
Identiteit.


Op rekening betekent: achteraf betalen 

Van betekenis zijn. Eigenwaarde. Er toe doen. Een basisbehoefte in ons leven. Een behoefte is een noodzaak. In nood wil zeggen dat er een tekort is ontstaan. En dat resulteert automatisch in een sterke neiging tot vervulling. Dit blog gaat over die drang tot vervulling. Met ‘werk’ als vehikel om tot die vervulling te komen. Een tekort aanvullen of compenseren heeft een prijs. Die je ‘op rekening’ voor je uit kunt schuiven. Meestal.

De succesvolle opsomming 

Vertel eens, wie is………..? Een vraag die je vast wel eens hebt moeten beantwoorden. Mijn ervaring is dat de vraag veel lastiger is dan die lijkt. De vraag gaat over “Wie”. Het antwoord doorgaans over “Wat”.  Een opsomming van wat je doet en/of hebt gedaan. En hoe succesvoller iemand is (geweest), hoe gemakkelijker de woorden uit de mond rollen. De verwarring ontstaat als de vraag nog eens wordt gesteld: Vertel eens, wie IS…?

Ik ben wel oké (of toch niet helemaal?)

In het geval van een minder succesvol verhaal is het antwoord kort. Zonder die volle glimlach. Die onzekerheid verhult. Je begrijpt het al. Vertellen wie je bent is lastig. Reden: ‘Wie ben jij’ gaat over identiteit. Over het unieke wezen dat jij bent. Er is twijfel of dat goed genoeg is. Wat op zijn minst ongemakkelijk voelt. En ongemak willen we vermijden toch? Ongemak dat ontstaat uit twijfel of je wel genoeg oké bent.

Alles heeft een prijs

Succes als gemaskeerde twijfel vervuld de basisbehoefte van ‘betekenisvol’ zijn. Juist dát maakt succesvol zijn écht belangrijk. Voor jou.! En bij succesvol hoort natuurlijk ‘druk zijn’.  Als graadmeter voor succes of je jacht naar succes. Maar volgens mij gaat het dan vooral over een andere druk. Een druk die letterlijk néérdrukt. Die van pijnlijke nek en schouders. Of ‘zware benen’. Prijs voor de ontkenning van voelen wie je werkelijk bent.

Wat je doet, doet ertoe

Afhankelijk geboren maak je de beweging naar zelfstandigheid. En in die beweging ontwikkel jij je eigenheid. Je eigen identiteit. Eenmaal op weg leer jij je aan te passen aan wat de omgeving van je vraagt. In je afhankelijkheid kun je niet anders. Aanpassen als voorwaarde voor overleven. Wat je doet, doet er toe. Want in wat je doet ontdek je een positieve bevestiging. Wie je bent gaat naar de achtergond. Overleven is het doen.

Niemand kent jou zoals JIJ jezelf kent

We hebben allemaal geleerd te overleven. Zoekend naar bevestiging. Dat je er toe doet. Er mag zijn. Waard bent om te leven. Water vullen in een emmer zonder bodem? Die emmer raakt nooit vol. Dát is leven vanuit overleving. Omdat je altijd twijfelt of je genoeg hebt gedaan. Overleven heeft geholpen. Het is nu tijd om te onderzoeken wanneer je leeft én wanneer je óverleeft. Want uiteindelijk kent niemand jou beter dan JIJ.

kom jezelf ontmoeten
Je lichaam is zelfhelend

Je lichaam is zelfhelend

Vluchten, vechten of bevriezen
in beweging, in stilstand is het
lichaam een geschenk
met jouw verhaal

Een wondje op je arm?  Geen reden om een afspraak bij de huisarts te plannen. Uitzonderingen daargelaten zal de verwonding snel genezen. Daar hoef je weinig voor te doen. Een pleister misschien. Om het bloeden in toom te houden. Het blijft een opmerkelijk gegeven. Het herstellend vermogen van ons lichaam. Er is een samenhang tussen fysieke en mentale gezondheid. Stress is van grote invloed. De oorzaak van stress is heel divers. Stress is een reactie op wat jij (hebt) ontmoet in je leven. Een reactie met als doel jou te  beschermen. Vluchten? Vechten? Of bevriezen? 

Stress helpt en beperkt

Stress geeft een signaal af naar je lichaam. Wat daar vervolgens op reageert. Een prachtig mechanisme. Langdurige stress, of frequent terugkerend? Dan ontspant het lichaam zich onvoldoende. Als dat resulteert in pijn, dan pas je (vanzelfsprekend) je houding aan. Om pijn te vermijden. En omdat je niet zeurt, houd je vol. In die aangepaste houding weliswaar! Ik zelf was daardoor “het éne gat met het andere” aan het dichten. Zelfs na een geopereerde hernia in 2000 had ik mijn lesje nog niet geleerd. En ik beken dat ik ook nú nog in dat patroon kan stappen. Gelukkig minder vaak. 

Zelfhelend vermogen kent grenzen

Het zelfhelend vermogen kent grenzen. Stelselmatig overschrijden van die grenzen beperkt het vermogen tot helen. Of je nu bewust of onbewust de grenzen overschrijdt. Zelf heb ik geen hinder meer van hernia klachten. Wel van een ‘zwakke plek’ in mijn rug. Die nog steeds op kan spelen. Als de last die ik draag te zwaar blijkt te zijn. Of te langdurig belastend. Wat dan voor mij weer lastig is. In 2012 heb ik voor het eerst kennis gemaakt met de Dorn-therapie. Ik had er nog nooit van gehoord. Het bleek voor mij een succesvolle aanpak te zijn. Om tijdelijk lichter door het leven te kunnen gaan.

Een signaal functie

Sinds 2015 werk ik in mijn praktijk met mentale vragen. Vanuit systemisch perspectief kijk ik naar deze vragen. Wat is er nog meer? Vervolgens loop ik een stukje mee in het proces van de vraagsteller. Met diverse aanvullende technieken in de rugtas. Het is vertrouwenswerk. Jezelf bloot geven en openstellen is geen vanzelfsprekendheid. Tenminste niet voor iedereen. Dat respecteer ik. Wat mij steeds duidelijker is geworden is de rol van het lichaam. Het ‘voertuig’ waarin de geest en ziel mag huizen. Het lichaam heeft een sterke signaalfunctie. En kan je zoveel vertellen.

Luisteren naar je lichaam 

Waar levensvragen je parten spelen. Als piekeren vanzelfsprekend voelt. Gebeurtenissen in je leven (nog) niet verwerkt konden worden. Al dan niet traumatisch. Het heeft allemaal invloed op jouw lichaam. Maakt het lichaam alert. Zodat het jou signalen geeft om in actie te komen. Elk pijntje of ongemak is een signaal. Dat hoeft niet dramatisch te zijn. Maar het is een signaal. Kop op, doorpakken. Wat zo is gekomen, zal zo wel weer gaan. Het is morgen wel beter. Hoewel dat vaak zo is, wordt luisteren naar je lichaam daardoor minder belangrijk. En wat je niet kent, doe je minder snel.

Last: Dragen of meezeulen

Wat er in je mind afspeelt heeft zijn weerklank op je lichaam. Omdat alle je organen zijn verbonden met je ruggengraat is deze een spil in je lichaam. Het zorgt voor stevigheid, dat je rechtop kunt staan en bewegen. Rugklachten worden vaak als een tijdelijk ongemak gezien. In inderdaad, het gaat vaak vanzelf weer over, En soms niet. Of het speelt heel frequent op. Niet zelden blijkt dat er “een last” wordt meegezeuld. Of dat deze “last” te zwaar op je schouders drukt. Doet ineenkrimpen. De kans is groot dat je jouw houding aanpast. Simpelweg om pijn en ongemak te vermijden.

Van psyche naar lichaam

Ik ben geen arts en wil dat ook zeker niet pretenderen. Bezoek altijd een arts als klachten je parten spelen. Ik heb een milde werveltherapie met reden in mijn praktijk opgenomen. Een psychische last uit zich vaak in rugklachten. Van de psyche naar het lichaam. Heb je een psychische opening gevonden dan wordt je zelfhelend vermogen ‘aan het werk gezet’. Een onvermoede kracht die je bezit. Door aandacht te hebben voor dat deel van je lichaam dat lasten draagt bevordert het je zelfhelend vermogen. Ik werk vanuit een beenlengte verschil. Dat verandert je houding en heeft invloed op je organen.

Plan zelf je individuele sessie

Voor mij is de milde werveltherapie volgens Dorn een optioneel aanbod. Ter ondersteuning en versterking van je zelfhelend vermogen. Mogelijk als integraal onderdeel in begeleiding van de psyche. Het kan ook zijn dat je “alleen maar” last van de rug hebt en daarin geholpen wil worden. Dat kan. Je kunt gemakkelijk en snel zelf je individuele sessies inplannen. In drie tot vijf behandelingen zou je een verbetering moeten kunnen ervaren. Het kan echter zijn dat deze milde vorm van behandelen voor jou niet de juiste behandeling is. Neem altijd contact op met een arts bij blijvende klachten.

Tot slot

Dorn is een milde werveltherapie. Mits uitgevoerd volgens de principes van Dorn kan deze therapie in veel gevallen zonder probleem worden ingezet. Het mild corrigeren van de houding heeft effect als je (zelf) aandacht blijft houden voor je houding. Een goede conditie van de wervelkolom geeft je lichaam vorm, stabiliteit en beweeglijkheid en laat energie stromen. Enkele vraag en antwoorden lees je HIER. Schroom niet om vrijblijvend contact op te nemen voor aanvullende informatie. Via de contactpagina of stuur een appje naar: 06-41829111

Leven vanuit je Kind

Leven vanuit je Kind

Het vermogen 
om te reflecteren 
te leren en te veranderen
is een van onze unieke gaven

Ik word geraakt door onbevangenheid. Een onlangs geboren kalf dat nieuwsgierig naar het hek komt. Mijn hond Bart die zo ongelooflijk in het Nú leeft. Leeft in een jaloers makende staat van zijn. Pure onbevangenheid, onbeschadigd in het leven. Ook ik zelf zal die onbevangenheid en nieuwsgierigheid als baby hebben ervaren. Jammer dat ik daar geen actieve herinnering aan heb. Of het nu over het kalfje, Bart of mijzelf gaat, we starten in afhankelijkheid en vertrouwen. Met een groeiend nieuwsgierig zijn. Nieuwsgierig naar de wereld om je heen. Een blog over leven vanuit je Kind.

Onbevangen in het Nú

Onbevangen en ogenschijnlijk zonder last. Onschuldig. Het jonge leven als hierboven roept vertedering op. Een puppy hond draagt de geur van een puppy met zich mee. Wat maakt dat andere honden meer verdragen van de jonge hond. Opmerkelijk toch? Er is blijkbaar een tijd ‘gereserveerd’ voor verkennen, ontdekken en leren. Voor kinderen werkt dat op een vergelijkbare wijze. En er zijn grote verschillen. Wij mensen hebben moeite om in het Nú te zijn. En nog lastiger om daar te kunnen blijven. We dragen van alles met ons mee. En onbewust dragen we veel over op de ander. 

Het Kind in je volwassen leven

Als kind leer jij je te verhouden tot de wereld om je heen. De omgeving, de ouders, als kind wordt je meegenomen in die werkelijkheid. Je leert vanuit een kinderlijk perspectief. Je leert je aan te passen. Met maar 1 doel: Overleven. Je ‘schrijft’ gedurende je kindertijd je eigen script hoe te leven. In die aanpassing laat je iets van het natuurlijke Kind in jou los. Het is niet weg. Het mag er gedoseerd wel zijn. Maar alleen daar waar de omgeving voor jou veilig genoeg is. Hieronder lees je meer over het vrije of natuurlijke Kind en het aangepaste Kind. En hoe dit doorwerkt in je volwassen leven.

Bewegen met wisselend resultaat

De titel is “Leven vanuit je Kind”. Kind met een doelbewuste hoofdletter. Kind als onderdeel van jouw ego. Het ego dat wordt opgedeeld in drie egotoestanden: Ouder-Volwassen-Kind. De egotoestand Ouder wordt opgesplitst in Voedende Ouder en Structurerende of Kritische Ouder. De Kind egotoestand wordt opgesplitst in het Vrije of Natuurlijke Kind en het Aangepaste Kind. De Volwassen egotoestand kent geen opsplitsing. Het is geen streven om bepaalde egotoestand te vermijden. We bewegen ons allemaal dagelijks door de verschillende toestanden. Met wisselend resultaat

Als spontaniteit verdwijnt 

In de vrije Kind egotoestand herken je vast iets van de eerste alinea’s. Spontaan; Authentiek; Nieuwsgierig. Met open blik naar de wereld. En deze egotoestand heeft ook de kant van: Egocentrisch; Roekeloos; Onrijp. Leven vanuit je Vrije Kind egotoestand roept doorgaans een reactie op vanuit de Ouder egotoestand. Kritisch, veroordelend of een ongevraagd advies. Wat is dan daarop jouw reactie? Is je spontaniteit opeens als sneeuw voor de zon verdwenen? Of vermijd je juist op voorhand jouw Vrije Kind egotoestand? Omdat je deze reactie zo goed herkend van ‘toen’.

Het kinderlijk perspectief is beperkt

Als geschreven, past een kind zich aan de omstandigheden aan. “Als ik doe wat Mama en Papa willen dan zullen ze mij niet verlaten” Kinderlijk? Ja. Het perspectief van het kind is immers beperkt. Het Aangepast Kind egotoestand kent een plus- en een min-kant. De positieve kant wordt gekenmerkt door: Gehoorzaam; Samenwerkend; Volgend. Vanuit deze egotoestand heb je aandacht voor je persoonlijke behoefte én het algemeen belang. Je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om het algemeen belang te laten prevaleren boven je persoonlijk belang.

Stap over naar een andere toestand

Het Aangepaste Kind egotoestand kent ook een negatieve kant. Woorden die daarbij passen: Onderdanig; Klagend; Overaangepast; Rebels. Wat je doet is je afhankelijk maken. Afhankelijk van de situatie of afhankelijk van de ander. Het brengt je in de positie van slachtoffer. Je nodigt de ander uit tot redden. Wat de ander vervolgens met gemak afwijst. De dramadriehoek is een feit. Een situatie die pas stopt als je er samen uit kunt stappen. (Volwassen egotoestand) Je kunt ook weglopen uit de driehoek. Dan start deze bij een nieuwe ontmoeting als vanzelf weer op.

Jezelf ontmoeten. Dat kan pijnlijk zijn

Reageer je als volwassene vanuit een negatieve AK egotoestand dan misken je een mogelijkheid in jezelf. De mogelijkheid die iedereen heeft. Namelijk: Vragen naar hetgeen JIJ nodig hebt. Dat houdt in dat je jouw eigen behoefte onderkent. En deelt. In plaats er vanuit te gaan dat de ander jouw behoefte wel (h)erkent. Is klagen of rebels zijn dan per definitie af te keuren? Volgens mij niet. Je kunt wel onderzoeken of deze aanpak voor die situatie het meest effectief is. Jezelf ontmoeten. Bewust worden van je eigen gedrag. Kennismaken met je eigen schaduw. Hoe pijnlijk dat ook kan zijn.

En er is schaamte

Inmiddels ben ik het getal 60 in levensjaren gepasseerd. En nog steeds pas ik álle egotoestanden toe. En nog steeds heb ik het ideale beeld van altijd effectief zijn in mijn handelen niet bereikt. Ja, ik heb stappen vooruit gezet. Ik ben mij ervan bewust geworden hoe mijn ego werkt. En ja, enkele resultaten daarvan zijn omhuld met schaamte. Had ik maar…. En ik weet, zo werkt het niet. Het leven is een aaneenschakeling van lessen die je mag leren. Dat besef zit in mijn bagage. Het helpt mij om milder te zijn voor mijzelf én de ander.

Kom jezelf ontmoeten op jouw tempo

Er zit altijd een laag onder de laag die wordt gezien en aangekeken. De eerste 1000 dagen na conceptie drukken een stempel op iemands ontwikkeling. Leven vanuit je Kind (met hoofdletter) gaat over de betekenis die je hebt gegeven aan wat jij hebt ontmoet in je leven. En waar je zoveel bevestiging hebt gevonden. Zodat de gedachte “zo ben ik nu eenmaal” in je aangepast gedrag plausibel klinkt. En in die uitspraak doe jij jouw behoeften en jezelf tekort. In mijn begeleiding is dit een van de mogelijkheden ter ondersteuning van jouw proces. Dat zich altijd en alleen op jouw tempo ontvouwd.

Kleur bekennen

Kleur bekennen

Denk niet wit, denk niet zwart 
denk niet zwart-wit 
maar in de kleur van je hart 

Kleur. Het is 45 jaar geleden en toch komt die gebeurtenis vanuit het onbewuste telkens weer naar de bovenlaag. Een gebeurtenis die voor mij alles te maken had en (nog steeds) heeft met kleur. En de verwarring die kan ontstaan in kleur.

Denk niet wit, denk niet zwart, maar in de kleur van je hart zong Frank Boeijen 40jr. geleden nav de dood van Kerwin Duinmeijer in 1983. In dit blog een bespiegeling over kleur. Over zwart en wit, kleuren die beide niet als kleur worden gezien. Zwart en wit, uiteinden van een spectrum. Het één weerkaatst en geeft terug, de ander absorbeert en laat het ‘verdwijnen’. En er is meer!

De stroom van het leven

Een zwartkijker is iemand met een sombere blik. Iemand die het leven zwaar neemt. Meegaan in de stroom van het leven en je daaraan overgeven (b)lijkt onbereikbaar. Wit is een ‘kleur’ aan het andere uiterste van het spectrum. Op zoek naar de tegenhanger van zwartkijker trof ik op het WWW deze zin in het Nederlands Dagblad: De Witkijker leest en denkt in deze donkere maanden na over het nieuws en signaleert verhalen die hoopvolle ontwikkelingen laten zien, als tegenwicht voor de dagelijkse stroom onheil. Hoop en positiviteit als tegenhanger van de sombere (negatieve?) kijk op het leven. 

Wij en zij – de tegenstelling

In eerdere blog-artikelen heb ik geschreven hoe wij mensen groepsdieren zijn en dat het (evolutionair) belangrijk is om deel uit te maken van een groep. Er zijn boeken vol geschreven over dit onderwerp. Ik zelf laat mij hierin graag inspireren door de boeken van Piet Weisfelt. Je kleur bekennen is jezelf in de groep plaatsen die deze kleur onderschrijft. Dat geeft stevigheid, houvast, controle, rugdekking. Je weet je gezien en om de identiteit van de groep te waarborgen is het gemakkelijk om je af te zetten tegen groepen ‘met een andere kleur’. 

Conformeer of vertrek

De verzuiling die we hebben gekend in Nederland is een goed voorbeeld van samenklonteren en afwijzen. Er was geen ruimte voor de kleuren die bestaan tussen zwart en wit. De sociale groepscontrole was daarvoor te groot. Er zit veel veiligheid opgesloten in deze samenklontering. JIJ hoort erbij! De voorwaardelijkheid zit er dan in dat jij je wel hebt te conformeren aan de groep. Anders lig je eruit. Hoor je er niet meer bij. De grens opzoeken was daardoor een risicovol pad. De meeste groepsleden kozen angstvallig voor het zich conformeren aan de groep. Zonder zich er slecht bij te voelen.

Wat moet JIJ wel niet van mij denken

Losbreken uit de voorwaardelijkheid van de verzuiling was als een bal die te lang onder water was gehouden. De opgebouwde druk zorgde ervoor dat het verlaten van groepsidentiteit doorschoot naar individualisme. Een nieuwe heilige graal. Ergens van losrukken is een proces van spanning opbouwen en ontladen. Als twee mensen zich achterover hangend aan elkaar vasthouden en elkaar vervolgens plotseling loslaten dan zijn twee mensen hun stevigheid kwijt en kun je eigenlijk alleen maar vallen. Het vastklampen aan een (vermeende) groep hoorde ik onlangs nog in de opmerking: “Als ik dát doe, wat moeten de mensen dan wel niet van mij denken?

In het grijs ben je op jezelf aangewezen

Het is goed of het is fout. Wat de uitkomst is, hangt af tot welke groep je behoort. Nu is dualiteit iets wat in heel ons leven speelt. De vraag is hoe jij je kunt verhouden tot beide polariteiten. Kun jij van het een naar de ander bewegen? Of zit je vast in het uiterste punt van een polariteit. Hieronder een paar voorbeelden van polariteiten:

  • Vertrouwen-Wantrouwen; 
  • Schuld-Onschuld; 
  • Strijd-Overgave
  • Man-Vrouw
  • Samen-Apart
  • Autonomie-Twijfel/Schaamte
  • Leven-Dood
  • Drama-Eigen Plek

Tussen Zwart en Wit zitten ongelooflijk veel nuances van grijs. En het is juist in dat grijs waarin je op jezelf bent aangewezen. Een plek van verwarring.

Een poort naar een nieuwe realiteit

De verzuiling is maar een voorbeeld. Het losmaken van de verzuiling, de ontkerkelijking die daar onlosmakelijk mee verbonden is. Het geeft verwarring. Heel veel verwarring. En dat is nodig. Want verwarring is de poort naar een nieuwe realiteit. Dat wij het als mensen moeilijk vinden hoe om te gaan met deze verwarring zien we in het ontstaan van allerlei nieuwe groepen. Er wordt een nieuw houvast gezocht. Waar hoor ik bij? En wie hoort daar vervolgens vooral niet bij? De identiteit wordt opnieuw ontleend aan de groep. Is er voor jou nog ruimte voor de vragen: “Wie ben ik in het geheel?”; “Wie ben ik ten opzichte van jou?”

Door de verwarring heen: Vertrouwen

Denk niet wit, denk niet zwart, denk niet zwart-wit. Denk in plaats daarvan in de kleur van je hart. Je kunt het beluisteren als een aanklacht. Maar ook als een aanmoediging!Een aanmoediging om door alle verwarring heen te blijven vertrouwen. En dat vertrouwen begint als altijd weer bij jezelf. Pas als jij jezelf kunt vertrouwen en lief te hebben ben je in staat een ander te vertrouwen en lief te hebben. Het leven leven is de energie laten stromen. Meegaan in de flow, aannemen wat voorbijkomt in het vertrouwen dat jij mee en op kunt gaan in de levensstroom.

De twijfel is lang gebleven

45 jaar geleden – Hemelvaartsdag. Als altijd op een donderdag. Een christelijke feestdag. Een vrije dag. Blijkbaar een prima dag om de dakspanten te plaatsen op de door mijn vader zelf gebouwde bungalow. Een dag met een moment van verwarring. Van twijfel. Ik was mij zo bewust van die verwarring dat ik die tot op de dag van vandaag dit nog kan oproepen. Kan dit wel? Mag dit wel? Op Hemelvaartsdag? Natuurlijk heb ik er geen vragen over gesteld. Maar de twijfel is lang gebleven. Kan iets een beetje goed of een beetje fout zijn? Er zijn veel van die verwarrende momenten in mijn leven geweest. Wegdrukken en conformeren is de eerste impuls, de gedachte toelaten dat ik er zélf iets van mag vinden krijgt steeds meer voet aan de grond.

Het huis staat er nog steeds, stevig gebouwd. Een huis met plezierige én verdrietige momenten. En ook dat is een polariteit waartoe ik mij heb te verhouden.