Verbinding of doorwerken? De worsteling van een vijftiger
Werken
Niet zeuren
Altijd maar doorgaan
Wat als alles verandert?
Verbinding
Verbinding of doorwerken? De worsteling van een vijftiger die vastloopt in zichzelf
De man in dit verhaal is een vijftiger. Opgegroeid in een gezin waar hard werken gelijk stond aan deugdzaamheid. Zijn ouders leefden volgens de calvinistische arbeidsethiek: “Niet zeuren, maar doen.” Het was een duidelijke boodschap die hij van jongs af aan mee kreeg. Plichtsbesef, doorzettingsvermogen en resultaatgerichtheid waren de belangrijkste waarden. Deze overtuigingen vormden zijn wereldbeeld en bepaalden jarenlang hoe hij naar zichzelf en anderen keek.
Hij heeft altijd hard gewerkt. Of het nu in zijn carrière was of in het dagelijks leven, hij deed wat nodig was. Efficiënt, zonder omwegen en met een focus op het eindresultaat. Maar ergens onderweg begon er iets te wringen.
De teleurstelling groeit
Zijn werk was zijn trots, maar ook een bron van toenemende frustratie. Collega’s die niet dezelfde inzet toonden, vrienden die afspraken afzegden, en familieleden die hem niet leken te begrijpen—het voelde alsof iedereen om hem heen hem in de steek liet.
Hij dacht vaak: Waarom kunnen mensen niet gewoon hun verantwoordelijkheid nemen? Waarom maken ze alles zo ingewikkeld? Steeds vaker merkte hij dat zijn relaties oppervlakkig waren geworden. Hij kreeg geen energie meer van gesprekken en voelde zich steeds verder verwijderd van de mensen om hem heen.
Totdat het echt niet meer ging. Hij voelde zich letterlijk vastlopen, zowel fysiek als mentaal. Hij werd hondsmoe en eenzaamheid sloeg toe.
De woorden die alles veranderden
Op een dag, tijdens een gesprek met een goede bekende, kreeg hij een opmerking te horen die zijn wereld op zijn kop zette “Misschien is je manier van kijken te rechtlijnig. Wat als er meerdere waarheden zijn, niet alleen die van jou?” Hij wilde eerst niet luisteren. Zijn manier van werken, zijn normen en waarden—dit was toch wie hij was? Maar de woorden bleven hangen. En toen kwam de volgende klap:
“Misschien houdt de ander jou wel een spiegel voor. Wat als hun gedrag iets zegt over hoe jij je opstelt?” Het voelde alsof de grond onder zijn voeten verdween. Het idee dat hij niet de enige met een waarheid was, was al een worsteling, maar het idee dat zijn teleurstellingen misschien iets over hém zeiden? Dat was bijna ondraaglijk.
“Verbinden is luisteren zonder oordeel, jezelf herontdekken en anderen ruimte geven. Daar begint echte groei.”
Een zoektocht naar verbinding
De woorden bleven malen in zijn hoofd. Hij begon zichzelf vragen te stellen. Wat wilde hij écht? Waarom voelde hij zich zo vaak onbegrepen? En waarom leek hij zich steeds meer af te sluiten van anderen?
Langzaam ontdekte hij dat er een andere manier van omgaan met mensen mogelijk was. Een manier die niet gericht was op controle, efficiëntie of het afdwingen van resultaten, maar op verbinding. Maar hoe deed je dat zonder jezelf te verliezen?
Verbindend communiceren: een eerste stap
Verbindend communiceren was een begrip waar hij weinig mee had. Voor hem klonk het vaag en idealistisch. Maar toen hij er dieper in dook, ontdekte hij dat het iets heel concreets kon zijn. Het ging niet om het opgeven van zijn normen en waarden, maar om een andere manier van luisteren en reageren. Bij verbindend communiceren gaat het om:
- Waarnemen zonder oordeel:
In plaats van te denken dat iemand “lui” is of “niet luistert,” probeerde hij objectief te kijken naar wat er gebeurde. Wat zei de ander echt? Wat deed de ander precies?
- Gevoelens en behoeften benoemen:
Hij leerde dat frustratie vaak voortkomt uit onvervulde behoeften. Zijn teleurstelling over collega’s ging bijvoorbeeld over zijn behoefte aan samenwerking en wederzijds respect.
- Verbinding zoeken:
In plaats van eisen te stellen, leerde hij vragen te stellen. “Hoe kunnen we dit samen oplossen?” in plaats van “Waarom doe je niet gewoon wat ik zeg?”
Het was een enorme uitdaging, want het dwong hem zijn vaste overtuigingen los te laten. Maar het leverde ook iets op. Hij begon meer begrip te krijgen voor anderen en hun perspectieven. En in plaats van zich alleen te voelen, merkte hij dat gesprekken en relaties langzaam dieper werden.
In balans blijven met jezelf
Hoewel hij leerde zich meer te verbinden, bleef hij trouw aan zichzelf. Hij ontdekte dat hij geen compromissen hoefde te sluiten over zijn waarden. Zijn arbeidsethiek was nog steeds belangrijk, maar hij leerde ruimte te maken voor andere manieren van denken en werken.
Wat hem vooral hielp, was het besef dat verbinding niet betekent dat je altijd gelijk moet hebben of alles moet opgeven. Het betekent dat je bereid bent te luisteren, te reflecteren en samen te werken.
“Hard werken bracht succes, maar verbinding bracht rust. Soms is stilstaan de grootste stap vooruit.”
Een nieuw perspectief
Waar hij vroeger dacht dat doorwerken de oplossing was voor alles, begrijpt hij nu dat mensen meer zijn dan hun taken. Dat verbinding soms belangrijker is dan efficiëntie. En dat het niet erg is om af en toe stil te staan en jezelf de vraag te stellen: Wat heb ík nodig, en wat heeft de ander nodig?
Hij voelt zich nog steeds niet altijd comfortabel met deze nieuwe manier van denken. Maar hij merkt dat het hem rust geeft. Hij kan weer ademhalen.
En als hij terugkijkt op zijn oude overtuigingen, ziet hij niet alleen de kracht, maar ook de beperkingen ervan. Door hard te werken heeft hij veel bereikt. Maar door te verbinden, heeft hij zichzelf teruggevonden.
Conclusie
Leven in verbinding is een reis. Een reis waarin je jezelf mag blijven, maar ook ruimte maakt voor de ander. Soms betekent het loslaten, soms betekent het accepteren. Maar bovenal betekent het dat alles wat er is, mag zijn. Pittig? Ja! Maar je opbrengst is groot.
Heb het goed.
Joan