Waarom echte acceptatie pas ontstaat als je lijf mee mag doen

Je hoofd is sneller dan je hart

Acceptatie door te voelen met je lichaam. Dat is andere koek. Want we zijn goed in ‘hoofdwerk’ geworden. Dingen begrijpen. Inzicht krijgen. Er woorden aan geven. Vaak zelfs voordat we echt hebben gevoeld wat er gebeurd is. “Ik heb het een plek gegeven,” zeggen mensen dan. En ergens klopt dat ook — maar wat als dat plekje vooral in je hoofd zit?

Acceptatie is geen besluit. Het is iets dat zich aandient als je ruimte maakt voor de waarheid van je lichaam. En juist dáár wringt het soms.

Het lijf onthoudt wat jij vergeet

Trauma en ingrijpende gebeurtenissen nestelen zich niet alleen in ons geheugen, maar ook in ons lichaam. De spanning, de verkramping, het bevriezen – ze zitten soms nog in onze spieren, in onze ademhaling, in onze spijsvertering.

Dat is geen zwakte. Het is wijsheid. Je lichaam is niet ‘achtergebleven’, maar bewaart informatie waar je met je verstand niet bij kunt. Het vraagt om een andere benadering dan praten en analyseren. Het vraagt om vertragen. Voelen. Lichaamsbewustzijn.

Hoe weet je of je lijf nog niet mee is?

Drie signalen van het lichaam

• Je blijft geraakt worden in vergelijkbare situaties, ook al snap je waar het vandaan komt.

• Je voelt onrust of spanning in je lichaam, zonder duidelijke aanleiding.

• Je klapt dicht of verstart, ondanks dat je juist open wilt blijven.

Deze signalen wijzen erop dat er nog iets in je systeem zit wat niet geïntegreerd is. Niet omdat je het verkeerd hebt gedaan, maar omdat er nog iets gevoeld wil worden — op een diepere laag.

Het lichaam als poort naar echte acceptatie

In mijn werk met cliënten zie ik vaak dat de echte doorbraak komt als het lichaam mee mag doen. Als we samen stilstaan bij wat voelbaar is in het lijf, zonder het meteen te willen oplossen.

Soms gebeurt er dan iets heel eenvoudigs, maar wezenlijks: iemand haalt voor het eerst écht adem. De schouders zakken. Er komt ruimte voor verdriet, of juist voor rust. Het lichaam toont acceptatie.

In systemisch werk zien we het lichaam niet als bijzaak, maar als drager van het verhaal. In een opstelling zie je letterlijk hoe het lichaam reageert op verstrikkingen, rollen of onverwerkte pijn. En juist doordat het voelbaar wordt, kan het beginnen te veranderen.

Oefeningen om je lichaam te betrekken bij acceptatie

1. De ‘check-in’

Ga zitten en sluit je ogen. Richt je aandacht op je buik, borst, kaken. Hoe voelen ze? Niet analyseren, gewoon zijn.

2. Ademen met aandacht

Leg een hand op je hart, én op je buik. Adem rustig in en uit. Vraag jezelf zachtjes: Wat heb ik nu nodig?

3. Lichaamsgerichte dagboekvraag

Schrijf eens op: Waar voel ik nog spanning als ik denk aan ………? Wat zou mijn lichaam willen zeggen als het kon spreken?

Deze oefeningen lijken klein, maar openen vaak een deur naar dieper contact met jezelf. Naar gevoel dat erkend wil worden.

Acceptatie is geen eindpunt

Echte acceptatie voel je. Niet omdat je jezelf hebt overtuigd, maar omdat je de strijd opgeeft. Omdat je iets in jezelf durft toe te laten wat eerst te pijnlijk of verwarrend leek.

Het hoofd kan verklaren en analyseren. Maar het lichaam heeft een andere taal. Als je dat tempo respecteert, ontstaat er ruimte voor rust. Voor innerlijke bevrijding.

Wil je dat ik met je meekijk?

Voel je dat je hoofd al verder is dan je hart? In mijn praktijk in Drenthe werk ik met beide: met inzicht én met wat voelbaar is in het lijf.

Via systemisch werk, opstellingen, adem en milde lichaamsgerichte oefeningen help ik je om contact te maken met wat nog vastzit in je systeem.

Meer lezen? Dit blog over acceptatie is wellicht voor jou interessant: