Kracht neemt ruimte maar is topzwaar door een wankele basis Kwetsbaar
Het is stil in de tuin. Ik hoor het hek opengaan en de hond slaat aan. Er komt iemand aangelopen. Hij wordt verwacht, dus dat is helemaal oké. Ik schuif de deur open en heet hem welkom. De man, groot en breed stapt naar binnen. De hele ruimte is gevuld.
Er zijn nog geen vijf woorden gesproken. Toch ontvouwt zich al een verhaal. Die brede borstkas, een tikkeltje opgeblazen, gedragen door twee niet al te stevige benen. Dit herken ik. Lichaamstaal vertelt. De nuances worden straks vanzelf ingevuld. Ik ben benieuwd welke vraag de man heeft meegenomen naar mijn praktijk.
Deze cliënt van vandaag wordt in zijn leven opeens tegengewerkt. Juist hij, die altijd alles onder controle had. Ik merk aan alles met hoeveel tegenzin hij op zijn stoel zit. Ik zeg dat ik het begrijp. Je bent immers gewend je eigen boontjes te doppen. Jij bepaalt wat er gebeurt.
Als het jou houvast geeft om alles zelf te doen. Omdat je dán de controle hebt. Dan vraag je niet zo snel hulp. Hulp vragen maakt kwetsbaar. Ben je kwetsbaar, dan wordt je geraakt. Het is jouw diep ingesleten kinderlijke overtuiging. Die als een dikke deken je pijn heeft toegedekt.
Iets in beweging zetten wat tegen je overtuiging indruist. Dat is als een brand blussen met benzine. Dat voelt niet als de beste oplossing. Voor deze client: de regie en de controle verliezen. Van de rots af komen en zich kwetsbaar opstellen. Gelijkwaardigheid is nu delicaat en van groot belang.
Ik leg zijn vraag naast een aantal praktijkvoorbeelden uit mijn praktijk. Er wordt veel geworsteld met vergelijkbare vragen. En toch zijn ze uniek, Intuïtief wordt een snaar geraakt. Er ontstaat iets van ontspanning. De eerste stap is de grootste stap. Ik confronteer je liefdevol. Je komt vandaag immers iets halen?
Deze client herkent veel van zichzelf in een bepaalde maskerstructuur. Klik HIER om het blog van dit daadkrachtige masker te lezen.
Geven zonder ontvangen jezelf kunnen redden verstopt een diepe pijn Ontvangen
Niemand zorgt voor mij! Zonder uitroepteken klinkt het als een jammerklacht. Nu is het een statement. Een waarmee jij je medemens op afstand houdt. Waarom? Omdat jij jezelf wel redt? Jij je schouders wél kunt ‘rechten’? Een statement is een persoonlijke schreeuw. Onhoorbaar. Ongewenst. Vanuit de diepte van je hart.
Het komt zelden voor dat jij je uitspreekt. Uitspreekt over wat jou raakt. Dat bewaar je voor jezelf. Liever nog stop je die onuitgesproken gedachten diep weg. Zodat ze er niet zijn. Herken je hierin iets van jezelf? Zonder gelijk deze mail te sluiten?. Dan buig ik diep voor jou.
Zorgen voor de ander is zelf een stapje terug doen. Je weet gewoon wat de ander nodig heeft. Zorgen als verzorgen en ontzorgen ligt dicht bij elkaar. Ont-zorgen gaat over zorg wegnemen. Verzorgen is juist zorg geven. Zorgen lijkt daarmee twee betekenissen te hebben. Vervang zorgen eens door verantwoordelijkheid.
Zorgen voor elkaar is heel natuurlijk. Het omzien naar elkaar past bij ‘groepsdieren’. Dat is inclusief zorg geven en/of zorg wegnemen. Ik ben van mening dat iedereen evenveel behoefte heeft aan zorg van de ander. Al lijkt de praktijk dat te logenstraffen. Omdat zorg gelijkgesteld wordt aan zwak zijn.
Niemand zorgt voor mij. Ik herken deze uitspraak als aanklacht én als overwinningskreet. En in beide gevallen gaat het over miskennen van een eigen behoefte: Er mogen zijn met wat er is. Bij die pijn wegblijven is een onbewuste drijfveer. Veel geven en weinig kunnen/willen ontvangen is een signaal.
Jezelf kennen. Waarom doe ik ‘de dingen’ zoals ik die doe? Wat ligt daar aan ten grondslag? Het is je verkenningstocht die raakt aan verstopte pijn. En dát is écht zorgen voor de ander. Omdat je dan de verantwoordelijkheid kunt laten waar die hoort. Met balans in geven en ontvangen.
Beschermd afgewezen maar bevroren verbonden deel verlangen van het hart Geheeld
Trauma is niet nieuw. Al lijkt het een nieuwe hype, dat is het niet. Wat je aandacht geeft, wat zichtbaar mág worden, zal uiteindelijk meer zichtbaar zijn. Als ik schrijf over trauma dan heb ik het over een psychische wond. Een wond die is ontstaan na een intense gebeurtenis waarin jij je machteloos overgeleverd hebt gevoeld. En waarna er geen mogelijkheid is geweest om je te ontladen.
Je bevriest als het ware in de situatie. Je houdt ‘het moment’ vast. En als er nadien geen ruimte is/mag zijn voor jouw gevoelens zul je deze gevoelens uitschakelen. Dat uitschakelen gaat zo grondig dat je niet meer bewust bent van die gevoelens. Hoewel uit het geheugen verbannen zijn ze niet weg. Ze worden opgeslagen in je lichaam. Zetten zich vast in je lijf.
In een psychisch trauma wordt de verwonding, dat wat je niet mag voelen, afgesplitst. Een deel van jou ‘doet niet meer mee’. Een ander deel blijft opmerkelijk kalm en nuchter, doet wat er gedaan moet worden. Met die overleving wordt het trauma ingekapseld. Met dit psychisch trauma is een deel van jou afgesplitst. Wat eens ‘heel’ was, een geheel, is na het trauma opgedeeld.
Je kunt je voorstellen dat iets wat niet is verwerkt blijft bestaan. En wat is opgeslagen in je lijf geef je epigenetisch door. Dat maakt dat trauma’s van voorgaande generaties ook nú nog een rol kunnen spelen. Er is iets in de tijd niet voltooid. En onvoltooid verleden tijd blijft op de deur kloppen. Net zo lang tot het wordt aangekeken en kan ontladen. Hoe pijnlijk dit ook is.
Niemand zoekt voor zijn plezier de pijn op. Het liefst manoeuvreer je daarom heen of aan voorbij. Of het nu een persoonlijk doorgemaakt trauma is of een generationeel trauma. Het verleden oprakelen, opgraven. Veel mensen die mijn praktijk bezoeken zitten daar niet op te wachten, “Wat heeft het voor zin. Ik heb het altijd wel goed gehad. Nee……. Ik kom voor iets wat nú speelt. Het zou fijn zijn als ik daarmee geholpen kan worden.”
Trauma brengt trauma voort. Het besef dat je met afgesplitste delen niet volledig kunt leven is vaak een schok. En helemaal met het besef dat je dit door kunt geven. Onverwerkt verleden is een lotsbestemming. Het blijft zich herhalen. Je Je afgesplitste delen leren herkennen en vervolgens weer integreren in jezelf door jezelf te ontmoeten.
Weet je van harte welkom op een van de geplande Opstellen van het Verlangen.
Leven met verlangen vervuld van verdriet een liefdevolle betekenis geven. Sterven
Inspiratie halen uit de dood en uit het sterven. Dat lijkt een grote opgave. Niet zo gek als je beseft welke plaats de dood inneemt in ons leven. Hoewel dat eens anders is geweest. De dood is een wedergeboorte. De start van een nieuw begin. Dood heeft een hoopvolle betekenis.
Maar om dood te gaan heb je eerst te sterven. Overgaan van het bekende naar het grote onbekende. Een ultieme vorm van loslaten. Een proces, omkleed met verhalen. Met metaforen die trachten betekenis te geven. Troost. Ontspanning. Overgave. Helpend om jouw ego zijn macht over jezelf op te kunnen geven.
Zo bezien maken we de dood vaker mee dan gedacht. De dood is afgescheiden worden van wat er was. Noodzakelijk. Om ruimte te maken voor het nieuwe. In het woord afgescheiden zit het afscheid opgesloten. Rouwen om het verlies, het gemis. Om uiteindelijk betekenis te geven. De cirkel van leven.
Er leeft veel verlangen in ons. En verlangen wordt op het hart wordt gedragen. Het hoofd, het verstand, weet dit verlangen echter goed te beteugelen. Met praten en beredeneren zet je jouw hart buitenspel. En daarmee je verlangen. Om je verlangen toe te laten heeft er eerst iets te sterven.
Je ego weet echter het ‘langen’ of het ‘lonken’ ver van jou te houden. Omdat in het onvervulde een onbekende onveiligheid schuilt. Weet dat je ego maar één opdracht heeft: Het waarborgen van jouw veiligheid. Om je verlangen te vervullen heb je symbolisch dood te gaan. Je af te scheiden.
Het afscheiden is jouw sterven. Kunnen rouwen om wat er niet meer is, Betekenis leren geven. Ruimte maken voor het nieuwe, je nieuwsgierigheid, het verlangen. Elke verandering gaat gepaard met loslaten. Weet dat het nieuwe er pas écht kán zijn als het oude is geëerd. In het groot en klein.
Ongeschreven altijd aanwezig de familie groep bevestigd met spelregels het Geweten
Ongeschreven regels. Onuitgesproken nemen ze veel ruimte in. Uitgesproken klinken ze als: “Zo doen wij dat bij ons”. In die zes woorden wordt de groep bevestigd. En het is een uitnodiging. Jij mag bestaansrecht en veiligheid ontlenen aan je oorsprong. Het voortbestaan van de groep vraagt jouw lidmaatschap. Ongeschreven geweten.
Het geweten is een hulpmiddel. Het geeft een kader hoe om te gaan met het leven. Naast een persoonlijk geweten heeft ook de groep een eigen geweten. Heet de groep ‘Familie’? Dan noemen we dit het familiegeweten. Het kader is niet uniform en gelijk voor elke familie. En dat is juist in deze tijd goed zichtbaar. Aan wie, of welke ,of wat ben jij deze komende dagen loyaal? En wie of wat laat je daarmee los?
‘Pas toen ik verkering kreeg’, sprak een cliënte, ‘zag ik opeens hoe het óók kon zijn. Dat er ook andere regels kunnen gelden in een gezin. Best verwarrend. Want het was fijn bij mijn vriend thuis. Was er vaak en graag. En ik voelde de teleurstelling thuis’. Je afzetten of vervreemden van ‘de groep’ zet je buiten die groep. Dat voelt dan misschien wel vrij, maar de spagaat van loyaliteit zet een prijs op de verworven vrijheid.
Het familiegeweten is de overlevingsstructuur van een groep. En van het individu. Je bent als kind afhankelijk van die groep. Dus pas jij je aan. Loyaliteit verzekert jou van een plaats in die groep. Bewust zijn van het familiegeweten is je bewust worden hoe je bent verbonden of gebonden. Traditionele gebruiken ondersteunen het geweten.
Tradities en rituelen hebben vooral als doel om de kaders van de groep te onderstrepen . Met het verdwijnen van rituelen verdwijnt er tegelijkertijd een vorm van houvast. De consistentie van de groep verwordt tot ‘los zand’. Een verzameling individuen. Losgeweekt van de groep en tegelijkertijd worstelend met onuitgesproken loyaliteit.
Wij mensen hebben elkaar nodig. Juist nu het velen zo goed gaat, meer dan ooit. Als mens besta je alleen in de ogen van de ander. De vragen die je jezelf de komende dagen (en ook daarna) kunt stellen is: “Hoe gebonden voel ik mij?” en “Hoe staat dit mijn verbonden zijn in de weg?” Welke oude of juist nieuwe rituelen kunnen mij ondersteunen in het welkom weten in deze wereld?
Ik wens je dat jij ook de komende dagen precies krijgt wat JIJ zo nodig hebt: Je gedragen weten.
