Fundament draagt geduldig een onmogelijk gewicht maar alleen in balans. Draagkracht
De fundering van een huis zorgt voor een verdeling van al het gewicht dat erop rust. Wordt het gewicht onregelmatig verdeelt, dan treedt er spanning op in de muren van het huis. De buiten- én de verbonden binnenmuren. De constructie wringt. Scheuren in de muren zijn waarschijnlijk het onvermijdelijke gevolg.
Jouw benen dragen met de wervelkolom je lichaam. Als fundering van het geheel. Is er beenlengte verschil, dan worden de benen ongelijk belast. Het bekken gaat scheef staan en de wervelkolom wringt. Om onbalans te corrigeren wringt de wervelkolom zich in bochten voor draagkracht. Met gevolgen voor de hele ‘constructie’.
Dorn-therapie is een milde werveltherapie. Gericht op corrigeren van beenlengteverschillen en het losmaken van bindweefsel tussen de wervels. Het is een zachte methode die met de duimen wordt uitgevoerd en die in tegenstelling tot “kraken” geen pijn veroorzaakt. Dorn-therapie is een veilige methode. Zowel reactief als ook preventief.
Dorn-therapie is gebaseerd op het idee dat veel rugklachten worden veroorzaakt door beenlengteverschillen. Bijna iedereen heeft een beenlengteverschil, maar dit kan leiden tot problemen zoals een scheefstaand bekken, heiligbeenverschuivingen, scoliose, lage rugklachten, heupklachten, kniepijn, voetproblemen, verzakkingen, darm- en blaasproblemen en nekklachten. Ook veel organen zijn met de wervelkolom verbonden.
Als systemisch coach en begeleider is mijn zienswijze dat alles en iedereen met elkaar is verbonden. De verbondenheid tussen lichaam en geest is een holistisch principe wat voor mij aansluit. Het lichaam als ‘voertuig’ en signaaldrager van de geest. Vastgezette (spier)spanning laat zich in jouw houding zien. Mogelijk als disbalans.
Een milde werveltherapie: Beenlengteverschil opheffen; Wervels op hun plek duwen; Massage van het bindweefsel rondom de wervelkolom. Deze therapie kan aanvullend worden ingezet op mentale vraagstukken of als afzonderlijke therapie worden geboekt.
Hoewel een milde en veilige therapie zijn er ook uitzonderingen. Kijk hiervoor op de website bij vraag en antwoorden.
Rust verlangt naar een ervaring die het grote geheel omvat Berusten.
Wanneer je het totaal kunt zien, kun je zien wat zich aan de harmonie onttrekt. Een uitspraak van Bert Hellinger. Een zin die een essentie weergeeft waar het in opstellingen over gaat. Waar stroomt de energie en waar is deze gestold. Als energie niet kan/mag stromen is harmonie verdwenen.
Je eigen leven leiden. Wie zou dat nu niet willen. Juist op momenten dat jij je eigen leven leidt merk je dat gelijk. Je voelt je lichter, energieker en vol in vertrouwen met jezelf. Harmonieus. In evenwicht. Dat lukt je altijd; soms; meestal of nooit. Hoe is voor iedereen verschillend.
Als energie volop kan stromen is er weinig weerstand. Is er veel weerstand dan wordt het stromen belemmerd. Er is op dan minder balans en harmonie. Weet je wat weerstand oproept in jouw verlangen om je eigen leven te leiden? Dan weet je precies wat jij hebt aan te kijken.
Maar vaker heb je geen idee. Of heb je al van alles aangekeken zonder merkbaar resultaat. Dan is uitzoomen een logische volgende stap. Door uit te zoomen krijg je zicht op het grotere geheel. Zicht op helderheid met een opstelling. Omdat weerstand mogelijk de oplossing is voor een dieper liggend probleem.
In harmonie heeft alles een plek. Het mooie én het kwade. Niets uitgesloten. Is er iets weggestopt, dan krijgt geen plek in het leven. En dat gaat tegen de harmonie in. Wat er niet mag zijn zal daarom altijd zijn plek blijven opeisen. Zelfs dat wat generaties geleden is buitengesloten.
Opstellingen is een werkvorm. Een methode om helder zicht te krijgen. Onderscheid ervaren wat van jou is en wat niet. Wat je mag laten en wat je hebt te nemen. Duidelijkheid geeft rust. Als opmaat om te berusten in wat er is. Zodat jij je eigen plek in kunt nemen.
Als wat moet telkens niet lukt wat zegt jouw lijf? Waarnemen.
Stel dat je iets erg graag wilt. En je hebt alle kwaliteiten, competenties en mogelijkheden tot je beschikking om dat te realiseren. Wat staat er dan nog in de weg tussen jou en je gewenst doel? Niets zou je zeggen. En dát is vaak precies wat jij telkens opnieuw hoort.
Vervolgens wordt je voortdurend, ongevraagd, voorzien van adviezen, steuntjes in de rug, of stekelige opmerkingen. Allemaal voeding voor je twijfel. Want hoe kan het nu dat het mij niet lukt. Ik werk er zo hard voor. Doe echt mijn best! En in ons gesprek zeg je: “Ik moet” ipv “IK ga”.
Tegelijkertijd linksaf én rechtsaf willen gaan gaat niet. Als hetgeen je met je hoofd hebt bedacht haaks staat op wat jouw lijf je vertelt, dán ontstaat er spanning. Er ontspint zich een innerlijke strijd. Heel vermoeiend. Stressvol. Want spanning is gebaat bij ontspanning. Langdurig uitgerekt elastiek verliest zijn oorspronkelijke elasticiteit.
Luisteren naar wat je lijf jou vertelt is (nog) geen gemeengoed. We werden en worden (nog) niet mee grootgebracht. Terwijl de kennis al eeuwen aanwezig is. Stress is een stimulator. Het geeft je de mogelijkheid om in de overdrive te gaan. Bergen te verzetten. Maar moet vervolgens wel kunnen ontladen.
Iets najagen wat buiten je mogelijkheden ligt mislukt. Iets najagen wat binnen je mogelijkheden ligt en ondanks al je inspanning niet lukt mag je onderzoeken. Al was het alleen maar omdat jouw lichaam je signalen geeft dat JIJ iets hébt te onderzoeken.
Een oefening in gewaarzijn.
Ben je verstrikt met jouw familiesysteem? Mag het niet lukken omdat je daardoor disloyaal bent aan jouw familiesysteem? Heb je angst dat je er niet mee bij mag horen als jij jouw hart volgt? Antwoorden willen zoeken op dergelijke vragen getuigt van grote moed en verdient respect. Verwelkom Jezelf!
Lastig ingewikkeld delicaat onaangenaam moeilijk of vervelend en ongemakkelijk, maar Waarom
Waarom jij het lastig vindt en waarom je daar naar mag luisteren. Want aangeven wat jij lastig vindt is een krachtig signaal. Een signaal wat voor jou ruimte schept. Mogelijk iets van een afstand creëert. Maar bovenal nodigt jouw onbewuste je uit tot actie. Lastig, op een andere manier bekeken.
Iedereen heeft wel de wens naar autonomie. Wat betekent dat je in elke situatie jezelf kunt zijn. Zélf de regie kunt houden. Bepalen wat voor jou zélf wel en wat niet toelaatbaar is. Zélf je eigen grenzen kunnen bepalen en deze ook zelf, onder alle omstandigheden, kunnen respecteren. Best lastig?
Gelukkig(?) zijn er allerlei coping strategieën. Met coping wordt bedoeld dat je een manier hebt gevonden hoe jij met problemen en stress omgaat. Het zal je niet verbazen dat je dergelijke strategieën al heel jong hebt ontwikkeld. Jezelf zijn wordt hiermee ondergeschikt gemaakt aan de omstandigheden. Een bijna onbewust proces.
Dat vind ik lastig. Een opmerking die ik mijn praktijk vaker ontmoet. En die ik steeds meer waardeer en ruimte geef. Omdat juist in deze woorden jouw autonomie doorklinkt. Geen onbewuste vlucht in coping strategie, maar erkenning dat er ‘iets’ wordt (aan)geraakt. En wat tijd vraagt om te bezinken.
Dat vind ik lastig. Je kunt hiermee natuurlijk het gesprek op slot (willen) zetten. Een grens trekken. Van tot hier en niet verder. Ben je dan iets aan het vermijden? (coping) Wordt het misschien te kwetsbaar voor jou om aan te kijken? De toon maakt de muziek. Coping of reflectie.
Wat je als lastig ervaart is een uitnodiging aan jou. Ga onderzoeken waar je wordt (aan)geraakt. Waar voel je dat in je lijf. Het is dé manier om Jezelf te leren kennen! Welke woorden resoneren? Precair; onaangenaam; storend; delicaat; zwaar; ingewikkeld; moeilijk; penibel. En stel jezelf de vraag: Waarom?
Kracht neemt ruimte maar is topzwaar door een wankele basis Kwetsbaar
Het is stil in de tuin. Ik hoor het hek opengaan en de hond slaat aan. Er komt iemand aangelopen. Hij wordt verwacht, dus dat is helemaal oké. Ik schuif de deur open en heet hem welkom. De man, groot en breed stapt naar binnen. De hele ruimte is gevuld.
Er zijn nog geen vijf woorden gesproken. Toch ontvouwt zich al een verhaal. Die brede borstkas, een tikkeltje opgeblazen, gedragen door twee niet al te stevige benen. Dit herken ik. Lichaamstaal vertelt. De nuances worden straks vanzelf ingevuld. Ik ben benieuwd welke vraag de man heeft meegenomen naar mijn praktijk.
Deze cliënt van vandaag wordt in zijn leven opeens tegengewerkt. Juist hij, die altijd alles onder controle had. Ik merk aan alles met hoeveel tegenzin hij op zijn stoel zit. Ik zeg dat ik het begrijp. Je bent immers gewend je eigen boontjes te doppen. Jij bepaalt wat er gebeurt.
Als het jou houvast geeft om alles zelf te doen. Omdat je dán de controle hebt. Dan vraag je niet zo snel hulp. Hulp vragen maakt kwetsbaar. Ben je kwetsbaar, dan wordt je geraakt. Het is jouw diep ingesleten kinderlijke overtuiging. Die als een dikke deken je pijn heeft toegedekt.
Iets in beweging zetten wat tegen je overtuiging indruist. Dat is als een brand blussen met benzine. Dat voelt niet als de beste oplossing. Voor deze client: de regie en de controle verliezen. Van de rots af komen en zich kwetsbaar opstellen. Gelijkwaardigheid is nu delicaat en van groot belang.
Ik leg zijn vraag naast een aantal praktijkvoorbeelden uit mijn praktijk. Er wordt veel geworsteld met vergelijkbare vragen. En toch zijn ze uniek, Intuïtief wordt een snaar geraakt. Er ontstaat iets van ontspanning. De eerste stap is de grootste stap. Ik confronteer je liefdevol. Je komt vandaag immers iets halen?
Deze client herkent veel van zichzelf in een bepaalde maskerstructuur. Klik HIER om het blog van dit daadkrachtige masker te lezen.
Geven zonder ontvangen jezelf kunnen redden verstopt een diepe pijn Ontvangen
Niemand zorgt voor mij! Zonder uitroepteken klinkt het als een jammerklacht. Nu is het een statement. Een waarmee jij je medemens op afstand houdt. Waarom? Omdat jij jezelf wel redt? Jij je schouders wél kunt ‘rechten’? Een statement is een persoonlijke schreeuw. Onhoorbaar. Ongewenst. Vanuit de diepte van je hart.
Het komt zelden voor dat jij je uitspreekt. Uitspreekt over wat jou raakt. Dat bewaar je voor jezelf. Liever nog stop je die onuitgesproken gedachten diep weg. Zodat ze er niet zijn. Herken je hierin iets van jezelf? Zonder gelijk deze mail te sluiten?. Dan buig ik diep voor jou.
Zorgen voor de ander is zelf een stapje terug doen. Je weet gewoon wat de ander nodig heeft. Zorgen als verzorgen en ontzorgen ligt dicht bij elkaar. Ont-zorgen gaat over zorg wegnemen. Verzorgen is juist zorg geven. Zorgen lijkt daarmee twee betekenissen te hebben. Vervang zorgen eens door verantwoordelijkheid.
Zorgen voor elkaar is heel natuurlijk. Het omzien naar elkaar past bij ‘groepsdieren’. Dat is inclusief zorg geven en/of zorg wegnemen. Ik ben van mening dat iedereen evenveel behoefte heeft aan zorg van de ander. Al lijkt de praktijk dat te logenstraffen. Omdat zorg gelijkgesteld wordt aan zwak zijn.
Niemand zorgt voor mij. Ik herken deze uitspraak als aanklacht én als overwinningskreet. En in beide gevallen gaat het over miskennen van een eigen behoefte: Er mogen zijn met wat er is. Bij die pijn wegblijven is een onbewuste drijfveer. Veel geven en weinig kunnen/willen ontvangen is een signaal.
Jezelf kennen. Waarom doe ik ‘de dingen’ zoals ik die doe? Wat ligt daar aan ten grondslag? Het is je verkenningstocht die raakt aan verstopte pijn. En dát is écht zorgen voor de ander. Omdat je dan de verantwoordelijkheid kunt laten waar die hoort. Met balans in geven en ontvangen.
