Leven Verlangen voelen Rouwen om afscheid Ruimte voor nieuw begin Sterven
Voor de dood moet je sterven: loslaten en verlangen als weg naar groei
Leven en dood zijn twee kanten van dezelfde munt, onlosmakelijk verbonden. Toch doen we vaak ons best om de dood – in welke vorm dan ook – op afstand te houden. Maar wat als juist in dat grensgebied, tussen leven en dood, een diepere wijsheid verscholen ligt? Het proces van loslaten, rouwen en ruimte maken voor iets nieuws biedt een kans om jezelf te transformeren. In deze blog verkennen we hoe het concept “voor de dood moet je sterven” niet alleen zwaar, maar ook hoopvol kan zijn.
De dood als transformatieproces
Wanneer we aan de dood denken, associëren we dit vaak met het einde: een afscheid van het leven zoals we dat kennen. Maar de dood heeft niet alleen een letterlijke betekenis. Symbolisch gezien vertegenwoordigt sterven een overgang – van het oude naar het nieuwe, van zekerheid naar onzekerheid, van controle naar overgave.
Elke grote verandering in het leven vraagt om een soort sterven. Denk aan het einde van een relatie, een carrièrewending of zelfs het loslaten van een diepe overtuiging. Elk afscheid betekent dat we iets moeten rouwen, maar juist daarin schuilt de mogelijkheid om te groeien. Sterven is dus geen eindpunt, maar een essentieel onderdeel van de levenscirkel.
Het verlangen naar betekenis
In ons allemaal leeft een diep verlangen naar verbinding, betekenis en vervulling. Maar terwijl het hart verlangt, werkt het ego ons vaak tegen. Dit innerlijke beschermmechanisme wil ons veilig houden en verzet zich tegen het onbekende, uit angst voor verlies of falen.
Juist in het onbekende schuilt echter de kans om te groeien. Om je verlangen volledig toe te laten, moet je symbolisch durven sterven: afscheid nemen van wat je vasthoudt en openstaan voor wat nog moet komen.
“Elk afscheid is een nieuw begin; sterven betekent loslaten, rouwen en ruimte maken voor het leven dat écht bij je past.”
Afscheid nemen als sleutel tot persoonlijke groei
Afscheid nemen doet pijn. Het confronteert ons met verlies en roept gevoelens van rouw op. Toch is rouw een noodzakelijk proces om verder te kunnen. Het helpt ons om de waarde van wat we verliezen te erkennen en het loslaten daadwerkelijk te doorvoelen.
Herken je dit proces in je eigen leven? Denk aan momenten waarop je iets moest loslaten – een baan die niet langer bij je paste, een vriendschap die veranderde, of een overtuiging die niet meer in lijn was met je ware zelf. Steeds opnieuw worden we uitgedaagd om te sterven in het kleine, zodat we ruimte maken voor iets nieuws.
De kunst van loslaten
Maar hoe laat je los? Loslaten begint met bewustwording: het erkennen van wat je vasthoudt. Vaak is het ons ego dat controle probeert te behouden. Het helpt om niet tegen deze angst te vechten, maar haar juist te omarmen. Zie je weerstand als een signaal dat er iets nieuws aan de horizon ligt.
Loslaten betekent niet dat je alles moet opgeven. Het gaat erom dat je het verleden eert en tegelijkertijd ruimte maakt voor het onbekende. Of het nu gaat om een grote verandering of een kleine stap in een nieuwe richting, de sleutel is om vertrouwen te hebben in wat komt.
De hoopvolle boodschap van sterven
Het idee van “voor de dood moet je sterven” klinkt misschien zwaar, maar draagt een hoopvolle boodschap in zich. Het herinnert ons eraan dat in elk einde ook een nieuw begin schuilt. Door los te laten wat niet langer dient, maken we ruimte voor groei, nieuwsgierigheid en vervulling.
Dus wees niet bang om te sterven in het kleine. Laat je angsten en oude gewoontes achter je. Juist in dat proces ontdek je je ware kracht: de mogelijkheid om een leven te creëren dat écht bij je past.
Jouw persoonlijke transformatie
Wat betekent sterven voor jou? Misschien herken je het verlangen naar verandering, maar voel je ook de onzekerheid die daarmee gepaard gaat. Of misschien worstel je met het loslaten van iets dat ooit belangrijk voor je was.
Sterven hoeft niet groots of dramatisch te zijn. Het zit in de kleine momenten: het loslaten van een beperkende gedachte, het openstaan voor een nieuwe kans of het omarmen van een onverwachte verandering.
Of het nu gaat om een grote verandering of een kleine stap in een nieuwe richting, de sleutel is om vertrouwen te hebben in wat komt.
Leven na het sterven
Laat deze reflectie een uitnodiging zijn om anders naar sterven te kijken. Zie het niet als iets om te vrezen, maar als een kans om te transformeren en je verlangen te volgen. Elk einde is een nieuw begin, een mogelijkheid om dichter bij jezelf te komen.
Durf te sterven, telkens opnieuw. Elk afscheid, hoe klein ook, brengt je dichter bij het leven dat echt bij je past.
Conclusie: Loslaten als voorwaarde voor groei
Sterven om te leven – het klinkt paradoxaal, maar het is een diepgaande waarheid. Wanneer we sterven niet alleen als een einde beschouwen, maar ook als een transformatieproces, ontstaat er ruimte voor groei en wedergeboorte.
Dit proces vraagt om moed: de moed om afscheid te nemen van wat bekend en comfortabel is, om onzekerheid te omarmen en om open te staan voor wat nieuw en onontgonnen is.
Rouwen speelt hierbij een essentiële rol. Het geeft betekenis aan wat verloren is en opent de deur naar het nieuwe. Elke verandering die we doormaken, gaat gepaard met een vorm van sterven. Maar in dat proces ligt ook de kans om opnieuw geboren te worden – sterker, wijzer en meer verbonden met jezelf.
Aanbeveling: Sterven als dagelijkse praktijk
Laat loslaten een bewuste gewoonte worden. Leer te rouwen om wat voorbij is, zodat je ruimte maakt voor nieuwe ervaringen. Door het oude te eren en het nieuwe te verwelkomen, ontdek je dat elk sterven een uitnodiging is om opnieuw te beginnen.
Zo wordt de dood – in al zijn vormen – niet een einde, maar een kans. Een kans om het leven met meer liefde en bewustzijn te omarmen en elke verandering als een mogelijkheid tot groei te zien.
Jij Bent Jezelf Laag na laag Met DiSC ontdekken wij Meer
Wie ontmoet je in jezelf?
Jezelf echt leren kennen is als het pellen van een ui. Je begint aan de buitenkant en werkt naar binnen toe. Maar wie ben jij eigenlijk? Alles wat je kent, ben je niet per se. Je bent meer dan dat. Jezelf ontmoeten betekent dat je jezelf op verschillende lagen leert kennen. Een complexe en waardevolle reis. Veel mensen vinden het lastig om naar zichzelf te kijken of zichzelf vragen te stellen. Waarom doe je wat je doet? Vaak sla je de lastigste vragen over, bewust of onbewust, uit zelfbescherming of loyaliteit.
In dit blog lees je hoe DiSC voor jou een stap kan zijn, Een stap in de zoektocht naar meer inzicht in jezelf.
Gedrag: Wat laat je zien?
Gedrag is niet wie je bent, het is wat je doet. Het is een uiting van je binnenwereld, gevormd door ervaringen en patronen. Vaak gebeurt dit automatisch. Denk maar aan je eerste werkdag: alles voelde nieuw en spannend. Een week later ging alles al veel soepeler. Zo werkt het ook met gedrag. Maar hoe bewust ben jij je van jouw gedrag?
Gedraag je ‘normaal’… maar wat is normaal?
Misschien heb je wel eens gehoord: “Doe eens normaal.” Maar wat is normaal? Jouw “normaal” is anders dan dat van een ander. Onze referentiekaders verschillen. Het leren begrijpen van je eigen gedrag – en hoe dat verschilt van dat van anderen – kan enorm verrijkend zijn. In de interactie met anderen leer je niet alleen over hen, maar ook over jezelf. Durf jij te ontdekken welk gedrag jij vertoont in verschillende situaties? En wat dit zegt over jou?
Jouw gedrag: een kwaliteit én een valkuil
Gedrag levert je iets op. Vaak ontwikkel je een bepaald voorkeursgedrag omdat het je helpt om waardering te ontvangen of schade te vermijden. Maar voorkeursgedrag heeft ook beperkingen. Hoe reageer je bijvoorbeeld in stressvolle situaties? Wat gebeurt er als verandering om de hoek komt kijken? Met deze inzichten kun je bewuster omgaan met jouw gedrag en effectiever worden, zowel privé als professioneel.
DiSC: Jouw voorkeursgedrag in kaart brengen
Een krachtig hulpmiddel om je voorkeursgedrag te onderzoeken, is de DiSC-analyse. DiSC staat voor vier gedragsstijlen: Dominantie, Invloed, Stabiliteit en Consciëntieusheid. Met deze methode breng je in kaart hoe jij je gedraagt in dagelijkse situaties, hoe je reageert onder druk en waar je grenzen liggen.
Bijvoorbeeld:
Ben jij taakgericht of mensgericht?
Zoek je vaak verbinding of focus je op resultaten?
Hoe ga je om met verandering of conflicten?
Door deze vragen te beantwoorden, krijg je inzicht in jouw sterke punten, maar ook in je valkuilen. Dit helpt je niet alleen om jezelf beter te begrijpen, maar ook om effectiever samen te werken met anderen..
DiSC als sleutel tot betere samenwerking
DiSC is niet alleen een hulpmiddel voor zelfkennis; het is ook een krachtig middel om anderen beter te begrijpen. Elk team bestaat uit verschillende persoonlijkheden en gedragsstijlen. Met een DiSC-analyse ontdek je hoe jouw gedrag invloed heeft op anderen én hoe je beter kunt inspelen op hun behoeften.
Voorbeeld:
In een team met veel dominante persoonlijkheden kan een mensgerichte stabilisator de balans brengen.
Heb je vooral resultaatgerichte collega’s? Dan kan het enthousiasme van de ‘i’ zorgen voor meer verbinding en creativiteit.
Door elkaars gedrag te begrijpen, bouw je aan een effectiever en harmonieuzer team.
Voorkeursgedrag is geen vaststaand feit!
Je voorkeursgedrag is niet in beton gegoten. Het is een blauwdruk die je in de loop van je leven hebt ontwikkeld. Dit gedrag was effectief in het verleden, maar is dat nog steeds? Met DiSC leer je hoe je je gedrag kunt herkennen en aanpassen aan verschillende situaties. Dit geeft je meer flexibiliteit en keuzevrijheid.
Stel jezelf eens deze vragen:
Hoe reageer ik op kritiek?
Hoe pak ik nieuwe uitdagingen aan?
Ben ik bereid om mijn gedrag te veranderen als de situatie daarom vraagt?
Met deze inzichten kun je groeien en effectiever worden in je communicatie en samenwerking.
DiSC in praktijk: van persoonlijke ontwikkeling tot recruitment
DiSC is breed toepasbaar. Of je nu jezelf beter wilt leren kennen, effectiever wilt communiceren of een sterk team wilt bouwen, de inzichten uit DiSC bieden waardevolle handvatten.
Persoonlijke ontwikkeling:
Met een DiSC-analyse ontdek je je sterke punten en hoe je die beter kunt inzetten. Ook krijg je inzicht in je valkuilen en leer je hoe je hier bewuster mee om kunt gaan.
Teamsamenstelling:
De kracht van een team zit in diversiteit. Met een mix van gedragsstijlen – zoals introvert en extravert, taakgericht en mensgericht – haal je het beste uit iedereen. Een DiSC-analyse helpt om deze mix bewust te creëren.
Recruitment:
Wil je weten of een sollicitant goed in je team past? Voeg een DiSC-analyse toe aan je sollicitatieprocedure. Zo krijg je snel inzicht in het voorkeursgedrag van een kandidaat. Dit voorkomt misverstanden en zorgt voor betere matches.
Begin jouw reis met DiSC
Wil jij jezelf beter leren kennen en effectiever worden in je gedrag? Als gecertificeerd DiSC-analist help ik je graag. Samen brengen we jouw gedragsstijl in kaart en ontdekken we hoe je nog meer uit jezelf en je samenwerking kunt halen.
Wil je DiSC inzetten voor je team of organisatie? Ik laat je graag zien hoe een DiSC-analyse bijdraagt aan betere samenwerking, meer begrip en uiteindelijk betere resultaten.
Neem contact met me op voor een persoonlijke analyse of een voorbeeldrapportage. Laten we samen ontdekken wat DiSC voor jou kan betekenen!
Geven Zo gul Altijd maar weer Vergeten om te ontvangen Nemen
Geven en Nemen: De Kracht van Balans
Geven is mooi. Het voelt goed om anderen te helpen, te zorgen en een stapje extra te zetten. Maar hoe vaak geef jij zóveel dat je jezelf vergeet? En hoe makkelijk is het voor jou om te ontvangen? Als jij jezelf hierin herkent, lees dan verder. Dit blog gaat over de valkuil van geven zonder te willen of kunnen nemen.
Waarom geven soms een valkuil wordt
“Niemand zorgt voor mij.” Misschien herken je deze gedachte. Het klinkt als een aanklacht, maar kan ook voelen als een overwinning: jij redt jezelf wel. Je hebt niemand nodig. Toch?
Deze houding is vaak een schreeuw vanuit de diepte van je hart. Onhoorbaar, maar aanwezig. Het is een manier om afstand te houden, om pijn te vermijden. Je stopt je eigen behoeften weg, want zorgen voor een ander voelt veiliger dan zorgen voor jezelf.
Maar wat gebeurt er als je altijd geeft en nooit ontvangt? Je raakt uitgeput, je voelt je onzichtbaar, en er sluipt soms zelfs schuldgevoel in. Want diep van binnen mis je iets: het mogen ontvangen van zorg, aandacht of liefde.
De verantwoordelijkheid van geven
Zorgen voor een ander betekent vaak dat je een stapje terug doet. Jij weet precies wat iemand anders nodig heeft, toch? Maar zorgen voor kan ook een andere betekenis hebben: ont-zorgen. Het wegnemen van iemands verantwoordelijkheid.
Hier schuilt een gevaar. Als jij alles voor een ander regelt, neem je onbewust ook iets weg. Je geeft zoveel dat er geen ruimte overblijft voor de ander om te geven. En daarmee misken je jouw eigen behoefte aan balans. Want geven zonder te ontvangen houdt de onbalans in stand.
“Altijd geven zonder te ontvangen is geen kracht, maar een verborgen valkuil die je energie uitput.”
Waarom ontvangen zo moeilijk is
Veel geven en weinig ontvangen kan zo maar voortkomen uit een oud patroon. Misschien heb je ooit geleerd dat het zwak is om hulp te vragen. Of misschien heb je een traumatische ervaring weggestopt. Door te geven, vermijd je de pijn.
Maar echte balans betekent dat je durft te ontvangen. Dat je durft te zeggen: “Ik heb ook zorg nodig.” Dit voelt kwetsbaar, maar is juist krachtig. Het is een erkenning van jouw eigen waarde en behoeften.
Schuld en onschuld in geven en nemen
Wanneer je altijd geeft, kan er een gevoel van schuld ontstaan. Je voelt je verantwoordelijk voor alles en iedereen. Maar wie zorgt er voor jou?
Het antwoord ligt in de balans tussen schuld en onschuld. Schuld ontstaat wanneer je verantwoordelijkheid draagt die niet van jou is. Onschuld betekent dat je jouw eigen verantwoordelijkheid neemt en de rest loslaat. Door te ontvangen, geef je de ander ook de kans om te zorgen. Schuld of schuldig zijn heeft een zware (vaak onterecht negatieve) lading. Voor meer blogs over dit thema klik je HIER.
Wat kun jij doen om balans te vinden?
Erken je behoefte aan zorg.
Durf eerlijk te zijn naar jezelf. Wat heb jij nodig? Waar verlang je naar?
Leer ontvangen.
Begin klein. Laat iemand anders een kop koffie voor je halen of bied niet direct aan om te helpen.
Stel jezelf vragen.
Waarom geef ik zoveel? Waar komt deze behoefte vandaan? Het kan een verkenningstocht zijn naar diepere pijn of onverwerkte ervaringen.
Laat verantwoordelijkheid waar die hoort.
Jij hoeft niet alles te dragen. Anderen zijn zelf verantwoordelijk voor hun keuzes en leven.
Ontmoet jezelf op een diepere laag
Trauma’s, hoe groot of klein ook, splitsen we vaak af. We willen de pijn niet voelen, dus stoppen we het weg. Maar juist door deze delen te verbinden, vindt er heling plaats. Door jezelf te ontmoeten op een diepere laag, kun je verantwoordelijkheid voor jezelf nemen en balans vinden in geven en ontvangen.
Het is een proces, geen snelle oplossing. Maar door ruimte te maken voor je eigen behoeften, geef je jezelf iets kostbaars: de toestemming om er te zijn. Met alles wat er is.
“Balans vinden in geven en nemen is de sleutel tot zelfzorg en verbinding met anderen.”
Waarom balans belangrijk is
Geven zonder te ontvangen kan je uitputten en vervreemden van jezelf. Het lijkt onschuldig, maar je eigen behoeften wegstoppen creëert afstand. Balans in geven en nemen brengt je dichter bij jezelf én bij anderen.
Laat schuld los. Vind onschuld in jezelf. Geef én neem. Want alleen in balans kun je echt leven.
Durf jij te ontvangen?
Vraag jezelf af: hoe vaak zeg jij “dank je wel” zonder direct iets terug te willen doen? Ontvangen is geen zwakte. Het is een kracht. Gun jezelf de balans tussen geven en nemen.
Sta stil. Ontvang. En ontdek wat dat met je doet. Jouw balans vinden begint nu.
Logisch
Zoals Jij
Jouw leven voelt
Loyaliteit, angst, leren vertrouwen
Leef
Ook de bubbel is logisch
Jouw kijk op de wereld, het venster waar jij doorheen kijkt. Het is niet altijd vanzelfsprekend om nieuwe vensters op te zoeken. Om je kijk op de wereld opnieuw te bezien. Want wat moet een ander wel niet van denken. Dit is een blog over de helden die in een familieopstelling iets willen onderzoeken of willen bijdragen aan de zoektocht van een ander.
Als je maar genoeg in je eigen bubbel blijft, dan wordt je als vanzelf bevestigd in de ideeën en gedachten die je hebt. Je wordt voortdurend zelfs positief bevestigd. Je voelt je gesteund. En als het even mee zit is het onbegrijpelijk dat anderen niet zien wat jij ziet. Sterker nog, een ander idee of gedachte voelt als een aanval op waar jij in gelooft. En je in je bubbel ook bevestigd ziet.
Zuigkracht van de Bubbel
Ik denk dat iedereen wel beseft hoe gemakkelijk je in een bubbel wordt gezogen. Het heeft eigenlijk ook wel voordelen, die bubbel. Individuele verantwoordelijkheid wordt ingesloten in groepsverantwoordelijkheid. Je hoeft je niet te verdedigen of een eigen mening vormen over wat je ziet en hoort. Je bent loyaal aan de groep. En die ander? Die snapt het gewoon nog niet.
Het is verleidelijk om nu naar de actualiteit te springen. Naar alle polarisatie. Op zoveel verschillende gebieden. Maar ik neem je mee naar een andere bubbel. Naar de bubbel van jouw familie! Een bubbel die drijft op het familiegeweten. Waar onuitgesproken geldt: “Zo doen wij dat bij ons. En als je bij ons wilt horen doe en denk je zoals wij willen”. Punt uit. Eigenlijk precies zoals in de grote wereld.
Het vraagt Lev om te Leven
Wat moet …….. er wel niet van denken. De angst om niet geaccepteerd te worden, houdt velen in het gareel. Zij die eruit springen omdat ze het anders willen doen, moeten doorgaans grote offers brengen. En vergis je niet. Je kunt je verstoten voelen zonder dat iemand er iets van merkt. Omdat je ogenschijnlijk ‘meedraait in het geheel’. En tegelijk niet dúrft te vertellen.
Bubbels conditioneren. Ze houden je doen en laten binnen de grenzen. Bubbels geven een vorm van (schijn)veiligheid. En beperken je als de grenzen van de bubbel hermetisch zijn afgesloten. En ook hier geldt: Jij bent zélf de persoon die de grenzen dicht houdt. Omdat een open grens uitnodigt om verantwoordelijkheid te nemen. Om ontoelaatbaar risico toe te laten.
Een pijnlijke werkelijkheid. Soms.
Na je geboorte ben je afhankelijk van anderen. Zonder de zorg van een ander zou je het niet hebben overleefd. Je moeder staat het dichtst bij. Met haar was je al samen één. De loyaliteit die groeit vanuit deze afhankelijk is groot. Je moest wel. Je wordt verstoten door niet loyaal te zijn aan ‘de wetten’ van de groep. Een kinderlijke gedachte. Soms een pijnlijke werkelijkheid.
Ik ontmoet steeds meer mensen die kennis hebben van familieopstellingen. En heb al veel mogen begeleiden in een familieopstelling. Je zou haast gaan denken dat iedereen wel weet heeft van deze therapeutische manier van werken. Over bubbel gesproken. Er kennis van hebben genomen, er van hebben gehoord. Het is niet gelijk aan omarmen. En dat is oké.
Wat zullen ZE er van vinden?
Loyaliteit aan het familiegeweten kan je eigen onderzoek in de weg zitten. “Wat zullen “ze” er wel niet vinden? Maar wie is dan die “ze”? De eigen familie? Omdat je ervoor schaamt iets naar buiten te brengen wat in de familie hoort te blijven? Bang om buiten te worden gesloten? De reactie van de groep waarmee je een(familie)opstelling mee uitwerkt? Of bang voor je zelf?
In een familieopstelling tracht ik zicht op helderheid te geven. Welke dynamieken spelen er en waar is iemand verstrikt geraakt. Los maken uit die verstrikking is geen quick-fix. Hoe rationeel je het ook wilt benaderen. Dat is niet de ingang. Voelen waar je verstrikt bent geraakt en voelen hoe je daar los van komt. Het is tegemoet komen aan een dieper weten. Maar ja ……. Voelen.
Voelen kunnen we allemaal
Het is zo fijn om te zien hoe representanten die al een aantal malen hebben gerepresenteerd steeds beter durven te vertrouwen op hun gevoel. Ja…. Je helpt hiermee de vraagsteller met de vraag. Maar bovenal help jij jezelf door te leren te vertrouwen op wat je voelt. Want voelen, dat kunnen we allemaal. We moeten het misschien alleen weer leren te doen. En toe te staan.
Wat we ervaren vanuit ons familiesysteem. Het is zo persoonlijk en tegelijkertijd zo universeel. Iedereen herkent wel iets bij zich zelf. Omdat die herkenning er is valt het oordeel weg. Je ontmoet een stuk(je) van jezelf. En dan gaat die opstelling opeens ook een beetje over jou. Dit is de bron van de gevoelde veiligheid. “Het is eigenlijk best logisch allemaal” was een reactie van een jonge deelneemster tijdens een opstelling. Niks geen zweverigheid.
Macht
voorkom keuzes
een pijnlijk verlies
schijnt aan de horizon.
Controle
Macht of Controle
Geen macht meer hebben. Machteloos zijn. Gevangen zitten in onmacht. En er is geen ontsnappen mogelijk! Veel dramatischer gaat het niet worden. Maar wat als je hoofdrolspeler blijkt te zijn in dit drama? Dan kan ik mij voorstellen dat je flink resoneert op een zin als: “Veel dramatischer gaat het niet worden”.
Of heb je nu zo iets van ‘Macht?’. Nee, daar heb ik niets mee! Oké, ik verander het woord ‘Macht’ in ‘Controle’. Wat is er dan voor jou anders? Of heeft ‘controle’ voor jou net zo’n negatieve lading? Kan ik mij voorstellen. Controle is namelijk een vorm van macht.
Verliezen heeft consequenties
Controle is ‘de macht houden’ over wat er gebeurt. Heb jij de controle over jezelf, dan heb je macht over jezelf. Hoe groter jouw macht. Hoe groter het verlies als de macht uit je handen glipt. Want macht verliezen heeft nu eenmaal consequenties. Waarvan de grootste je diep zal raken. Je hebt je zelf verloren.
Tenminste…… in jouw gedachten. In de rest van dit artikel gebruik ik het woord ‘controle’. Verliezen heeft consequenties. Maar overmatig controle houden vanzelfsprekend ook. In de praktijk blijkt iets te moeten verduren een zware taak. Maar liever het bekende dan het onbekende verduren.
Jouw existentieel verlies
Zou het dan toevallig zijn? Toevallig dat jij telkens te horen krijgt: ‘Laat het toch los’. Goed bedoelt natuurlijk, maar wat moet jij daar nu mee. Je hele leven is ingericht op controle, op macht over jezelf. Controle omdat. Ja! Waarom eigenlijk? Wat is de oorsprong? Waar komt de drang of beter, de dwang tot controle vandaan?
Waar ben je bang voor? Wat kan er gebeuren? Of…. wat is er gebeurd? Dat je deze manier van (over) leven zo hebt geïntegreerd? Dit loslaten is betekent vrijwillig een existentieel verlies ondergaan. Dát zou echt een gigantische prestatie zou zijn. Chapeau, als je dát lukt.
Ultieme overgave gevraagd
Is loslaten dan onmogelijk? Nee! Ik ben van mening dat iedereen het kan (leren). Loslaten wat jou belemmert in je levensenergie. En zijn praktijk voorbeelden genoeg. Maar niet zelden gaat daar iets groots aan vooraf. Een gebeurtenis die soms letterlijk je wereld op zijn kop zet.
Bijvoorbeeld: Ernstig ziek zonder hoop op uitzicht. Waardoor je, graag of niet, wel tot overgave wordt gedwongen. Overgeven aan wat het leven je aanreikt. Overgeven aan machteloosheid. De ultieme vorm van overgave en loslaten die we allemaal eens ondergaan is het sterven.
Je hebt altijd een keuze
Ik hoop dat ons allen het eerste bespaard mag blijven, en dat het onvermijdelijke tweede nog een geruime tijd zal duren. In de tussentijd…….. Is er werk te doen! Want je ergens aan vastklampen zal iedereen herkennen. Of het nu groots of heel klein is. Loslaten gaat niet vanzelf. Je ego zorgt daar wel voor.
Maar als je bovenstaand op je in laat werken. Dan wordt het onvermijdelijk. Dan kun je er niet meer omheen. Om geblokkeerde energie te laten stromen heb je iets te doen. Er is persoonlijk werk aan de winkel. Tenzij je natuurlijk heel bewust tot de laatste dag wil wachten. Dat kan jouw te respecteren keuze zijn.
Pittig? Nou reken maar!
Het werk wat je hebt te doen is onderzoekswerk. Leer je zelf eens kennen. Maar weet…. alles wat je van jezelf kent, dát bén je niet. Wie dan wel? Dat is nu precies het onderzoek wat je kunt starten. Met vragen als:
Wie ben ik eigenlijk?
Wat maakt dat ik doe wat ik altijd doe?
Hoe helpt mijn manier van reageren op jou, mij?
Waardoor voel ik mij bang?
Wat maakt mij boos? En wat is daarvan de onderliggende reden?
Aan wie of wat wordt ik herinnerd als ik boos wordt?
Waar voel ik opeens pijn in de buik?
Is er een trigger zodat ik weer een hoofdpijnaanval krijg?
Kun jij aannemen wat wordt gezien?
Veel onderzoek kun je zelf doen. Door open te staan voor wat er is. Door jezelf de twijfel te gunnen. En als het lukt zonder oordeel. (Een pittige opgave op zich) Het is alsof jij jezelf opnieuw ontmoet. Met andere ogen bekijkt. Vanuit een ander perspectief.
Maar, omdat het jezelf betreft meestal slechts ‘licht’ confronterend. Je leert jezelf het best kennen in de ontmoeting met de ander. Daarom een stap die je niet kúnt overslaan. Die ‘ander’ kan iedereen zijn. Je partner, je vriend of vriendin, je collega. Het is aan jou of je aan wilt nemen wat wordt gezien. dat wat de ander jou spiegelt.
Tot op de bodem. En vaak net erboven
Zo kondigde Arjen Lubach zijn onderzoeken aan. Mooie disclaimer om aan te geven dat niet overal naar is gekeken. Dat geldt ook voor jouw persoonlijk onderzoek. Altijd net boven de bodem. Daar bescherm jij jezelf onbewust teveel voor. In mijn blogs (en in de praktijk) schrijf en spreek ik over terugkerende onderwerpen.
Loyaliteit, magische liefde, van je plek gaan, jouw schaduw, afgesplitste traumatische delen etc. Bewegingen die jou helpen om bij je pijn weg te blijven. Ga je voor de bodem? Dan heb je de ander nodig. Altijd. Welke keuze je ook maakt, deze is altijd te respecteren.
Wat ik jou gun: Leer jezelf helemaal kennen
Waartoe ik je uitnodig: Kom en ga jezelf ontmoeten…..