Vrij geen pad zonder hindernissen bestrooit lef om leren Leven Verbondenheid.
Wanneer ben je vrij? En als je vrij bent, waarvan ben je dan bevrijd? Is vrij zijn, of vrijheid, utopisch? Inspiratie die gelijk begint met een aantal vragen, kan jou dat inspireren? Vragen kunnen stellen is een unieke eigenschap. Het besef dat er meer is dan je al weet, verrijkt.
Wanneer ben je vrij? Blijkbaar een lastige vraag. Het antwoord wat ik van haar kreeg was een opsomming van onvrijheden. Die ervaring lag voor op de tong. Dezelfde vraag nog een keer stellen creëerde even stilte. Toen dezelfde opsomming opnieuw dreigde, stelde ik haar de vraag voor de derde maal.
Iedereen is met alles verbonden. De opsomming van hierboven was vooral een afwijzing van die verbondenheid. Het werd niet zo uitgesproken, maar wat doorschemerde was dat vrij zijn vooral betekende: niet gehinderd worden door iets of iemand. Dan betekenis van vrijheid wordt dan: Onttrokken willen zijn van het grotere geheel.
Als vrij zijn betekent ‘doen wat jou goeddunkt’. Als het voor jou betekent ‘pakken wat jou toekomt’. Dan is dat schijnvrijheid. Ja, er zijn inderdaad voldoende voorbeelden om ons heen van die schijnvrijheid. Goed, even terug naar de vraag: Wanneer ben jij vrij? Lukt het jou inmiddels om die te beantwoorden?
Jezelf bevragen maakt innerlijke groei mogelijk. Jezelf bevragen is onzekerheid toelaten, het omarmen van ‘niet weten’. Dat is een kwetsbare positie om in te nemen. Het heeft ook iets van nederigheid. Omdat je beseft dat jij maar een onderdeeltje bent van het grotere geheel. Reflecterend op eigen doen en laten.
Vrij zijn, je zo voelen, gaat over autonomie. Jezelf kunnen zijn bereik je niet door je te verheffen boven de ander. Vrijheid zit niet in het weghalen van al wat jou beperkt. Vrijheid zit in het aanvaarden dat wat er is niet voor niets is. En je daartoe leren verhouden.
Rust verlangt naar een ervaring die het grote geheel omvat Berusten.
Wanneer je het totaal kunt zien, kun je zien wat zich aan de harmonie onttrekt. Een uitspraak van Bert Hellinger. Een zin die een essentie weergeeft waar het in opstellingen over gaat. Waar stroomt de energie en waar is deze gestold. Als energie niet kan/mag stromen is harmonie verdwenen.
Je eigen leven leiden. Wie zou dat nu niet willen. Juist op momenten dat jij je eigen leven leidt merk je dat gelijk. Je voelt je lichter, energieker en vol in vertrouwen met jezelf. Harmonieus. In evenwicht. Dat lukt je altijd; soms; meestal of nooit. Hoe is voor iedereen verschillend.
Als energie volop kan stromen is er weinig weerstand. Is er veel weerstand dan wordt het stromen belemmerd. Er is op dan minder balans en harmonie. Weet je wat weerstand oproept in jouw verlangen om je eigen leven te leiden? Dan weet je precies wat jij hebt aan te kijken.
Maar vaker heb je geen idee. Of heb je al van alles aangekeken zonder merkbaar resultaat. Dan is uitzoomen een logische volgende stap. Door uit te zoomen krijg je zicht op het grotere geheel. Zicht op helderheid met een opstelling. Omdat weerstand mogelijk de oplossing is voor een dieper liggend probleem.
In harmonie heeft alles een plek. Het mooie én het kwade. Niets uitgesloten. Is er iets weggestopt, dan krijgt geen plek in het leven. En dat gaat tegen de harmonie in. Wat er niet mag zijn zal daarom altijd zijn plek blijven opeisen. Zelfs dat wat generaties geleden is buitengesloten.
Opstellingen is een werkvorm. Een methode om helder zicht te krijgen. Onderscheid ervaren wat van jou is en wat niet. Wat je mag laten en wat je hebt te nemen. Duidelijkheid geeft rust. Als opmaat om te berusten in wat er is. Zodat jij je eigen plek in kunt nemen.
Als wat moet telkens niet lukt wat zegt jouw lijf? Waarnemen.
Stel dat je iets erg graag wilt. En je hebt alle kwaliteiten, competenties en mogelijkheden tot je beschikking om dat te realiseren. Wat staat er dan nog in de weg tussen jou en je gewenst doel? Niets zou je zeggen. En dát is vaak precies wat jij telkens opnieuw hoort.
Vervolgens wordt je voortdurend, ongevraagd, voorzien van adviezen, steuntjes in de rug, of stekelige opmerkingen. Allemaal voeding voor je twijfel. Want hoe kan het nu dat het mij niet lukt. Ik werk er zo hard voor. Doe echt mijn best! En in ons gesprek zeg je: “Ik moet” ipv “IK ga”.
Tegelijkertijd linksaf én rechtsaf willen gaan gaat niet. Als hetgeen je met je hoofd hebt bedacht haaks staat op wat jouw lijf je vertelt, dán ontstaat er spanning. Er ontspint zich een innerlijke strijd. Heel vermoeiend. Stressvol. Want spanning is gebaat bij ontspanning. Langdurig uitgerekt elastiek verliest zijn oorspronkelijke elasticiteit.
Luisteren naar wat je lijf jou vertelt is (nog) geen gemeengoed. We werden en worden (nog) niet mee grootgebracht. Terwijl de kennis al eeuwen aanwezig is. Stress is een stimulator. Het geeft je de mogelijkheid om in de overdrive te gaan. Bergen te verzetten. Maar moet vervolgens wel kunnen ontladen.
Iets najagen wat buiten je mogelijkheden ligt mislukt. Iets najagen wat binnen je mogelijkheden ligt en ondanks al je inspanning niet lukt mag je onderzoeken. Al was het alleen maar omdat jouw lichaam je signalen geeft dat JIJ iets hébt te onderzoeken.
Een oefening in gewaarzijn.
Ben je verstrikt met jouw familiesysteem? Mag het niet lukken omdat je daardoor disloyaal bent aan jouw familiesysteem? Heb je angst dat je er niet mee bij mag horen als jij jouw hart volgt? Antwoorden willen zoeken op dergelijke vragen getuigt van grote moed en verdient respect. Verwelkom Jezelf!
Geven zonder ontvangen jezelf kunnen redden verstopt een diepe pijn Ontvangen
Niemand zorgt voor mij! Zonder uitroepteken klinkt het als een jammerklacht. Nu is het een statement. Een waarmee jij je medemens op afstand houdt. Waarom? Omdat jij jezelf wel redt? Jij je schouders wél kunt ‘rechten’? Een statement is een persoonlijke schreeuw. Onhoorbaar. Ongewenst. Vanuit de diepte van je hart.
Het komt zelden voor dat jij je uitspreekt. Uitspreekt over wat jou raakt. Dat bewaar je voor jezelf. Liever nog stop je die onuitgesproken gedachten diep weg. Zodat ze er niet zijn. Herken je hierin iets van jezelf? Zonder gelijk deze mail te sluiten?. Dan buig ik diep voor jou.
Zorgen voor de ander is zelf een stapje terug doen. Je weet gewoon wat de ander nodig heeft. Zorgen als verzorgen en ontzorgen ligt dicht bij elkaar. Ont-zorgen gaat over zorg wegnemen. Verzorgen is juist zorg geven. Zorgen lijkt daarmee twee betekenissen te hebben. Vervang zorgen eens door verantwoordelijkheid.
Zorgen voor elkaar is heel natuurlijk. Het omzien naar elkaar past bij ‘groepsdieren’. Dat is inclusief zorg geven en/of zorg wegnemen. Ik ben van mening dat iedereen evenveel behoefte heeft aan zorg van de ander. Al lijkt de praktijk dat te logenstraffen. Omdat zorg gelijkgesteld wordt aan zwak zijn.
Niemand zorgt voor mij. Ik herken deze uitspraak als aanklacht én als overwinningskreet. En in beide gevallen gaat het over miskennen van een eigen behoefte: Er mogen zijn met wat er is. Bij die pijn wegblijven is een onbewuste drijfveer. Veel geven en weinig kunnen/willen ontvangen is een signaal.
Jezelf kennen. Waarom doe ik ‘de dingen’ zoals ik die doe? Wat ligt daar aan ten grondslag? Het is je verkenningstocht die raakt aan verstopte pijn. En dát is écht zorgen voor de ander. Omdat je dan de verantwoordelijkheid kunt laten waar die hoort. Met balans in geven en ontvangen.
Beschermd afgewezen maar bevroren verbonden deel verlangen van het hart Geheeld
Trauma is niet nieuw. Al lijkt het een nieuwe hype, dat is het niet. Wat je aandacht geeft, wat zichtbaar mág worden, zal uiteindelijk meer zichtbaar zijn. Als ik schrijf over trauma dan heb ik het over een psychische wond. Een wond die is ontstaan na een intense gebeurtenis waarin jij je machteloos overgeleverd hebt gevoeld. En waarna er geen mogelijkheid is geweest om je te ontladen.
Je bevriest als het ware in de situatie. Je houdt ‘het moment’ vast. En als er nadien geen ruimte is/mag zijn voor jouw gevoelens zul je deze gevoelens uitschakelen. Dat uitschakelen gaat zo grondig dat je niet meer bewust bent van die gevoelens. Hoewel uit het geheugen verbannen zijn ze niet weg. Ze worden opgeslagen in je lichaam. Zetten zich vast in je lijf.
In een psychisch trauma wordt de verwonding, dat wat je niet mag voelen, afgesplitst. Een deel van jou ‘doet niet meer mee’. Een ander deel blijft opmerkelijk kalm en nuchter, doet wat er gedaan moet worden. Met die overleving wordt het trauma ingekapseld. Met dit psychisch trauma is een deel van jou afgesplitst. Wat eens ‘heel’ was, een geheel, is na het trauma opgedeeld.
Je kunt je voorstellen dat iets wat niet is verwerkt blijft bestaan. En wat is opgeslagen in je lijf geef je epigenetisch door. Dat maakt dat trauma’s van voorgaande generaties ook nú nog een rol kunnen spelen. Er is iets in de tijd niet voltooid. En onvoltooid verleden tijd blijft op de deur kloppen. Net zo lang tot het wordt aangekeken en kan ontladen. Hoe pijnlijk dit ook is.
Niemand zoekt voor zijn plezier de pijn op. Het liefst manoeuvreer je daarom heen of aan voorbij. Of het nu een persoonlijk doorgemaakt trauma is of een generationeel trauma. Het verleden oprakelen, opgraven. Veel mensen die mijn praktijk bezoeken zitten daar niet op te wachten, “Wat heeft het voor zin. Ik heb het altijd wel goed gehad. Nee……. Ik kom voor iets wat nú speelt. Het zou fijn zijn als ik daarmee geholpen kan worden.”
Trauma brengt trauma voort. Het besef dat je met afgesplitste delen niet volledig kunt leven is vaak een schok. En helemaal met het besef dat je dit door kunt geven. Onverwerkt verleden is een lotsbestemming. Het blijft zich herhalen. Je Je afgesplitste delen leren herkennen en vervolgens weer integreren in jezelf door jezelf te ontmoeten.
Weet je van harte welkom op een van de geplande Opstellen van het Verlangen.
