Leeg Het glas Van toen wil Ik zo graag vullen Rouwen
Het glas van toen is leeg gebleven
Leven in het nú. Wie streeft er niet naar? Er is juist daarom een groot aanbod van adviezen over mindfulness, loslaten en zelfontwikkeling. Maar wat als het verleden je steeds blijft achtervolgen? Wat als oude wonden, onbewust of niet, nog steeds bepalen hoe jij je nú voelt en gedraagt?
Als je in je jeugd iets essentieels hebt gemist—liefde, erkenning, veiligheid—dan blijft die leegte vaak bestaan, zelfs als je rationeel begrijpt dat die tijd voorbij is. Je kunt proberen het gat te vullen door je aan te passen aan anderen, controle uit te oefenen of erkenning te eisen, maar uiteindelijk blijf je vastzitten in een herhaling van het verleden.
In dit blog ga ik dieper in op hoe onverwerkte jeugdtrauma’s doorwerken in het heden, hoe overlevingsmechanismen je gevangen kunnen houden en hoe je kunt rouwen om wat nooit is geweest—zodat je eindelijk vrij kunt leven.
Een veilige, liefdevolle jeugd is geen vanzelfsprekendheid. Wie opgroeit in een gezin waar emotionele of fysieke veiligheid ontbreekt, leert al vroeg om zich aan te passen. Als kind kun je niet weglopen uit een onveilige situatie. Dus het zoekt manieren om te overleven.
Een veelvoorkomend overlevingsmechanisme is hyperalertheid: constant scannen of de situatie veilig is en anticiperen op de behoeften van anderen. Dit kan later in het leven leiden tot perfectionisme, pleasen of een diepgewortelde angst om fouten te maken.
Andere strategieën kunnen zijn:
Emotionele afvlakking: Gevoelens onderdrukken om pijn te vermijden.
Controlebehoefte: De omgeving strak willen regisseren om onzekerheid te beperken.
Vermijding: Moeite hebben met diepe verbindingen, uit angst opnieuw gekwetst te worden.
Wantrouwen: Verwachten dat anderen je toch niet zullen geven wat je nodig hebt.
Deze mechanismen helpen in eerste instantie om pijnlijke ervaringen te verdragen. Maar uiteindelijk, op volwassen leeftijd, houden ze je vast in patronen die je beperken.
“Overlevingsmechanismen hielpen je toen, maar houden je nu gevangen—pas na rouw opent de deur naar een vrijer leven.”
Hoe overlevingsmechanismen je vandaag nog beïnvloeden
Overlevingsstrategieën verdwijnen niet vanzelf. Ze blijven actief, vaak zonder dat je het doorhebt. Misschien herken je dit:
Je hebt moeite met grenzen stellen
Je zegt vaak “ja” terwijl je “nee” bedoelt, uit angst om anderen teleur te stellen.
Je zoekt constant bevestiging
Je voelt je onzeker als anderen geen waardering uitspreken en hebt moeite om uit jezelf tevreden te zijn.
Je past je extreem aan
Je stemt je gedrag af op wat anderen willen, zonder stil te staan bij je eigen behoeften.
Je hebt een diep gevoel van miskenning
Je voelt je vaak niet gezien of gewaardeerd, wat kan leiden tot frustratie en boosheid.
Je hebt moeite met vertrouwen
Je vindt het lastig om op anderen te bouwen en verwacht eerder afwijzing dan acceptatie.
Al deze patronen komen voort uit een onvervuld verlangen: het verlangen naar de erkenning die je vroeger niet hebt gekregen. En zolang je dat gemis niet onder ogen ziet, blijf je onbewust proberen het alsnog te krijgen.
Op verschillende manieren, die uiteindelijk allemaal NIET werken.
Het gevaar van pleasen en wantrouwen
Eén van de meest voorkomende reacties op een gemis uit de jeugd is pleasen. Je probeert het anderen naar de zin te maken. Door het goed te doen voor de ander, hoop je op erkenning.
Dit patroon begint vaak subtiel: je doet graag iets voor een ander, je bent attent, je stemt je af. Maar als die inspanningen niet worden gewaardeerd of beantwoord, groeit de frustratie. Waarom krijg ik niets terug? Waarom ziet niemand hoeveel ik geef?
Pleasen is eigenlijk een verborgen ruilhandel:
Als ik maar genoeg geef, dan krijg ik liefde.
Als ik me maar aanpas, dan mag ik er zijn.
Als ik het maar perfect doe, dan ben ik waardevol.
Wanneer die wederkerigheid uitblijft, kan dat omslaan in wantrouwen. Anderen worden gezien als onrechtvaardig, egoïstisch of ondankbaar. Het ik-zij denken groeit: ik geef zoveel, en zij waarderen het niet.
Op maatschappelijk niveau zien we dit terug in het wantrouwen richting instituties en autoriteiten. Wie in het verleden geen erkenning heeft gekregen, kan gevoelig zijn voor het gevoel opnieuw niet gehoord te worden.
Maar de kern van het probleem ligt niet buiten onszelf. De werkelijke vraag is: blijf je wachten op iets wat nooit zal komen? Het lege kopje van toen kan immers onmogelijk nog worden gevuld.
“Zolang je niet rouwt, blijf je onbewust het verleden herhalen.”
De sleutel tot verandering: rouwen om wat nooit is geweest
De enige manier om los te komen van oude patronen is door te erkennen wat er ontbreekt. Zolang je (onbewust?) blijft proberen om het verleden alsnog te laten goedmaken—door anderen, door succes, door controle—blijf je erin vastzitten.
Rouwen is de sleutel.
“Zolang je niet rouwt, blijf je onbewust het verleden herhalen.”
Waarom rouwen?
Omdat rouw betekent dat je stopt met wachten. Dat je erkent dat het glas van toen leeg is gebleven, dat je ouders niet konden geven wat je nodig had, dat het gemis echt is.
Dit is geen makkelijke stap. Rouw betekent doorvoelen wat je altijd hebt vermeden. Het betekent pijn toelaten, zonder te proberen die weg te redeneren of op te lossen. Maar het betekent ook bevrijding.
Hoe je door te rouwen van overleven naar leven gaat
Wil je stoppen met het herhalen van het verleden? Dan kun je beginnen met deze stappen:
1. Erken wat er ontbreekt
Durf onder ogen te zien wat je in je jeugd hebt gemist. Niet om in een slachtofferrol te blijven hangen, maar om helderheid te krijgen.
2. Doorbreek de automatische patronen
Herken wanneer je vervalt in pleasen, controle of vermijding. Stel jezelf de vraag: probeer ik hier alsnog te krijgen wat ik vroeger miste?
3. Stop met wachten op erkenning van buitenaf
Anderen kunnen je jeugd niet herstellen. De erkenning moet van binnenuit komen. Dit betekent leren om jezelf te waarderen, los van externe goedkeuring.
4. Sta jezelf toe te rouwen
Gun jezelf de tijd om verdriet toe te laten. Misschien is dat door therapie, schrijven, of simpelweg voelen zonder weg te rennen.
5. Creëer je eigen vervulling
Wat heb jij nodig om je goed te voelen? Wat geeft jou rust, vreugde en betekenis? Zoek naar manieren om jezelf te geven wat je vroeger niet hebt gekregen.
“Zonder erkenning van je pijn blijf je wachten op iets wat nooit komt, terwijl loslaten de weg naar heling is.”
Conclusie: van leegte naar vervulling
Zolang je niet rouwt om wat je hebt gemist, blijf je onbewust proberen het alsnog te krijgen. Dat kan zich uiten in pleasen, in controle, in wantrouwen of in een diep gevoel van miskenning. Maar telkens wanneer dat mechanisme zich herhaalt, herhaal je het verleden.
De weg naar bevrijding ligt niet in het blijven zoeken naar erkenning, maar in het accepteren van de leegte. Als je rouwt om wat nooit is geweest, kun je eindelijk stoppen met zoeken.
Dan kun je niet alleen overleven, maar echt leven.
Wil je ook het pad van ‘overleven’ naar ‘leven’ lopen? Leren rouwen om wat er niet is geweest?
Boek een gratis kennismaking of plan jouw coach sessie:
Ontdek hoe je van symbiose naar autonomie gaat door jezelf terug te vinden. Leer grenzen stellen, schuldgevoelens loslaten en authentieke verbindingen creëeren.
In je familie is de kinderrij een voorbeeld van (horizontale) ordening. Jij tov ouders en grootouders is een verticale ordening. Eenzelfde ordening tref jij ook op je werk.
Onze diepste patronen ontstaan door hechting, trauma en angst voor afwijzing. Overlevingsstrategieën beschermen ons, maar houden ons ook vast. Door bewustzijn en verantwoordelijkheid kunnen we oude structuren doorbreken en leren voelen wat écht van ons is. Heling is geen eindpunt, maar een voortdurende reis naar meer vrijheid en authenticiteit.
Leven Verlangen voelen Rouwen om afscheid Ruimte voor nieuw begin Sterven
Voor de dood moet je sterven: loslaten en verlangen als weg naar groei
Leven en dood zijn twee kanten van dezelfde munt, onlosmakelijk verbonden. Toch doen we vaak ons best om de dood – in welke vorm dan ook – op afstand te houden. Maar wat als juist in dat grensgebied, tussen leven en dood, een diepere wijsheid verscholen ligt? Het proces van loslaten, rouwen en ruimte maken voor iets nieuws biedt een kans om jezelf te transformeren. In deze blog verkennen we hoe het concept “voor de dood moet je sterven” niet alleen zwaar, maar ook hoopvol kan zijn.
De dood als transformatieproces
Wanneer we aan de dood denken, associëren we dit vaak met het einde: een afscheid van het leven zoals we dat kennen. Maar de dood heeft niet alleen een letterlijke betekenis. Symbolisch gezien vertegenwoordigt sterven een overgang – van het oude naar het nieuwe, van zekerheid naar onzekerheid, van controle naar overgave.
Elke grote verandering in het leven vraagt om een soort sterven. Denk aan het einde van een relatie, een carrièrewending of zelfs het loslaten van een diepe overtuiging. Elk afscheid betekent dat we iets moeten rouwen, maar juist daarin schuilt de mogelijkheid om te groeien. Sterven is dus geen eindpunt, maar een essentieel onderdeel van de levenscirkel.
Het verlangen naar betekenis
In ons allemaal leeft een diep verlangen naar verbinding, betekenis en vervulling. Maar terwijl het hart verlangt, werkt het ego ons vaak tegen. Dit innerlijke beschermmechanisme wil ons veilig houden en verzet zich tegen het onbekende, uit angst voor verlies of falen.
Juist in het onbekende schuilt echter de kans om te groeien. Om je verlangen volledig toe te laten, moet je symbolisch durven sterven: afscheid nemen van wat je vasthoudt en openstaan voor wat nog moet komen.
“Elk afscheid is een nieuw begin; sterven betekent loslaten, rouwen en ruimte maken voor het leven dat écht bij je past.”
Afscheid nemen als sleutel tot persoonlijke groei
Afscheid nemen doet pijn. Het confronteert ons met verlies en roept gevoelens van rouw op. Toch is rouw een noodzakelijk proces om verder te kunnen. Het helpt ons om de waarde van wat we verliezen te erkennen en het loslaten daadwerkelijk te doorvoelen.
Herken je dit proces in je eigen leven? Denk aan momenten waarop je iets moest loslaten – een baan die niet langer bij je paste, een vriendschap die veranderde, of een overtuiging die niet meer in lijn was met je ware zelf. Steeds opnieuw worden we uitgedaagd om te sterven in het kleine, zodat we ruimte maken voor iets nieuws.
De kunst van loslaten
Maar hoe laat je los? Loslaten begint met bewustwording: het erkennen van wat je vasthoudt. Vaak is het ons ego dat controle probeert te behouden. Het helpt om niet tegen deze angst te vechten, maar haar juist te omarmen. Zie je weerstand als een signaal dat er iets nieuws aan de horizon ligt.
Loslaten betekent niet dat je alles moet opgeven. Het gaat erom dat je het verleden eert en tegelijkertijd ruimte maakt voor het onbekende. Of het nu gaat om een grote verandering of een kleine stap in een nieuwe richting, de sleutel is om vertrouwen te hebben in wat komt.
De hoopvolle boodschap van sterven
Het idee van “voor de dood moet je sterven” klinkt misschien zwaar, maar draagt een hoopvolle boodschap in zich. Het herinnert ons eraan dat in elk einde ook een nieuw begin schuilt. Door los te laten wat niet langer dient, maken we ruimte voor groei, nieuwsgierigheid en vervulling.
Dus wees niet bang om te sterven in het kleine. Laat je angsten en oude gewoontes achter je. Juist in dat proces ontdek je je ware kracht: de mogelijkheid om een leven te creëren dat écht bij je past.
Jouw persoonlijke transformatie
Wat betekent sterven voor jou? Misschien herken je het verlangen naar verandering, maar voel je ook de onzekerheid die daarmee gepaard gaat. Of misschien worstel je met het loslaten van iets dat ooit belangrijk voor je was.
Sterven hoeft niet groots of dramatisch te zijn. Het zit in de kleine momenten: het loslaten van een beperkende gedachte, het openstaan voor een nieuwe kans of het omarmen van een onverwachte verandering.
Of het nu gaat om een grote verandering of een kleine stap in een nieuwe richting, de sleutel is om vertrouwen te hebben in wat komt.
Leven na het sterven
Laat deze reflectie een uitnodiging zijn om anders naar sterven te kijken. Zie het niet als iets om te vrezen, maar als een kans om te transformeren en je verlangen te volgen. Elk einde is een nieuw begin, een mogelijkheid om dichter bij jezelf te komen.
Durf te sterven, telkens opnieuw. Elk afscheid, hoe klein ook, brengt je dichter bij het leven dat echt bij je past.
Conclusie: Loslaten als voorwaarde voor groei
Sterven om te leven – het klinkt paradoxaal, maar het is een diepgaande waarheid. Wanneer we sterven niet alleen als een einde beschouwen, maar ook als een transformatieproces, ontstaat er ruimte voor groei en wedergeboorte.
Dit proces vraagt om moed: de moed om afscheid te nemen van wat bekend en comfortabel is, om onzekerheid te omarmen en om open te staan voor wat nieuw en onontgonnen is.
Rouwen speelt hierbij een essentiële rol. Het geeft betekenis aan wat verloren is en opent de deur naar het nieuwe. Elke verandering die we doormaken, gaat gepaard met een vorm van sterven. Maar in dat proces ligt ook de kans om opnieuw geboren te worden – sterker, wijzer en meer verbonden met jezelf.
Aanbeveling: Sterven als dagelijkse praktijk
Laat loslaten een bewuste gewoonte worden. Leer te rouwen om wat voorbij is, zodat je ruimte maakt voor nieuwe ervaringen. Door het oude te eren en het nieuwe te verwelkomen, ontdek je dat elk sterven een uitnodiging is om opnieuw te beginnen.
Zo wordt de dood – in al zijn vormen – niet een einde, maar een kans. Een kans om het leven met meer liefde en bewustzijn te omarmen en elke verandering als een mogelijkheid tot groei te zien.
Leven Voor anderen Liefdevol en vrij Geven zonder jezelf verliezen Balans
De betekenis: “Leven voor de ander”
“Liefde, het verlangen drukt een stempel. Opgeven is geen optie. Leven.”
Deze woorden raken een diepe waarheid over ons bestaan: we zijn geboren in een wereld van relaties, van geven en ontvangen. Toch voelt het leven soms alsof het ons overkomt, alsof we in dienst staan van de ander. Dit roept vragen op: Moet ik leven voor de ander? Hoe vind ik balans tussen mijn behoeften en die van anderen? En wat gebeurt er als ik het anders wil doen?
In dit artikel verken ik de betekenis van “leven voor de ander,” waarom het ons leven kleurt, en hoe je hier helderheid en richting in kunt vinden.
Je begin: Een onbewust pad van aanpassing
Wanneer je ter wereld komt, ben je volledig afhankelijk. Je omgeving, je ouders of verzorgers, zijn je eerste verbinding met het leven. Als alles goed gaat, word je met liefde en warmte ontvangen. Maar soms is die liefde niet vanzelfsprekend of niet in de vorm die je nodig hebt.
In je vroege jaren ontwikkel je strategieën om te overleven in de wereld waarin je terechtkomt. Je past je aan, zelfs als dat betekent dat je iets van jezelf moet opgeven. Dit proces is vaak onbewust, maar de impact ervan draag je mee, soms zonder dat je het doorhebt.
Wat je in die eerste periode mist – veiligheid, aandacht, liefde – probeer je later in het leven op andere manieren te vullen. Vaak zoek je dit bij anderen: een partner, een vriend, een collega. Maar hier ontstaat een paradox: door te leven voor de ander, hoop je je eigen gemis te helen.
“Echte verbinding ontstaat niet door jezelf op te offeren, maar door te geven vanuit liefde én trouw te blijven aan jezelf.”
De pijn van onbewust leven
Veel mensen raken verstrikt in patronen waarin ze zichzelf wegcijferen. Misschien herken je dit: je zet de behoeften van anderen altijd op de eerste plaats, en je hoopt dat dit gezien of gewaardeerd wordt. Maar in plaats van vervulling ervaar je leegte of zelfs afwijzing.
Waarom gebeurt dit? Omdat wat je zoekt – erkenning, liefde, goedkeuring – niet van buitenaf kan komen. Wanneer je de ander verantwoordelijk maakt voor jouw geluk, creëer je onbewust afstand. De ander kan jouw innerlijke leegte niet vullen.
Veel mensen raken verstrikt in patronen waarin ze zichzelf wegcijferen. Misschien herken je dit: je zet de behoeften van anderen altijd op de eerste plaats, en je hoopt dat dit gezien of gewaardeerd wordt. Maar in plaats van vervulling ervaar je leegte of zelfs afwijzing.
In mijn praktijk zie ik hoe pijnlijk dit besef kan zijn. Mensen ontdekken dat ze niet alleen hun eigen pijn meedragen, maar soms ook diezelfde patronen onbewust doorgeven aan hun kinderen of anderen. Compassie en begrip zijn hier essentieel. Het is geen kwestie van schuld, maar van bewustwording.
Liefde en vrijheid: Leven voor de ander, maar ook voor jezelf
“Leven voor de ander” betekent niet dat je jezelf volledig opoffert. Het betekent dat je vanuit liefde en verbondenheid handelt, zonder jezelf te verliezen. Het gaat om balans: je mag voor anderen zorgen, maar ook trouw blijven aan wie jij bent.
Echte liefde is niet afhankelijk. Het vraagt geen onderwerping of goedkeuring, maar ontstaat vanuit vrijheid. Wanneer je jezelf toestaat om je eigen behoeften en verlangens te erkennen, kun je ook beter geven. Niet vanuit tekort, maar vanuit overvloed.
Hoe vind je balans?
Hier zijn enkele stappen om helderheid en richting te vinden:
1. Erken je patronen: Vraag jezelf af waarom je vaak in dienst staat van anderen. Komt dit voort uit liefde, of zoek je iets wat je mist?
2. Wees mild voor jezelf: Compassie is essentieel. Begrijp dat je altijd handelt vanuit de beste intenties, ook als dat soms niet goed uitpakt.
3. Durf te kiezen voor jezelf: Leven voor de ander betekent niet dat je jezelf volledig vergeet. Jouw leven is even waardevol. Het is oké om grenzen te stellen.
4. Zoek verbinding vanuit gelijkwaardigheid: Wanneer je vanuit jouw eigen kracht en autonomie verbinding maakt, ontstaat echte intimiteit en nabijheid.
Het belang van bewustzijn
Bewust worden van je patronen kan pijnlijk zijn. Het vraagt moed om te erkennen dat je misschien te veel verantwoordelijkheid hebt gelegd bij anderen voor je geluk. Maar deze bewustwording geeft ook ruimte: ruimte om te kiezen voor een ander pad.
Wanneer je stopt met leven vanuit een tekort en begint met leven vanuit liefde – voor jezelf én voor anderen – ontstaat er iets magisch. Je hoeft jezelf niet meer weg te cijferen, en je hoeft ook niet meer te eisen dat anderen jouw leegte vullen. om (zonder schuldgevoel) je eigen leven te leiden!
“Leven voor de ander is niet jezelf verliezen, maar balans vinden tussen geven en ontvangen, vanuit vrijheid en compassie.”
Een nieuw perspectief
Leven voor de ander is niet hetzelfde als jezelf verliezen. Het is een keuze om te geven vanuit liefde, zonder jezelf tekort te doen. Dit perspectief geeft vrijheid: vrijheid om relaties te hebben die niet gebaseerd zijn op afhankelijkheid, maar op wederzijds respect en verbinding.
Herken je dit in je eigen leven? Misschien ben je al een stap verder en leef je steeds meer vanuit deze balans. Of misschien voel je dat je nog wat te ontdekken hebt. Wat je ook meemaakt, weet dat verandering altijd mogelijk is.
Liefde is een krachtige drijfveer, maar alleen wanneer het geworteld is in liefde voor jezelf. Je bent geboren om te leven – voor jezelf én voor de ander. Dat evenwicht maakt het leven de moeite waard.
Heb het goed
Leven voor de ander is geen opoffering, maar een keuze voor verbinding. Kies bewust, kies met liefde – en leef het leven dat echt bij je past.
Logisch
Zoals Jij
Jouw leven voelt
Loyaliteit, angst, leren vertrouwen
Leef
Ook de bubbel is logisch
Jouw kijk op de wereld, het venster waar jij doorheen kijkt. Het is niet altijd vanzelfsprekend om nieuwe vensters op te zoeken. Om je kijk op de wereld opnieuw te bezien. Want wat moet een ander wel niet van denken. Dit is een blog over de helden die in een familieopstelling iets willen onderzoeken of willen bijdragen aan de zoektocht van een ander.
Als je maar genoeg in je eigen bubbel blijft, dan wordt je als vanzelf bevestigd in de ideeën en gedachten die je hebt. Je wordt voortdurend zelfs positief bevestigd. Je voelt je gesteund. En als het even mee zit is het onbegrijpelijk dat anderen niet zien wat jij ziet. Sterker nog, een ander idee of gedachte voelt als een aanval op waar jij in gelooft. En je in je bubbel ook bevestigd ziet.
Zuigkracht van de Bubbel
Ik denk dat iedereen wel beseft hoe gemakkelijk je in een bubbel wordt gezogen. Het heeft eigenlijk ook wel voordelen, die bubbel. Individuele verantwoordelijkheid wordt ingesloten in groepsverantwoordelijkheid. Je hoeft je niet te verdedigen of een eigen mening vormen over wat je ziet en hoort. Je bent loyaal aan de groep. En die ander? Die snapt het gewoon nog niet.
Het is verleidelijk om nu naar de actualiteit te springen. Naar alle polarisatie. Op zoveel verschillende gebieden. Maar ik neem je mee naar een andere bubbel. Naar de bubbel van jouw familie! Een bubbel die drijft op het familiegeweten. Waar onuitgesproken geldt: “Zo doen wij dat bij ons. En als je bij ons wilt horen doe en denk je zoals wij willen”. Punt uit. Eigenlijk precies zoals in de grote wereld.
Het vraagt Lev om te Leven
Wat moet …….. er wel niet van denken. De angst om niet geaccepteerd te worden, houdt velen in het gareel. Zij die eruit springen omdat ze het anders willen doen, moeten doorgaans grote offers brengen. En vergis je niet. Je kunt je verstoten voelen zonder dat iemand er iets van merkt. Omdat je ogenschijnlijk ‘meedraait in het geheel’. En tegelijk niet dúrft te vertellen.
Bubbels conditioneren. Ze houden je doen en laten binnen de grenzen. Bubbels geven een vorm van (schijn)veiligheid. En beperken je als de grenzen van de bubbel hermetisch zijn afgesloten. En ook hier geldt: Jij bent zélf de persoon die de grenzen dicht houdt. Omdat een open grens uitnodigt om verantwoordelijkheid te nemen. Om ontoelaatbaar risico toe te laten.
Een pijnlijke werkelijkheid. Soms.
Na je geboorte ben je afhankelijk van anderen. Zonder de zorg van een ander zou je het niet hebben overleefd. Je moeder staat het dichtst bij. Met haar was je al samen één. De loyaliteit die groeit vanuit deze afhankelijk is groot. Je moest wel. Je wordt verstoten door niet loyaal te zijn aan ‘de wetten’ van de groep. Een kinderlijke gedachte. Soms een pijnlijke werkelijkheid.
Ik ontmoet steeds meer mensen die kennis hebben van familieopstellingen. En heb al veel mogen begeleiden in een familieopstelling. Je zou haast gaan denken dat iedereen wel weet heeft van deze therapeutische manier van werken. Over bubbel gesproken. Er kennis van hebben genomen, er van hebben gehoord. Het is niet gelijk aan omarmen. En dat is oké.
Wat zullen ZE er van vinden?
Loyaliteit aan het familiegeweten kan je eigen onderzoek in de weg zitten. “Wat zullen “ze” er wel niet vinden? Maar wie is dan die “ze”? De eigen familie? Omdat je ervoor schaamt iets naar buiten te brengen wat in de familie hoort te blijven? Bang om buiten te worden gesloten? De reactie van de groep waarmee je een(familie)opstelling mee uitwerkt? Of bang voor je zelf?
In een familieopstelling tracht ik zicht op helderheid te geven. Welke dynamieken spelen er en waar is iemand verstrikt geraakt. Los maken uit die verstrikking is geen quick-fix. Hoe rationeel je het ook wilt benaderen. Dat is niet de ingang. Voelen waar je verstrikt bent geraakt en voelen hoe je daar los van komt. Het is tegemoet komen aan een dieper weten. Maar ja ……. Voelen.
Voelen kunnen we allemaal
Het is zo fijn om te zien hoe representanten die al een aantal malen hebben gerepresenteerd steeds beter durven te vertrouwen op hun gevoel. Ja…. Je helpt hiermee de vraagsteller met de vraag. Maar bovenal help jij jezelf door te leren te vertrouwen op wat je voelt. Want voelen, dat kunnen we allemaal. We moeten het misschien alleen weer leren te doen. En toe te staan.
Wat we ervaren vanuit ons familiesysteem. Het is zo persoonlijk en tegelijkertijd zo universeel. Iedereen herkent wel iets bij zich zelf. Omdat die herkenning er is valt het oordeel weg. Je ontmoet een stuk(je) van jezelf. En dan gaat die opstelling opeens ook een beetje over jou. Dit is de bron van de gevoelde veiligheid. “Het is eigenlijk best logisch allemaal” was een reactie van een jonge deelneemster tijdens een opstelling. Niks geen zweverigheid.
Twijfel Onrustig, krachtig Groeien, ontdekken, transformeren Verborgen kans voor groei Succes
Hoe twijfel de sleutel kan zijn tot succes
Wie ben jij? Het lijkt een simpele vraag, maar het antwoord is allesbehalve eenvoudig. Vaak reageren we met een opsomming van wat we doen of hebben bereikt. Maar als de vraag nog eens wordt gesteld, niet over wat je doet, maar over wie je écht bent, ontstaat er ongemak.
Twijfel kruipt naar boven. En toch, precies die twijfel kan een krachtig fundament zijn voor succes. Hoe? Daar duik in ik dit blog in.
Twijfel: een signaal van groei
Twijfel voelt ongemakkelijk. Het wringt, prikt, en nodigt ons uit om dieper te kijken. Waarom twijfelen we? Omdat we onszelf afvragen of we goed genoeg zijn. Die vraag raakt aan onze identiteit. Aan onze basisbehoefte: van betekenis zijn.
Twijfel betekent niet dat je zwak bent. Het is juist een teken dat je bezig bent met groei. Je reflecteert, zoekt, en probeert. Zonder twijfel stagneer je. Met twijfel maak je ruimte voor verandering.
“Twijfel is geen zwakte, maar een uitnodiging om te groeien en je ware kracht te ontdekken.”
Het masker van succes
Veel mensen zien succes als een doel op zich. Maar wat als succes een reactie is op twijfel? Een manier om te bewijzen dat je er toe doet? Denk aan hoe drukte vaak wordt gezien als een graadmeter voor succes. Druk zijn betekent belangrijk zijn, toch?
Of eigenlijk: druk zijn verhult een diepere vraag. Ben ik goed genoeg? Succes kan dan dienen als een manier om die vraag te maskeren. Maar het echte succes begint pas wanneer je die vraag durft te onderzoeken.
Wat je doet, doet ertoe
Vanaf jonge leeftijd leren we dat wat we doen belangrijk is. Prestaties worden beloond, fouten soms afgestraft. Je identiteit wordt onbewust verbonden met wat je doet. Maar wie je bent, gaat veel dieper dan wat je doet.
Je bent meer dan je werk, meer dan je successen. Toch biedt wat je doet een ingang. Door je werk kun je ontdekken wat echt betekenisvol voor je is. Het is een vehikel, niet de bestemming.
De prijs van overleven
Aanpassen is essentieel om te overleven. We leren al vroeg ons gedrag af te stemmen op wat anderen van ons verwachten. Maar als we ons voortdurend aanpassen, verliezen we het contact met wie we werkelijk zijn.
Dat kan leiden tot een leven dat draait om overleven in plaats van léven. Overleven kost energie. Het drukt letterlijk op je schouders. Nekpijn, zware benen, een gevoel van uitputting. Dit is de prijs van het negeren van je ware zelf.
Van overleven naar leven
Hoe maak je de sprong van overleven naar echt leven? Het begint met zelfkennis. Niemand kent jou beter dan jijzelf. Maar vaak zijn we zo gericht op wat anderen van ons verwachten, dat we onze eigen stem niet meer horen.
Door stil te staan bij je twijfels en ze te omarmen, kun je ontdekken wie je werkelijk bent. Het vraagt moed om te erkennen dat je soms vanuit angst of onzekerheid handelt. Maar juist daarin ligt de weg naar vrijheid.
“Echt succes begint bij jezelf. Durf te twijfelen, want daarin ligt de sleutel tot je groei.”
Twijfel als bondgenoot
Succes wordt vaak geassocieerd met zekerheid en zelfvertrouwen. Maar wat als twijfel juist je bondgenoot is? Het is twijfel die je uitdaagt om verder te kijken. Die je dwingt om eerlijk naar jezelf te zijn.
In die eerlijkheid ontdek je niet alleen wie je bent, maar ook wat je echt belangrijk vindt. Twijfel kan je grootste leermeester zijn, zolang je het niet ziet als een vijand, maar als een uitnodiging.
Jezelf herontdekken
Wie ben jij? Het antwoord op die vraag is voortdurend in beweging. Je identiteit is niet statisch. Het is een samenspel van wie je bent, wat je doet en wat je belangrijk vindt. Door jezelf toe te staan om te twijfelen, geef je jezelf de ruimte om te groeien.
Succes wordt dan niet langer een middel om je twijfels te verbergen, maar een natuurlijke uitkomst van leven vanuit je ware zelf.
Conclusie
Twijfel is geen teken van zwakte. Het is een kans om te groeien. Een uitnodiging om dieper te kijken en je eigen identiteit te ontdekken. Door je twijfels te omarmen, kun je betekenisvol succes creëren. Want uiteindelijk gaat succes niet over wat je doet, maar over wie je bent. En wie jij bent, doet er toe. Altijd.
Zoek je balans tussen twijfel en succes? Neem de tijd om stil te staan. Want succes begint bij jou.
Met het delen van je twijfel geef je het de aandacht die het verdient!
De onderworpen structuur ontstaat door jezelf weg te cijferen en verantwoordelijkheden van anderen over te nemen. Dit leidt tot uitputting, verlies van eigenheid en onderdrukte emoties. Door je plek terug te vinden, grenzen te stellen en bewust met je patronen om te gaan, creëer je ruimte en energie voor jezelf
Schaamte houdt je klein, autonomie geeft vrijheid. Vaak zit je vast in één kant: aanpassen of jezelf isoleren. De oplossing ligt in het balanceren tussen beide. Door schaamte bewust te voelen en autonomie stapsgewijs te versterken, kun je vrijer leven. Dit blog biedt inzichten én een praktische oefening.
Veel mensen herkennen zichzelf in de slachtoffer- of daderrol zonder het door te hebben. Slachtoffers voelen zich machteloos, daders grijpen de controle. Beide dynamieken verhinderen dat je je echte plek inneemt. Dit blog helpt je patronen te herkennen, verantwoordelijkheid te nemen en los te breken, zodat je écht aanwezig kunt zijn.
